.......Eren ,evden ayrıldıktan sonra, kendi başına akşam yemeğini yiyen Mustafa'nın telefonu çaldı, arayan Ender beydi. Geceyi hastahanede geçireceğini ve evinden bazı eşyalar ile ilaçlarını alıp kendisine getirmesini Mustafa'ya söyledi. Telefonu kapatan Mustafa, hiç vakit kaybetmeden araca binerek, Ender beyin evine doğru yol aldı .Bir yandan da aklından bu gün Ferit ile konuştuğu sözler geçiyordu.'' Acaba Ferit, Feride'nin evine uğramış mıdır. Eğer uğramış ise Feride adresi benden aldığını öğrenmiştir ,bunun için Feride'den söz işitebilirim..' 'Mustafa'nın aklına bir sürü soru işareti dizilmişti. Bazen de ''İnceldiği yerden kopsun '' diyordu kendi kendine ama onun hayat felsefesi, böylesi bir umursamazlık değildi ,geçmişe göre duygularına biraz daha kulak veren bir Mustafa vardı ortada.
Yol boyu bu düşüncelerden kurtulamayan Mustafa, bir süre sonra siteye giriş yapıp, Ender beyin evinin önünde durdu .Araçta bir süre oturduktan sonra, düşünceli bir şekilde aşağı indi, bahçe kapısını açıp ,içeri giren Mustafayı, az ötede evin önündeki ahşap banka oturan Feride karşıladı .Eşine hazırlamış olduğu kıyafetleri, Mustafa'nın kendisine gelmesini beklemeden ona götürdü. Feride'nin kendisine doğru yürüdüğünü gören Mustafa, bahçenin ortasında durdu, yanına gelen Feride
''Hoş geldin Mustafa, Ender az önce beni arayıp, birkaç bir şeyler istedi, hepsi bunun içinde.''
''Teşekkür ederim Feride hanım''
''Ben teşekkür ederim Mustafa, kaza geçiren kişiyi pek tanıyamadım Mustafa, genelde Enderin etrafındaki ,samimi olduğu iş arkadaşlarını tanırım.''
''Bu kişi Ender beyin yanında pek bulunmazdı, bulunsa da nadir uğrardı ,genelde telefon ile görüşürlerdi. Ender bey kendisine geçmişte maddi olarak çok destek çıkmış ,oda Ender beye devamlı minnetini sunardı, bu yüzden Ender bey kendisini çok severdi.''
''Anlıyorum Mustafa, senide bu sebepten evinden çağırdı.''
''Benim işim bu Feride hanım''
Birkaç saniye önüne bakan Mustafa, Feride'ye söyleyecek olduğu sözleri, içinde hapsetmiş, söyleyip söylememek konusunda, kararsızca belli etmeden, içinde sindirmeye çalışıyordu ,yüzünü Feride'ye çeviren Mustafa
''Neyse ben artık gideyim Feride hanım''
Ses tonundaki titremeyi, ve cümledeki kesik kesik konuşmayı fark eden Feride..
''Mustafa, sen bir şey mi söyleyecektin, sanki bir şeyler gizliyorsun..''
Feride'nin yanından birkaç adım uzaklaşan Mustafa, tekrar ona dönerek ,gayet ciddi bir duruşla
''Size karşı samimi olmak istiyorum, Feride hanım ...Ferit ...onu gördüm, tesadüfen hastahane de karşılaştık, uzun uzun konuştuk, bana sizi sordu, bende anlatmak zorunda kaldım, size karşı içinde hala bir özlem vardı, uzun süre bu evin adresini vermemekte direndim, ama o kadar masum ve yalvarırcasına bakıyordu ki, kendimi daha fazla engelleyemedim ve adresinizi ona verdim, bilmiyorum, bu gün belki de buraya gelmiştir.,''
Ferit'in ismini ,Mustafa'nın ağzında duyduğu ilk andan itibaren, yüzünde bir hüzün, kalbinde ise bir kıpırdama oluştu Feride'nin .Onu görmeyi belki de, Ferit'ten de daha çok isteyen Feride, Mustafa'nın karşısında pek bir şey belli etmese de ,göz kapaklarının yarıya inip, hüznün yüzüne çökmesine engel olamadı, sakin görünmeye çalışan Feride
