Karanlığımdaki Işık (Tamamlandı)

Bölüm 68

"Ne?!"

"Ne?!"

Dedik aynı anda Ateş'le. Doktor gülümsedi ve gitti. Bakışlarımız birleşti tekrardan. "Hamileyim." Dedim mırıldanarak. "Hamilesin." Dedi o da mırıldanarak. Oda da bir ağlama sesi yükseldi. Ateş başını çevirip o yöne baktı. Hızla Miray'ı kucağına aldı. "Kardeşin oluyor kızım." Dedi Ateş Miray'ı öperken. Ben şaşkınlıktan sadece etrafa bakıyordum. "Ateş, bir bebeğimiz daha oluyor." Dedim şaşkınlıkla. Ateş yanıma gelip oturdu ve alnımı öptü. "Bir bebeğimiz daha oluyor güzelim." Dedi yüzümü öpücüklere boğarak. Gülerek geri çekildim. "Tamam, tamam. Bana bu kadar ilgi göstereceğini bilseydim, daha önce hamile kalırdım." Dedim gülerek. Yüzünde ki çarpık sırıtması aldı yerini. "Ben sana ilgi göstereceğim, ama birileri bizi rahat bırakmıyor." Dedi gözleriyle Miray'ı gösterirken. Ona güldüm. "Hadi gidelim." Dedim. Bir hemşire çağırıp kolumda ki serumu çıkartmasını istedi. Kolumda ki serum çıkarken, o da Miray'ı pusetine yerleştiriyordu. Bir elinde puset, diğer eli belimde beni tutarken arabaya ilerledik. Öne oturup kemerimi taktım. Ateş elimi tuttu ve dudaklarına götürdü.

*

Eve geldiğimizde ilk işim Miray'ı uyutmak olmuştu. Çalan telefonla ekranda ki yazıya baktım. Burçin arıyordu. "Efendim?" Dedim telefonu açarken. "Size geliyoruz. Miray'ı seveceğiz azıcık." Dedi neşeyle. Ben güldüm. "Tamam, gelin." Diyip kapattım telefonu. Ateş'e döndüm. "Burçinler geliyor. Güzel haberi onlara da vermeliyiz." Ateş başını sallamakla yetindi. Yarım saat, 45 dakika sonra kapı çaldı. Koşarak kapıyı açtım. Abim ve Burçin içeri girdiler. Miray'ın odasından bir ağlama sesi duyuldu. "Siz oturun, ben Miray'ı alıp geliyorum." Dedikten sonra odasına fırladım. Miray yaşlı gözlerle beşiğin ortasında oturmuş oyuncaklarına bakıyordu. "Annem." Diyerekten kucağıma aldım. Yanaklarına sulu bir öpücük bıraktım. Yanlarına gittim heyecanla. Miray'ı, mama sandalyesine oturttum. Hep beraber yemek yerken laf lafı açıyordu. "Bizim size güzel bir haber vermemiz gerek." Dedi abim sabırsızlıkla. "Söyle abi." Dedim. "Hamileyim!" Dedi Burçin. Ateş ile aynı anda birbirimize baktık. Şaşkın bakışlarımı Burçin ve abime çevirdim. "Şaka yapıyorsunuz! Hadi canım!" Dedim inanamayarak. Burçin kaşlarını çattı. "Böyle şaka mı olur Zeynep? Gerçek gerçek. Yiğeniniz oluyor, sevinsenize!" Ufak bir kıkırtı çıktı ağzımdan. "Ben de bir haber veriyorum o zaman. Ben de hamileyim, Miray'a kardeş geliyor!" Dedim ellerimi iki yana açarak. Bu sefer onlar birbirlerine baktılar. Ateş'le ben gülüyorduk. "Yok artık! Gerçekten mi?" Dedi Burçin inanamayarak. Başımı salladım. O sırada Miray'dan gözlerimi dolduran bir ses çıktı, "An-e!" Hızla ona döndüm ve kucağıma aldım. "Senin ağzını yerim!" Dedim yanaklarına sulu birer öpücük bırakırken. "An-e!" Dedi tekrar sevinçle. Ateş'te gülümsüyordu. "Artık baba değilsin, karıcığım." Dedi Ateş gülerek.

Hep beraber sevinçle yemek yedik. "Tatile mi gitsek?" Dedi Burçin. Heyecanla gözlerim irileşti. "Evet gidelim! Hem Miray içinde bir değişiklik olur. Hem belki de denize gideriz. Miray ilk defa suya girmiş olur!" Dedim heyecanla. Ateş gülümseyerek saçlarımı öptü. "Tamam, gideriz." Miray'da el çırptı. "An-e!" Dedi tekrar. Miray'ı kucağıma aldım. Başını boynuma yasladı. Kulağına fısıldadım, "Annem, kardeşin olacak. Beraber tatile gideceğiz. Denize gireceğiz. Seni suya sokacağız." Yeni çıkmaya başlayan saçlarını öptüm. İnilti gibi bir ses geldi Miray'dan. Kulaklarımdan Ateş'in sesi yankılandı. "Zeynep, Zeynep!" Dalgınlıkla ona baktım. "Ha?" Dedim. Yanağımı sıktı. "Nerede aklın güzelim? Sana sesleniyorum, duymuyorsun." Dedi gülerek. Ben de ona gülümsedim. "Dalmışım, Miray'a odaklanmıştım. Ne oldu? Ne dediniz?" Saçlarımı öptü Ateş. "Tatile nereye gitsek diyorduk. Sence nereye gidelim?" Omuz silktim. "Fark etmez. Denizi olan bir yere gidelim, yeter." Gülümsedi Ateş. "İzmir'e gidelim." Dedi Burçin.