Karanlığımdaki Işık (Tamamlandı)

Bölüm 57

Multi: Emir Can İğrek - Saman Sarısı

Balayımızın ikinci gününe araladım gözlerimi. Hızlı bir duş alıp üstümü giyindim. Odaya göz attığım da Ateş yoktu. Telefonumu çıkartıp Ateş'i aradım. "Efendim güzelim?" Dedi. "Ateş neredesin?" Dedim bir yandan rujumu sürerken. "Lobideyim. Eve dönmemiz gerek güzelim. Duştaydın söyleyemedim." "Neden eve dönüyoruz?" Ateş'ten bir iç çekiş duydum. "İşlerim çıktı güzelim. Gitmemiz gerek."

"Bıktım bu işlerinden. Ne zaman bir şey yapsak, bir arada olsak senin işlerin çıkıyor!" Dedim eşyalarımı toplarken.

"Haklısın bebeğim. Ama gitmemiz lazım. Bu gerçekten önemli." Tamam diyip kapattım telefonu. Bütün eşyalarımızı toparlayıp aşağıya indim.

Yağız'dan

Burçin'i arayıp bir kafede buluşmak istediğimi söylemiştim. Numarasını nasıl aldığımı sormayın. Şimdi dolabın önünde yarım saat sonraki buluşmam için kıyafet seçiyordum. Burçin'e aşıktım. Zeynep'ten aldığım mesaja göre o da bana karşı boş değildi. Yani Zeynep öyle söylüyordu. Dolabın önünde 20 dakikadır bakınıyordum. Doğru düzgün bir şey bulamayınca Berkant'ın odasına ilerledim. Onun dolabından mavi bir gömlek ve beyaz bir pantolon çıkardım. Hemen üstümü değiştirip parfümümü üzerime boca ettim. Botlarımı giyip evden hızla çıktım. Kafeye 15 dakika da gelmiştim. Birkaç dakika sonra girişte Burçin belirdi. Nabzım arşa çıkarken elimi havaya kaldırdım beni görmesi için. Bana doğru ilerledi gülümseyerek.

Güneş'e ihtiyacım yoktu şu anda. Çünkü onun gülümsemesi bu soğuk havada bile içimi ısıtmıya yetmişti. Heyecandan mideme kramplar girdi. Kalbim yerinden fırlarcasına atıyordu. Şu an belki de hayatımın son şansıydı. Kendimi ilk kez bu kadar heyecanlı hissediyordum.

"Selam... Çok bekletmedim umarım?" Ah o sesi yok mu? İçimi eriten sesi... Sürekli konuşsun istiyorum narin sesiyle. Onun sesi bana şarkı gibi geliyordu. Bütün hafızamı onunla doldurmak istiyordum. Sesiyle, gözleriyle, gülüşüyle, kokusuyla, teniyle...

Hayır der gibi salladım başımı. "Yeni geldim sayılır. Bir şey içer misin?" O güzel gülümsemesini tekrardan sundu bana. "Çay olursa sevinirim." Elimi kaldırıp garsona işaret ettim. "İki çay getirir misiniz?" Adam başını sallayıp giderken Burçin'e döndüm. "Ben seni buraya bir şey konuşmak için çağırdım aslında." Ellerimi masada birleştirip mahcup bir bakış attım Burçin'e. O sırada çaylarımız gelmişti. "Tabi konuşalım. Zeynep ile mi ilgili? Yoksa Ateş bir şey mi yapmış Zeynep'e, ne oldu?" Diye sıraladı sorularını art arda.

"Hayır, Zeynep'le ilgili değil. Ateş ile de ilgili değil. Benimle ilgili." Bana şaşırmış gibi bakıyordu. Hayatımda bana sunulan tek fırsattı belki de bu. Şimdi ki söyleyeceklerimin cevabı ya sonum olacaktı, ya da yeni bir başlangıcın aralanan perdeleri...

"Bak ben çok zor zamanlar geçirdim. Babam alkolik ve bu yönelimini Zeynep'e karşı kullandı hep. Aslında annem öldükten sonra başladı her şey. Annem, Zeynep'i doğururken öldü. Her şeyin sorumlusu olarak Zeynep'i tuttu babam. Sonra kardeşim bir anda gitti. Ortadan kayboldu. Ben ne yapacağımı şaşırdım Burçin... Sonra onu buldum derken hayatımın başka bir şokunu yaşadım." Nefes alışverişlerim hızlandı. Kalbim hızını daha da arttırdı. Kelimeleri toparlamaya çalıştım zihnimde. "Evet Yağız. Seni dinliyorum. Devam et." Dedi beni teşvik edercesine çıkan sesiyle. "Be-ben bir duygu yaşadım. Daha önce hiç bilmediğim, hissetmediğim bir duygu. Aşık olmak... Ben o kapıdan ilk girdiğinde kalakaldım öylece. Kalbim bas bas bağırdı, aşık oldun, işte şimdi sen bittin, diye. Ben o hissi sende tattım Burçin. Çok değişikti. Çok tuhaf geliyordu hissettiğim şeyler. Başta bu aşk olamaz dedim. Seni her gördüğümde daha çok hissettim bu duyguyu. Sonra seni görmeden de hisseder oldum. İçim heyecanla doldu. Ben daha önce sadece kardeşimi merak ettim, sevdim, onun için endişelendim. Sonra bir baktım bir kişi daha var. O kişi sen olmuşsun. Senin için endişelenmeye, sevmeye, merak etmeye başladım. Ben sana aşık oldum Burçin. Vereceğin cevap ya sonum olacak ya da yeni bir başlangıç..." Dedim ve derin bir nefes aldım.