Karanlığımdaki Işık (Tamamlandı)

Bölüm 5

Multi: Ateş

Ne diyeceğimi bilememiştim en başta. "Şey, ben çıkayım, sen de üstünü giyin." Dedim sonradan ve odadan çıktım.

Hızla aşağı indim. Aşağı da benim yaşlarımda -belki de benden birkaç yaş küçük- biri vardı.

"Günaydın. Kahvaltı hazır." Dedi kız. "Günaydın." O sırada merdivenden Ateş'in ayak sesleri duyuldu.

"Zeynep, bu Deniz. Artık seninle. Hem tek kalmış olmazsın, hem canın sıkılmaz." Dedi masaya oturarak.

Ardından ben de masaya oturdum. Kahvaltı yapmaya başladık. Deniz denilen kız ise mutfaktaydı.

"Bu günlük bir seyahatim var. Ama günü birlik. Uçağım öğlen 3' te kalkıyor. Akşama evde olurum. Sen de Deniz'le vakit geçirebilirsin." Dedi Ateş.

"Telefonumu istiyorum." Dedim çatalımda ki lokmayı ağzıma atarken. "Onun için vakit var."

"Bu evde hapis hayatı yaşamakta istemiyorum. Ben senin ne kölen, ne de tutsağınım." Dedim isyankar bir şekilde.

"Sen sadece benimsin. Kölem ya da tutsak değilsin. Bütün imkanlara sahip olman için bana aşık olman gerek." Dedi ciddi bir sesle.

Sonra ayağa kalktı ve alnımı öptü. "Akşama gelirim güzelim. Sen de dinlen." Dedi ve gitti.

Ben de elimde ki çatal bıçağı hızla bırakarak yukarı çıktım. Kapıyı kilitleyip yatağın yanına çöktüm.

Kafam çok karışıktı. Yemediğim dayaklara mı sevinsem, ama aslında bunun sebebinin kaçırılmam olduğuna mı üzülsem bilemiyordum.

İçinde olduğum durumu ben de çözememiştim hâlâ.

*

Gözlerimi araladım. Hafifçe kaldırdım başımı. Boynuma giren ağrı, acı ile inlememe sebep oldu.

Yatağın yanında uyuya kalmıştım. Boynum tutulmuştu. Yavaşça kalktım çöktüğüm yerden.

Balkonun kapılarını açtım. Derin bir nefes aldım. Sonrada banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım. Saçlarımı dağınık bir topuz yapıp balkona çıktım.

Özgürlüğümü istiyordum. Ama bunun için aşık olmam gerekiyordu. Ondan nefret etmiyordum. O bana zarar vermiyordu. Ama ona aşık da değildim.

Kapının tıklatıldığını duydum. Ardından bir ses geldi. "Zeynep, kapıyı açar mısın güzelim?" O gelmişti.

Kalkıp kapıyı açtım. Ateş girdi içeriye. Tekrardan balkona gitmek için arkamı dönmüşken kolumu tuttu.

Alnıma bir buse bıraktı. "İyi misin?" Dedi şefkatli sesiyle. "Sen akşam gelmeyecek miydin?" Dedim. "Seni özledim."