Karanlığımdaki Işık (Tamamlandı)

Bölüm 14

Ateş'in, beni getirdiği yer: Lunapark'tı. Gözlerim heyecanla açıldı.

Daha önce sadece bir kez gelmiştim lunaparka. Ama onunda sonu dayakla sonlanmıştı...

Aklıma gelenle gözlerim doldu. "Belki burası hoşuna gider diye düşündüm." Elini elime kenetledi.

"Buraya sadece bir kere abimle geldim. Ama sonu yine dayakla bitmişti." Dedim. Saçlarımı öptü Ateş.

"Bu sefer öyle olmayacak. Bütün anılarını tek tek değiştireceğim. Hangisinden başlıyoruz?" Yüzümde kocaman gülümseme oluştu.

Gözüm eğlence aletlerinde gezindi. Ama en çok dikkatimi çeken hız treniydi. Parmağımla hız trenini gösterdim. "Bununla." Koşarak sıraya girdim.

"Tamam, seni burada bekliyorum." Dedi Ateş. "Olmaz. Ben buna daha önce hiç binmedim. Korkuyorum. O yüzden sen de benimle bineceksin. Ayrıca ölürüm falan tek kalırım diğer tarafta." Dedim son cümlemi şakayla karışık söyleyerek.

Birkaç dakika sonra sıra bize gelmişti. İkimizde bir koltuğa oturduk. Kemerlerimizi taktık. Başta yavaşça yukarıya çıkıyor, sonradan hızla iniyor; arada havada yan duruyordu.

Oldukça eğlenmiştim. Ama aynı zamanda korkmuştum da. Tren her hızlandığında Ateş'in yüzü buruşuyordu.

Gözlerimi koskocaman lunaparkta gezdirdim. Gözüm dönen salıncakta takıldı. Hep binmek istemiştim ama binememiştim.

Belki biraz çocuksu bir oyuncaktı. Ama 5 dakikalığına ben de çocuk olabilirdim.

Yeniden sıraya girdim. Birkaç dakika sıra gelmişti. Bu sefer Ateş binmek istememiştim. Ben de ısrar etmemiştim.

Salıncak dönmeye başladı. Başta yavaş yavaş. Sonradan hızlanmaya başladı.

Salıncağın kolları göğe kadar uzandı. Durduğunda başım çok dönmüştü ve midem bulanmıştı. Yürürken Ateş'e tutundum.

"Çok mu döndü başın?" Dedi Ateş. "Döndü ama çok eğlenceliydi." Dedim gülümseyerek.

Sonrasında bir sürü alete bindim. Günün sonunda çok yorulup soluğu bir barda almıştık.

"Niye buradayız?" Buradaki neredeyse herkes Ateş'i tanıyordu. Buranın Ateş'in olduğunu düşünmeye başlamıştım.

"Burası benim de o yüzden. Beğenmedin mi? İstersen gidebiliriz." Şaka olmalıydı.

"Daha önce hiç bara gelmedim sadece. Böyle ortamları pek bilmem ve içkiden de nefret ederim." Ama şansa sevdiğim adamda içki içiyordu!

Telefonu çalmaya başladı. Arayan kısmında 'Gürkan' yazıyordu.

Gürkan Ateş'in, beni kaçırdığı gün Ela ve Yaren'e sarılmayan tek kişi olandı. Ela'ya sarılan çocuk Berk, Yaren'e sarılan Serkan'dı. Sonradan tanıştıklarım da vardı.

Berkan, Enis Acar ve Ozan'la tanışmıştım ve onların sevgilisi Su, Derya ve Özge'yle. Kızlar çok samimiydi. Ama erkekler için aynısını söyleyemezdim. Sonuçta onlar bir mafyaydı ve ne kadar iyi olabilirlerdi ki?

"Güzelim." Dedi Ateş hafif bağırarak. Düşüncelerimden ayrılıp Ateş'e baktım. "Efendim?" "Daldın gittin. Ne düşünüyorsun?"

"Hiçbir şey. Yorgunum biraz. Ondan dalmışım öyle. Omuzum acımaya başladı. Gitsek mi artık?" Başını salladı ve ayağa kalktı. Ben de ayaklandım.

Elimi tuttu. Beraber mekandan çıkıp arabaya bindik. Yolda ikimizde konuşmamıştık. Sessiz bir 20 dakika geçirmiştik.

Eve girdiğimizde Deniz yoktu. "Deniz nerede?" Dedim etrafa bakarak. "Deniz gitti. Yani işi bıraktı." Dedi Ateş koltuğa oturarak.

"Kız akıllıymış. Ben de olsam, ben de arkama bakmadan kaçardım onca şeyden sonra." Dedim ve ben de  yanına oturdum.

Ateş kalktı ve banyodan ilk yardım setini çıkardı. Yanıma gelip elbisemin kolunu yavaşça sıyırdı. Bandajı çıkardı. Pansuman yapıp sardı. Elbisemin kolunu düzeltecekken onu durdurdum.

"Üstümü değiştireceğim. Gerek yok." Dedim ve üst kata çıktım. Siyah tayt ve omuzu açık bir tişört giydim.

Aşağı inerken merdivenden bağırdım, "Aç mısın? Çünkü ben çok açım. Bir şeyler hazırlayacağım. İstersen sana da hazırlayım." Dedim son basamağa basarken.

Ateş kalktı ve yanıma geldi, "Ben yaparım. Otur sen." Dedi ve alnımı öptü.

Mutfağa ilerlemeden önce elimi tuttu ve beni de sürükledi peşinden. Ardından konuştu, "Otur, ama gözümün önünde dur."