Karanlığımdaki Işık (Tamamlandı)

Bölüm 62

1 Ay Sonra

Bu gün bebeğimizin cinsiyetini öğrenmek için hastaneye gidiyorduk. Kalbim heyecandan tekliyordu. Hastanenin önüne geldiğimizde hızla indim arabadan. Koşar adım giriş kapısına ilerledik. Hızla doktorumuzun odasına çıktık. Yine her zamanki gibi çok fazla kişi yoktu. Sıra bizi gelince kendimi yine o sedyede karnımı açmış buldum. Son haftalarda karnım daha fazla belirginleşmişti ve birazda kilo almıştım.

Doktor cihazın ekranına baktı ve gülümsedi. "Bebeğiniz pek bir inatçı." Dedi aleti karnımın üzerinde gezdirerek. "Neden?" Dedim ekrana göz ucuyla bakarak. Doktorun yüzündeki gülümseme daha da genişledi. "Bağdaş kurmuş, göstermiyor. Hadi çöz şu bağdaşını." Ufak bir kıkırtı çıktı ağzımdan. "Şimdiden kime çektiği belli oldu." Dedi Ateş. Ona gülümsedim. "Sonunda!" Dedi doktor gülümseyerek. "Cinsiyeti ne?" Dedim heyecanla. "Tebrikler, bir kızınız oluyor. Kalp atışlarını dinlemek ister misiniz?" Hızla başımı salladım. Doktor cihazın birkaç düğmesine bastı. O an kalp atışlarını duydum ve benim için dünya durdu. Gerçekten zaman kavramı bir an da yok oldu. Gözlerim doldu. Ateş'e baktım. Onunda gözleri dolmuştu. Elimi sıkı sıkı tutuyordu. "Çok güzel." Dedim fısıltıyla. Ölene kadar bu sesi dinleyebilirdim. Doktor aleti karnımdan çekip ultrason resimlerini verdi. Gözlerimden birkaç damla akan yaşları sildim. Üzerimi düzelterek kalktım sedyeden. Doktorun söylediği birkaç şey ardından çıktık odadan. Karnımı tuttum heyecanla. Fısıldadım içimden, "Kızım..." Ateş'e döndüm heyecanla. "Kızımız oluyor." Dedim heyecanla. Başını salladı. "Odasını artık hazırlayabiliriz. Ama ilk önce taşınmalıyız." Diyip göz kırptı. Gözlerim irileşti. "Taşınıyor muyuz?" Başını salladı ve saçlarımı öptü. "Bu günden taşınmaya başlayacağız. Yarına kadar biter." Uzanıp yanağını öptüm. "Teşekkür ederim." Diye mırıldandım. Tekrardan öptü saçlarımı.

Eve geldiğimizde hızla yukarı çıkıp duş aldım. Sonrada Burçin'i aradım. "Artık bir kız yiğen halasısın." Telefonun ardından heyecan dolu bir çığlık sesi geldi. "Kız mı?! Yerim onu ben! Halası kurban olsun ona!" Güldüm sadece. Elimi belime koyup cama ilerledim. "Sakin ol Burçin." Bir kahkaha sesi geldi. "Yağız'a söylemem gerek hemen. Öptüm tatlım." Yüzüme kapanan telefonla telefona bakakaldım. Yüzümde kocaman bir sırıtış belirli. Hızla aşağı indim. Sessizce Ateş'in arkasından ilerleyip beline doladım kollarımı. Hemen bana doğru döndü. Baş parmağı şakağımdan yanağıma bir yol çizdi. İlk önce burnumu, ardından dudaklarımı öptü. Boşta kalan elini karnıma yerleştirdi. Karnımda hissettiğim ufak bir baskıyla şaşkınlıkla bakakaldık. "Tekme mi attı o?" Dedi Ateş şaşkınlıkla. Güldüm ve başımı salladım. "Galiba evet." Elim karnıma gitti. Yavaşça okşadım karnımı. Bir hareketlenme daha hissettim. "Kızım, lütfen karıma tekme atma." Ateş'in karnıma doğru söylediği şeyle kahkaha attım. Sonra derin bir iç çektim ve dudaklarımı araladım,

"Onu hissetmek çok güzel." Ateş gülümseyip dudaklarımı birkez daha öptü.

"Tekme atıyor sürekli. Normal mi bu?" Ateş'e gözlerimi devirdim. "Normal tabiki de Ateş." Elini karnımın alt kısmına yerleştirdi. Ardından gözlerini devirdi. "Özür dilerim Zeynep, daha önce hiç baba olmadım." Kaşlarımı çattım. "Bir de olsaydın! Kafanı kırarım valla Ateş!" Gülerek üzerime doğru eğildi. "Kırsana." Şaşkınlıkla baktım ona. "O güzel ellerinle istersen canımı al. Senden gelen her şeye varım ben." Elimle yanağını ittirdim. "Saçmalama. Hem açım ben. Hani yemek?" Yanağımı öptü Ateş. "Yardım etseniz birazcık Zeynep Hanım." Başımı salladım. "Ne yapmam gerek?" Bu sefer gözlerini deviren taraf oydu. "Saçmalama Zeynep. Otur, 5 dakikaya hazır yemekler. Omuz silkip sandalyeye oturdum. Ateş'in de dediği gibi 5 dakika sonra yemeklerimizi yemeye başlamıştık. "Bebeğim, yavaştan eşyalarımızı toplamaya başlayalım. Yarın bu evden gidiyoruz." Başımı sallamakla yetindim.