Nie udawaj kujonie | Peter Parker

[52] Błagam cię, zamilcz

NIESTETY, ALE ROZDZIAŁ PONIEDZIAŁKOWY PONOWNIE SIĘ NIE POJAWI. WYBACZCIE.

Kiedy Lisa mówiła, że ulepszyła mój kostium, wzorując się na zbroi ojca, nie sądziłam, że niemal w stu procentach skopiuje jego cholerny latający skafander.

Co nie powinno mnie dziwić, bo w końcu miała na nazwisko Stark, a oni mieli słabość do nowoczesnych urządzeń i metalu.

Strój, który aktualnie miałam na sobie, nie krępował moich ruchów, jednak czułam w nim jakąś zmianę, ale nie mogłam powiedzieć jaką. Po prostu była.

Dowiedziałam się, gdy chciałam przeskoczyć z dachu na dach. Pewnie bym tego nie zauważyła, gdyby nie to, że po odbiciu się od dachu, nie wylądowałam na drugim. Nie – zawisłam w powietrzu jak jakaś postać z gry, która nagle się zacięła.

Krzyknęłam cicho i próbowałam utrzymać równowagę, jednak nadaremno. Małe silniczki umieszczone w podeszwach butów zapomniały dołączyć do siebie instrukcję obsługi, dlatego już po chwili wylądowałam na brzuchu na drugim dachu.

Ale przeskoczyć go przeskoczyłam. Szkoda, że z takim skutkiem.

Jęknęłam, zapisując w myślach plan działania.

1. Ochrzanić Lisę.

2. Ogarnąć, jak wyłączyć te durne silniki w stopach.

3. Ogarnąć, jak je potem włączyć. (Abrakadabra i te sprawy?)

4. Zrozumieć, jak utrzymać równowagę.

5. Nauczyć się latać, nie robiąc z siebie przy tym idiotki.

6. Nie dać się zabić.

Lista dość długa, ale każdy punkt niezmiernie ważny. Zacznijmy więc od początku.

– Lisa, do jasnej cholery, coś ty zrobiła? – warknęłam, włączając uprzednio słuchawkę, którą wsunęłam do ucha.

– Podoba ci się? – zapytała radośnie.

– Czy brzmię, jakby mi się podobało? – fuknęłam, wstając z ziemi. – Mogłaś mnie chociaż uprzedzić. Co to za głupi zwyczaj, robienia komuś czegoś, czego kompletne się nie spodziewa?

Lisa się zaśmiała i usłyszałam, jak stuka palcami w klawiaturę.

– To się nazywa niespodzianka, Allie.

To dziwne, jak bardzo jej humor poprawił się od momentu naszej rozmowy. Miałam wrażenie, że zrównałam ją z ziemią, a ona wydawała się załamana. Teraz jednak trajkotała radośnie, jakby nasza rozmowa nigdy nie miała miejsca.

– Ogarniesz to. Bardzo szybko załapiesz, jak używać odrzutowych butów. – Och, a więc ma już dla nich nazwę? – Na razie wyłączyłam ci tę funkcję. Lepiej będzie, jak na spokojnie nauczysz się wszystkiego w Stark Tower. Idź prosto – poleciła. Kiedy bez większego zaufania przeskoczyłam na kolejny dach, szykując się na odpalenie silniczków śmierci, dodała: – Mówiłam, że je wyłączyłam. Wracając do naszej rozmowy, muszę...

– Wolałabym, żebyśmy nie rozmawiały o tym teraz, kiedy jestem na misji – przerwałam jej.

Usłyszałam, jak gwałtownie wciąga powietrze, a po chwili głośno je wypuszcza.

– W takim razie ty nie musisz odpowiadać. Ja będę mówić.

Starkowie są również uparci jak osły, kompletnie o tym zapomniałam.

– Nie wiedziałam, że spotykacie się z Peterem – zaczęła, kiedy ja przemierzałam ulice Nowego Jorku, w myślach powtarzając adres, który wcześniej widziałam na ekranie. – Wiedziałam, że to się kiedyś stanie, ale nie sądziłam, że będziesz milczeć na ten temat. Allie, kocham cię, jesteś dla mnie jak siostra, ale to naprawdę mnie zabolało.