Kilitle

54. Bölüm | "Peşinden Geleceğim"

Medyadaki müzikle okuyun bebeklerim. İyi okumalar❤️

Nick

Hışımla içeri girdim acil kapısından. Onu getirebilecekleri tek yer burasıydı, bir an önce yanına varmalıydım Hailie'nin.

Vücudumun her bir uzuvu titriyor, adımlarımı o kadar sarsaklaştırıyordu ki, yüzlerce göz bana çevrilmişti aniden. Fakat umrumda değildi, önümde duran bir bariyerden farksızdı hepsi.

Bir avuç zavallı insan topluluğu.

Danışmana yaklaştığımda hızla nefes alıp vermeye başladım. Konuşmaya bile mecalim yoktu. Duymak üzere olduklarımın ihtimali mahvediyordu beni.

"H-Hailie Allen. Nerede olduğunu bilmem gerek."

Kadın daha da gömüldü koltuğa benden uzaklaşmak istercesine. Bakışlarındaki kuşku, bariz belli ediyordu duyduğu şüpheyi.

- Hastanın neyi oluyorsunuz?

Birden afalladım. Neyi oluyordum onun? Uyandığında beni ne olarak görecekti?

"Sevgilisiyim."

Danışman gözlüğünün üzerinden dikkatle süzdü beni. Sonra da masadaki belgeleri kurcalamaya başladı.

- Üzgünüm, ama sizi onun yanına alamam. Yalnızca birinci dereceden yakınlarıyla görüşebilir.

Sabrım taşmıştı artık, kendimi kontrol edemiyordum. Sinirle bir yumruk attım masaya. Kadın irkildi;

Yaka kartını okuyarak başladım konuşmaya.

"Bak Julia, ismin bu değil mi?"

Kadın etrafına bakıyor, gerginliğini gizlemeye uğraşıyordu. Her halinden belliydi iş yerinde sorun yaşamak istemediği.

Ben de bunu güzelce kullanacaktım.

- Sana onun sevgilisi olduğumu söyledim! Bence benim için bir şeyler yapabilirsin.

Etraftaki insanlar hızla gözlerini kaçırıyordu üzerimizden. Julia ise bozuntuya vermeden gözlüğünü düzeltti, yutkunarak tekrar yaklaştı bilgisayara.

- İstesem de yapamam. Hasta yoğun bakıma alınmış.

Kalbimin sesi olan biten her şeyden beni soyutlayacak kadar fazlaydı. Canım yanıyordu, nefes almak bile güç geliyordu o anda.

Sonu gelmiyordu bu acının.

"Nerede bu yoğun bakım?!"

                                             ➰

İstemese de tarif etti yoğun bakımın yerini. Adımlarım hiç olmadığı kadar sabırsızdı bu sefer. Ona kavuşacağımı düşündükçe deliye dönüyordum!

Merdivenlerin son basamağına yaklaştığımda, Hailie'nin teyzesi karşımda duruyordu. Başını bir adama yaslıyor, morarmış göz altlarıyla bekliyordu gelişmeleri.

En az benim kadar acı çekiyordu o da.

Bu adam kimdi peki? Neyi oluyordu Hailie'nin?

Yavaşça yanlarına yaklaştığımda işittim sesini. Bu Hailie'nin babasıydı. Hoş, şimdi sesi telefondaki kadar gür gelmiyordu kulağıma.

Yüzümde bir tiksinti oluşmuştu. Bir an önce kalkıp gitmelerini istiyordum buradan! Sevgilimle baş başa konuşacaktık.

Açıklamam gereken tonlarca şey birikmişti içimde. Hepsini anlatacaktım, yaptıklarım için af dileyecektim ondan.

Nihayet kalktılar yerlerinden. Kadın ayakta bile duramıyor, kolundan destek alıyordu adamın.

Uzaklaştıklarından emin olduğumda, çıktım duvarın arkasından. O kısacık koridor, konu sevdiğim kadın olduğunda bitmek bilmiyordu.

Öyle büyülü bir anda bulmuştum ki kendimi, istem dışı bir gülümsemeyle yukarı çekiliyordu dudaklarımın çevresi. Belki bir camın arkasından izliyordum hayatımın kadınını.

Belki de uzaktan.

Ama her zamanki güçlü ifadesi vardı yüzünde. Başaracaktı, tekrar hayata dönecekti o.

Bakışlarımın hayranlıkla dolduğunu sezdim birden. Tüm umutlarım tekrar gün yüzüne çıkıyordu. Varlığını hissetmek geçmişe götürüyordu beni. Mutluluğa, huzura ve geri dönemeyeceğim tüm anılara.

En çok da eski benliğime.

Daha iyilerini yaratacaktım ikimiz için. Yine gülümseyecektik, yine sevecektik birbirimizi.

Şu an burada olmamıza sebep olan en ufak sebepten uzak tutacaktım onu. Bir an olsun ayırmayacaktım yanımdan.

Tüm hatıralar zihnimde canlanırken daha da yaklaştım cama. Ona dokunuyormuşçasına elimi yasladım;

İncitmekten korkuyormuş gibi, nazikçe.

Kimsenin duyamayacağı kadar alçak, Hailie'ye hissettirebileceğim kadar içten çıkıyordu sesim.

"Eğer olur da seni kurtaramazsam..."

Devam etmeme izin vermiyordu gözümden akan yaşlar. Bu olasılığı düşünmek bile istemiyordum!

Fakat bilmeye hakkı vardı.

"Sana söz veriyorum peşinden geleceğim."