အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း၂၂၁အစြမ္းထက္လြန္းသည့္ အသိစိတ္အာ႐ုံအလြန္အစြမ္းထက္လြန္းသည့္ အသိစိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အတြက္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရလာနိုင္မလည္း။ရလာနိုင္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကေတာ့ ေျပာလို႔မကုန္ေအာင္ပါပဲ။လီဖူခ်န္းရဲ့ ထိုးထြင္းသိျမင္မွုေတြက အရင္ကထက္ ပိုေကာင္းလာမယ္။ ၿပီးေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ စဥ္းစားေတြးေခၚမွု အပိုင္းကလည္း အရင္ကထက္ေတာင္ ေထာင္ေစ့လာပါဦးမယ္။လီဖူခ်န္းက ႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံး ဖြင့္လာပါတယ္။" ဂုဏ္ယူပါတယ္ သခင္......"လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ မ်က္လုံး ဖြင့္လာတာကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ မိစၧာဝိညာဥ္ေတြက တညီတညာတည္း ဂုဏ္ျပဳစကား ဆိုလိုက္ပါတယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ထြက္ေနတဲ့ ခ်ီအရွိန္အဝါေတြက သူတို႔သခင္ရဲ့ ခ်ီအရွိန္အဝါေတြႏွင့္ မတူညီေပမယ့္လည္း မိစၧာဝိညာဥ္ေတြက သူတို႔သခင္ မက်ရွုံးနိုင္ဘူးဟု အပိုင္ တြက္ထားပါတယ္။လီဖူခ်န္းကေတာ့ အနိမ့္အျမင့္ မရွိသည့္ ေလသံျဖင့္ " မင္းတို႔ရဲ့ သခင္က ေသသြားၿပီ "" မင္းက ငါတို႔ရဲ့သခင္ မဟုတ္ဘူးလား...... ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျဖစ္နိုင္မွာလည္း......"မိစၧာဝိညာဥ္ေကာင္ေတြက မယုံၾကည္နိုင္သည့္ ဟန္ျဖင့္ လီဖူခ်န္းကို ၾကည့္ေနပါတယ္။သခင္က ေသသြားၿပီလား......။သခင္ခ်န္ထားတဲ့ အစစ္အမွန္ဝိညာဥ္က တိုက္ပြဲဝိညာဥ္နယ္ပယ္ပညာရွင္ထက္ေတာင္ အစြမ္းထက္ေသးတယ္ေလ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေျမကမၻာနယ္ပယ္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အပိုင္စီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသသြားရတာလည္း။ ေကာင္းကင္နယ္ပယ္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အပိုင္စီးရင္ေတာင္ သခင့္ရဲ့ အစစ္အမွန္ဝိညာဥ္အတြက္ ျပသနာ မဟုတ္ဘူးေလ။" ေသစမ္း"လီဝူရွုနဲ႔ ဖူေခ်ာင္းရွန္ကို အပိုင္စီးထားတဲ့ မိစၧာဝိညာဥ္ေတြက တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ တိုက္ခိုက္လိုက္ပါတယ္။ထန္!ဓားေရာင္တစ္ခ်က္ က လက္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး လီဝူရွုနဲ႔ ဖူေခ်ာင္းရွန္တို႔ရဲ့ တိုက္ခိုက္မွုေတြကို ပ်က္စီးေစခဲ့ပါၿပီ။လီဝူရွုနဲ႔ ဖူေခ်ာင္းရွန္တို႔က ႏြံအိုင္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနသည့္အလား ခံစားေနရတယ္ေလ.။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြက လက္ရွိအစြမ္းရဲ့ ၃၀ရာခိုင္ႏွုန္းေလာက္ကိုပဲ ထုတ္သုံးခဲ့နိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လီဖူခ်န္းက သူတို႔ရဲ့ တိုက္ခိုက္မွုေတြကို အလြယ္တကူ ဖ်က္ဆီးသြားနိုင္ခဲ့တာပါ။အစြမ္းထက္လွတဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက လီဖူခ်န္းကို တစ္ဖက္ရန္သူေတြရဲ့ တိုက္ခိုက္မွုလားရာကို ႀကိဳတင္သိျမင္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္အတြက္ လီဖူခ်န္းက မိစၧာဝိညာဥ္ေကာင္ေတြရဲ့ သိုင္းကြက္ေတြကို အဆုံးထိ ထုတ္ခြင့္မေပးဘဲ ၾကားျဖတ္တိုက္ခိုက္လိုက္တာပါ။" ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ပူးေပါင္းတိုက္ခိုက္မွုကိုေတာင္ ခုခံနိုင္တာလား"ဖူေခ်ာင္းရွန္က ထိတ္လန္႔သြားပါတယ္။ သူ လီဖူခ်န္းရဲ့ စြမ္းရည္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိထားတယ္ေလ။ သည္ေကာင္ေလးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ သည္ေလာက္အထိ အစြမ္းထက္လာရတာပါလိမ့္။ရႊပ္...ရႊပ္......ေျပာင္းလဲျခင္း ကိုးကြက္ ဓားသိုင္းက ခုခံတဲ့ေနရာအျပင္ တိုက္ခိုက္တဲ့ေနရာမွာလည္း အသုံးဝင္ပါတယ္။ဓားခ်က္က ကိုးႀကိမ္တိတိ ဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲၿပီးရင္ေတ့ာ တစ္ဖက္ရန္သူရဲ့ တိုက္ခိုက္မွုအားေတြအေပၚ အမွီျပဳၿပီး တန္ျပန္ သက္ေရာက္ေစပါတယ္။ တစ္ဖက္ရန္သူရဲ့ ထုတ္သုံးတဲ့ အား မ်ားေလေလ တန္ျပန္သက္ေရာက္မွုက ပိုျပင္းထန္ေလေလပါပဲ။ဓားအလင္းတန္းႏွစ္ခုက အခ်င္းခ်င္း အမွီအခို ျပဳလာရင္းနဲ႔ လီဝူရွုနဲ႔ ဖူေခ်ာင္းရွန္တို႔ကို ခုတ္ျဖတ္သြားခဲ့ပါတယ္ ။ အဲသည္ဓားခ်က္က သူတို႔ရဲ့ ေသြးေတြကိုေတာင္ ျဖာခနဲ ပန္းထြက္လာေစပါေသးတယ္။" ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သည္ေလာက္အထိ အစြမ္းထက္လာရတာလည္း"လီဝူရွုနဲ႔ ဖူေခ်ာင္းရွန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနၾကပါၿပီ။သူတို႔က လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိနိုင္ပါမည္နည္း။လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားသိုင္းကေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မတိုးတက္လာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လီဖူခ်န္းရဲ့ တိုက္ခိုက္ပုံက အရင္ကထက္ပိုၿပီး တိက်ေသသပ္လာခဲ့ပါတယ္။ လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက သူတတ္ေျမာက္ထားသည့္ ပညာရပ္ေတြကို ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဘယ္လို အသုံးခ်ရမလည္းဆိုတာကို ညႊန္ျပေနသည္ေလ။ အဲသည္အခ်က္က လီဖူခ်န္းကို အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပို အစြမ္းထက္လာေစပါတယ္။မိစၧာဝိညာဥ္ႏွစ္ေကာင္ကို ခုခံအၿပီးမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ေႏွာင့္ေႏွးမေနဘဲ ဆက္တိုက္ တိုက္ခိုက္လိုက္ပါေသးတယ္။ သူ႔ရဲ့ မီးေတာက္ၾကယ္ ဓားကြက္က ဖူေခ်ာင္းရွန္ဆီကို တိုးဝင္သြားခဲ့ပါၿပီ။ သူ႔ဓားကေန ထြက္လာတဲ့ မီးေတာက္ၾကယ္တိုင္းက ကိုယ္ပိုင္အသိစိတ္ ရွိသည့္ ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ ဖူေခ်ာင္းရွန္ရဲ့ ဟာကြက္ေတြထဲကို တိုးဝင္သြားၿပီး ဒဏ္ရာအမ်ားအျပား ရေစခဲ့ပါတယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားခ်က္က ေရစီးသလို အဆက္အျပတ္ ဝင္လာေနတဲ့အတြက္ ဖူေခ်ာင္းရွန္ကို ဝင္စီးထားတဲ့ ဝိညာဥ္က ခႏၶာကိုယ္ထဲကေန ထြက္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။" ငါျမင္ေနရပါလား"လီဖူခ်န္းက အံ့ၾသသြားခဲ့ပါတယ္။အေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ သူက သည္မိစၧာ ဝိညာဥ္ေတြကို လုံးဝမျမင္နိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ အခုေတာ့ သူက မိစၧာဝိညာဥ္ ဘယ္ကို ထြက္ေျပးသြားသလည္းဆိုတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီးကို ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒါက စိတ္ဝိညာဥ္နယ္ပယ္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အရည္စက္ေလးကို ေသာက္မိလိုက္လို႔ မ်ားလား။သည္လို ျမင္ရလိမ့္မယ္လို႔ လီဖူခ်န္းက လုံးဝ မေမၽွာ္လင့္ထားခဲ့မိပါဘူး။ အခုေတာ့ မိစၧာဝိညာဥ္ေတြကို ျမင္ေနရၿပီဆိုေတာ့ အရာရာက ပိုၿပီး လြယ္ကူ သြားခဲ့ပါၿပီ။" မင္းကဘယ္ေျပးခ်င္တာလည္း" လီဖူခ်န္းက ေမ်ာလြင့္ဓားသိုင္းကို သုံးၿပီး မိစၧာဝိညာဥ္ကို ပိုင္းပစ္လိုက္ပါတယ္။မိစၧာဝိညာဥ္ေတြက သာမန္တိုက္ခိုက္မွုမ်ိဳးကိုဆိုရင္ မမွုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ပညာရပ္ဆႏၵေတြကိုေတာ့ အလြန္ေၾကာက္ပါတယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ ေမ်ာလြင့္ဓားဆႏၵက မိစၧာဝိညာဥ္ေပၚကို က်ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲသည္မိစၧာဝိညာဥ္က တြန္႔လိမ္ရွုံ႔တြသြားခဲ့ပါတယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားဆႏၵက မိစၧာဝိညာဥ္ကို ထိခိုက္ေစခဲ့တယ္ဆိုတာကေတာ့ သိသာေနခဲ့ပါၿပီ။ဒါေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ သည္မိစၧာဝိညာဥ္ေတြ အကုန္လုံးကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ရွင္းပစ္ဖို႔ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ေသးပါဘူး။" ငါ့ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံကို စမ္းၾကည့္ဦးမွ "လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ ဓားပုံသ႑ာန္ အသိစိတ္ပုံရိပ္ကို ထုတ္ၿပီး မိစၧာဝိညာဥ္ကို ခုတ္ပိုင္းပစ္လိုက္ပါတယ္။" အား!"မိစၧာဝိညာဥ္က အေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့သြားၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္သြားပါတယ္ယ" အလုပ္ျဖစ္သားဘဲဟ"လီဖူခ်န္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မွုေတြ ျပန္ရလာပါၿပီ။သူရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံပုံရိပ္က မိစၧာဝိညာဥ္ေတြကို သုတ္သင္ပစ္နိုင္မယ္လို႔ လီဖူခ်န္းက ေသခ်ာေပါက္ႀကီးေတာ့ မယုံၾကည္ထားဘူးေလ။ သူက စမ္းသပ္႐ုံ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္တာပါ။ဂူသင္းခ်ိဳင္းပိုင္ရွင္ရဲ့ အစစ္အမွန္ဝိညာဥ္ သူ႔စိတ္ဝိညာဥ္နယ္ပယ္ထဲကို ဝင္လာတုန္းက တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကဳံအရေတာ့ အသိစိတ္အာ႐ုံပုံရိပ္က ဝိညာဥ္ေတြကို တိုက္ခိုက္နိုင္တယ္ဆိုတာကို သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသိစိတိအာ႐ုံပုံရိပ္ကို အသုံးျပဳၿပီး အျပင္မွာ လက္ေတြ႕တိုက္ခိုက္တာကေတာ့ သည္တစ္ႀကိမ္က ပထမဆုံးပါပဲ။ရလဒ္ကေတာ့ စိတ္ေက်နပ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ လီဖူခ်န္းမသိတာ တစ္ခုကေတာ့ သာမန္လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက မိစၧာၱဝိညာဥ္ေတြကို မထိခိုက္ေစနိုင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက အရည္စက္ေလးရဲ့ သန္႔စင္ေပးမွုေၾကာင့္သာ အခုလို မိစၧာဝိညာဥ္ေတြအေပၚကို သက္ေရာက္ေစတာပါ။အျခာေသာ မိစၻာဝိညာဥ္ေတြကေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက မိစၧာဝိညာဥ္တစ္ေကာင္ကို သတ္ပစ္လိုက္နိုင္တယ္ဆိုတာ သိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ က်န္ေနေသးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္၃ခုထဲကို ေျပးဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းက သည္ေကာင္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခြင့္ျပဳေပးမည္နည္း။လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက ဓားသုံးလက္ အျဖစ္ ေျပာင္းသြားၿပီး မိစၧာဝိညာဥ္ ၃ေကာင္စလုံးကို ဖုန္မွုန္႔ဘဝကို ေျပာင္းသြားေစပါၿပီ။က်န္ေနေသးတာဆိုလို႔ လီဝူရွုကို အပိုင္စီးထားတဲ့ မိစၧာဝိညာဥ္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ဟူး.........လီဝူရွုက ခန္းမအျပင္ကို ထြက္ေျပးဖို႔အတြက္ ေလထဲကို ပ်ံတက္လိုက္ပါတယ္။" မင္းက ဘယ္ကို သြားခ်င္တာလည္း"လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက ဓားႀကီးတစ္လက္အသြင္ေျပာင္းသြားၿပီး ခုတ္ပိုင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း လီဝူရွုက ဘာမွ မျဖစ္ဘဲ ဆက္ၿပီး ပ်ံသန္းေနပါတယ္။" ၾကည့္ရတာ ငါ့ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက ဝိညာဥ္ေတြကိုပဲ တိုက္ခိုက္လို႔ရတာထင္တယ္။ သူတို႔က ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုခုထဲ ဝင္လိုက္ရင္ေတာ့ မထိခိုက္ေစေတာ့ဘူး။" လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံအေၾကာင္းကို နားလည္သြားပါၿပီ။ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူက ကိုယ္ေဖာ့ပညာ သုံးၿပီး လီဝူရွုေနာက္ကို လိုက္သြားပါတယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခန္းမထဲက ထြက္သြားအၿပီးမွာေတာ့ ဖန္က်င္းယု၊ ဖန္က်င္းေဆာင္၊ ေဝရွန္းဟီနဲ႔ စုမုယူတို႔က သတိရလာၾကပါၿပီ။" ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလည္း" ဖန္က်င္းယုကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။" လီဖူခ်န္း ဘယ္ေရာက္သြားတာလည္း "စုမုယူကေတာ့ လီဖူခ်န္း ေပ်ာက္ေနတာကို သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။သူမ ေနာက္ဆုံးမွတ္မိတာကေတာ့ သင္းခ်ိဳင္းဂူပိုင္ရွင္ရဲ့ အစစ္အမွန္ဝိညာဥ္ ထြက္ေပၚလာၿပီး သူမရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အပိုင္စီးဖို႔ ႀကိဳးစားတာပါပဲ။ အဲသည္ေနာက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္လည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ခန္းမအျပင္ဘက္မွာေတာ့ လီဝူရွုက လ်င္ျမန္စြာ ပ်ံသန္းၿပီး ထြက္ေျပးေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ဓားကိုဆြဲကာ ထပ္ခ်ပ္မခြာ လိုက္ေနဆဲပါပဲ။" ဆင္းလာခဲ့စမ္း"လီဖူခ်န္းက မီးေတာက္ၾကယ္ ဓားခ်ီေတြကို ပစ္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သူ ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ မီးေတာက္ၾကယ္ ဓားခ်ီေတြက ကိုယ္ပိုင္အသိစိတ္ ရွိသည့္ပုံျဖင့္ လီဝူရွုရဲ့ ေနာက္ေက်ာကို တိုးဝင္သြားခဲ့ပါတယ္။လီဝူရွုရဲ့ ေနာက္ေက်ာမွာေတာ့ ၾကက္ဥအရြယ္အစားေလာက္ရွိသည့္ ဒဏ္ရာေတြ အမ်ားအျပား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။" လၿခီးပဲၾကာ"လီဝူရွုက ထြက္ေျပးေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ရိပ္မိလိုက္ပါတယ္။ သူသာ သည္အတိုင္း ဆက္ေျပးေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လီဖူခ်န္းက အေနာက္ကေန ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး မီးေတာက္ၾကယ္ဓားခ်ီေတြကို ပစ္လႊတ္ၿပီး လိုက္ေနမွာပါ။လီဝူရွုက ေျပးေနရာကေန ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး လီဖူခ်န္းဆီကို ထိုးဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။လီဝူရွုကို အပိုင္စီးထားတဲ့ မိစၧာဝိညာဥ္ရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လီဖူခ်န္းနဲ႔ သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ဖို႔ပါပဲ။သည္ခႏၶာကိုယ္ ထိခိုက္သြားလည္း မိစၧာဝိညာဥ္အတြက္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ သူက ေနာက္ထပ္ ဝင္ကစြပ္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုကို ယူလို႔ ရေသးတယ္ေလ။ သည္တိုက္ခိုက္မွုက လီဖူခ်န္းကို ဒဏ္ရာရသြားေစရင္ေတာ့ သူ႔အတြက္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး တစ္ရပ္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ႏွေျမာစရာေကာင္းတာကေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ တိုက္ခိုက္မွု ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ခန္႔မွန္းမိေနတာပါပဲ။ လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာမယ့္ တိုက္ခိုက္မွုေတြကိုေတာင္ ႀကိဳတင္တြက္ခ်က္ ေပးထားၿပီးပါၿပီ။ လီဖူခ်န္းက လီဝူရွုရဲ့ တိုက္ကြက္ကို ဆုံးေအာင္ေတာင္ ထုတ္ခြင့္မေပးလိုက္ပါဘူး။ သူက ၾကားျဖတ္ၿပီး တိုက္လိုက္ပါတယ္။ရႊပ္!ဓားေရာင္တစ္ခ်က္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ လီဝူရွုရဲ့ ဦးေခါင္းက ပ်ံတက္သြားခဲ့ပါၿပီ။မိစၧာဝိညာဥ္ တစ္ခုက လီဝူရွုရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ထြက္လာပါတယ္။" ေသစမ္း"လီဖူခ်န္းက မိစၧာဝိညာဥ္ထြက္လာတာကို ေစာင့္ေနတာပါ။ သူ႔ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံ က လက္ႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္းသြားၿပီး မိစၧာဝိညာဥ္ကို ေခ်မြပစ္လိုက္ပါတယ္။" ဟူး........."ေနာက္ဆုံးက်န္ေနတဲ့ မိစၧာဝိညာဥ္ကို သတ္ပစ္ၿပီးမွသာ လီဖူခ်န္းလည္း သက္ျပင္းခ်နိုင္ပါေတာ့တယ္။သည္မိစၧာဝိညာဥ္ေတြက အဆင့္၆မိစၧာသားရဲေတြရဲ့ ဝိညာဥ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႀကီးထြားခြင့္ ေပးလိုက္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။သည္ေကာင္ေတြသာ မူလအဆင့္ကို ျပန္ေရာက္သြားရင္ ေသမယ့္သူက သူျဖစ္သြားမွာပါ။လီဖူခ်န္းက လီဝူရွုရဲ့ သိုေလွာင္အိတ္ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ေက်ာက္တုံးခန္းမဘက္ကို ျပန္ဦးတည္လိုက္ပါတယ္။ေက်ာက္တုံးခန္းမထဲမွာေတာ့ လူအားလုံးက အနားယူေနပါတယ္။" လီဖူခ်န္း...... မင္းလား......"ဖန္က်င္းေဆာင္က လီဖူခ်န္းကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ မေရရာသည့္ပုံျဖင့္ ေမးလိုက္ပါတယ္။" ဒါေပါ့ကြ...... ငါက လီဖူခ်န္းမွ လီဖူခ်န္းအစစ္......"လီဖူခ်န္းက ျပဳံးၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။" အေစာပိုင္းတုန္းက ဘာေတြျဖစ္သြားတာလည္း"စုမုယူကလည္း ဘာေတြျဖစ္လို႔ ျဖစ္သြားမွန္းကို မသိသည့္ ပုံပင္။လီဖူခ်န္းက ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး" ငါလည္း ဘာမွ ေသခ်ာမသိဘူး ။ ငါသတိရလာေတာ့ သည္လိုျဖစ္ေနတာပဲ။ "သူက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အမွန္တရားကို ေျပာနိုင္ပါမည္နည္း။ ဒါက သူ႔ရဲ့ မဟာလ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ပင္ မဟုတ္ပါလား။စုမုယူက အလိုမက်သည့္ပုံျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ လိုက္ပါတယ္။ဘာမွေတာ့ ဆက္ၿပီး မေမးေတာ့ပါဘူး။ သူမရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သည္ကိစၥက လီဖူခ်န္းနဲ႔ လုံးဝပက္သက္ေနမယ္ ဆိုတာကို သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းက ေျပာျပခ်င္သည့္ပုံ မေပၚတဲ့အတြက္ ဆက္ၿပီး မေမးေတာ့တာပါ။ လူတိုင္းမွာက ကိုယ္ပိုင္လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ရွိက်တာပဲေလ။" အားလုံးအဆင္ေျပရင္ေတာ့ ၿပီးတာပါပဲ။အေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ ငါတကယ္ႀကီး ေၾကာက္ေနတာကြ။"ဖန္က်င္းေဆာင္က ဒဏ္ရာျပန္လည္သက္သာေစတဲ့ ေဆးတစ္လုံးကို ထုတ္ေသာက္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ကုသဖို႔ စိုင္းျပင္းလိုက္ပါတယ္။ အေစာပိုင္းတုန္း ဖန္က်င္းယုရဲ့ သံမဏိထီးက သူ႔ကို ဒဏ္ရာရေစခဲ့တယ္ေလ။လီဖူခ်န္းကလည္း အသက္တစ္ဝႀကီး ရွုလိုက္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူက အသိစိတ္အာ႐ုံနယ္ပယ္ကို ျဖန္႔က်က္လိုက္ပါၿပီ။အရင္တုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ အသိစိတ္အာ႐ုံနယ္ပယ္ကို ျဖန္႔က်က္တိုင္းမွာ ခ်ီအတြင္းအားေတြရဲ့ ေထာက္ပံ့ေပးမွုကို လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ခ်ီအတြင္းအားေတြကို မလိုေတာ့ပါဘူး။ သူက စိတ္ရွိသလို အသိစိတ္အာ႐ုံနယ္ပယ္ကို ျဖန္႔က်က္လို႔ ရေနပါၿပီ။ အဲသည္ထက္ ပိုဝမ္းသာစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ သူ႔ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံနယ္ပယ္က မီတာရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ျဖန္႔က်က္လို႔ ရလာတာပါပဲ။၃နာရီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ဖန္က်င္းေဆာင္ရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကလည္း ျပန္ေကာင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔၅ေယာက္က ေက်ာက္တုံးခန္းမထဲမွ ထြက္ၿပီး သည္ဂူသင္းခ်ိဳင္း ရဲ့ ထြက္ေပါက္ကို ရွာဖို႔ စပါေတာ့တယ္။အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း၂၂၂ဓားအင္းကြက္ သို႔မဟုတ္ ဓားေဆးမွင္ေၾကာင္၄နာရီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ သူတို႔၅ေယာက္ဟာ သင္းခ်ိဳင္းဂူထဲကေန ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္လာနိုင္ခဲ့ပါၿပီ။သူတို႔က အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ သတၱဳေရာင္ ဂိတ္တံခါးဝႀကီးကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ထိုတံခါးဝႀကီးကို ျမင္တိုင္းမွာ သူတို႔ရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံေတြက ျမန္လာဆဲပါပဲ။သည္တစ္ေခါက္ ခရီးစဥ္ကေတာ့ တစ္သက္ မေမ့နိုင္စရာပါပဲေလ။ သူတို႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေတြကို မိစၧာဝိညာဥ္ေတြက အပိုင္စီးလုနီးပါး ျဖစ္သြားခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။သူတို႔ေတြက သင္းခ်ိဳင္းဂူထဲက ထြက္လာနိုင္ေပမယ့္လည္း စြန္႔စားခန္းခရီးက မၿပီးဆုံးေသးပါဘူး။ျမဴခိုးေၿမ နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ေတာ့ သည္သင္းခ်ိဳင္းဂူဆိုတာက နယ္ေျမေသးေသးေလး တစ္ခုပင္ ရွိပါေသးသည္။သည္ျမဴခိုးေျမထဲက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထြက္ခြာနိုင္မွသာ သူတို႔ရဲ့ ခရီးက ၿပီးဆုံးၿပီလို႔ သတ္မွတ္လို႔ ရမွာပါ။အျပန္လမ္းမွာေတာ့ သူတို႔ငါးေယာက္ဟာ ေနာက္ထပ္ မဟာေသြးလင္းနို႔ တစ္ေကာင္နဲ႔ ထပ္ေတြ႕ခဲ့ပါေသးတယ္။သည္မဟာေသြးလင္းနို႔ေတြဆိုတာက အဆင့္၃ ထိပ္တန္းမိစၧာသားရဲေတြထဲမွာေတာင္ လက္ေရြးစင္အဆင့္မွာ ရွိေနတာပါ။ အလာလမ္းတုန္းကေတာ့ သည္မဟာေသြးလင္းနို႔ တစ္ေကာင္ကို သတ္ဖို႔အတြက္ လူ၁၁ေယာက္ စုေပါင္းတိုက္ခိုက္ခဲ့ရတာေလ။ ဒါေတာင္မွ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မွုေတြကို စုမုယူက တာဝန္ယူခဲ့လို႔သာ သက္သာရာ ရခဲ့တာပါ။ဒါေပမယ့္ အခုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းနဲ႔ စုမုယူတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ႔တင္ မဟာေသြးလင္းနို႔ႀကီးကို ဖိႏွိပ္ထားနိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ဒါေတာင္မွ လီဖူခ်န္းက အစြမ္းကုန္မတိုက္ဘဲ လ်ိဴထားပါေသးတယ္။သိုင္းကြက္ျပင္းထန္မွု အပိုင္းမွာဆိုရင္ေတာ့ လီဖူခ်န္းက စုမုယူကို မီဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ေသးပါဘူး။ဒါေပမယ့္ သိုင္းကြက္ေတြကို ေသသပ္စြာ အပိုအလိုမရွိ ထုတ္သုံးနိုင္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက စုမုယူထက္ အမ်ားႀကီး သာေနခဲ့ပါၿပီ။" သူက အမ်ားႀကီး တိုးတက္လာတာပဲ "စုမုယူက အ႐ူးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမက လီဖူခ်န္းရဲ့ တိုးတက္လာမွုေတြကို သတိျပဳမိပါတယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ အျမန္ႏွုန္းးနဲ႔ ခြန္အားကေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ ဓားကြက္ေတြက ေရစီးေနသလို အထစ္အေငါ့မရွိ ေခ်ာေမြ႕စြာ အဆက္မျပတ္ ထြက္လာေနတယ္ေလ။ လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားခ်က္တိုင္းက မဟာေသြးလင္းနို႔ႀကီးရဲ့ ဟာကြက္ေတြထဲကို တိုးဝင္ေနတာပါ။ မဟာေသြးလင္းနို႔ႀကီးေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ဓားဒဏ္ရာေတြကိုသာ ေပတံတစ္ခုနဲ႔ တိုင္းၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားခ်က္ေတြအားလုံးက တသမတ္တည္းျဖစ္ေနတာကိုပါ ေတြ႕ရနိုင္ပါတယ္။ မည္သည့္ဓားခ်က္ကမွ ပိုမရွည္သလို ပိုလည္းမနက္သြားပါဘူး။" အခုခ်ိန္မွာသာ သူနဲ႔ တိုက္ရမယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ ရွုံးမယ့္သူက ငါဘဲ။" စုမုယူက လက္မခံခ်င္ေပမယ့္လည္း လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ သူမက သူမကိုယ္သူမ မညာခ်င္ဘူးေလ။ လက္ေတြ႕တိုက္ခိုက္မွုအပိုင္းမွာေတာ့ သူမက လီဖူခ်န္းထက္ နိမ့္က်ေနတယ္ဆိုတာ သိသာလြန္းေနသည္ေလ။လီဖူခ်န္းရဲ့ လွုပ္ရွားမွုတိုင္းက ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ မည္သည့္အရာကိုမၽွ အတင္းအက်ပ္ လုပ္ယူထားျခင္းမရွိပါဘူး။ကေခ်သည္ တစ္ေယာက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနတာႏွင့္ေတာင္ တူေနပါေသးသည္။ အစကေန အဆုံးအထိ အားလုံးကို လီဖူခ်န္းက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာပါ။စုမုယူေကာ မဟာေသြးလင္းနို႔ႀကီးပါ လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားကႀကိဳးေတြေအာက္မွာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ။" ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ "စုမုယူက ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ သည္ေကာင္ေလးရဲ့ ပါရမီက ဘယ္ေလာက္အထိ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသလည္းဆိုတာ ဝိုးတိုးဝါးတား သိျမက္လိုက္ပါတယ္။သည္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္၂ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ အေရွ႕ယူနီကြန္းတိုက္ႀကီးတစ္ခုလုံးရဲ့ လူငယ္မ်ိဳးဆက္ေတြကို ဦးေဆာင္မည့္သူက လီဖူခ်န္းကလြဲၿပီး တစ္ျခားလူ မရွိေတာ့ပါဘူး။မဟာေသြးလင္းနို႔ႀကီးကို သတ္ျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔၅ေယာက္ဟာ ဆက္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ အလာတုန္းက သူတို႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ျမဴၿခိးေတြ ထူထပ္ေနတဲ့ ေနရာကိုျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။သူတို႔၅ေယာက္ဟာ ေနာက္ဆံတင္းမေနဘဲ ျမဴခိုးထုႀကီးထဲကို ဝင္သြားလိုက္ပါတယ္။ူသည္ျမဴခိုးထုထဲမွာေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔လက္ေခ်ာင္းေတြကိုေတာင္ ျပန္မျမင္ရတဲ့အတြက္ အသိစ္ိတ္အာ႐ုံကိုပဲ မွီခိုအားထားေနရပါတယ္။လီဖူခ်န္းက လြဲၿပီး က်န္တဲ့သူေတြအားလုံးက ၁၀မီတာပတ္လည္ကိုပဲ အာ႐ုံခံသိျမင္နိုင္ပါတယ္။လီဖူခ်န္းကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မတူပါဘူး။ သူက အသိစိတ္အာ႐ုံကို မီတာရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ျဖန္႔က်က္ထားတယ္ေလ။ လူျဖစ္ျဖစ္ ၊ မိစၧာသားရဲျဖစ္ျဖစ္ သူျဖန္႔က်က္ထားတဲ့ ဧရိယာထဲကို ဝင္လာတာနဲ႔ တန္းသိနိုင္ပါတယ္။ထူထပ္တဲ့ သည္ျမဴခိုးထုေတြၾကားထဲမွာ ၁၀ရက္ေလာက္ သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ျမဴခိုးေတြက စတင္ၿပီး ပါးလ်လာခဲ့ပါၿပီ။" ငါတို႔ သည္ျမဳခိုးေတြ ႀကီးစိုးရာေျမထဲက ထြက္နိုင္ေတာ့မယ္ေဟ့"ေဝရွန္းဟီက တဟားဟား ရယ္ေမာေနပါတယ္။" ကံေကာင္းလြန္းလို႔ သည္အထိ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တာပဲ။ သည္သင္းခ်ိဳင္းဂူခရီးကိုေတာ့ သားေတြ၊သမီးေတြ ရလာရင္ ျပန္ေျပာျပရမယ္။"ဖန္က်င္းေဆာင္ကလည္း အခုမွ အသံထြက္နိုင္ပါေတာ့တယ္။ေနာက္ထပ္ ေန႔တစ္ဝက္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ျမဴခိုးေတြက လုံးဝကို မရွိေတာ့ပါဘူး။သူတို႔အားလုံးကလည္း ခြဲခြာဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ စုမုယူကေတာ့ မထြက္သြားခင္မွာ လီဖူခ်န္းကို လ်ိဳ႕ဝွက္ၿပီး အသံပို႔သြားခဲ့ပါေသးတယ္။" ငါနင့္ကို သင္းခ်ိဳင္းဂူမွာတုန္းက ေက်းဇူးေႂကြး တင္ခဲ့တယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ သည္ေက်းဇူးကို ျပန္ဆပ္မယ္။"အားလုံးကို ကယ္ခဲ့တဲ့သူက လီဖူခ်န္းဆိုတာက စုမုယူက ယုံၾကည္ထားပါတယ္။လီဖူခ်န္းကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပဳံးရင္းနဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါၿပီ။ေဝရွန္းဟီနဲ႔ စုမုယူ ထြက္သြားအၿပီးမွာေတာ့ ဖန္က်င္းေဆာင္က" ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို အရင္ရွာၿပီး အနားယူရေအာင္"" ေအး "လီဖူခ်န္းက ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါတယ္။သူကလည္း သင္းခ်ိဳင္းဂူထဲမွာ ရခဲ့တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ျပန္လည္ သုံးသပ္ခ်င္ေနပါၿပီ။ေနာက္ထက္ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းတို႔ သုံးေယာက္ဟာ ေဆာင္းဦးမိုးစက္ ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕အနားကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။သည္ၿမိဳ႕ကေတာ့ ၿမိဳ႕စားမရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပါ။ သည္ၿမိဳ႕ကို အဓိက ကလန္ႀကီး၃ခုက ခြဲေဝ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ေဆာင္းဦးမိုးစက္ၿမိဳ႕ထဲက တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ စာရင္းသြင္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔သုံးေယာက္စလုံးဟာ တံခါးပိတ္ၿပီး က်င္ႀကံပါေတာ့တယ္။********ဓားအဆီအႏွစ္ က်မ္းမွာ ပါရွိတဲ့ သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္ကေတာင္မွ လီဖူခ်န္းရဲ့ စြမ္းရည္ေတြကို အမ်ားႀကီး တိုးတက္လာေစနိုင္ပါတယ္။ဂူသင္းခ်ိဳင္းကို သြားတဲ့ခရီးမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ေလာက္အထိ အားနည္းေနေသးတယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ပါၿပီ။တစ္ကယ္လို႔သာ သူ႔ရဲ့ စြမ္းရည္ေတြက ထပ္ၿပီး တိုးတက္မလာခဲ့ရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ စြန္႔စားခန္းခရီးေတြမွာ ေသသြားနိုင္ပါတယ္။ အခုတစ္ခါလို ကံေကာင္းနိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ဂူသင္းခ်ိဳင္းသခင္ရဲ့ အစစ္အမွန္ဝိညာဥ္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားမွုက သူ႔ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္နယ္ပယ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေရႊေရာင္လက္ဖြဲ႕အေဆာင္နဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတယ္ ဆိုတာကိုလည္း လီဖူခ်န္းက သိထားပါတယ္။ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ ေရႊေရာင္လက္ဖြဲ႕အေဆာင္သာလၽွင္ သည္လိုလုပ္ရပ္မ်ိဳးကို လုပ္နိုင္မွာပါ။သည္တည္းခိုခန္းမွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ၿခံဝင္းေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တစ္ခုေသာ ၿခံဝင္းထဲမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီး သံနင္ ဓားအဆီအႏွစ္ကို ရယူဖို႔အတြက္ ေလ့က်င့္ေနပါတယ္။ဓားအဆီအႏွစ္.........ေလ့က်င့္တဲ့သူရဲ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကို အသုံးခ်ၿပီး ဓားေဆးမွင္ေၾကာင္ကို ျဖစ္ေပၚေစရမွာပါ။ဒါက အင္းကြက္အမ်ိဳးအစား တစ္ခုပါပဲ။သည္ဓားေဆးမွင္ေၾကာင္ကို ျဖစ္ေပၚလာေစဖို႔အတြက္ ပထမဆုံး နားလည္ထားရမွာက ဓားအင္းကြက္ေတြကိုပါ။သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္ အခန္းမွာေတာ့ ဓားအင္းကြက္နဲ႔ ပက္သက္တဲ့ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီး ပါရွိပါတယ္။ တစ္ကယ္လို႔ သူသာ သည္သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္ တစ္ခန္းလုံးကို ေက်ေက်ညက္ညက္ နားလည္သြားမယ္ဆိုရင္ ဓားေတြေပၚမွာ အင္းကြက္ေတြ ေရးဆြဲနိုင္ၿပီး ရတနာဓားေတြကို အဆင့္ျမႇင့္တင္ေပးနိုင္တဲ့ ဓားအင္းကြက္ ဆရာသခင္ ေတာင္ ျဖစ္လာနိုင္မယ္လို႔ေတာင္ လီဖူခ်န္းက ခံစားေနရပါတယ္။ဓားအင္းကြက္ ဆရာသခင္ေတြဆိုတာက ပန္းပဲ ဆရာသခင္ေတြနဲ႔ေတာ့ ဆင္တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုံးလုံးလ်ားလ်ားႀကီး တူေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ဓားအင္းကြက္ဆရာသခင္ေတြက ဓားေတြကို အဆင့္ျမႇင့္တင္ ေပးနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဓားေတြကို ဘယ္လို သြန္းလုပ္ရသလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ မသိပါဘူး။သူတို႔က ဓားအင္းကြက္ေတြကိုဘဲ သိတာပါ။ပန္းပဲဆရာသခင္ေတြကေတာ့ ဓားေတြကို သြန္းလုပ္နိုင္သလို ဓားအင္းကြက္ေတြကိုလည္း သိပါတယ္။အဲသည္အတြက္ တကယ့္ ဓားအင္းကြက္ဆရာသခင္ စစ္စစ္ဆိုတာက လူနည္းစုပဲ ရွိတာပါ။အခ်ိဳ႕ေသာ ဓားသမားေတြက သူတို႔ရဲ့ ဓားတာအိုလမ္းစဥ္မွာ ေရွ႕ဆက္မတက္နိုင္ေတာ့ဘဲ အခက္အခဲေတြ႕ေနၿပီဆိုရင္ ဓားအင္းကြက္ေတြကို ေျပာင္းေလ့လာၿပီး အခြင့္အလမ္းေတြကို ရွာေဖြေလ့ ရွိပါတယ္။" ရွုပ္ယွက္ခတ္ေနတာပဲကြာ "လီဖူခ်န္းကေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ေခါင္းကိုက္ေနပါၿပီ။ သည္ သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္ တစ္ခန္းထဲမွာေတာင္ အဝါေရာင္ အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ေတြ ၈၀၀ေက်ာ္ေလာက္ ပါေနတယ္ေလ။သည္ သံနက္ဓား အင္းကြက္ကို ေရးဆြဲဖို႔ဆိုရင္ ပထမဆုံး အေနနဲ႔ သူက သည္အဝါေရာင္အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ ၈၀၀ေက်ာ္ကို ထုံးလိုေက်၊ ေရလိုေႏွာက္ေအာင္ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ထားရမည္ေလ။ဒါေပမယ့္ သံနက္ ဓားေဆးမွင္ေၾကာင္ကို ထိုးဖို႔အတြက္က သည္ေလာက္နဲ႔တင္ မရေသးပါဘူး။ အဝါေရာင္အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ ၈၀၀ေက်ာ္ကို အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္ ဓားအင္းကြက္ ၂၀၀ေက်ာ္ထဲကို ေပါင္းထည့္ရပါဦးမယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အဲဒါေတြကို အဝါေရာင္အဆင့္ျမင့္ ဓားအင္းကြက္၄၈ကြက္ ထဲကို ထပ္ေပါင္းထည့္။ ၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ အဝါေရာင္အထြတ္အထိပ္ ဓားအင္းကြက္ ၉ကြက္ထဲကို ေပါင္းထည့္။ ေနာက္ဆုံးမွာမွ ဆန္းၾကယ္အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ တစ္ကြက္ ျဖစ္တည္လာမွာပါ။အဲသည္ အင္းကြက္ကေတာ့ သံနက္ဓား အဆီအႏွစ္ပါပဲ။လီဖူခ်န္းမွာက ေဝဖန္ပိုင္းျခားနိုင္စြမ္း ေကာင္းတဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံနဲ႔ ထက္ျမက္တဲ့ ထိုးထြင္းသိျမင္မွု ရွိေနတဲ့အတြက္ သိပ္အၾကာႀကီးေတာ့ အခ်ိန္မယူလိုက္ရပါဘူး။တစ္ပတ္ေလာက္ အတြင္းမွာပဲ အဝါေရာင္အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ ၈၀၀ေက်ာ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္သြားခဲ့ပါတယ္။သူသာ စိတ္ဆႏၵရွိမယ္ဆိုရင္ မည္သည့္ဓားေပၚမွာမဆို ဓားအင္းကြက္ေတြ ျမဳပ္ႏွံေပးလိုက္လို႔ ရတဲ့ အဆင့္ကိုေတာင္ ေရာက္ေနပါၿပီ။" ဓားအင္းကြက္ ဆြဲတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ကို စမ္းၾကည့္ဦးမွ"လီဖူခ်န္းက ၿခံထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ့ အကိုင္းတစ္ခုကို ခ်ိဳးယူလိုက္ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူက ထိုသစ္ကိုင္းထဲကို ခ်ီအတြင္းအားေတြ ပို႔ေဆာင္လိုက္ပါၿပီ။လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းစာေလာက္က်ယ္တဲ့ သစ္ကိုင္းေပၚ အင္းကြက္ေလးတစ္ခုက အေရာင္ခပ္မွိန္မွိန္ျဖင့္ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ သည္သစ္ကိုင္း အေစာပိုင္းတုန္းကႏွင့္ လားလားမၽွ မတူေတာ့ပါဘူး။သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အင္းကြက္က သစ္ကိုင္းတစ္ခုလုံးကို ဖုံးအုပ္သြားပါေတာ့တယ္။ထပ္!လီဖူခ်န္းက သစ္ကိုင္းကို ေလဟာနယ္ထဲမွာ ေဝွ႕ယမ္းလိုက္ပါတယ္။သစ္ကိုင္းက ထက္ရွမွုေတြ ရွိလာသလိုပါဘဲ။သည္လို ထက္ရွမွုမ်ိဳး က ရတနာဓားေတြမွာသာ ရွိတတ္တဲ့ အမ်ိဳးပါ။ဖုန္း!လီဖူခ်န္းကိုင္ထားတဲ့ သစ္ကိုင္းက ေပါက္ကြဲထြက္သြားၿပီး အမွုန္ေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။လီဖူခ်န္းကေတာ့ ေတြးေနခဲ့ပါတယ္။" သည္အင္းကြက္ေတြက အရမ္းစြမ္းအားေကာင္းတာပဲ။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ပစၥည္းေတြေပၚမွာေတာ့ သည္ဓားအင္းကြက္ေတြကို ေရးဆြဲလို႔ မရနိုင္ေလာက္ဘူး။"လီဖူခ်န္းက ေနာက္ထပ္ သစ္ကိုင္းတစ္ခုကို ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အဝါေရာင္ အဆင့္နိမ့္ အင္းကြက္တစ္ခုကို ေရးဆြဲလိုက္ျပန္ပါတယ္။ လွပတဲ့ အင္းကြက္တစ္ခုက သစ္ကိုင္းေပၚမွာ ျဖစ္တည္လာခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ဖုန္း!သည္သစ္ကိုင္းကလည္း မခံပါဘူး။ ပထမ သစ္ကိုင္းလို သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အမွုန္႔ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။" ဝိုး...... စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ သည္ အဝါေရာင္ အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ေတြကေတာင္ သည္လို အစြမ္းထက္ေနတယ္။ အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္ ဓားအင္းကြက္ေတြဆိုရင္ ဘယ္လို ျဖစ္လာမလည္း မသိဘူး။"လီဖူခ်န္းကေတာ့ ဓားအင္းကြက္ေတြနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အလြန္တရာမွ စိတ္ဝင္စားလာပါၿပီ။သူက ဘဝရဲ့ နိဗၺာန္ဘုံတစ္ခုကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားသလိုပါပဲ။ေနာက္ထပ္ တစ္ပတ္အၾကာမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားအင္းကြက္၂၀၀ေက်ာ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သြားပါေတာ့တယ္။သည္အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္အဆင့္ အင္းကြက္တစ္ခုမွာဆိုရင္ အဝါေရာင္ အဆင့္နိမ့္ အင္းကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ပါဝင္ေနတယ္ေလ။ အျပစ္အနာအဆာေတြလည္း အဝါေရာင္ အဆင့္နိမ့္ အင္းကြက္ေတြထက္ ပိုနည္းသြားၿပီး အားလည္း ပိုေကာင္းလာခဲ့ပါတယ္။သစ္ကိုင္းေတြကေတာ့ လီဖူခ်န္းကို အဆုံးထိ ေရးဆြဲခြင့္ကို မေပးေတာ့ပါဘူး။ဓားအင္းကြက္ တစ္ပိုင္းတစ္စမွာတင္ ေပါက္ကြဲကုန္ပါတယ္။သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သိုေလွာင္အိတ္ထဲက သတၱဳရိုင္း အပိုင္းအစေတြေပၚမွာပဲ အင္းကြက္ေတြကို ေရးဆြဲေနရပါတယ္။ႊူ႐ုတ္တရက္ လီဖူခ်န္းက အေတြးတစ္ခုဝင္လာပါတယ္။ သံနက္ဓားအဆီအႏွစ္ အင္းကြက္က ဆန္းၾကယ္အဆင့္နိမ့္ အင္းကြက္ မဟုတ္ဘူးလား။သံနက္ဓားအဆီအႏွစ္ အင္းကြက္ကို ေရးဆြဲရမယ့္ ေနရာက ေက်ာရိုးမႀကီး ရဲ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲမွာေလ ။ သူ႔ရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီးကေကာ သည္အင္းကြက္ကို ေတာင့္ခံနိုင္ပါ့မလား။ သည္သစ္ကိုင္းစေတြလို ေပါက္ကြဲထြက္သြားရင္ေကာ............။အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း၂၂၃ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းအမွန္အတိုင္း တိတိက်က် ေျပာရမယ္ဆိုေတာ့ လီဖူခ်န္းက ဓားအင္းကြက္ေတြကို အလြတ္က်က္ေနတာပါပဲ။ သည္ဓားအင္းကြက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ေသးပါဘူး။အဝါေရာင္ အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ေတြမွာ အသုံးျပဳပုံ အသီးသီးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ သေဘာတရားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြကိုေတာ့ လီဖူခ်န္းက နားမလည္နိုင္ေသးပါဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေပါင္းစပ္မွုေတြက သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ အဝါေရာင္အလယ္အလတ္ ဓားအင္းကြက္ေတြကို ျဖစ္လာေစနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လီဖူခ်န္းကေတာ့ သံနက္ဓား အဆီအႏွစ္ အခန္းမွာပါတဲ့ အဝါေရာင္အလယ္အလတ္ ဓားအင္းကြက္ ၂၀၀ေက်ာ္ကိုပဲ ေလ့လာထားပါတယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ .........သူလိုခ်င္တာက သံနက္ဓားအင္းကြက္ကို ေရးဆြဲနိုင္ဖို႔ပင္ မဟုတ္ပါလား။ သူက ဓားအင္းကြက္ဆရာသခင္ ျဖစ္ခ်င္တာမွ မဟုတ္တာေလ။ သည္ဓားအင္းကြက္ေတြ အေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သေဘာေပါက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာေနနိုင္ပါတယ္။ လီဖူခ်န္းဆီမွာက အဲေလာက္ အခ်ိန္မေပါပါဘူး။ သူက လုပ္စရာ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ၿခံဝင္းထဲမွာေတာ့ မေရမတြက္နိုင္တဲ့ အဝါေရာင္အဆင့္သတၱဳစေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။လီဖူခ်န္းက သည္သတၱဳရိုင္းေတြကို ေဆာင္းဦးမိုးစက္ၿမိဳ႕ရဲ့ ေစ်းထဲကေန ေလ့က်င့္ဖို႔အတြက္ ဝယ္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။လီဖူခ်န္းက အဝါေရာင္အဆင့္နိမ့္သတၱဳရိုင္းတုံး တစ္တုံးရဲ့ အေရွ႕မွာ ရပ္ေနၿပီး လက္ေတြကို လွုပ္ရွားေနပါတယ္။အရည္ေပ်ာ္လက္ဝါးကို ထုတ္သုံးထားတဲ့ အတြက္ အဝါေရာင္အဆင့္နိမ့္ သတၱဳရိုင္းတုံးက တျဖည္းျဖည္း နီရဲလာၿပီး အရည္ေပ်ာ္က်လာခဲ့တယ္ေလ။ အသက္ရွုခ်ိန္ ၁၀ေခါက္ေလာက္ အတြင္းမွာပဲ အေခ်ာသတ္ မသြန္းလုပ္ရေသးသည့္ ဓားတစ္ေခ်ာင္းပုံစံက ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လီဖူခ်န္းက ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ အၾကမ္းထည္ ဓားေတြကို ျပဳလုပ္ၿပီးသြားပါတယ္။သည္ဓားေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ အၾကမ္းထည္ဓားေတြလို႔ သတ္မွတ္ရသလည္းဆိုေတာ့ အေခ်ာမကိုင္ထားရေသးသည့္အျပင္ ဓားအင္းကြက္ေတြလည္း မေရးဆြဲရေသးလို႔ပါပဲ။" ဟုတ္ၿပီ...... အခုေလာက္ဆိုရင္ အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားအင္းကြက္ေတြ ေလ့က်င့္လို႔ ရၿပီ။"လီဖူခ်န္းက ဓားအင္းကြက္ေတြ အေၾကာင္းကို စနစ္တက် နားမလည္ေသးေပမယ့္လည္း အဝါေရာင္အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားအင္းကြက္ ၂၀၀ေက်ာ္ရဲ့ ပုံေတြ ရွိေနတယ္ေလ။ သူလုပ္ဖို႔ လိုအပ္တာဆိုလို႔ အဲသည္ အင္းကြက္၂၀၀ေက်ာ္ကို တစ္စက္မွ မမွားယြင္းဖို႔ပါဘဲ။အၾကမ္းထည္လုပ္ထားသည့္ ဓားတစ္လက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး လီဖူခ်န္းက ဓားအင္းကြက္တစ္ခုကို စတင္ေရးဆြဲလိုက္ပါတယ္။ဓားက အေရာင္ေတြေတာက္ပလာၿပီး မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြစတင္ ေပၚလာပါတယ္။ သည္မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြက ေရျပင္ညီလိုင္း ၊ ေဒါင္လိုက္လိုင္းေတြႏွင့္ လွပေသသပ္စြာ ရွိေနၿပီး ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိပါတယ္။မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ ဓားထဲကို ျမဳပ္ဝင္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ လက္ထဲက ဓားဟာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ၂ဆေလာက္ ေလးလာခဲ့ပါၿပီ။ ဓားသြားကလည္း တစ္ခါမွမေသြးရေသးဘဲနဲ႔ သင္တုန္းဓားသမၽွ ထက္ျမလာပါတယ္။ရွိသမၽွ ဓားအင္းကြက္တိုင္းကေတာ့ ဓားကို ပိုၿပီး ထက္ျမလာေစတာပါပဲ။ ဓားအင္းကြက္တစ္ခုက ဓားသြားကို မထက္ျမေစဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲသည္အင္းကြက္က ဓားအင္းကြက္ အစစ္မဟုတ္ပါဘူး။လီဖူခ်န္းက ေရးထြင္းေနရင္းနဲ႔ေတာင္ အေတာ္ေလး သေဘာေပါက္လာခဲ့ပါၿပီ။သည္ အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားအင္းကြက္ ၂၀၀ လုံးကိုေတာ့ လီဖူခ်န္းက ေရးထြင္းဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားအင္းကြက္ ၈ခုေလာက္ ေရးဆြဲၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ သူက အဝါေရာင္ အဆင့္ျမင့္ ဓားအင္းကြက္ေတြကို ေရးဆြဲဖို႔အတြက္ စတင္ေလ့လာပါေတာ့တယ္။အဝါေရာင္ အဆငျမင့္ ဓားအင္းကြက္ေတြမွာေတာ့ အဝါေရာင္အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားအင္းကြက္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ပါရွိၿပီး အဝါေရာင္အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ေတြကေတာ့ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ပါရွိပါတယ္။သည္အင္းကြက္ေတြက ပိုမို ရွုပ္ေထြးလာၿပီး ေဒါင္လိုက္မ်ဥ္းေတြ၊ ေရျပင္ညီမ်ဥ္းေတြသာမက မ်ဥ္းေစာင္းေတြပါ ပါလာပါၿပီ။ လီဖူခ်န္းက အဝါေရာင္အဆင့္ျမင့္ ဓားအင္းကြက္ေတြကို အေခ်ာမကိုင္ရေသးသည့္ အဝါေရာင္အဆင့္နိမ့္ ဓားေတြအေပၚမွာ ေရးဆြဲလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ဓားေတြက ေပါက္ကြဲကုန္ပါတယ္။' ၾကည့္ရတာ အဝါေရာင္အဆင့္နိမ့္ သတၱဳရိုင္းေတြရဲ့ ခံနိုင္ရည္က အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္ ဓားအင္းကြက္ေတြ အထိပဲ ထင္တယ္။ 'လီဖူခ်န္းက ေတြးလိုက္မ္ိပါတယ္။လီဖူခ်န္းက အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္အဆင့္ သတၱဳရိုင္းတုံးတစ္ခုကို ရွာၿပီး ဓားေတြ ျပန္လုပ္ရျပန္ပါၿပီ။အၾကမ္းထည္ အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားေတြ ျပဳလုပ္အၿပီးမွာေတာ့ လီဖူခ်န္း ဓားတစ္လက္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး အဝါေရာင္ အဆင့္ျမင့္ ဓားအင္းကြက္ေတြကို စတင္ေရးဆြဲပါေတာ့တယ္။ခၽြင္!ဓားအင္းကြက္ ေရးဆြဲလို႔ ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေအးစိမ့္တဲ့ အလင္းတန္းတစ္ခုက ဓားအေပၚမွာ ျဖတ္သန္းသြားပါတယ္။သည္အၾကမ္းထည္ဓားက ဓားတစ္လက္ရဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အရင္လို သတၱဳရိုင္းတုံး အေငြ႕အသက္ေတြ ရွိမေနေတာ့ပါဘူး။" အဝါေရာင္ အဆင့္ျမင့္ဓားအင္းကြက္ေတာင္မွ သည္ေလာက္အထိ ထူးဆန္းေနတာ အဝါေရာင္အထြတ္အထိပ္ ဓားအင္းကြက္နဲ႔ ဆန္းၾကယ္အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္အထိ အစြမ္းထက္လိုက္မလည္း "လီဖူခ်န္းက ဓားအင္းကြက္ေတြအေပၚ စိတ္ဝင္စားမွုက တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုပိုၿပီး တိုးလာေနပါတယ္။ သူက မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ဘာမွ မေလ့က်င့္ေတာ့ဘဲ သည္ဓားအင္းကြက္ေတြကိုပဲ ထိုင္ဆြဲေတာ့တာပါ။အျပာႏုေရာင္ စ္ိတ္ဝိညာဥ္က လီဖူခ်န္းရဲ့ ထိုးထြင္းသိျမင္မွုေတြကို အင္မတန္ ထက္ျမက္ေစပါတယ္။သည္စြမ္းရည္ေၾကာင့္ လီဖူခ်န္းက မည္သည့္ပညာရပ္ကိုမဆို လြယ္လြယ္ကူကူ နားလည္သေဘာေပါက္နိုင္တယ္ေလ။သူ႔ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံကေတာ့ အမွားအမွန္ကို မွန္ကန္စြာ ေဝဖန္ပိုင္းျခားနိုင္ပါတယ္။ အဲသည္စြမ္းရည္ေၾကာင့္ လီဖူခ်န္းရဲ့ အေတြးေတြက ပိုၿပီး တိက်မွန္ကန္လာပါတယ္။ အေစာပိုင္းတုန္းက ဓားအင္းကြက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ခဲ့ေပမယ့္လည္း သည္စြမ္းရည္ႏွစ္ခုေၾကာင့္ လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ ဓားအင္းကြက္ေတြကို ေပါင္းစပ္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ျဖစ္လာနိုင္မယ့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာျဖစ္နိုင္ေခ်ေတြကို မွန္းဆလာနိုင္ပါတယ္။တစ္လအတြင္းမွာပဲ လီဖူခ်န္းက အဝါေရာင္ အထြတ္အထိပ္ ဓားအင္းကြက္ ၉ကြက္ကို ျပည့္ျပည့္စုံစုံ တိတိက်က် အမွားအယြင္းမရွိ ေရးဆြဲလာနိုင္ခဲ့ပါၿပီ။အခုဆိုရင္ေတာ့ လီဖူခ်န္း လုပ္ဖို႔ လိုအပ္တာဆိုလို႔ ဆန္းၾကယ္အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္ကို ေလ့လာဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ သံနက္ ဓားအင္းကြက္ကိုေပါ့ေလ။သံနက္ဓားအင္းကြက္ကို နားလည္သြားၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ေက်ာရိုးမႀကီးေပၚမွာ ဓားအင္းကြက္ ေရးဆြဲလိုက္ၿပီး သံနက္ဓားအဆီအႏွစ္ ျဖစ္တည္ေစနိုင္ေတာ့မွာပါ။သံနက္ဓား အဆီအႏွစ္ ျဖစ္တည္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ လီဖူခ်န္းက ဓားကိုေတာင္ မလိုေတာ့ဘဲ ဓားခ်ီေတြကို အခ်ိန္မေရြး ထုတ္သုံးလာနိုင္ပါၿပီ။လီဖူခ်န္းမသိတာ တစ္ခုကေတာ့ သူ ေဆာင္းဦးမိုးေရၿမိဳ႕မွာေနၿပီး ဓားအဆီအႏွစ္က်မ္းကို ေလ့လာေနတုန္းမွာ ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳက္ကေတာ့ ႐ူးမတတ္ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုတာပါပဲ။ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္က လီဝူရွုရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ လ်ိဳ႕ဝွက္နည္းစနစ္တစ္ခုျမဳပ္ႏွံထားပါတယ္။အဲသည္ လ်ိဳ႕ဝွက္နည္းစနစ္က ေသြးမ်ိဳးဆက္ခ်င္း ဆက္သြယ္ေပးသည့္ နည္းစနစ္ တစ္မ်ိဳးပါ။လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လတုန္းကေတာ့ အဲသည္အဆက္အသြယ္က ပ်က္စီးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္းကင္နတ္ဆိုး ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က တိုက္ပြဲတစ္ရာ နယ္ေျမထဲကို လိုက္လာခဲ့တာပါ။သူက အခုဆိုရင္ တိုက္ပြဲတစ္ရာနယ္ေျမကေန ရနိုင္သမၽွ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ စုေဆာင္းေနပါတယ္။တိုက္ပြဲတစ္ရာနယ္ေျမက ေကာင္းကင္နတ္ဆိုး နယ္ေျမထက္ ပိုၿပီး ရွုပ္ေထြးေနသျဖင့္ ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေရြးခ်ာ္စရာ မရွိေတာ့ဘဲ ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းက ေကာင္းကင္နယ္ပယ္ပညာရွင္ေတြနဲ႔ေျမကမၻာအဆင့္ ထိပ္သီးပညာရွင္ အေျမာက္အမ်ားကို ဆင့္ေခၚလိုက္ရပါတယ္။သူက လီဝူရွု ဘယ္လို ေသဆုံးသြားသလည္းဆိုတာကိုသာ တိတိက်က် သိခ်င္တာပါ။ သူ႔သားကို ဘယ္သူသတ္သြားသလည္း ဆိုတာက အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူက အဲသည္ကိစၥထဲမွာ ပါတဲ့သူေတြ အကုန္လုံးကို သတ္ပစ္မွာ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။***လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္တုန္းကေတာ့ လီဝူရွုက ေသြးတစ္စက္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို သြားခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းတစ္ခု ရလာခဲ့ပါတယ္။ေသြးတစ္စက္ၿမိဳ႕ေတာ္...... မား ကလန္......မားကလန္ရဲ့ အဓိက ခန္းမထဲမွာေတာ့ မားရွန္ဘ နဲ႔ မားတင္းယန္တို႔က တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားစြာ ရပ္ေနပါတယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ခန္းမအလည္က ကလန္ေခါင္းေဆာင္ ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္နတ္ဆိုး ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ကို ေယာင္လို႔ေတာင္ ေမာ္မၾကည့္ရဲပါဘူး။ျပန္လည္ဝင္စားျခင္းနယ္ပယ္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ တည္ရွိမွုဆိုတာက ဘာလည္း။ အခုလို မားကလန္ တစ္ခု မေျပာႏွင့္။ မားကလန္ အခု၁၀၀ ရွိေနရင္ေတာင္မွ ထိုသူ၏ အမ်က္ေဒါသကို ခံနိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။" သခင္ေလးလီက ေသြးတစ္စက္ၿမိဳ႕ကို လာသြားတယ္ဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ သခင္ေလးလီကို ဘယ္သူသတ္လိုက္သလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မသိပါဘူးခင္ဗ်ာ။"မားရွန္ဘက ေခါင္းကို ငုံ႔ထားၿပီး ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ ခံစားခ်က္မရွိသည့္ အမူအယာျဖင့္ " သူနဲ႔ ျပသနာ ျဖစ္တဲ့သူကိုေကာ သိလား......"မားရွန္ဘ က ရိုေသစြာျဖင့္" သခင္ေလးလီက လီဖူခ်န္းလို႔ အမည္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အလိုရွိေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာခ်က္ ထုတ္ေပးဖို႔ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲသည္လူက မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းရဲ့ တိုက္ရိုက္တပည့္ တစ္ဦးပါ။ အဲသည္ ကိစၥအတြက္နဲ႔ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းက အတြင္းစည္း အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္ေတာင္ လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ မားကလန္ကို သတိေပးသြားပါေသးတယ္။ "" မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းလား "ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ရဲ့ မ်က္လုံးအစုံက က်ဥ္းေျမာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။" အဲသည္ လီဖူခ်န္းဆိုတဲ့ေကာင္ ဘယ္ကို ထြက္သြားလည္း ဆိုတာကိုေကာ မင္းသိလား ......"သူက လီဖူခ်န္းကို လူသတ္ေကာင္ ဟုတ္လား၊ မဟုတ္ဘူးလား ဆိုတာကိုေတာင္ စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတည္း သတ္ပစ္လိုက္ဖ္ို႔ပဲ ေတြးထားပါတယ္။သံသယျဖစ္ဖြယ္ လူေတြအကုန္လုံးကို သတ္ပစ္လိုက္တာက ပိုၿပီး ေသခ်ာသည္ မဟုတ္ပါလား။သူ႔အတြက္ကေတာ့ သံသယျဖစ္ဖြယ္ဆိုတာနဲ႔ သတ္ပစ္ဖို႔ အေၾကာင္းအရင္း လုံေလာက္ေနပါၿပီ။" ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူးခင္ဗ်ာ......။ လီဖူခ်န္းက သခင္ေလးလီ ေသြးတစ္စက္ၿမိဳ႕က မထြက္ခြာခင္ကတည္းက ထြက္သြားတာပါ။ "မားရွန္ဘကို ရိုေသစြာျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။သူက အေၾကာင္းအရာ တစ္စုံတစ္ခုကိုမၽွ ထိမ္ခ်န္မထားရဲပါဘူး။မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ဂိုဏ္းစလုံးက သူတို႔မားကလန္ကို ေျမလွန္ပစ္လိုက္နိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။ သူက မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းဘက္ကေနၿပီး ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းကို သတင္းထိမ္ခ်န္ထားစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။သူက အမွန္တရားကိုပဲ ေျပာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္ူကလည္း ျပသနာ လာမရွာေလာက္ဘူးလို႔ ယုံၾကည္ထားပါတယ္။" မင္းငါ့ကို ေျပာတာေတြ အကုန္လုံးက အမွန္ေတြ ျဖစ္ပါေစလို႔ ငါေမၽွာ္လင့္တယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ မင္းတို႔ မားကလန္ရဲ့ အနာဂတ္အတြက္ အာမ မခံနိုင္ဘူး "ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္က လက္ကိုေဝွ႕ယမ္းလိုက္ၿပီး" မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ သြားလို႔ရၿပီ။"" ဟုတ္ကဲ့ပါ။"မားရွန္ဘႏွင့္ မားတင္းယန္တို႔ အရိုအေသ ေပးၿပီး ခန္းမထဲကေန ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္က မားကလန္ကို သူပိုင္သည့္ ေနရာလို ျ့ပုမူေနေပမယ့္လည္း သူတို႔က အျပစ္မေျပာရဲပါဘူး။ သူတို႔ရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္က မားကလန္ကို ဘာမွမလုပ္ဘဲ ျမန္ျမန္ထြက္သြားဖို႔ပါပဲ။မားရွန္ဘနဲ႔ မားတင္းယန္တို႔ ထြက္သြားတာနဲ႔ ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းရဲ့ ေကာင္းပင္နယ္ပယ္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္က ခန္းမထဲကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။" ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး...... ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အေရးႀကီးသတင္းတစ္ခု ပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂိုဏ္းရဲ့ တိုက္ရိုက္တပည့္ ဟူဟိုင္းရွန္က သခင္ေလးလီကို လာရွာခဲ့ေသးတယ္။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေသြးတစ္စက္ၿမိဳ႕ကေန ထြက္သြားက်တယ္တဲ့။"ေကာင္းကင္နယ္ပယ္ပညာရွင္ အစီရင္ ခံလိုက္ပါတယ္။ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္က ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး"တိုက္ပြဲတစ္ရာ နယ္ေျမတစ္ခုလုံးအႏွံ့မွာ ေၾကာ္ျငာခ်က္ ထုတ္လိုက္။က္။မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းက တိုက္ရိုက္တပည့္ လီဖူခ်န္းကို ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းက အလိုရွိေနတယ္လို႔။ လီဖူခ်န္းရွိေနတဲ့ ေနရာ အတိအက်ကို ေျပာနိုင္ရင္ ေရႊျပားတစ္သန္းေပးမယ္လို႔ပါ ေၾကာ္ျငာလိုက္။"" အဲဒါက မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းကို ရန္စသလို မျဖစ္သြားဘူးလား ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး ......"ေကာင္းကင္နယ္ပယ္ ပညာရွင္က ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္က ဂ႐ုမစိုက္သည့္ ပုံျဖင့္" သည္ေကာင္ေတြကို ငါေျဖရွင္းလိုက္ပါ့မယ္"အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း၂၂၄သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္လီဖူခ်န္ူကေတာ့ သူ႔ကို ေကာင္းကင္နတ္ဆိုးဂိုဏ္းက အလိုရွိေၾကာင္း ဝရမ္းထုတ္ထားၿပီ ဆိုတာကိုမသိပါဘူး။အခ်က္အလက္က်က် ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လီဝူရွုေသသြားတာက လီဖူခ်န္းနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူးေလ။ လီဝူရွုက မိစၧာဝိညာဥ္ေတြရဲ့ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသသြားတာ မဟုတ္ပါလား။ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေလ့က်င့္ၿပီးသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက အဝါေရာင္အထြတ္အထိပ္ ဓားအင္းကြက္၉ခုကို ေပါင္းစပ္ၿပီး သံနက္ ဓားအင္းကြက္အျဖစ္ ေရးဆြဲနိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ သည္သံနက္ ဓားအင္းကြက္က အလြန္တရာမွ ရွုပ္ေထြးၿပီး ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမႀကီးရဲ့ လ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္မွုေတြေတာင္ ခိုေအာင္းေနပါေသးတယ္။အဝါေရာင္ အထြတ္အထိပ္အဆင့္ရွိသည့္ အၾကမ္းထည္ ဓားတစ္လက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သံနက္ ဓားအင္းကြက္ကို စေရးဆြဲပါေတာ့တယ္။ေတာက္ပတဲ့ အနက္ေရာင္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြက ဓားကိုယ္ထည္ထဲကို ျဖည္းညင္းစြာ စိမ့္ဝင္သြားပါတယ္။ အနက္ေရာင္ မ်ဥ္းေျဖာင့္ေတြကေတာ့ ႏွစ္ဖက္သြားဓားေတြကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး မ်ဥ္းေကြးေတြကေတာ့ ေဆဘာေတြကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ထူးဆန္းတဲ့ အေရာင္အဝါေတြကလည္း ဓားကိုယ္ထည္ေပၚမွာ ျဖစ္တည္လာခဲ့ပါၿပီ။သည္အင္းကြက္ကို ၿပီးျပည့္စုံေအာင္ ေရးဆြဲဖို႔အတြက္ကေတာ့ လီဖူခ်န္းက ၁၀နာရီနီးပါးေတာင္ အခ်ိန္ယူခဲ့ရတယ္ေလ။ဓားအင္းကြက္က ဓားကိုယ္ထည္ထဲမွာ ျမဳပ္ဝင္သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ဓားခ်ီေတြက ေဆာင့္ထြက္လာခဲ့ၿပီး ဓားအေလးခ်ိန္ကလည္း မူလကထက္ ၅ဆေက်ာ္ေလာက္ အေလးခ်ိန္ စီးလာခဲ့ပါၿပီ။" ဟင့္...... ဒါက သံနက္ဓားအင္းကြက္လား......"သည္အေခ်ာမသတ္ရေသးတဲ့ ဓားက မူလအစတုန္းကႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဓားသြားကလည္း အျခားဓားသြားေတြႏွင့္ေတာင္ ႏွိုင္းယွဥ္လို႔ မရတဲ့အထိ ထက္ျမေနပါေသးတယ္။ ဓားကို ေလထဲမွာ ေဝွ႕ယမ္းလိုက္ရင္ေတာင္မွ ေအးစက္တဲ့ ဓားခ်ီေတြက ဓားႏွင့္အတူ ထြက္ေပၚလာသည္ေလ။ သည္ဓားက ဘယ္လိုမွ အေခ်ာမသတ္ရေသးသည့္ ဓားတစ္လက္ႏွင့္ တူမေနပါဘူး ။ သည္ဓားမွာ ရတနာဓားတစ္လက္ရဲ့ အရွိန္အဝါေတြ ရွိေနပါၿပီ။" သည္ဓားအင္းကြက္က ငါ့ရဲ့နက္ေရႊေမွာ္ဓားေပၚမွာရွိတဲ့ အင္းကြက္ေလာက္ မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ နက္ေရႊေမွာ္ဓားထက္ ပိုေကာင္းေနတာပဲ။"နက္ေရႊေမွာ္ဓားရဲ့ ဓားအင္းကြက္က ထက္ျမမွု ၊ အေလးခ်ိန္နဲ႔ ခိုင္ခံ့မာေက်ာမွုဘဲ ပါဝင္တာပါ။သည္ သံနက္ ဓားအင္းကြက္ကေတာ့ ထက္ျမမွု ၊အေလးခ်ိန္၊ ခိုင္ခံ့မာေက်ာမွုအျပင္ ဓားခ်ီေတြကို စုေဆာင္းေစနိုင္တဲ့ အထူးဂုဏ္သတၱိတစ္ခု ပါဝင္ပါေသးတယ္။လီဖူခ်န္းက လက္ေကာက္ဝတ္ကို တစ္ခ်က္လွုပ္လိုက္ၿပီး ဓားကြက္တစ္ကြက္ ထုတ္လိုက္ပါၿပီ။ဓားက မေရာက္ခင္မွာပင္ ဓားခ်ီေတြက အရင္ထြက္ေပၚလာၿပီး ေလထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။" သံနက္ဓား အင္းကြက္...... ။ ဓားခ်ီေတြကို စုစည္းရ ပိုလြယ္ကူေစ႐ုံမက ဓားခ်ီေတြကို ပစ္လႊတ္ရာမွာလည္း ပိုေခ်ာေမြ႕ေစတာပဲ။"လီဖူခ်န္းက ေက်နပ္စြာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါတယ္။သူက သံနက္ဓား အင္းကြက္ကို ေရးဆြဲနိုင္ၿပီ ဆိုမွေတာ့ ေနာက္ထပ္လုပ္စရာဆိုလို႔ သူ႔ရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီးမွာ သံနက္ဓား အင္းကြက္ ေရးဆြဲဖို႔ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။သူ႔ရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီးက သည္ဓားအင္းကြက္ရဲ့ အရွိန္အဝါကို ခံနိုင္မလားဆိုတာကိုေတာ့ လီဖူခ်န္းကိုယ္တိုင္လည္း မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက စမ္းၾကည့္ပါဦးမယ္။လီဖူခ်န္းက ၾကာပန္းပုံသ႑ာန္ ထိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္လိုက္ပါတယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ အတြင္းအားေတြက ေက်ာရိုးမႀကီးတစ္ေလၽွာက္ စီးဆင္းလာၿပီး စုစည္းသြားပါၿပီ။အသက္ရွုခ်ိန္ အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ အသက္ရွုႏွုန္းေတြက စည္းခ်က္မမွန္ေတာ့ဘဲ နဖူးေပၚကေနလည္း ေခၽြးေစးေတြ ထြက္လာပါတယ္။သူ႔ရဲ့ေက်ာရိုးမႀကီးေပၚမွာ သံနက္ဓားအင္းကြက္ကို ေရးဆြဲရတာက သူခန္႔မွန္းထားတာထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ခက္ခဲပါေသးတယ္။ အဲဒါက အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္ေစ႐ုံမက မခံမရပ္နိုင္ေအာင္လည္း ယားယံေနေစပါတယ္။မေရမတြက္နိုင္တဲ့ လူသားစားပုရြက္ဆိတ္ေတြက သူ႔ရဲေက်ာရိုးမႀကီးတစ္ေလၽွာက္ သြားလာေနၿပီး ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြကို စုပ္ယူကာ ကိုက္ျဖတ္စားေသာက္ေနသည့္အတိုင္းပါပဲ။နာက်င္မွုေတြသာမက ယားယံမွုေတြကိုပါ တင္းခံၿပီး လီဖူခ်န္းက သံနက္ဓားအင္းကြက္ကို ေရးထြင္းေနပါတယ္။အခုခ်ိန္မွာသာ တစ္ေယာက္ေယာက္က လီဖူခ်န္းရဲ့ အေရျပားနဲ႔ အသားေတြကိုသာ ခြာလိုက္မယ္ဆိုရင္ လီဖူခ်န္းရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီးေပၚမွာ အနက္ေရာင္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ စိမ့္ဝင္ေနတာကို ေတြ႕ျမင္ရမွာပါ။" ငါဆက္ၿပီး ေတာင့္ခံထားမွ ရမယ္......"သူ႔ရဲ ေက်ာရိုးမႀကီးက ဘာျပသနာမွ မျဖစ္တဲ့အတြက္ လီဖူခ်န္းကေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္ေအးသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။သူအေၾကာက္ဆုံးအရာတစ္ခုကေတာ့ ဓားအင္းကြက္ ေရးဆြဲလို႔ မၿပီးခင္မွာ သူ႔ေက်ာရိုးမႀကီး ေပါက္ကြဲထြက္သြားမွာကိုပါပဲ။သူ႔ရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီး ေပါက္ကြဲသြားရင္ေတာ့ သူ႔ဘဝက ၿပီးပါၿပီ။ဒါေပမယ္ လီဖူခ်န္းမသိတာ တစ္ခုကေတာ့ သိုင္းပညာရွင္ေတြရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီးက အဆင့္ျမင့္ သတၱဳေတြလို မမာဘူး ဆိုတာပါပဲ။ သူတို႔ရဲ့ အတြင္းအား အကူအညီေၾကာင့္သာ အင္းကြက္ေတြ ေရးဆြဲနိုင္တာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေက်ာရိုးမႀကီးနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ အင္းကြက္ေတြကို ရွာေတြ႕ဖို႔လည္း လိုပါေသးတယ္။တစ္ကယ္လို႔သာ လီဖူခ်န္းက ေတြ႕ကရာ ဆန္းၾကယ္အဆင့္နိမ့္ ဓားအင္းကြက္တစ္ခုကို ေက်ာရိုးမႀကီးေပၚမွာ ထြင္းထုမယ္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီးက ခံနိုင္မွာ မဟုတ္ဘဲ ေပါက္ကြဲထြက္သြားမွာပါ။ဒါေပမယ့္ သံနက္ ဓားအင္းကြက္ကေတာ့ ထူးျခားပါတယ္။ ေရွးေခတ္ မဟာပညာရွင္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ေလ့လာစမ္းသပ္ၿပီး သည္အင္းကြက္ကို တီထြင္ခဲ့တာပါ။ သည္အင္းကြက္က လူသားတိုင္းရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီးနဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္ပါတယ္။လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီးေပၚမွာ သံနက္ဓား အင္းကြက္ ေရးဆြဲတယ္ ဆိုတာက တစ္ညတည္းနဲ႔ဲ ၿပီးျပတ္တဲ့ အရာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ ႀကိဳးစားၿပီးေရးဆြဲခဲ့တာေတာင္မွ လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားအင္းကြက္ ၁၀ရာခိုင္ႏွုန္းေလာက္ပဲ ၿပီးပါေသးတယ္။သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္ အခန္းမွာ ေဖာ္ျပထားတာကေတာ့ ဓားအင္းကြက္ ေရးဆြဲၿပီးသြားရင္ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြေနရာမွာ သံနက္ဓား အဆီအႏွစ္ေတြ ဝင္ေရာက္လာပါမယ္တဲ့။ သိုင္းပညာရွင္ေတြရဲ့ အရိုးေတြကို က်ားကန္ေပးထားတာက ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြပါ။ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြ ယူတ္ေလ်ာ့သြားတာက သိုင္းပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ အနာဂတ္ကို ထိခိုက္ေစနိုင္ပါတယ္။ ယုတ္ေလ်ာ့သြားတဲ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြ ေနရာမွာသာ သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္ေတြက တစ္စုံတစ္ခု မွားယြင္းမွုေၾကာင့္ အစားထိုး ဝင္ေရာက္မလာဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေလ့က်င့္တဲ့သူက ႐ူးသြားနိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္သြားနိုင္ပါေသးတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သည္က္ိစၥက နည္းနည္းေလး အမွားခံလို႔ မရတဲ့ အရာပါ။ " သံနက္ ဓားအင္းကြက္ကေတာ့ ၁၀ရာခိုင္ႏွုန္း ၿပီးသြားၿပီ။ ငါရဲ့ ေက်ာရိုးမႀကီးက ပိုၿပီး အေလးခ်ိန္ စီးလာသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ငါ့ကို ေနရထိုင္ရတာ မသက္မသာ မျဖစ္ေစပါလား။ ပိုၿပီးေတာင္ အားရွိလာသလိုပဲ။"လီဖူခ်န္းက သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက အေျပာင္းအလဲေတြကို ခံစားမိေနပါတ္။ဖ်စ္...... ဖ်စ္...လီဖူခ်န္းက သူရဲ့လက္ကို ဆုပ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ည္ လုပ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူရဲ့ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ကေန အင္မတန္ စူးရွလာသည့္ ဓားခ်ီအမၽွင္တန္းေဘးတစ္ခု ထြက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။သူ႔ရဲ့စိတ္ထဲကေန အာ႐ုံျပဳလိုက္တာနဲ႔ အဲသည္ဓားခ်ီက လီဖူခ်န္း သြားေစခ်င္သည့္ ေနရာကို ေရာက္သြားပါတယ္။ရႊမ္း!လူတစ္ကိုယ္စာေလာက္ရွိသည့္ သစ္ပင္တစ္ပင္က ခါးကေန ႏွစ္ပိုင္း ျပတ္ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ။" အိုး...... မိုက္တယ္ဟ"လီဖူခ်န္းက အသက္တဝႀကီး ရွုလိုက္ၿပီး အစစ္အမွန္ ငရဲမီးေတာက္ အတြင္းအားကို ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဓားခ်ီ အမၽွင္တန္းေလးေတြက သူ႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲကေန တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ထြက္လာၿပီး မ်က္စိတ္တစ္မွ္တ္ အတြင္းမွာပင္ ဓားခ်ီအမၽွင္တန္း ၁၀ခု ထြက္လာပါၿပီ။" သြားစမ္း"လီဖူခ်န္းက စိတ္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ဓားခ်ီေတြကို ပစ္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သူပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ဓားခ်ီေတြက သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ပိုက္ကြန္တစ္ခုႏွင့္ လွမ္းအုပ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး အပိုင္းပိုင္းအစစအ ျဖစ္သြားေစခဲ့ပါတယ္။" သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္လို႔ တကယ္ပဲ ေခၚထိုက္ပါေပတယ္။ ဒါက ငါတို႔ဂိုဏ္းရဲ့ မူလဘူတဓားကို သုံးလိုက္တဲ့အတိုင္းပဲ။"လီဖူခ်န္ရဲ့ မ်က္လုံးေတြက အေရာက္ေတာက္သြားပါတယ္။မူလဘူတဓား နည္းစနစ္က ဂိုဏ္းေတာ္ထဲမွာ အင္မတန္မွ အထြတ္အျမတ္ ထားခံရတဲ့ အစြမ္းထက္ လ်ိဳ႕ဝွက္နည္းစနစ္ တစ္ခုပါ။ အႀကီးအကဲေဇာင္ဝူက်င္း ထုတ္သုံးသြားတုန္းကဆိုရင္ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ ဓားခ်ီေတြက ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးကို ဖုံးအုပ္သြားခဲ့တာေလ။ တစ္ဖက္ရန္သူက ထြက္ေျပးဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရခဲ့ပါဘူး။ ၾကည့္ရတာေတာ့ သည္ သံနက္ဓား အဆီအႏွစ္မွာလည္း တူညီတဲ့ ဂုဏ္သတၱိေတြ ပါေနသည့္ပုံပင္။ဒါေတာင္မွ လီဖူခ်န္းက သံနက္ဓားအင္းကြက္ရဲ့ ၁၀ရာခိုင္ႏွုန္းပဲ ၿပီးေသးတာပါ။ သူသာ သံနက္ဓားအင္းကြက္ကို ၿပီးျပည့္စုံသည္အထိ ေရးဆြဲၿပီးသြားရင္ေတာ့ အႀကီးအကဲေခါင္ခ်ဳပ္ ေဇာင္ဝူက်င္းလို ေထာင္ႏွင့္ခ်ီသည့္ ဓားခ်ီေတြ မထုတ္သုံးနိုင္ရင္ေတာင္မွ ရာႏွင့္ခ်ီသည့္ ဓားခ်ီေတြကို ထုတ္သုံးနိုင္မယ္ဆိုတာ လုံးဝကို ေသခ်ာပါတယ္။အခ်ိန္ေတြက တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ကုန္လြန္လာသည္ႏွင့္အမၽွ လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားအင္းကြက္ကလည္း ပိုၿပီး ျပည့္စုံလာခဲ့ပါၿပီ။ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပတ္မၽွ အၾကာမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သံနက္ဓားအင္းကြက္ကို ၉၀ရာခိုင္ႏွုန္းေတာင္ ေရးဆြဲနိုင္ခဲ့ၿပီေလ။" ထြက္လာခဲ့ "အစစ္အမွန္ ငရဲမီးေတာက္ အတြင္းအားေတြကို ေက်ာရိုးမႀကီးဆီသို႔ ပို႔ေဆာင္အၿပီးမွာေတာ့ ဆယ္နဲ႔ခ်ီသည့္ ဓားခ်ီေတြက ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီး လီဖူခ်န္းရဲ့ ပတ္ပတ္လည္မွာ ဝဲပ်ံေနပါတယ္။သည္ဓားခ်ီေတြက တကယ့္ ဓားအစစ္ေတြႏွင့္ေတာင္ ခြဲျခားလို႔ မရသည့္ အေနအထားမွာ ရွိပါတယ္။" သြား"ထန္......ထန္......ထန္.........ထန္.........လီဖူခ်န္းက ၂မီတာမၽွျမင္သည့္ အဝါေရာင္ အထြတ္အထိပ္ သတၱဳရိုင္းတုံးႀကီး တစ္ခုရဲ့ အေရွ႕မွာ ရွိေနခဲ့တာပါ။ သူ႔ရဲ့ အမိန္႔သံ အဆုံးမွာေတာ့ ဓားခ်ီေတြက အဆက္မျပတ္ သတၱဳရိုင္းတုံးႀကီးကို တိုက္ခိုက္လိုက္က်ပါတယ္။ႏွစ္မီတာရွိသည့္ သတၱဳရိုင္းတုံးႀကီးက ပ်ားအုံႀကီးတစ္ခုလို အဖုအထစ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာလည္း အက္ကြဲရာေတြက မြထေနတာပါပဲ။" မဆိုးဘူးဘဲ......။ ေတာ္ေတာ္ေလး တိုးတက္လာၿပီ"လီဖူခ်န္းက ေမးေစ့ကို ပြတ္ေနရင္းနဲ႔ ပီတီေတြ ေဝျဖာေနပါတယ္။သံနက္ ဓားခ်ီေတြက တကယ္ပဲ ျပင္းထန္လြန္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းတာ တစ္ခုကေတာ့ သည္ဓားခ်ီေတြထဲမွာ ဓားဆႏၵေတြ မခိုေအာင္းေနတာပါဘဲ။ တစ္ကယ္လို႔ ဓားဆႏၵေတြသာ ပါလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ အခုထက္ေတာင္ အမ်ားႀကီး အစြမ္းထက္သြားဦးမွာပါ။ဒါကလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးလွတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ့နက္ေရႊေမွာ္ဓားကို အသုံးျပဳၿပီး ဓားဆႏၵ ေဖာ္ထုတ္လို႔လည္း ရေနတာပါပဲ။လီဖူခ်န္းက စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ နက္ေရႊေမွာ္ဓားကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး သံနက္ဓား အဆီအႏွစ္ေတြကို နက္ေရႊေမွာ္ဓားဆီ ပို႔ေဆာင္လိုက္ပါတယ္။ထန္!ေမ်ာလြင့္ဓားသိုင္းကို အသုံးျပဳလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဝါေရာင္အထြတ္အထိပ္ သတၱဳရိုင္းတုံးႀကီးကို ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ ေပါက္ထြက္သြားေစခဲ့တယ္ေလ။ သည္ျပင္းအားက အရင္ကထက္ ၂ဆေလာက္ ပိုမ်ားလာပါတယ္။" အခုခ်ိန္ကစၿပီး သည္သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္က ငါ့ရဲ့ ဝွက္ဖဲပဲ။ ငါ သည္နည္းစနစ္ကို ေသေရးရွင္ေရး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လုံးဝ မသုံးေတာ့ဘူး။"ူသည္ သံနက္ ဓားအဆီအႏွစ္က အလြန္တရာမွ အစြမ္းထက္လွပါတယ္။ သည္ဓားအဆီအႏွစ္ကို မီးနဂါး လ်ိဳ႕ဝွက္စနစ္နဲ႔ေတာင္မွ တြဲသုံးလို႔ ရသည္ေလ။ မီးနဂါးခ်ီေတြကို ေက်ာရိုးမဆီ ပို႔လိုက္မယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီး အားေကာင္းတဲ့ ဓားခ်ီေတြေတာင္ ျဖစ္ေပၚလာဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။ေနာက္ထပ္တစ္ပတ္ အၾကာမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ေက်ာရိုးမႀကီးေပၚမွာ သံနက္ ဓားအင္းကြက္ကို အျပည့္အစုံ ေရးထြင္းနိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကေန ရတနာဓားတစ္လက္ႏွင့္ ဆင္တူသည့္ ဓားရိပ္ဓားေငြ႕ေတြကို ထုတ္လႊတ္ေနပါတယ္။ အဲသည္အေငြ႕အသက္ေတြက လူတစ္ေယာက္ကို အသည္းထဲအထိ ေအးစိမ့္သြားေစနိုင္သည့္ ပုံပါပဲ။အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း၂၂၆ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ပထမအဆင့္ၾကယ္တာရာလမ္းမႀကီးက အလြန္တရာမွ ရွည္လ်ားလွသလို အင္မတန္မွလည္း အထီးက်န္ ဆန္လြန္းလွပါတယ္။ၾကယ္တာရာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေလၽွာက္ေနရင္းနဲ႔ လီဖူခ်န္းက သူ႔ကိုယ္သူ အစက္အေျပာက္ကေလး သာသာမၽွသာ ခံစားေနရပါၿပီ။ သည္ကယ္ေျပာလွတဲ့ ၾကယ္ပင္လယ္ ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ့ ေအာက္မွာေတာ့ အေရွ႕ယူနီကြန္း တိုက္ႀကီးတစ္ခုလုံးေတာင္မွ ဖုန္မွုန္႔ကေလးေလာက္သာ ရွိေနဦးမွာပါ။႐ုတ္တရက္ စူးရွၿပီး ေတာက္ပတဲ့ ေရာင္ျခည္တန္းေတြက တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပလာခဲ့ပါတယ္။ၾကယ္ေကာင္းကင္ေတြ ေပၚမွာေတာ့ ၾကယ္ပ်ံအုပ္စုအခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္မိရာမွ ေပါက္ကြဲမွုေတြ ျဖစ္ကာ အခ်ိဳ႕အစိတ္အပိုင္းေတြက ၾကယ္တာရာလမ္းမေပၚကို ျပဳတ္က်လာတာပါ။လီဖူခ်န္းရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မီးလုံးႀကီးတစ္လုံး သူ႔အေပၚကို ျပဳတ္က်လာသလိုပါပဲ။' ဒါက တကယ္အစစ္အမွန္လား ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ထင္ေယာင္ထင္မွားပဲ ျဖစ္ေနတာလား......"လီဖူခ်န္းကေတာ့ ေဝခြဲမရ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေလၽွာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ပထမဦးဆုံး အေနနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့တယ္။အဲသည္လူကေတာ့ အသက္၂၇ႏွစ္ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ထိုသူကလည္း လီဖူခ်န္းလိုဘဲ ေျမကမၻာအဆင့္၃ပါပဲ။သူ႔ရဲ့ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း က လိပ္တစ္ေကာင္ သြားသည့္ႏွုန္း ပမာ ေႏွးေကြးေနၿပီး ခႏၶကိုယ္ကလည္း တဆက္ဆက္ တုန္ယင္ေနပါတယ္။ နဖူးကေနလည္း ေခၽြးေစးေတြက တစ္ၿပိဳက္ၿပိဳက္ က်ေနပါေသးတယ္။" သည္ေကာင့္ကို ၾကည့္ရတာ အရမ္းကို ႀကိဳးစားေနရသလို ပါပဲလား......"လီဖူခ်န္းက တျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ့ အခက္အခဲေတြ႕ေနမွုကို မေလွာင္ေျပာင္ခ်င္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူက ၾကယ္တာရာလမ္းမႀကီးရဲ့ ဖိအားေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးဘူးေလ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းကိုယ္တိုင္လည္း သည္လူလို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕ၾကဳံနိုင္ပါေသးတယ္။အားအင္ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ထိုလူကို ေတြ႕ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ကိုယ္သူ ပိုၿပီး ယုံၾကည္မွု ရွိလာခဲ့ၿပီ။ သူ႔ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ ခြန္အားက ၾကယ္တာရာလမ္းႀကီးရဲ့ ခ်ီစက္ကြင္းဖိအားကို လုံလုံေလာက္ေလာက္ႀကီးကို ခုခံနိုင္မွာပါ။ဝုန္း!ေနာက္ထပ္ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ကို လွမ္းၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထိုလူငယ္က လုံးဝ ေတာင့္ခံထားနိုင္ပုံ မရေတာ့ဘဲ လမ္းမေပၚကို ပုံရက္သား လဲက်သြားပါေတာ့တယ္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အျပာေရာင္ အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခုက ထြက္ေပၚလာၿပီး ထိုလူငယ္ကို ၾကယ္တာရာလမ္းမ လ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမထဲကေန ေခၚထုတ္သြားခဲ့ပါၿပီ။သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႕လိုက္ရျပန္ပါတယ္။ သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနဘဲ ထိုလူကို ေက်ာ္တက္လိုက္ပါတယ္။လီဖူခ်န္း နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ အေရွ႕တစ္ေနရာမွာေတာ့ လူငယ္တစ္စုက အတူတကြ လမ္းေလၽွာက္ေနၾကပါတယ္။ထိုအုပ္စုကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့ လူငယ္ကေတာ့ လုံးဝကို အျပစ္ရွာလို႔ မေတြ႕တဲ့ က်ာက္စိမ္းသရဖူတစ္ခုလို မ်က္ႏွာသြင္ျပင္၊ က်ယ္ျပန္႔့တဲ့ ရင္အုပ္နဲ႔ ရွည္လ်ားတဲ့ ေျခတံေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ မ်က္လုံး တစ္ခ်က္ ဝင့္လိုက္တိုင္းမွာ အျခားသူေတြကို လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္နိုင္တဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ထြက္ေပၚလာပါေသးတယ္။" အစ္ကိုဟန္...... အစ္ကိုက အရမ္းကို အစြမ္းထက္တယ္ေနာ္......။ သည္ေလာက္ အကြာအေဝးထိ ေရာက္လာတာေတာင္မွ အစ္ကို႔ကို ၾကည့္ရတာ အားတစ္စက္မွ မထုတ္ရေသးသလိုဘဲ။ "ထိုလူအုပ္ထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္က ေရွ႕ဆုံးမွ သြားေနတဲ့ လူငယ္ကို လွမ္းၿပီး ေျမႇာက္ပင့္ေျပာဆို လိုက္ပါတယ္။" အစ္ကိုဟန္က နကၡတ္တာရာဂိုဏ္းရဲ့ နာမည္ႀကီး ပါရမီရွင္ ၿဂိဳဟ္ခုနစ္လုံးထဲ တစ္ေယာက္ေလကြာ......။ ငါတို႔လို သာမန္လူေတြနဲ႔ေတာ့ ညာ္ ယွဥ္လို႔ ရမွာလည္းကြ......။သည္ေလာက္ အကြာအေဝးမေျပာနဲ႔ ။ ပထမ အဆင့္ကိုေတာင္ အလြယ္ကေလးနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္တယ္ကြ"" မွန္တယ္...... ။ အစ္ကိုဟန္မွာ လိုအပ္ေနတာဆိုလို႔ အသက္ငယ္ေနတာပဲ ရွိတာ။ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ ၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ အစ္ကိုဟန္က သည္လူငယ္မ်ိဳးဆက္ရဲ့ ထိပ္တန္းလက္ေရြးစင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေတာ့မွာကြ။ "က်န္တဲ့ လူငယ္ေတြ အကုန္လုံးကလည္း ေရွ႕ဆုံးမွာရွိေနသည့္ အစ္ကိုဟန္ဆိုသည့္ လူငယ္ကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ေျမႇာက္ပင့္ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။သည္အေရွ႕ယူနီကြန္း တိုက္ႀကီးမွာက ထိပ္သီးပညာရွင္ေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ သူတို႔အားလုံးဟာ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ေသးေပမယ့္ ေနာင္အနာဂတ္မွာေတာ့ သူတို႔သည္လည္း ထ္ိပ္သီးပညာရွင္ေတြ ျဖစ္လာက်မွာပါ။ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုဟန္ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မတူပါဘူး။ အစ္ကိုဟန္က ထိပ္သီးပညာရွင္ေတြရဲ့ အထက္မွာ တည္ရွိေနမယ့္ ျဖစ္တည္မွု တစ္ခုပါ။ သူတို႔ေတြကသာ အခုခ်ိန္ကတည္းက အစ္ကိုဟန္နဲ႔ ရင္းႏွီးမွု ရယူထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရလာနိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား။လူငယ္ေလးေတြ အကုန္လုံး ဝိုင္းၿပီးေျမႇာက္ပင့္ေနတဲ့ အစ္ကိုဟန္ဆိုသူရဲ့ နာမည္ကေတာ့ ဟန္ဖန္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက နကၡတ္တာရာ ဂိုဏ္းရဲ့ ၿဂိဳဟ္ခုနစ္လုံးထဲ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အသက္၂၃ ႏွစ္ ရွိေနပါၿပီ။ ဟန္ဖန္းက ေျမကမၻာနယ္ပယ္ အဆင့္၅ ပညာရွင္ပါ။ၿဂိဳဟ္ခုနစ္လုံးထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ လူငယ္၇ေယာက္စလုံးက ေမြးရာပါ ပါရမီႏွင့္ အလားအလာေကာင္းေတြေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ဟန္ဖန္းကေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ရယ္သြမ္းလိုက္ၿပီး " သည္ၾကယ္တာရာလမ္းမက အေတာ္ေလးကို လ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္တာပဲ။ သည္လိုမွန္းသိရင္ အေစာႀကီးကတည္းက သည္ေနရာကို လာပါတယ္ကြာ......။ အခုေတာ့ ဂိုဏ္းေတာ္ထဲမွာေနၿပီး အခ်ိန္ေတြ အလဟသ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ရၿပီ။ "ဟန္ဖန္းေျပာတာကလည္း မွန္ပါတယ္။ သူသာ အေစာႀကီးကတည္းက ၾကယ္တာရာ လ်ိဳ႕ဝွက္ေျမထဲကို ဝင္ေရာက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ေျမကမၻာ အဆင့္၆ကိုေတာင္ ေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီေလ။" အား...... မရေတာ့ဘူးေဟ့...။ ငါေတာ့ ဆက္ၿပီး ေတာင့္မခံထားနိုင္ေတာ့ဘူး။ အစ္ကိုဟန္...... ကၽြန္ေတာ့နာမည္က လန္ေကာင္းလုံပါ။ တကယ္လို႔သာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အခြင့္သာလို႔ ၾကဳံႀကိဳက္ခဲ့ရင္ ဆိုရင္ျဖင့္ ညစာ ေကာင္းေကာင္း တည္ခင္းဧည့္ခံပါ့မယ္။ "လန္ေကာင္းလုံ ဆိုသည့္ လူငယ္က သူ႔ရဲ့စကားဆုံးသြားတာနဲ႔ ေျမျပင္ေပၚကို လဲက်သြားခဲ့ၿပီး အျပာေရာင္အလင္းတန္းနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ့တယ္။အဲသည္အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ လူငယ္ေတြ အားလုံးကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ထိုးက်ကုန္ပါၿပီ။ သူတို႔က ၾကယ္တာရာ လမ္းမရဲ့ ပထမ အဆင့္ကို ေရာက္ဖို႔ေတာင္ အေတာ္ေလး လိုပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္ သူတို႔ေတြက အေတာ္ေလး ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနၿပီေလ။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ပထမအဆင့္ကို ေရာက္ဖို႔ေတာင္ မနည္းႀကိဳးစားရေတာ့မည့္ ပုံပါပဲ။"ဟိုက္...... ဟိုေကာင္က ဘယ္သူတုန္းဟ...။ သည္ေကာင့္ရဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ျမန္လွခ်ည္လား...... ။ သည္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ ငါတို႔ကို မီေတာ့မွာပဲ။"႐ုတ္တရက္ ဆိုသလိုပင္ လူငယ္တစ္ေယာက္က အေနာက္ကို လက္ညႇိုးထိုးၿပီး ေအာ္လိုက္ပါတယ္။က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ထိုလူငယ္ရဲ့ အာေမဍိတ္သံေၾကာင့္ အေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။သူတို႔ရဲ့ အေနာက္မွာ မီတာ တစ္ေထာင္ေလာက္မွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္က အလြန္လ်င္ျမန္စြာနဲ႔ ခုန္ပ်ံ ေက်ာ္လႊားၿပီး ေျပးလာေနပါတယ္။ အဲသည္လူရဲ့ ဝတ္႐ုံေတြကလည္း ေလထဲမွာ လူးလြန္႔ေနၿပီး ေလနတ္ဘုရားတစ္ပါး ေျပးလႊားေနသလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္ေလ။" နင့္ေမကလႊားတဲ့မွဘဲ ...... အဲဒါ ဘာႀကီးတုန္း။ ငါတို႔ က ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း အတြက္ မနည္းအားစိုက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သည္ေကာင္ အေသအလဲ ေျပးေနတာလား......။ သည္ေကာင့္ေနာက္မွာ က်ားလိုက္ေနတာလားဟ......။ ဒါမွမဟုတ္ သည့္ေကာင့္အေမရဲ့ နာေရးကို မမီေတာ့မွာ စိုးလို႔လား......"လူငယ္ေတြအားလုံးကေတာ့ ထိုလူရိပ္ကို ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ။ ထိုလူရိပ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး လီဖူခ်န္းမွတစ္ပါး အျခားလူ မရွိေတာ့ပါဘူး။လီဖူခ်န္းရဲ့ ေျပးႏွုန္းက တကယ္ကိုပဲ လ်င္ျမန္လြန္းလွပါတယ္။ သူ႔ပုံစံက သည္ၾကယ္တာရာလမ္းမ လ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမရဲ့ ခ်ီစက္ကြင္း ဖိအားကို နည္းနည္းကေလးမွ သက္ေရာက္မွု မခံရသည့္ ပုံပါပဲ။သူေျပးေနသည့္ ပုံစံက အေျပးၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို ဝင္ၿပိဳင္ေနသည္ဟုေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ ပထမဆု မရရင္ ပေထြးက ညစာ မေကၽြးဘူးဟု ၿခိမ္းေျခာက္ထားသည့္ အတိုင္းကို ေျပးလႊားေနတာပါ။ဒါေပမယ့္လည္း သည္ၾကယ္တာရာလမ္းက အေျပးလမ္းမ တစ္ခု မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အကြာအေဝးက တစ္ျဖည္ျဖည္း ေဝးလာတာနဲ႔အမၽွ ခ်ီစက္ကြင္း ဖိအားေတြကလည္း ပိုပိုၿပီး တိုးလာတာပါ။ လူတစ္ေယာက္ကသာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္းေလၽွာက္သြားေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်ီစက္ကြင္း ဖိအားကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ သိဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လီဖူခ်န္းလို အေသအလဲ ေျပးေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်ီစက္ကြင္းဖိအားက တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ဖိအားေပးလာမွာပါ။ ကံအေၾကာင္းမလွရင္ေတာ့ ေသြးေလေဖာက္ျပားမွုေတြကိုေတာင္ ၾကဳံနိုင္ပါေသးတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းဆိုသည့္ သေကာင့္သားကေတာ့ ခ်ီစက္ကြင္းဖိအားေတြကို အခုထက္ထိ သိသိသာသာႀကီး မခံစားရေသးပါဘူး။၁၀၀၀ မီတာ...... ၈၀၀ မီတာ...... ၅၀၀ မီတာ.........လီဖူခ်န္းက ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ဟန္ဖန္းတို႔ အုပ္စုနဲ႔ နီးသထက္ နီးလာေနပါၿပီ။ဟန္ဖန္းေတာင္မွ မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ လီဖူခ်န္းကို အကဲခတ္ေနပါေတာ့တယ္။ ၿဂိဳဟ္ခုနစ္လုံး ထဲမွာ အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ သူက သူ႔ကိုယ္သူ အေရွ႕ယူနီကြန္း တိုက္ႀကီးရဲ့ လက္ရွိလူငယ္ မ်ိဳးဆက္မွာ ဒုတိယတန္းစား ပါရမီရွင္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာပါ။ ပထမတန္းစား ပါရမီရွင္ေတြကေတာ့ ၾကယ္၅ပြင့္ အထူးအရိုး တည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ဘုံက ေကာင္းခ်ီးေပးသနားထားတဲ့ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြေပါ့ေလ။ပထမတန္းစား ပါရမီရွင္ေတြကေတာ့ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ပဲ ရွိနိုင္မွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အေရွ႕ယူနီကြန္း တိုက္ႀကီး တစ္ခုလုံးမွာေတာင္မွ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြဆိုတာက သိပ္ၿပီး ရွိလွတာမွ မဟုတ္တာေလ။ေကာင္းကင္ဘုံက ေကာင္းခ်ီးေပးထားတဲ့ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာင္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြဆိုတာက အင္မတန္မွကို ထက္ျမက္တဲ့ ထိုးထြင္းသိျမင္မွုနဲ႔ အင္မတန္ ျမန္ဆန္တဲ့ က်င့္ႀကံမွုႏွုန္းေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။အခ်ိဳ႕အပိုင္းေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ၾကယ္၅ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြေတာင္မွ လုံးဝကို လိုက္မမီပါဘူး။ဟန္ဖန္းက ပထမတန္းစား ၾကယ္ငါးပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ဘုံရဲ့ ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းကို ခံထားရတဲ့ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြ အကုန္လုံးကို သိပါတယ္။သူက လီဖူခ်န္းကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ အဲသည္စာရင္းေတြထဲက မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ခန္႔မွန္းလိုက္နိုင္တယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ လီဖူခ်န္းကလည္း ေျမကမၻာအဆင့္၃ပဲ ရွိေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေျမကမၻာအဆင့္၃ဆိုတာက ပထမတန္းစား ပါရမီရွင္ စာရင္းမွာ ပါဖို႔အတြက္ မလုံေလာက္ေသးပါဘူး။ဒါေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းရဲ့ ေျပးႏွုန္းက ေျမကမၻာအဆင့္၃ ပညာရွင္ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလးကို ျမန္ေနပါေသးတယ္။" အားလုံးပဲ နားေထာင္ၾက...... ငါတို႔ရဲ့ သြားႏွုန္းကို ျမႇင့္ဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီ"ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ဟန္ဖန္းက သူ႔ရဲ့ ေျခလွမ္းအရွိန္ကို ျမႇင့္တင္လိုက္ပါတယ္။" အစ္ကိုဟန္ ေနာက္ကို လိုက္ၾကမယ္။"က်န္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြကလည္း သူတို႔ရဲ့ သြားႏွုန္းကို ျမႇင့္တင္လိုက္က်ပါၿပီ။သည္လိုနဲ႔ပဲ သူတို႔နဲ႔ လီဖူခ်န္းရဲ့ ၾကားထဲက အကြာအေဝးက မီတာ၅၀၀ နီးပါး ကြာဟေနဆဲပါပဲ။ ႏွစ္ဖက္စလုံးကေတာ့ အေသအလဲ ေျပးေနၾကပါတယ္။လီဖူခ်န္းက တစ္ဖက္အုပ္စုရဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ အျပဳအမူေတြကို သတိျပဳမိေပမယ့္လည္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထားမေနပါဘူး ။ သူက သူ႔ရဲ့ အရွိန္အတိုင္းပဲ ေျပးလႊားေနပါတယ္။သူက သည္ၾကယ္တာရာလမ္းမ လ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမထဲကို ၿပိဳင္ဖို႔အတြက္ ေရာက္လာတာမွ မဟုတ္တာေလ။ လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ ေနာက္ဆုံး ကန္႔သတ္ခ်က္ကိုသာ သိခ်င္တာပါ။သူက သည္ၾကယ္တာရာလမ္းမေပၚမွာ ဘယ္ေလာင္ေဝးေဝးအထိ သြားနိုင္မလည္းေပါ့ေလ။" မရေတာ့ဘူးေဟ့...... ငါေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေတာင့္မခံနိုင္ေတာ့ဘူး။"အသံႏွင့္အတူ အျပာေရာင္ အလင္းတန္းေလးတစ္ခု ထြက္ေပၚလာၿပီး လူငယ္တစ္ေယာက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ေနာက္ထပ္တစ္နာရီ အၾကာမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္လူငယ္တစ္ေယာက္ကလည္း လက္ေလ်ာ့သြားခဲ့ပါၿပီ။သူတို႔ရဲ့ ေရွ႕နားမွာေတာ့ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ကၽြန္းႀကီးတစ္ခုကို နီးနီးကပ္ကပ္ကို ေတြ႕ျမင္ေနရပါၿပီေလ။ အဲသည္ ကၽြန္းႀကီးကေတာ့ ပထမ အဆင့္ပါပဲ။ပထမအဆင့္ကို ေရာက္လာတဲ့ လူေတြကေတာ့ ေလးေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ ဟန္ဖန္းနဲ႔ ေနာက္လိုက္ ၂ေယာက္ရယ္ ၊ လီဖူခ်န္းရယ္ပါပဲ။ဟန္ဖန္းရဲ့ ေနာက္လိုက္၂ေယာက္ကေတာ့ သည္ၾကယ္တာရာ လမ္းမေပၚကို ေရာက္ဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံရွိၿပီး ပထမအဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ က်င့္ႀကံျခင္း အဆင့္ကလည္း မနိမ့္ပါဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အနိမ့္ဆုံးအေနနဲ႔ ေျမကမၻာနယ္ပယ္ အဆင့္၇ ဒါမွမဟုတ္ အဆင့္၈ကို ေရာက္ရွိေနၾကပါၿပီ။ ပထမအဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ဆိုတာက သူတို႔အတြက္ေတာ့ သိပ္မခက္ခဲလွပါဘူး။ဒါေပမယ့္လည္း အခုလို အေသအလဲ ေျပးခဲ့ရတဲ့အတြက္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ မ်က္ႏွာေတြက ျဖဴေဖ်ာ့ေနၿပီး အသက္ကို ေမာႀကီးပန္းႀကီး ရွူေနရပါၿပီ။" ပထမ အဆင့္က မိုးႀကိဳးသံပဲ။ အဲဒါက လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ကို ပစ္မွတ္ထားတယ္။ စိတ္ဝိညာဥ္အားနည္းတဲ့ လူေတြကေတာ့ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ေမ့လဲက်သြားနိုင္တယ္။ အစ္ကိုဟန္...... သည္လူက ပထမအဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ရင္ေတာင္မွ ဒုတိယအဆင့္ေရာက္ရင္ သူ႔ရဲ့ ေျပးႏွုန္း ၁၀ပုံမွာ ၁ပုံပဲ ရွိေတာ့မွာ ။ "ဟန္ဖန္းရဲ့ ညာဘက္မွာ ရွိေနတဲ့ ဗလေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ လူငယ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။ဟန္ဖန္းကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ပထမအဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔အတြက္သာ စတင္လိုက္ပါတယ္။ဂ်ိန္း...ဒလိန္းလိန္း......ကၽြန္းႀကီးတစ္ခုလုံးက တုန္ခါသြားၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ အင္မတန္မွ ျပင္းထန္ စူးရွလွတဲ့ မိုးၿခိမ္းသံႀကီးတစ္ခု ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။သည္မိုးၿခိမ္းသံႀကီးက ဟန္ဖန္းရဲ့ ေနာက္လိုက္၂ေယာက္ကိုေတာင္ တုန္ခါသြားေစၿပီး မ်က္ႏွာေတြကို ေသြးမရွိေတာ့သည့္အလား ေဖြးဆြတ္သြားေစပါတယ္။သည္မိုးၿခိမ္းသံက စိတ္ဝိညာဥ္ေတြကိုပဲ ပစ္မွတ္ထားတာပါ။ သူတို႔ရဲ့ က်င့္ႀကံမွုအဆင့္ အားသာခ်က္က စိတ္ဝိညာဥ္ေတြကိုပါ သန္မာေစပါတယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သည္ေနရာကို တစ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႀကိဳတင္ၿပီး ျပင္ဆင္ထားခဲ့ေပမယ့္လည္း ဘာမွေတာ့ အသုံးမဝင္ခဲ့ပါဘူး။သည္မိုးၿခိမ္းသံႀကီးက ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္ကလိုပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေပၚမွာ သက္ေရာက္မွု ရွိေနပါေသးတယ္။ဟန္ဖန္းကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါပဲ။ သူရဲ့မ်က္ႏွာအမူအယာကေတာ့ နဂိုမူလ ပုံစံအတိုင္း ရွိေနသည္ေလ။ သည္မိုးၿခိမ္းသံက ဟန္ဖန္းအေပၚမွာ ဘာအက်ိဳးသက္ေရာက္မွုမွ မရွိဘူးဆိုတာ သိသာလြန္းလွပါတယ္။သူတို႔ရဲ့ အေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက အံ့ၾသေနသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို လိုက္လံ ရွာေဖြေနပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္။ လီဖူခ်န္းက မိုးၿခိမ္းသံႀကီး ဘယ္ကေန ထြက္လာသလည္းဆိုတာကို ရွာေဖြေနတာပါ။သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လီဖူခ်န္းက မိုးၿခိမ္းသံ ထြက္လာတဲ့ ေနရာကို ခန္႔မွန္းလိုက္နိုင္ပါတယ္။ သည္မိုးၿခိမ္းသံက ကၽြန္းႀကီးရဲ့ အေပၚမွာရွိေနတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ထဲကေန ထြက္ေပၚလာတာပဲ ျဖစ္ရပါမည္။" ဒါက တကယ္ကို ထူးဆန္းတာပဲ။ "လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ခရီးကို ဆက္လိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူက ကၽြန္းႀကီးကို ျဖတ္သန္းသြားပါေတာ့တယ္။" သည္ေကာင္က ဘာမွ မျဖစ္ဘူးလားဟ......"ဗလေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ လူကေတာ့ လီဖူခ်န္းကို မယုံၾကည္နိုင္သည့္ အၾကည့္ေတြျဖင့္ ၾကည့္ရင္း က်န္ေနခဲ့ပါၿပီ။" သည္ေကာင့္မွာလည္း တစ္ကြက္ေကာင္း ပညာရပ္ေတြ ရွိေနလို႔ ေနမွာေပါ့......"ဟန္ဖန္းကေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ရယ္သြမ္းလိုက္ပါတယ္။ သူက သည္လူ ဘယ္အထိ သြားနိုင္ဦးမလည္းဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္ေလ။ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဟန္ဖန္းကလည္း ကၽြန္းႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။ဟန္ဖန္းတစ္ေယာက္ တစ္ဖက္ျခမ္းကို ေရာက္သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ မျမင္ရတဲ့ စြမ္အင္လွိုင္းေတြက ျဖစ္တည္လာခဲ့ပါၿပီ။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ထိုစြမ္းအင္လွိုင္းေတြက ၂ခု ခြဲသြားၿပီး ဟန္ဖန္းနဲ႔ လီဖူခ်န္းတို႔ဆီကို အသီးသီး ဝင္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။စြမ္းအင္လွိုင္းေတြက ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ဝင္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက လီဖူခ်န္ကို သတိေပးလိုက္ပါတယ္။ မင္းရဲ့ အတြင္းအားက်င့္စဥ္က အဆင့္နည္းနည္း တက္လာတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။အဲသည္ခံစားခ်က္ကို လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ အဆင့္ျမႇင့္တုန္းကလည္း ခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္။အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း၂၂၇ဟန္ဖန္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္း'ၾကယ္တာရာ လမ္းမရဲ့ အဆင့္တစ္ဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္တိုင္းမွာ ရတဲ့ စြမ္းအင္ေတြက လူတစ္ေယာက္ရဲ့ က်င္ႀကံမွု ႏွုန္းကို အနည္းငယ္ေလး တိုးတက္လာေစတယ္တဲ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ အဲေလာက္နဲ႔တင္ မဟုတ္ေသးဘူးနဲ႔တူတယ္။သည္စြမ္းအင္လွိုင္းေတြက ငါ့ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ မသန္႔စင္မွုေတြကို သန္႔စင္ေပးၿပီး ေနာက္ထပ္လာမယ့္ အဆင့္ေတြအတြက္ ပိုလြယ္ကူေအာင္ လုပ္ေပးေနတာပဲ။"လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္ အာ႐ုံေတြကေတာ့ သည္စြမ္းအင္လွိုင္းေတြရဲ့ သက္ေရာက္မွုေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆန္းစစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ပထမအဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္နိုင္ခဲ့တဲ့ လူငယ္ေလးေယာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းနဲ႔ ဟန္ဖန္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္သာလၽွင္ ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ စြမ္းအင္လွိုင္းေတြနဲ႔ သန္႔စင္ေပးျခင္းကို ခံခဲ့ရတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အျခားလူငယ္ႏွစ္ေယာက္က ပထမအဆင့္ကို အရင္တစ္ေခါက္ကတည္းက ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ ၿပီးေနလို႔ပါပဲ။သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဒုတိယ အဆင့္ကို မေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ေသးသေရြ႕ကေတာ့ ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ စြမ္းအင္လွိုင္းေတြကို လက္ခံရရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ဒုတိယအဆင့္မွာေတာ့ ခ်ီစက္ကြင္းဖိအားေတြက ပထမအဆင့္ထက္ကို ၂ဆေလာက္ ပိုအားေကာင္းလာပါၿပီ။ဟန္ဖန္းက လမ္းမေပၚကို ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ဖိအားအနည္းငယ္ကို စတင္ၿပီး ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ဟန္ဖန္းရဲ့ ေနာက္လိုက္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ယြင္းေနပါေတာ့တယ္။" ဒါက ငါ ခံနိုင္ေသးတဲ့ ဖိအားပဲ။ "ၾကယ္တာရာလမ္းရဲ့ ဒုတိယအဆင့္ကို ေလၽွာက္လမ္းေနတဲ့ အခါမွာလည္း လီဖူခ်န္းက သိပ္ၿပီးေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား ေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ မခံစားရပါဘူး။ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ပထမ အပိုင္းက ႏူးညံ့တဲ့ ေလေျပေလညင္းေလးဆိုရင္ ဒုတိယအပိုင္းက ညင္သာတဲ့ ေလႏုေအးေလးပါပဲ။ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါေလ။ လီဖူခ်န္းကို လ်င္ျမန္စြာ ေျပးလႊားေနတဲ့ လူအတြက္ကေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း မကြာျခားလွပါဘူး။ ဒါက သူ႔ရဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဖြာလန္ၾကဲေစ႐ုံပင္ မဟုတ္ပါလား။လီဖူလ်န္းကေတာ့ ပထမအဆင့္မွာ ေျပးေနတဲ့ အရွိန္အတိုင္းပဲ ေျပးထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ။" ဟိုက္ရွားပါး...... ဟို...... ဟိုေကာင္ ......စၿပီးေတာ့ ေျပးေနျပန္ၿပီ "ဗလေတာင့္ေတာင္နဲ႔ လူငယ္ကေတာ့ လီဖူခ်န္းကို လက္ညႇိုးတထိုးထိုးညႊန္ျပေနရင္းနဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ထပ္က်န္ေနတဲ့ လူငယ္ကေတာ့ ႏွာေခါင္းရွုံ႔လိုက္ၿပီး" ေျပးပါေစကြာ......။ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ အဲသည္ေကာင္ ငိုေနရလိမ့္မယ္။"သည္ၾကယ္တာရာလမ္းမ လ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမထဲမွာေတာ့ မင္းက အားအကုန္သုံးၿပီး ေျပးေနလို႔ မရပါဘူး ။ အင္အားကို ေခၽြတာထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွန္မွန္ ဆက္သြားေနမွသာ ပိုေဝးကြာတဲ့ ေနရာေတြကို ေလၽွာက္လမ္းနိုင္မွာပါ။ တကယ္လို႔သာ မင္းက အခ်ိန္ကုန္မွာ စိုးတဲ့အတြက္ အလ်င္စလို ေျပးလႊားေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း လွမ္းနိုင္ဖို႔အတြက္ေတာင္ အားရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းရဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ စိတ္ဝိညာဥ္ကလည္း ေမာပန္းႏြမ္းလ် ေနပါလိမ့္မယ္။ဟန္ဖန္းကေတာ့ လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ အလ်င္အျမန္ ေျပးလႊားေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါမွာ မ်က္ႏွာအမူအယာေတြ ေအးစက္ကုန္ပါတယ္။လီဖူခ်န္းက သူ႔ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ စိမ္ေခၚေနတယ္လို႔လည္း ခံစားေနရတယ္ေလ။ဟန္ဖန္းကလည္း သူ႔ကို အခုလို လာေက်ာေနတာမ်ိဳးကို လုံးဝ လက္မခံနိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးပါ။ သူတပါးက သူ႔ကို ေသးေသးတင္ရင္ ဟန္ဖန္းက လုံးႀကီးတင္ ဆံခတ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္နိုင္တာပါ။" ပထမတန္းစား ပါရမီရွင္ စာရင္းထဲက လူမဟုတ္ေသးသေရြ႕ေတာ့ ငါဟန္ဖန္း က ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဗိုလ္မထားဘူးကြ......"ဟန္ဖန္းက ေဘးက လူႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ဘာမွမေျပာဘဲ သူ႔ရဲ့ ေျပးႏွုန္းကို ျမႇင့္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ လီဖူခ်န္းက္ို ေက်ာ္တက္နိုင္ဖို႔ပါပဲ။အသက္ရွုခ်ိန္ အနည္းငယ္ေလး အတြင္းမွာပင္ ဟန္ဖန္းက လီဖူခ်န္းကို ဟိုး...... အေနာက္ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာ ခ်န္ထားခဲ့နိုင္ပါတယ္။" အစ္ကိုဟန္က တစ္ကယ္ကို အစြမ္းထက္လြန္းတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ......ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ဒုတိယ အဆင့္မွာေတာင္မွ အစ္ကိုဟန္က ေျပးႏွုန္းကို တသမတ္တည္း ထားၿပီး ေျပးေနနိုင္တယ္။ သည္လိုလူမ်ိဳးကေတာ့ တကယ့္ကို အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာပဲ။ "" ဟိုေကာင္ကေတာ့ လူမွားၿပီး ရန္စမိၿပီကြ......။ အဲသည္ေကာင္က သူ႔ကိုယ္သူ ဘာမ်ားမွတ္ေနလည္းမသိဘူး။ အခုေတာ့ အေနာက္မွာ ျပတ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား......ဟားဟား ......"" ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းဘဲ ေျပးရေအာင္။ သည္ၾကယ္တာရာလမ္းက အလ်ားလိုက္ႀကီးဆိုေတာ့ မိုင္အနည္း ေဝးေနရင္ေတာင္မွ သူတို႔ကို ေတြ႕ေနနိုင္တာပဲေလ။"" မင္းေျပာတာမွန္တယ္...... ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွန္မွန္ပဲ ေျပးၾကမယ္။ ေခြးလိုဝက္လို ေျပးေနတဲ့ ဟိုေကာင့္ကိုေတာင္ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ မီရင္ မီေနဦးမွာကြ။"က်န္ေနခဲ့တဲ့ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လီဖူခ်န္းကို အေတာ္ေလး အထင္ေသးေနၾကသည့္ ပုံပင္။ သူတို႔က လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ မၾကာခင္မွာပဲ ခံနိုင္ရည္ေတြ ကုန္စြမ္းသြားၿပီး ဆက္ၿပီး ေျပးနိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ တြက္ထားၾကပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔အခုလို ယုံၾကည္မွုအျပည့္နဲ႔ ေတြးထားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ဟန္ဖန္းပါပဲ။သူတို႔က ဟန္ဖန္းတစ္ေယာက္ လီဖူခ်န္းကို ဘယ္လိုမွ ရွုံးနိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတာပါ။ဟန္ဖန္းတစ္ေယာက္ သူ႔ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ေျပးသြားတာကို ျမင္ေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းကေတာ့ စိတ္ထဲမွာကို မရွိပါဘူး။ အခုလက္ရွိ ေျပးေနတဲ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ အေျပးႏွုန္းက လုံးဝကို သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနတာေလ။ သူအခုလို ေျပးေနရတဲ့ အတြက္ လီဖူခ်န္းက ဘာဖိအားကိုမွေတာင္ မခံစားရေသးပါဘူး။ သူ႔ရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သည္လမ္းမႀကီးေပၚက ခ်ီစက္ကြင္းဖိအားေတြကိုဘဲ အာ႐ုံစိုက္ထားပါတယ္။အခ်ိန္ေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုန္လြန္လာခဲ့ပါၿပီ။ လီဖူခ်န္းကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေျပးႏွုန္းကို မေလ်ာ့သြားေစေသးပါဘူး။" ဟိုေကာင္က ဟုတ္ေတာ့မဟုတ္ေသးဘူးကြ။ သူက သူ႔ရဲ့ေျပးႏွုန္းကို တစ္ခ်ိန္လုံး ထိန္းခ်ဳပ္ထားနိုင္တယ္ ။"အေနာက္ဘက္ ကီလိုမီတာ အေတာ္ေဝးေဝးမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ လူကယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လီဖူခ်န္းကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးက တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ လီဖူခ်န္းက ေအးေအးေဆးေဆး ေျပးေနဆဲပါပဲ။"ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါကြာ......။ သည္ေကာင္က ဟိုးအေရွ႕ ၄ကီလိုမီတာေလာက္မွာ ေျပးေနတဲ့ အစ္ကို ဟန္ကိုေတာ့ မီမွာ မဟုတ္ပါဘူး။"" ငါတို႔ေျပးေနတာကို ရပ္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္ရေအာင္။ အနည္းဆုံးေတာ့ အစ္ကိုဟန္က သည္ေကာင့္ကို ဖုန္ေတြထဲမွာ ဘယ္လိုထားခဲ့သလည္းဆိုတာကို ျမင္ရတာေပါ့။"" ေအး ... မင္းေျပာတာကို ငါလက္ခံတယ္။ "က်န္ေနခဲ့တဲ့ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပးႏွုန္းေတြကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး လီဖူခ်န္းနဲ႔ ဟန္ဖန္းတို႔ကိုသာ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း က်န္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ဒုတိယအဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္နိုင္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေသးပါဘူး။ လီဖူခ်န္းရဲ့ ပါရမီနဲ႔ အလားအလာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထက္ကို ေကာင္းေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္က လက္ခံထားၾကပါတယ္။သည္လိုနဲ႔ပဲ လီဖူခ်န္းနဲ႔ ဟန္ဖန္းတို႔ရဲ့ ပုံရိပ္ေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ျမင္ကြင္းထဲမွာ အစက္အေျပာက္ေလး ၂ခု အျဖစ္ပဲ က်န္ရွိေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။" အကြာအေဝး ၈ကီလိုမီတာ......။ မင္းငါ့ကို ဘယ္လို လိုက္မီမလည္း ဆိုတာကို ၾကည့္က်ေသးတာေပါ့။"ဟန္ဖန္းကေတာ့ စိုးရိမ္ပူပန္ေနမွုေတြ ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ပါၿပီ။ သူက အနည္းငယ္ ေမာပန္းလာသလို ခံစားေနရေပမယ့္လည္း ရွစ္ကီလိုမီတာဆိုတဲ့ အကြာအေဝးက သူ႔ကို စိတ္သက္သာရာ ရေစခဲ့တယ္ေလ။ဟန္ဖန္းက စိတ္ကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေျပးႏွုန္းေတြက အနည္းငယ္ေလာက္ ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ပါတယ္။ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ဟန္ဖန္းရဲ့ ေျပးႏွုန္းေတြက ပိုၿပီးေတာ့ကို ေလ်ာ့က်လာခဲ့ျပန္ပါတယိ။ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ဟန္ဖန္းရဲ့ ေျပးႏွုန္းက လီဖူခ်န္းထက္ကို ေႏွးလာခဲ့ပါၿပီ။သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက အကြာအေဝးကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္ၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ရွစ္ကီလိုမီတာ...... ခုနစ္ ကီလိုမီတာ...... ေျခာက္ကီလိုမီတာ......ငါးကီလိုမီတာ......။လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့အေနာက္ ငါးကီိလိုမီတာေလာက္မွာ ေရာက္လာတာကို သိလိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဟန္ဖန္းက သိပ္ၿပီးေတာ့ မေက်နပ္သလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။အသက္ကို တဝႀကီး ရွူလိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ဟန္ဖန္းက သူ႔ရဲ့အေျပးႏွုန္းကို ျမႇင့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ထားလိုက္ပါေသးတယ္။ သူ႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က အခုေတာင္မွ အနည္းငယ္ ေမာပန္းေနတာကို ခံစားေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။ေလးမီတာနဲ႔ တစ္ဝက္...... ေလးမီတာ...... သုံးမီတာနဲ႔ တစ္ဝက္...... ႏွစ္မီတာနဲ႔ တစ္ဝက္......။လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ သူ႔ရဲအေနာက္ ႏွစ္မီတာခြဲေလာက္အထိ ေရာက္လာတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဟန္ဖန္က သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္မထားနိုင္ေတာ့ပါဘူး။" ငါ့လခြီးပဲကြာ...... ေသလိုက္ပါေတာ့......"ဟန္ဖန္းကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေျပးႏွုန္းကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ကလြဲၿပီး အျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ေျပးႏွုန္းက အရင္အႀကိမ္ထက္ကို ျမန္ေနပါေသးတယ္။ ၾကယ္တာရာ လမ္းမေပၚမွာေတာ့ ဟန္ဖန္းတစ္ေယာက္ တေစၧတစ္ေကာင္ပမာ ေျပးလႊားေနပါၿပီ။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာရွိတဲ့ အကြာအေဝးက ၅ကီလိုမီတာအထိ ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဟန္ဖန္းက သူ႔ရဲ့ ေျပးႏွုန္းကို ျပန္ၿပီး ေလ်ာ့ခ်လိုက္ျပန္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း ဟန္ဖန္းက အခ်ိန္ၾကာၾကာ မေပ်ာ္လိုက္ရပါဘူး။ အခ်ိန္အပိုင္းအျခား ခဏေလး အတြင္းမွာပဲ လီဖူခ်န္းနဲ႔ သူ႔ၾကားက အကြာအေဝးက ၂ကီလိုမီတာခြဲအထိ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။" ဘာလဲဟ...... သည္ေကာင္က မေမာတတ္တာလား......"ဟန္ဖန္းရဲ့ ႏွလုံးသားထဲမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးက မညီမၽွဘူးဆိုတဲ့ အေတြးေတြ စေတြးစ ျပဳလာပါၿပီ။သူ႔အျဖစ္ကေတာ့ ဖဲဝိုင္းထဲမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ဖဲရွုံးလို႔ ဖဲပူမိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ အေစာပိုင္း ဖဲနိုင္ေနတုန္းကေတာ့ သူက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ရွိေနပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဖဲေသလာလို႔ ရွုံးစျပလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြက ေဆာက္တည္ရာ မရေတာ့ပါဘူး။ႏွစ္ကီလိုမီတာ...... တစ္ကီလိုမီတာခြဲ......။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာရွိတဲ့ ကြာဟခ်က္က အေတာ္ေလးကို က်ဥ္းေျမာင္းလာခဲ့ပါၿပီေလ။ဟန္ဖန္းက အေမာတေကာနဲ႔ ေဘာင္းဘီစကို ဆြဲတင္ကာ ေျပးႏွုန္းကို ကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဟန္ဖန္းတစ္ေယာက္ သတိထားမိလိုက္တာကေတာ့ သူ႔ရဲ့ေျပးႏွုန္းကို ထပ္ၿပီးေတာ့ တင္လို႔ မရေတာ့ဘူး ဆိုတာပါပဲ။အေစာပိုင္းတုန္းက ကမူးရွူးထိုး ေျပးခဲ့တာေတြက သူ႔ရဲ့ခြန္အားကို အေတာ္ေလး ကုန္ဆုံးသြားေစခဲ့ပါတယ္။ၾကယ္တာရာ လမ္းမေပၚက ခ်ီစက္ကြင္းဖိအားကလည္း လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အေတာ္ေလး ျပင္းထန္ေနပါၿပီေလ။ " ငါသည္အတိုင္း ဆက္သြားေနရင္ေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးနည္းၿပီဟ။ အလ်င္အျမန္ ေျပးေနတာက ငါ့ကို ထိပ္မွာ ေရာက္ေနေစတာေတ့ာ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက သည္ေျပးႏွုန္းနဲ႔ ေရရွည္ေျပးေနလို႔ မျဖစ္ဘူး ။ သည္ေကာင္င့ါနားကို ေရာက္လာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ငါ့ရဲ့ေျပးႏွုန္းကို အဲေကာင္ရဲ့ ေျပးႏွုန္းအတိုင္းထားၿပီး ေျပးရမယ္။"ဟန္ဖန္းတစ္ေယာက္ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ လီဖူခ်န္းက သူ႔ကို လိုက္မီလာခဲ့ပါၿပီ။ဟန္ဖန္းက လီဖူခ်န္းကို ေျပးေနရင္းနဲ႔ တစ္ခ်က္ ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ မ်က္လုံးေတြေတာင္ ျပဴးက်ယ္သြားပါေတာ့တယ္။" သည္... သည္ေကာင္ ...... ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလည္း"ဟန္ဖန္းက လီဖူခ်န္းကို မယုံၾကည္နိုင္သည့္ ပုံမ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ေနပါတယ္။ဟန္ဖန္း မ်က္လုံးျပဴးမယ္ဆိုရင္လည္း ျပဴးခ်င္စရာပါပဲ။ သည္ေလာက္အထိ ေျပးေနတာေတာင္မွ လီဖူခ်န္းရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ေခၽြးေတာင္မစို႔ေနဘူးေလ။ လီဖူခ်န္းက ေလဟုန္စီးၿပီး တိမ္တိုက္ေတြေပၚမွာ ေဆာ့ကစားေနသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနပါေသးတယ္။ လီဖူခ်န္းကို ၾကည့္ရတာက လုံးဝကို ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနတဲ့ပုံ မေပါက္ပါဘူး။လီဖူခ်န္းကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေျပးေနက် အရွိန္ေလးအတိုင္းပဲ ေျပးလႊားေနျရင္းနဲ႔ ဟန္ဖန္းႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း ေျပးေနသည့္ အေျခအေနကိုေတာင္ ေရာက္လာပါၿပီ။သူတို႔ရဲ့ အေနာက္ မီတာ၅၀အကြာမွာေတာ့ ဗလေတာင္ေတာင့္လူငယ္ႏွင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါး လူငယ္တို႔က အံ့ၾသလြန္း၍ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနပါတယ္။သူတို႔ အထင္ေသးေနသည့္ လူက ဟန္ဖန္းႏွင့္ေတာင္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ေျပးေနေလၿပီတကား.......။ဖတ္......ဖတ္......ဖတ္......ေဟာဟဲ......ေဟာ......ဟဲ......ဟန္ဖန္းရဲ့ ေျခေထာက္ေတြက ေလးလံလာခဲ့သလို အသက္ရွူသံေတြကလည္း မူမမွန္ေတာ့ပါဘူး။သူ႔ရဲ့ ဝတ္႐ုံကလည္း ေခၽြးေတြႏွင့္ ရႊဲရႊဲစိုေနပါၿပီ။သူ႔ရဲ့ေဘးမွာ ေျပးေနတဲ့ လီဖူခ်န္းကေတာ့ အခုထက္ထိကို ေခၽြးမစို႔ေသးပါဘူး။ခႏၶာကိုယ္တစ္ဝက္...... လူတစ္ကိုယ္စာ......လီဖူခ်န္းကေတာ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အေနနဲ႔ ဟန္ဖန္းကို ေက်ာက္တက္သြားခဲ့ပါတယ္။ဟန္ဖန္းကေတာ့ သြားကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ေစ့ထားၿပီး လီဖူခ်န္းအေနာက္ကို အသည္းအသန္ ေျပးလိုက္ေနပါေသးတယ္။၁၅မိနစ္......မိနစ္၃၀......။ဟန္ဖန္းက ခြန္အားေတြ အကုန္သုံးၿပီး လိုက္ေနေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းကို ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ရိပ္မိလာပါၿပီ။" မျဖစ္နိုင္တာကြာ......။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ငါဟန္ဖန္းက သည္လိုေကာင္ကို လိုက္မမီတာလည္း။ သည္ေကာင္က ၾကယ္တာရာ လမ္းမကို လွည့္စားနိုငိတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုခု သယ္လာတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။"ဟန္ဖန္းကေတာ့ လုံးဝကို က်ိတ္မနိုင္ ၊ခဲမရ ျဖစ္ေနပါတယ္။လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ သူ႔ကို ၁၀မီတာေလာက္ ေက်ာ္တက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဟန္ဖန္းက ဘယ္လိုမွ သည္းမခံနိုင္ေတာ့ပါဘူး။" ေခြးမသား...... မ်ိဳးမစစ္ေကာင္......။ ၾကယ္တာရာလမ္းမေပၚကေန အခုခ်က္ခ်င္း ဆင္းစမ္း။"ဟန္ဖန္းက လက္ဝါးကိုရြယ္ၿပီး......လီဖူခ်န္းကို ရိုက္ခ်ဖို႔အတြက္ အသည္းအသန္ ေျပးလိုက္လာပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း အၿငိမ္မေနဘဲ လီဖူခ်န္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆဲေရး တိုင္းထြာေနပါေသးတယ္။" ဘာေကာင္လည္းဟ......။ ေခါင္းကို ရိုက္ခံထိၿပီး နည္းနည္း လြတ္ေနတာလား......။ ငါနဲ႔လည္း မသိဘဲနဲ႔ လက္ဝါးႀကီးရြယ္ၿပီး ေျပးလိုက္လာတယ္။ သည္ေကာင္နဲ႔ ေဝးေဝးမွာ ေနမွပဲ။"လီဖူခ်န္းက အစတုန္းကေတာ့ ဟန္ဖန္းကို အနည္းငယ္ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနပါေသးတယ္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူက ေျပးႏွုန္းကို ထပ္ၿပီး ျမႇင့္တင္လိုက္ပါၿပီ။ဘုန္း!ဟန္ဖန္းက လီဖူခ်န္းကို ဟိုးအေဝးႀကီးကေန ခ်ီအတြင္းအားျဖင့္ လွမ္းရိုက္လိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက အကြာအေဝးက နည္းနည္းေႏွာေႏွာမွ မဟုတ္တာေလ။သူ႔ရဲ့ ရိုက္ခ်က္က လီဖူခ်န္းရဲ့ အရိပ္ကိုေတာင္ ဒုကၡမေပးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။" အားယား...... သည္ေကာင္က ဘာေကာင္တုန္းဟ။ ငါသည္ေကာင္ိ့ကို အခုထက္ ပိုေဝးေဝးမွာ ခ်န္ထားမွပဲ"လီဖူခ်န္း က သူ႔ရဲ့ေျပးႏွုန္းကို ထပ္ျမႇင့္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ သူက အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ရန္ပြဲေတြအတြက္ သူ႔ရဲ့ အင္အားကို မျဖဳန္းတီးလိုက္ခ်င္ပါဘူး။ၿပီးေတာ့ သူက နည္းနည္းေလး ပိုအားစိုက္ေျပးလိုက္တာနဲ႔ အေနာက္ကလူကို ခ်န္ထားနိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။မီတာ၅၀၀......၃ကီလိုမီတာ......၅ကီိလိုမီတာ......၁၀ ကီလိုမီတာ.........သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ဟန္ဖန္းကို ၁၀ကီလိုမီတာေလာက္ ျဖတ္ထားနိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ဟန္ဖန္းကေတာ့ မယုံနိုင္သည့္ ပုံစံျဖင့္ အေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ လီဖူခ်န္းရဲ့ လုပ္ပုံက သူ႔မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္တာနဲ႔ မျခားလွပါဘူး။" သည္ကိစၥက မၿပီးေသးဘူးကြ။"ဟန္ဖန္းက အားပါးတရ ေအာ္ဟစ္ကာ ၾကဳံးဝါးလိုက္ပါတယ္။( ဘာသာျပန္သူ၏အေတြး - ရွန္းရွစာအုပ္ေတြမွာ ေစာက္ေပါေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအေၾကာင္းကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သည္ဟန္ဖန္းလို ေသာက္႐ူးကိုေတာ့ တစ္ခါမွကို မေတြ႕ဖူးေသးပါဘူး။)အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း ၂၂၈" အစ္ကိုဟန္က ဟိုေကာင္ရဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရတာလား"ကီလိုမီတာ၅၀ အကြာအေဝးမွာ ရွိေနတဲ့ လူငယ္၂ေယာက္ကလည္း အဲသည္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္ေနရပါတယ္။ၾကယ္တာရာ လမ္းမႀကီးက ေျပျပစ္ျပန္႔ျပဴးေနသည့္အျပင္ လုံးဝကို ရွင္းလင္းေနတဲ့အတြက္ လီဖူခ်န္းနဲ႔ ဟန္ဖန္းတို႔ ဘာေတြျဖစ္သြားက်သလည္းဆိုတာကို ကီလိုမီတာ၅၀ အကြာကေနေတာင္ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ျမင္ေနရပါတယ္။ဟန္ဖန္းက သူ႔ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြကိုေတာင္ မငဲ့ေတာ့ဘဲ လီဖူခ်န္းကို အေနာက္ကေန လက္ဝါးနဲ႔ လိုက္ရိုက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ဟန္ဖန္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲ.........။ နကၡတ္တာရာဂိုဏ္း ရဲ့ ၿဂိဳဟ္ခုနစ္လုံးထဲက တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလား။ သူသာ အျခားဂိုဏ္းတစ္ခုကို ဝင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အခုေလာက္ဆို တစ္ဂိုဏ္းလုံးက ဖူးဖူးမွုတ္ထားရတဲ့ ဂိုဏ္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဟန္ဖန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္နိုင္မယ့္ သူဆိုတာက ၾကယ္၅ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ရင္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္းကင္ဘုံက ေကာင္းခ်ီးေပးထားသည့္ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း အခု ေျပးေနတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ့ ပုံကို ၾကည့္ေနရတာက အင္မတန္မွကို သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေနလြန္းပါတယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ သည္ေကာင္ေလးက အသစ္ေပၚလာတဲ့ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ၿပီးေတာ့ ၾကယ္၅ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြဆိုတာ ဂိုဏ္းတစ္ခုကို ဝင္လိုက္တာနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သတင္းေတြ ထြက္လာတတ္သည့္ အမ်ိဳးေလ။ ၾကယ္၅ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္အေၾကာင္းကို ဂိုဏ္းေတြကလည္း လ်ိဳ႕ဝွက္ထားဖို႔ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဘုံက ေကာင္းခ်ီးေပးသနားထားသည့္ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ရဲ့ အေၾကာင္းကိုမွ ဂိုဏ္းေတြက သတင္းအေမွာင္ ခ်ထားတတ္တာပါ။ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ အျခားဂိုဏ္းေတြက ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာင္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြကို အခြင့္ၾကဳံရင္ ၾကဳံသလို လုပ္ႀကံေလ့ ရွိလို႔ပါပဲ။ၾကယ္တာရာ လမ္းမရဲ့ ဒုတိယအဆင့္ကေတာ့ ဘာနဲ႔မွ ႏွိုင္းယွဥ္လို႔ မရေအာင္ ရွည္လ်ားလြန္းလွပါတယ္။ ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ခ်ီစက္ကြင္းေတြကလည္း ႏူးညံ့ညင္သာသည့္ ေလႏုေအးေလးကေန အနည္းငယ္ ေလထန္တဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္လာပါၿပီ။လီဖူခ်န္း ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ ဖိအားသက္ေရာက္မွု အနည္းငယ္ကို စတင္ခံစားေနရပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း သည္ဖိအားက အနည္းအက်ဥ္းသာ ရွိေနေသးသည့္အတြက္ လီဖူခ်န္းကိုေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ သက္ေရာက္မွု မရွိေသးပါဘူးေလ။၁၅ ကီလိုမီတာ......... ၂၅ ကီလိုမီတာ.........ဟန္ဖန္းကေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့အေနာက္ ၂၅ ကီလိုမီတာမွာ ျပတ္က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ဟန္ဖန္းရဲ့ ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံးမွာလည္း ေခၽြးေတြႏွင့္ ရႊဲရႊဲစိုလ်က္ ရွိေနပါၿပီ။အခ်က္အလက္နဲ႔ တိတိက်က် ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဟန္ဖန္းသာ သူ႔ရဲ့ အရွိန္ကို ပုံမွန္အတိုင္းေလး ထိန္းထားၿပီး ခရီးဆက္ေနမယ္ဆိုရင္ သည္အကြာအေဝးေလာက္ကိုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး သြားေနလို႔ ရပါတယ္။အခုလို ေမာႀကီးပန္းႀကီး သြားေနရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ တစ္ပါးသူအေပၚ အနိုင္ယူလိုစိတ္ ႀကီးမားမွုက သည္လို အေျခအေနမ်ိဳးက္ို ေရာက္ေစခဲ့တာပါ။ သူသာ အေစာပိုင္းတုန္းက လီဖူခ်န္းအေပၚ အနိုင္ယူလိုစိတ္ ႀကီးစြာျဖင့္ အရမ္းကာေရာ မေျပးခဲ့ရင္ အခုလို သနားစရာ အေျခအေနမ်ိဳးကို ၾကဳံေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ' ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွု ' ဟုသာ ဆိုရေပေတာ့မည္ေလ။ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ၾကယ္တာရာ လမ္းမရဲ့ ဒုတိယအဆင့္ကို ေရာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။သည္ဒုတိယ အဆင့္ကလည္း သီးျခားျဖစ္တည္ေနတဲ့ ကၽြန္းႀကီး တစ္ခုပါပဲ။ကၽြန္းႀကီးေပၚမွာေတာ့ မ်က္လုံးမွိတ္ထားတဲ့ ေက်ာက္႐ုပ္ထုႀကီးတစ္ခု ရွိေနပါတယ္။ လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္းႀကီးေပၚကို ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ မျမင္ရတဲ့ စြမ္းအင္လွိုင္းေတြက ေက်ာက္႐ုပ္ထုႀကီးထံကေန ပ်ံ႕လြင့္လာၿပီး ျမဴႏွင္းေတြ ေဝဆိုင္းလာေစခဲ့ပါတယ္။တစ္ခ်ိန္းတည္းမွာပင္ မ်က္စိမွိတ္ေနတဲ့ ေက်ာက္႐ုပ္ထုႀကီးကလည္း မ်က္စိဖြင့္လာခဲ့ပါၿပီ။ပဇိ.........ပဇိ.........လီဖူခ်န္းရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ကလည္း တစ္စုံတစ္ခုရဲ့ ကိုင္လွုပ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရသလိုပင္။" စိတ္လွည့္စားတဲ့ အတတ္ပညာလား........."လီဖူခ်န္းက ေလးေလးနက္နက္ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။သူသိထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြအရ ဆိုရင္ေတာ့ ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ပထမအဆင့္က မိုးၿခိမ္းသံ ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအဆင့္က ျမဴႏွင္းၾကားကမ်က္လုံး ျဖစ္ပါတယ္။ၾကည့္ရတာေတာ့ ျမဴႏွင္းၾကားကမ်က္လုံး ဆိုတာက စိတ္ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစသည့္ အရာတစ္ခု ျဖစ္ေနသည့္ ပုံပါပဲ။ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစသည့္ အတတ္ပညာေတြ ဆိုတာက ခုခံဖို႔အတြက္ အလြန္ခဲယဥ္းလွပါတယ္။တစ္ခါတရံမွာေတာ့ က်င့္ႀကံျခင္းနယ္ပယ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သလို ၊ တစ္ခါတရံမွာေတာ့ လုံးလုံးကို မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ဘာျဖစ္လို႔ က်င့္ႀကံျခင္းနယ္ပယ္ နဲ႔ သက္ဆိုင္သလည္းလို႔ ေျပာရတာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ က်င္ႀကံျခင္းအဆင့္ ျမင့္လာေလေလ စိတ္ဝိညာဥ္ တန္ခိုးခြန္အားက ေကာင္းလာေလေလ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ က်င့္ႀကံျခင္းနယ္ပယ္ နဲ႔ လုံးလုံး မသက္ဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာရသလည္း ဆိုတာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ က်င့္ႀကံျခင္းအဆင့္က ျမင့္ေနရင္ေတာင္မွ စိတ္ဝိညာဥ္ တန္ခိုးခြန္အားက လုံေလာက္တဲ့ အထိ သန္မာမွု မရွိခဲ့ရင္ တစ္ဖက္လူရဲ့ စိတ္လွည့္စားတဲ့ အတတ္ပညာေတြေအာက္မွာ က်ရွုံးနိုင္လို႔ပါပဲ။အကယ္၍သာ စိတ္လွည့္စားတဲ့ အတတ္ပညာရွင္က အလြန္အမင္းအားေကာင္းေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ေျမကမၻာအဆင့္နဲ႔ေတာင္ ေကာင္းကင္နယ္ပယ္ ပညာရွင္ေတြကို သူတို႔ရဲ့ စိတ္လွည့္စားျခင္းနယ္ေျမထဲကို ဝင္မိသြားေအာင္လုပ္နိုင္ပါတယ္။စိတ္လွည့္စားတဲ့ ပညာရွင္ေတြကသာလၽွင္ ေျမကမၻာအဆင့္နဲ႔ ေကာင္းကင္နယ္ပယ္ ပညာရွင္ေတြကို အနိုင္ယူတိုက္ခိုက္နိုင္တာပါ။ စိတ္လွည့္စားျခင္း နယ္ေျမထဲကို ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ထြက္ဖို႔အတြက္ အလြန္တရာမွ ခဲယဥ္းသြားခဲ့ပါၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အားေကာင္းတဲ့ စိတ္လွည့္စားမွု ေျမကမၻာပညာရွင္ေတြက ေကာင္းကင္နယ္ေၿမ ပညာရွင္ေတြကိုေတာင္ အနိုင္ယူနိုင္စြမ္း ရွိတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ဒါေပမယ့္လည္း စိတ္လွည့္စားတဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ေလ့က်င့္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ အင္မတန္ အားေကာင္းတဲ့ စိတ္တန္ခိုး ဝိညာဥ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားရပါမယ္။ ဒါမွလည္း စိတ္လွည့္စားတဲ့ အတတ္ပညာေတြကို သင္ယူနိုင္မွာပါ။ သည္လိုပါရမီမ်ိဳးကေတာ့ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံေတြလိုပဲ ေမြးရာပါ ပါလာတတ္တဲ့ စြမ္းရည္ တစ္ခုပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ သည္ပညာကို ေလ့က်င့္ဖို႔ သက္သက္ ေမြးဖြားလာသလားဟု ထင္ရသည္အထိ စိတ္တန္ခိုးဝိညာဥ္ အားေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။သည္ေက်ာက္႐ုပ္ထုကေန လြင့္ပ်ံလာတဲ့ စိတ္ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစမွုကေတာ့ အရမ္းကို အားေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အဲဒါက ေဆးပင္တစ္ရာ လ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကေဝမယ္ ရဲ့ဟြာ ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္အားထက္ကို ၁၀ဆေလာက္ ပိုအားေကာင္းေနတယ္ေလ။ဒါေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ခြန္အားက အဲသည္တုန္းကထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေကာင္းေနခဲ့ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံကလည္း ေကာင္းကင္ဘုံက ေကာင္းခ်ီးေပးခံထားရသည့္ ၾကယ္၆ပြင့္အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပညာရွင္ေတြထက္ကို အဆမတန္ အားေကာင္းေနပါေသးတယ္။လီဖူခ်န္းအတြက္ေတာ့ သည္ေက်ာက္တုံး႐ုပ္ထုကေန ထြက္လာတဲ့ စ္ိလွည့္စားမွုက ကန္ေရျပင္မွာ ခဲတစ္လုံး ပစ္ခ်လိုက္သလိုပါပဲ။ လွိုင္းအနည္း ျဖစ္ေပၚလာတာကလြဲၿပီး မ်ားမ်ားစားစား ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။သည္ေက်ာက္တုံး႐ုပ္ထုက လီဖူခ်န္းကို စိတ္ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစတဲ့ နယ္ေျမထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားခ်င္ရင္ေတာ့ လီဖူခ်န္း ၁၆ႏွစ္သားေလာက္ကဆိုရင္ ျဖစ္နိုင္ပါလိမ့္မည္။ေက်ာက္တုံး႐ုပ္ထုႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္လာအၿပီးမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တိုင္ႀကီး တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။စာေရးဖို႔အတြက္ စုတ္တံတစ္ခုကလည္း ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေပၚလာသည္မသိဘဲ လီဖူခ်န္းရဲ့ ေရွ႕ကို ေရာက္လာပါေသးတယ္။လီဖူခ်န္းက မ်က္ခုံးပင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တိုင္ႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္အသားေတြ အမ်ားႀကီးကို စုတ္တံျဖင့္ ေရးထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါၿပီ။ၾကည့္ရတာေတာ့ ဒုတိယအဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာနိုင္သည့္ လူတ္ိုင္းက သည္ေက်ာက္တိုင္ႀကီးေပၚမွာ အမွတ္အသားေတြ ခ်န္ထားခဲ့ရသည့္ ပုံပင္။သည္အမွတ္အသားေတြ အားလုံးကိုေတာ့ စုတ္ခ်က္တစ္ခ်က္နဲ႔ဲပဲ ေရးဆြဲခဲ့က်တာပါ။ ဘယ္သူမွေတာ့ သူတို႔ရဲ့နာမည္ေတြကို မေရးထားခဲ့ပါဘူး။ လူေတြအားလုံးက သူတို႔ကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အမွတ္အသားေတြကိုပဲ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့အတြက္ နာမည္ေရးထိုးဖို႔ မလိုအပ္သည့္ ပုံပါပဲ။ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တိုင္ႀကီးေပၚမွာေတာ့ အုပ္စုေတြ ခြဲျခားထားပါတယ္။ပထမ အုပ္စုကေတာ့ အျမင့္ဆုံးအပိုင္းမွာ တည္ရွိေနၿပီး အမွတ္အသား ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ ခြန္အားေတြက ခိုဝင္ကိန္းေအာင္းလ်က္ ရွိေနတုန္း ပါပဲ။ၿပီးေတာ့ အမွတ္အသားေတြကလည္း အနည္းအက်ဥ္းသာ ရွိေနတယ္ေလ။ဒုတိယ အုပ္စုမွာေတာ့ အမွတ္အသား အမ်ားအျပား ရွိေနၿပီး ႁပြတ္သိပ္က်ပ္ညပ္စြာ တည္ရွိေနပါတယ္။ အဲသည္အမွတ္အသားေတြကို ၾကည့္ရတာက ဖားေလာင္းေလးေတြႏွင့္ေတာင္ တူေနပါေသးသည္။တတိယအုပ္စုကေတာ့ ပိုေတာင္ ဆိုးပါေသးတယ္။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔ေတာ့ အမွတ္အသားေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိေနသလည္း ဆိုတာကို သိနိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။" ပထမ အုပ္စုမွာ အမွတ္အသား ခ်န္ခဲ့တဲ့ သူေတြက ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ ၾကယ္၆ပြင့္ အထူးအရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္။ "" ဒုတိယအုပ္စုမွာ အမွတ္အသားခ်န္ခဲ့တဲ့ သူေတြကေတာ့ ၾကယ္၅ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြထဲက လက္ေရြးစင္ေတြ ျဖစ္ရမယ္"" တတိယ အုပ္စုထဲက အမွတ္အသားေတြကေတာ့ သာမန္ ၾကယ္၅ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြပဲ ထင္တယ္။"" သည္မွိန္ေနတဲ့ အမွတ္အသားေတြကေတာ့ ေသသြားတဲ့ လူေတြကို ရည္ရြယ္တာထင္တယ္။"ၾကည့္ရတာေတာ့ ပထမဆုံး တစ္ႀကိမ္တည္းနဲ႔ ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ဒုတိယအဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္နိုင္တဲ့ သူေတြက အလြန္ထူးခၽြန္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါမည္။ သာမန္ ၾကယ္ငါးပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြေတာင္မွ သူတို႔ရဲ့ ပထမအႀကိမ္မွာ သည္ဒုတိယအဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မယ့္ပုံ မေပၚပါဘူး။ အလြန္ထူးခၽြန္တဲ့ ၾကယ္၅ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြမွသာ တစ္ႀကိမ္တည္းနဲ႔ ဒုတိယအဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မည့္ ပုံပါပဲ။လီဖူခ်န္း သိရသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဓားအ႐ူးသူေတာ္ ၊ က်ားဓားရွင္နဲ႔ ခံစားခ်က္မဲ့ဓားတို႔က ဒုတိယအုပ္စုထဲမွာ ပါပါလိမ့္မယ္။ဓားအ႐ူးသူေတာ္ကေတာ့ ၾကယ္ေလးပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေပမယ့္ အလြန္ထက္ျမက္တဲ့ ထိုးထြင္း သိျမင္မွုကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အတြက္ လီဖူခ်န္းက သူ႔ကို ဒုတိယအုပ္စုထဲမွာ ပါလိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ဒါဆိုရင္ သူကိုယ္တိုင္ကေကာ............။လီဖူခ်န္းက မခ်ိျပဳံး ျပဳံးလိုက္မိပါတယ္။သူက ၾကယ္တစ္ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္သာ မဟုတ္ပါေလာ။လီဖူခ်န္းက လက္ကို ဆန္႔လိုက္ၿပီး စုတ္တံကို လွမ္းယူလိုက္ပါတယ္။" အိုး......! "စုတ္တံကို ကိုင္မိလိုက္တာနဲ႔ သည္စုတ္တံက ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ ခံစားမိလိုက္တယ္ေလ။သည္စုတ္တံကေန ထြက္ေပၚေနတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြက ေျမကမၻာ လက္နက္အပိုင္းအစထက္ကို ၁၀ဆေလာက္ ပိုအားေကာင္းေနပါေသးတယ္။လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံကို အသုံးျပဳၿပီး စစ္ေဆးဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ မျမင္ရတဲ့ စြမ္းအင္လွိုင္းတစ္ခုက သူ႔ကို ဟန္႔တားေနတယ္ေလ။" သည္စုတ္တံက အနည္းဆုံးေတာ့ ေျမကမၧာအဆင့္ျမင့္ စုတ္တံပဲ "လီဖူခ်န္းက ေတြးလိုက္မိပါတယ္။လီဖူခ်န္းက စုတ္တံကို ကိုင္ၿပီး အမွတ္အသားေရးဖို႔ ျပင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဗလာနယ္ဟင္းလင္းျပင္ထဲကေန ထူးျခားတဲ့ စြမ္းအင္တစ္ခုက ထြက္ေပၚလာၿပီး စုတ္တံထဲကို စီးဝင္သြားခဲ့ပါတယ္။ လီဖူခ်န္းက သည္စုတ္တံထဲကို ကိုယ္ပိုင္ခ်ီစြမ္းအင္ ထည့္သြင္းဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ အရမ္းကို အံ့အားသင့္သြားခဲ့ရပါၿပီ။သည္စုတ္တံက ေျမကမၻာအဆင့့့္ျမင့္ စုတ္တံ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လီဖူခ်န္းရဲ့ ခ်ီစြမ္းအင္ေတြကို ေက်နပ္ပုံ မရပါဘူး။ သည္စုတ္တံက သူ႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္စြမ္းအင္ေတြျဖင့္သာ အလုပ္လုပ္ခ်င္ပုံ ရပါတယ္။" ဒါေၾကာင့္လည္း သည္ေက်ာက္တိုင္ေပၚက အမွတ္အသားေတြမွာ ထူးဆန္းတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ပါေနတာကိုး......"အခုေတာ့ လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ သည္ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တိုင္ေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ အမွတ္အသားေတြက ဘာေၾကာင့္ ထူးဆန္းတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ပါေနရသလည္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို သိလိုက္ရပါၿပီ။ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့အမွတ္အသားကို စတင္ေရးလိုက္ပါတယ္။သူကေလထဲမွာပဲ ေရးလိုက္တာပါ။လီဖူခ်န္းေရးလိုက္တဲ့ အမွတ္အသားကေတာ့ ' ဓား' ျဖစ္ပါတယ္။ ခၽြန္ၿပီး ထက္ျမေနတဲ့ ' ဓား' ပါ။ သည္ ' ဓား' ဆိုတဲ့ စာလုံးထဲမွာ လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားတာအို အေျခခံေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ့ အားေကာင္းတဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ ခြန္အားေတြ ခိုဝင္ကိန္းေအာင္းေနပါတယ္။'ဓား' ဆိုတဲ့ စာလုံးကို ေရးၿပီးသြားတာနဲ႔ ထိုစာလုံးက အလင္းတန္းေတြ ျဖာထြက္လာၿပီး ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တိုင္ဆီကို ပ်ံတက္သြားပါတယ္။တတိယအုပ္စု.........ဒုတိယအုပ္စု.........ပထမအုပ္စု.........လီဖူခ်န္းရဲ့ ' ဓား' အမွတ္အသားက ပထမ အုပ္စုအထိ လ်င္ျမန္စြာ ပ်ံတက္သြားၿပီး ေနရာလြတ္ တစ္ခုမွာ ဝင္ၿပီး ေနရာယူလိုက္ပါတယ္။ရႊင္!ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တိုင္ႀကီးက အလင္းေရာင္ေတြ ျဖာထြက္လာခဲ့သလို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ၾကယ္တာရာ လမ္းမႀကီးတစ္ခုလုံးက တုန္ခါသြားခဲ့ပါၿပီ။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ထူးျခားတဲ့ ကိစၥတစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့သလိုပါပဲ။" ပထမ အုပ္စုထဲမွာလား......"လီဖူခ်န္းကေတာ့ မ်က္ခုံးေတာင္ ပင့္လိုက္ရပါတယ္။သူ႔ရဲ့ 'ဓား' ဆိုသည့္ စာလုံးက ပထမအုပ္စုထဲမွာ ေနရာအတည္တက် ယူအၿပီးမွာေတာ့ ထူးျခားဆန္းက်ယ္တဲ့ စြမ္းအင္လွိုင္းေတြက ထြက္ေပၚလာၿပီး ' ဓား' ဆိုသည့္ စာလုံးကို ဝန္းရံလိုက္ၾကပါတယ္။သူ႔ရဲ့ အမွတ္အသားက အခုဆိုရင္ အျခားေသာ အမွတ္အသားေတြလိုပင္ ေတာက္ပေနၿပီး ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ အေငြ႕အသက္တို႔ ခိုဝင္ကိန္းေအာင္း ေနေလပါၿပီ။အဲသည္အခ်ိန္မွာပဲ လီဖူခ်န္းက ထူးျခားသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အရြယ္အစားပါပဲ။ ပထမအုပ္စုမွာ ရွိေနတဲ့ အမွတ္အသားေတြက အရြယ္အစား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အမွတ္အသားေတြကေတာ့ အရြယ္အစား ေသးငယ္ၿပီး အခ်ိဳ႕အမွတ္အသားေတြကေတာ့ အရြယ္အစား ႀကီးမားပါတယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ ' ဓား 'အမွတ္အသားက တျဖည္းျဖည္း အရြယ္အစားႀကီးလာၿပီး အျခားေသာ အမွတ္အသားေတြရဲ့ ၁၀ရာခိုင္ႏွုန္းေလာက္ကို စတင္ ဝါးမ်ိဴလာပါတယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ သည္အမွတ္အသားေတြထဲမွာ အလားအလာအေကာင္းဆုံးသူရဲ့ အမွတ္အသားက အျခားသူေတြရဲ့ အမွတ္အသားမွာ ခိုဝင္ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ စြမ္းအင္ေတြကို ဝါးမ်ိဳၿပီး ႀကီးထြားနိုင္သည့္ ပုံပါပဲ။အခုဆိုရင္ လီဖူခ်န္းရဲ့ ' ဓား' ဆိုသည့္ စာလုံးအမွတ္အသားက အႀကီးဆုံး အမွတ္အသားေတြထဲက တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။အျခားေသာ 'ဓား' ဟူသည့္ စာလုံးအမွတ္အသားေတြကေတာင္မွ စုေပါင္းၿပီး လီဖူခ်န္းရဲ့ ' ဓား' စာလုံး အမွတ္အသားကို ဖိႏွိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာၾကပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းရဲ့ ' ဓား' စာလုံးအမွတ္အသားက ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးလို ျပဳမူေနၿပီး အားလုံးကို ျပန္ဖိႏွိပ္ပစ္လိုက္တယ္ေလ။" ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလည္းဟ"ဟန္ဖန္းကေတာ့ သူ႔ရဲ့ အေရွ႕မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စြမ္းအင္လွိုင္းႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားမရ ျဖစ္ေနပါၿပီ။သူ ခန္႔မွန္းမိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သည္အျဖစ္အပ်က္ေတြက သူ႔အေရွ႕က ေျပးသြားတဲ့ လူငယ္ႏွင့္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ သက္ဆိုင္ေနပါလိမ့္မည္။အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း၂၂၉ဘုရင္တစ္ပါး ျဖစ္လာနိုင္မည့္ အလားအလာ" ၾကည့္ရတာ ငါ့ရဲ့ ပါရမီ နဲ႔ အလားအလာက ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ေတာင္ တစ္တန္းစားထဲမွာ ရွိေနၿပီပဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ရဲ့ အဆင့္က ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြၾကားမွာေတာင္ ထိပ္တန္းအဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီ။"သူ႔ရဲ့ ဓား စာလုံးအမွတ္အသား ၏ လႊမ္းမိုးနိုင္စြမ္း ႀကီးမားပုံကို ျမင္ေတြ႕ၿပီးသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ လက္ရွိ အဆင့္အတန္းကို ခန္႔မွန္းလိုက္နိုင္ပါတယ္။ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြဆိုတာက သည္အေရွ႕ယူနီကြန္း တိုက္ႀကီးတစ္ခုလုံးမွာေတာင္မွ အနာဂတ္အလားအလာ အေကာင္းဆုံး လူတန္းစားတစ္ရပ္လို႔ သတ္မွတ္နိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ၾကယ္၅ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြဆိုတာက ျပန္လည္ဝင္စားျခင္းနယ္ပယ္ကို တက္ေရာက္နိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေကာင္းကိုပဲ ပိုင္ဆိုင္ထားတာပါ။ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြကေတာ့ အဲသည္လို မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔က ျပန္လည္ဝင္စားျခင္း နယ္ပယ္ကို တက္လွမ္းနိုင္ဖို႔အတြက္ ၈၀ ရာခိုင္ႏွုန္း ေသခ်ာေနသလို တိုက္ပြဲဝိညာဥ္ နယ္ပယ္ကို တက္လွမ္းနိုင္ဖို႔အတြက္လည္း ရာခိုင္ႏွုန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနပါေသးတယ္။တိုက္ပြဲဝိညာဥ္ နယ္ပယ္ ပညာရွင္ ဆိုတာက အေရွ႕ယူနီကြန္း တိုက္ႀကီးတစ္ခုလုံးမွာရွိတဲ့ မည္သည့္ဂိုဏ္းကိုမဆို အသာေလး ေခ်မြပစ္နိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။နကၡတ္တာရာဂိုဏ္း ၊ တုံလင္ ကလန္နဲ႔ နတ္စမ္းေရေတာင္ၾကားတို႔လို အင္အားစုႀကီးေတြေတာင္မွ တိုက္ပြဲဝိညာဥ္နယ္ပယ္ ပညာရွင္ရဲ့ အမ်က္ေဒါသက္ို ခုခံနိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။သည္အေရွ႕ယူနီကြန္း တိုက္ႀကီးမွာေတာ့ တိုက္ပြဲဝိညာဥ္ပညာရွင္ တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုယ္သူ ဘုရင္တစ္ပါးအျဖစ္ေတာင္ သမုတ္လို႔ ရပါေသးတယ္။ သူ႔ေနာက္ကို လိုက္တဲ့ သူေတြကေတာ့ တန္ခိုးအာဏာ တိုးတက္လာမည္ ျဖစ္ၿပီး မလိုက္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္မွာပါ။လီဖူခ်န္းကေတာ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ ပါရမီနဲ႔ အလားအလာကေတာ့ ညာမေနခဲ့ပါဘူး။ သူသာ အေၾကာင္းတစ္စုံတရာေၾကာင့္ ေသမသြားခဲ့ဘူးဆိုရင္ ျပန္လည္ဝင္စားျခင္း နယ္ပယ္ကို ေသခ်ာေပါက္ တက္လွမ္းသြားနိုင္မွာပါ။တိုက္ပြဲဝိညာဥ္ နယ္ပယ္ကို တက္လွမ္းသြားနိုင္ဖို႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေတြကိုေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ထားပါေသးတယ္။သည္ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တိုင္မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ ပါရမီနဲ႔ အလားအလာက ၾကယ္ေျခာက္ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံေတြ ၾကားမွာေတာင္ ထိပ္ဆုံးမွာ ရွိေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ၾကယ္တာရာ လမ္းမရဲ့ ဒုတိယအဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက တတိယ အဆင့္ နယ္ေျမအပိုင္းအျခားထဲကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ဒုတိယအဆင့္ နယ္ေၿမ အပိုင္းအျခားက ခ်ီစက္ကြင္း ဖိအားနဲ႔ ယွဥ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သည္တတိယအဆင့္ ရဲ့ ခ်ီစက္ကြင္းဖိအားက ႏွစ္ဆေလာက္ကို ပိုအားေကာင္းလာပါတယ္။ၾကယ္တာရာလမ္းမေပၚမွာ ရပ္ေနရင္းနဲ႔ လီဖူခ်န္းေတြးေနမိတာကေတာ့ အခုတိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ျပင္းလာၿပီ ဆိုတာပါပဲ။ သည္ေလေတြက သူ႔ရဲ့ မူလ အေျခအေနကိုေတာင္ အနည္းငယ္ သက္ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။' ငါ့ရဲ့ ေျပးေနက် အရွိန္ကိုေတာ့ ေလ်ာ့မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။"လီဖူခ်န္းက သူေျပးေနက် အရွိန္ထက္ကို အေတာ္ေလး ေလ်ာ့ခ်ၿပီး ၾကယ္တာရာ လမ္းမထက္မွာ စတင္ ေျပးလႊားေနပါေတာ့တယ္။ဒါေတာင္ လီဖူခ်န္းရဲ့ ေျပးႏွုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ျမန္ေနဆဲပါပဲ။တိတိက်က် ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ လက္ရွိေျပးႏွုန္းက ဒုတိယအဆင့္မွာ ေျပးခဲ့တဲ့ ေျပးႏွုန္းရဲ့ ၇၀ ရာခိုင္ႏွုန္းကို ျဖစ္ေနေသးတာပါ။လီဖူခ်န္းထြက္သြားၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွာေတာ ဟန္ဖန္းက ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ဒုတိယ အဆင့္ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါၿပီ။သူ႔ရဲ့ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ဟန္ဖန္းက ေက်ာက္႐ုပ္ထုရဲ့ စိတ္ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစတဲ့ အတတ္ပညာေအာက္ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္ေလ။ တစ္နာရီေလာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ခုခံၿပီးမွသာ စ္ိတ္လွည့္စားမွု နယ္ေျမထဲကေန ဟန္ဖန္းတစ္ေယာက္ ထြက္လာနိုင္ခဲ့တာပါ။" ကံသီေပလို႔ပါလားကြာ......"ဟန္ဖန္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲက ေၾကာက္ရြံ့မွုေတြကိုေတာင္ ကုန္စင္ေအာင္ မဖယ္ထုတ္နိုင္ေသးပါဘူး။တကယ္လို႔သာ သူက စိတ္လွည့္စားမွု ပညာရွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ တိုက္ခိုက္ေနတာ ဆိုရင္ေတာ့ သည္တစ္နာရီဆိုတဲ့ အခ်ိန္က သူ႔ကို အခါတစ္ေထာင္ေလာက္ေတာင္ ေသသြားေစနိုင္သည္ေလ။ဟန္ဖန္းတစ္ေယာက္ ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တိုင္ဆီကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ပထမဦးဆုံး အေနျဖင့္ လီဖူခ်န္းရဲ့အမွတ္အသားကို ရွာပါေတာ့တယ္။သူက လီဖူခ်န္းရဲ့ အဆင့္ကို လုံးဝသိခ်င္ေနပါၿပီ။တတိယအုပ္စုထဲမွာေတာ့ အမွတ္အသားေတြ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ ရွိေနပါတယ္။ ဟန္ဖန္းက လီဖူခ်န္းရဲ့ အမွတ္အသားကို တတိယ အုပ္စုထဲမွာ ရွာေလာက္သည့္ အထိေတာ့ မတုံးအေသးပါဘူး။ သူက ဒုတိယ အုပ္စုကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး စာလုံး အမွတ္အသား တစ္ခုခ်င္းစီကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေလ့လာရွာေဖြေနပါတယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ အရွိန္အဝါေတြႏွင့္ ဆင္တူသည့္ စာလုံးအမွတ္အသား သုံးေလးခုေလာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရေပမယ့္လည္း သူ႔ရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံက သတိေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြက လီဖူခ်န္းရဲ့ အမွတ္အသား မဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ။အခ်ိန္အၾကာႀကီး ရွာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဟန္ဖန္းက သူ႔ကိုယ္သူ သံသယ ဝင္လာပါတယ္။" သည္ေကာင့္ရဲ့ အမွတ္အသားက ပထမ အုပ္စုထဲကို ေရာက္ေနတာမ်ားလား......"ပထမအုပ္စုဆိုတာက တစ္ကယ့္ ပထမတန္းစား ပါရမီရွင္ေတြရဲ့ အမွတ္အသားေတြသာ ရွိေနသည့္ ေနရာပါပဲ။သည္အမွတ္အသားေတြကို ခ်န္ခဲ့တဲ့ သူေတြကေတာ့ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြပါ။ ဟန္ဖန္းကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ဖို႔ လုံးဝ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ဟန္ဖန္းက ဒြိဟ စိတ္ျဖင့္ ပထမအုပ္စုထဲကို ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။သူ႔ရဲ့ အၾကည့္ ပထမဆုံး ေရာက္သြားတဲ့ ေနရာကေတာ့ ဓား ဟူသည့္ စာလုံးအမွတ္အသား အႀကီးႀကီး ရွိေနရာကိုပါပဲ။သည္အမွတ္အသားက လီဖူခ်န္းရဲ့ အရွိန္အဝါေတြႏွင့္ ထပ္တူနီးပါး တူေနပါေသးတယ္။ပထမ အုပ္စုထဲက စာလုံး အမွတ္အသားေတြ ၾကားထဲမွာေတာင္ မ်က္လုံးထဲ ထင္းခနဲ ဝင္လာေစတဲ့ အမွတ္အသားပိုင္ရွင္ဆိုတာက ႏွယ္ႏွယ္ရရေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါဘူးေလ။သည္ေကာင္က ၾကယ္၅ပြင့္ အထူး အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္မ်ားလား......။မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ ၾကယ္၅ပြင့္ အထူးအရိုး တည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ အမွတ္အသား သည္ေလာက္အထိ ႀကီးေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။သည္ ' ဓား' စာလုံးအမွတ္အသားကို ခ်န္ခဲ့တဲ့သူက လီဖူခ်န္းဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ပါရမီနဲ႔ အလားအလာက ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြထဲမွာေတာင္ ထိပ္တန္းအဆင့္အျဖစ္ သတ္မွတ္လို႔ ရေနသည္ မဟုတ္ပါလား......။ဟန္ဖန္းက စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။သည္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ နကၡတ္တာရာဂိုဏ္းက နကၡတ္တာရာ သခင္ေလးေတာင္မွ လီဖူခ်န္းရဲ့ အလားအလာကို ယွဥ္နိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဟန္ဖန္းက နကၡတ္တာရာ သခင္ေလးရဲ့ အမွတ္အသားကိုပါ ပထမ အုပ္စုထဲမွာ ေတြ႕လိုက္လို႔ပါ။နကၡတ္တာရာ သခင္ေလးကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ ၾကယ္ပုံသ႑ာန္ အမွတ္အသားက လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားဟူသည့္ စာလုံးထက္က္ို အေတာ္ေလး ေသးေနပါတယ္။" မျဖစ္နိုင္ဘူး......။ ဒါက ဟိုေကာင့္ရဲ့ အမွတ္အသား မဟုတ္ဘူး။ သည္ပထမ အုပ္စုထဲမွာ ဓား အမွတ္အသားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာပဲ။ ဟိုေကာင့္ရဲ့ အမွတ္အသားက ဒီစာလုံး ေတာ့ လုံးဝျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။သည္စာလုံးက ဟိုေကာင္ရဲ့ ခ်ီအရွိန္အဝါနဲ႔ နည္းနည္းေလး သြားဆင္တူေနတာပဲ ျဖစ္မယ္။ သူ႔အဆင့္က ဒုတိယ အုပ္စုထဲမွာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒုတိယ အုပ္စုထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ရွာလိုက္ရင္ေတာ့ အဲသည္ေကာင္ရဲ့ အမွတ္အသားကို ျပန္ေတြ႕ရင္ ေတြ႕နိုင္မွာပါကြာ ။"ဟန္ဖန္းက သူေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဓားစာလုံး အမွတ္အသားက လီဖူခ်န္းရဲ့ အမွတ္အသား ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ ေတြးမိတဲ့ အေတြးေတြကို ေခါင္းထဲကေန ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ လီဖူခ်န္း ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ အမွတ္အသားက သူလက္ခံလို႔ မရေလာက္တဲ့ အထိကို ႀကီးျမတ္ေနလို႔ပါပဲ။သည္လို အမွတ္အသားမ်ိဳးဆိုတာက ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေတြထဲမွာေတာင္မွ တကယ့္ လက္ေရြးစင္ ထိပ္တန္းအဆင့္မွာ ရပ္တည္ေနသည့္ လူမ်ိဳးမွသာ ခ်န္ထားခဲ့နိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။" ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ...... သူမ်ားရဲ့ အမွတ္အသားကို ရွာၿပီး ဘာမွ ျဖစ္လာမွာမွ မဟုတ္တာ။ အလကား...... စိတ္ပင္ပန္းတယ္။ ငါဆိုတဲ့ ဟန္ဖန္းကလည္း ၿဂိဳဟ္ခုနစ္လုံးက တစ္ေယာက္ပဲေလ။ ငါ့ရဲ့ အလားအလာကလည္း ပထမ အုပ္စုထဲကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ အခြင့္အလမ္း ရွိပါေသးတယ္။ ဟိုေကာင္ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ အဆင့္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို လိမ္လို႔ရတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခု ယူလာတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။"ဟန္ဖန္းကေတာ့ လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ အဆင့္ေတြကို လိမ္လို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြ သယ္လာတာလို႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။သည္ေလာကႀကီးက အင္မတန္မွ က်ယ္ေျပာလွၿပီး ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတာေလ။ ၾကယ္တာရာ လမ္းမကို လိမ္လို႔ရတဲ့ ပစၥည္းကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ကို ရွိေနမွာပါ။စုတ္တံကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဟန္ဖန္းက သူ႔ရဲ့အမွတ္အသားကို စတင္ ေရးဆြဲလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ အမွတ္အသားကေတာ့ ေမပယ္လ္ သစ္ရြက္ေလး တစ္ခုပါပဲ။ေမပယ္လ္ သစ္ရြက္အမွတ္အသားက ေမာ္ကြန္းေက်ာက္စာတိုင္ဆီကို ပ်ံတက္သြားပါေတာ့တယ္။တတိယအုပ္စု......... ဒုတိယအုပ္စု......။ဟန္ဖန္းရဲ့ အမွတ္အသားက ဒုတိယအုပ္စုထဲကို ေရာက္သြားၿပီး ေနရာလြတ္တစ္ခုမွာ ေနရာ ဝင္ယူလိုက္ပါတယ္။ဟန္ဖန္းကေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ကို စိတ္ပ်က္ေနပါၿပီ။သူ႔ရဲ့ ပါရမီနဲ႔ အလားအလာက ဒုတိယ အုပ္စုထဲမွာပဲ ရွိေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒုတိယအုပ္စုရဲ့ အႀကီးဆုံး အမွတ္အသားေတြထဲမွာေတာင္ မပါပါဘူး။ သူ႔ရဲ့ အမွတ္အသားထက္ႀကီးတဲ့ အမွတ္အသားေတြက ပုံလို႔ကို ရွိေနပါေသးတယ္ေလ။" ငါ သည္ကိစၥကို လက္မခံနိုင္ဘူးကြ။"ဟန္ဖန္းက အ႐ူးတစ္ေယာက္လို အႀကီးအက်ယ္ ေသာင္းက်န္းေနပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဟန္ဖန္းက သူ႔ကိုယ္သူ ဒုတိယ အုပ္စုထဲမွာ ေရာက္မယ္ဆိုတာကို ေမၽွာ္လင့္ၿပီးသားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္း ေပၚေပါက္လာမွုက သူ႔ကို အနည္းငယ္ပိုၿပီး ေမၽွာ္လင့္လာေစပါတယ္။အခုေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္က ပ်က္စီးသြားခဲ့ပါၿပီ။" အလားအလာဆိုတာ အလားအလာပဲကြ။ သည္သတ္မွတ္ခ်က္က အရာရာကို ကိုယ္စားျပဳထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္စမ္းပါ......။ တစ္ေန႔က်ရင္ ငါဟန္ဖန္းက အားလုံးကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ထိပ္ဆုံးမွာ ရပ္တည္ျပမယ္ကြ။"ဟန္ဖန္းက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ပါေသးတယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ။ ဟန္ဖန္းက လက္ေရြးစင္ ၾကယ္၅ပြင့္ အထူး အရိုးတည္ေဆာက္ပုံပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ က ထင္ထားတာထက္ကို ႀကံ့ခိုင္ပါေသးတယ္။သူရဲ့ နကၡတ္တာရာ ဂိုဏ္းမွာဆိုရင္ ၾကယ္တစ္ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံနဲ႔ေတာင္ ေျမကမၻာနယ္ပယ္ကို တက္လွမ္းနိုင္တဲ့ တပည့္အခ်ိဳ႕ ရွိပါေသးတယ္။သူက ၾကယ္၅ပြင့္ အထူး အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ေလ။ လြယ္လြယ္ႏွင့္ လက္မေလ်ာ့လိုက္နိုင္ပါဘူး။သည္ေမာ္ကြန္းေက်ာက္စာတိုင္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ အုပ္စုေတြဆိုတာက သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကလြဲၿပီး ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။သူ႔ရဲ့ ယုံၾကည္မွုေတြကို ျပန္ရရွိလာၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ဟန္ဖန္းက ၾကယ္တာရာလမ္းရဲ့ တတိယ နယ္ေျမအပိုင္းအျခားေပၚကို ေျခခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။" လခြီး......။ သည္ေနရာက ခ်ီစက္ကြင္းဖိအားက ဒုတိယအဆင့္တုန္းကထင္ ႏွစ္ဆေလာက္ မ်ားေနပါလားဟ"ဟန္ဖန္းရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္က သည္ေနရာရဲ့ ခ်ီစက္ကြင္း ဖိအားေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္သြားသလိုေတာင္ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။*********လီဖူခ်န္းေတာ့ သူ႔ေနာက္မွာ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ၿပီး က်န္ေနခဲ့သလည္း ဆိုတာကို မသိေတာ့ပါဘူး။ သူက ဟန္ဖန္း ေရာက္ေနေသာ ေနရာႏွင့္ အလြန္ပင္ ကြာေဝးေနပါၿပီ။လီဖူခ်န္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အေရွ႕ကို သြားနိုင္သေလာက္ သြားေနဖို႔ပါပဲ။ အေနာက္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ လုံးဝ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။သူက သြားေနရင္းနဲ႔ေတာင္ သူ႔ရဲ့ ေရႊေရာင္ လက္ဖြဲ႕အေဆာင္ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိပါေသးတယ္။သည္ၾကယ္တာရာလမ္းမ လ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမက အရမ္းကို ထူးျခားဆန္းၾကယ္ပါတယ္။ အေရွ႕ယူနီကြန္း တိုက္ႀကီးတစ္ခုလုံး နဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာင္မွ အထူးျခားဆုံးလို႔ သတ္မွတ္နိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ ေရႊေရာင္လက္ဖြဲ႕အေဆာင္နဲ႔ေတာ့ ယွဥ္လို႔ မရေသးပါဘူးေလ။ သူ႔ရဲ့ က်င္ႀကံျခင္းအဆင့္က အရမ္းနိမ့္ေနေသးလို႔သာ သည္ေရႊေရာင္လက္ဖြဲ႕ အေဆာင္အေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း က်င့္ႀကံျခင္းအဆင့္ ျမင့္လာရင္ေတာ့ ေရႊေရာင္လက္ဖြဲ႕အေဆာင္ရဲ့ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကို ပိုပိုၿပီး သိလာနိုင္ေလာက္မွာပါ။သည္ေရႊေရာင္လက္ဖြဲ႕အေဆာင္ မရွိေတာ့ရင္ေတာင္မွ သူ႔ရဲ့ ယုံၾကည္မွုေတြက ေပ်ာက္ျပယ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။သူ႔ရဲ့ ပါရမီေတြ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခ်ိန္တုန္းကေတာင္မွ လီဖူခ်န္းက သူ႔ကိုယ္က ယုံၾကည္မွု ေပ်ာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အဲသည္တုန္းက အေတြ႕အၾကဳံေတြက သူ႔ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ကိုေတာင္ ပိုၿပီးေတာ့ သန္မာလာေစခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ေရႊေရာင္လက္ဖြဲ႕အေဆာင္ရဲ့ တည္ရွိေနမွုက သူ႔အတြက္ေတာ့ အဆင့္အျမင့္ဆုံး အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ တစ္ခု ရလိုက္သလိုပါပဲ။***အခ်ိန္အတန္ၾကာ ခရီးဆက္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရျပန္ပါတယ္။ထိုလူကေတာ့ သူနဲ႔ ကီလိုမီတာ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာ ေျပးေနတာပါ။ေျပးေနတဲ့ အရွိန္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ျမန္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတဲ့ အေနအထားပါပဲ။လီဖူခ်န္း ထိုလူကို လွမ္းၾကည့္ရင္နဲ႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။"သည္လူက တကယ္အစြမ္းထက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ သူက ၾကယ္ေျခာက္ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ ၾကယ္၅ပြင့္ အထူး အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ပဲ။ "ထိုလူရဲ့ေျပးႏွုန္းက သူနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ သိပ္မကြာျခားလွပါဘူး။ အေစာပိုင္းတုန္းက ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ ထိုလူကို မီဖို႔ အေတာ္လိုပါေသးတယ္။တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ထိုလူကလည္း လီဖူခ်န္းကို သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။" တစ္ေယာက္ေယာက္က ငါ့ကို မီလာတာလားဟ "သူ႔ရဲ့မ်က္လုံးေတြကေတာ့ စူးရွေတာက္ပေနၿပီး တစ္ဖက္လူရဲ့ ရင္ထဲ ၊အသည္းထဲအထိကို နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း ဝင္ေရာက္သြားေစနိုင္ပါတယ္။အဆုံးမဲ့ အာဏာ အပိုင္း၂၃၀အေရွ႕က လူရိပ္အေၾကာင္းကို မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ ေျပးႏွုန္းကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ထားလိုက္ပါတယ္။ဒုတိယ အဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ၾကယ္တာရာ လမ္းမက ေပးတဲ့ စြမ္းအင္ေတြ ပိုမ်ားလာခဲ့ပါၿပီ။ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ပထမအဆင့္ကို ေအာင္ျမင္တုန္းက လီဖူခ်န္း ရခဲ့တာက ၾကယ္တာရာစြမ္းအင္ေတြ ပါဝင္တဲ့ တစ္ေယာက္စာ စြမ္းအင္ပုလင္း တစ္လုံးျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယအဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့တုန္းကေတာ့ တစ္ေယာက္စာ ၾကယ္တာရာစြမ္းအင္ေတြပါဝင္တဲ့ စြမ္းအင္ပုလင္း ၂လုံး ရခဲ့ပါတယ္။ ယခုလက္ရွိမွာေတာ့ သူ႔ဆီမွာ စြမ္းအင္ပုလင္း၃ လုံးစာ ရွိေနပါၿပီ။သည္သုံးပုလင္းစာ ၾကယ္တာရာ စြမ္းအင္ေတြက လီဖူခ်န္းရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေထာက္ပံ့ေပးထားပါတယ္။ လီဖူခ်န္းက သိပ္မၾကာခင္မွာ ေျမကမၻာနယ္ပယ္ အဆင့္၄ရဲ့ အတားအဆီးကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး အဆင့္တက္ေတာ့မည္ဟုေတာင္ ခံစားေနရပါၿပီ။ကီလိုမီတာ အနည္းငယ္ဆိုတာက လီဖူခ်န္းအတြက္ေတာ့ သိပ္ၿပီး ေဝးလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နီးတယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ မရတဲ့ အကြာအေဝး တစ္ခုပါ။လီဖူခ်န္းရဲ့ ေျပးႏွုန္းက အေရွ႕ကလူထက္ အနည္းငယ္ ျမန္ေနေပမယ့္လည္း အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာေတာ့ အေရွ႕ကလူကို လိုက္မမီေလာက္ေသးပါဘူး။ၿပီးေတာ့ ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ ခ်ီစက္ကြင္းေတြကလည္း ပိုပိုၿပီးေတာ့ အားေကာင္းလာခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။အခုဆ္ိုရင္ တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ ေလေတြက အေတာ္ႀကီးကို ျပင္းထန္ေနခဲ့ပါၿပီ။သာမန္လူတစ္ေယာက္ ဆိုရင္ေတာ့ သည္ေလျပင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ေျပးဖို႔မေျပာနဲ႔ လမ္းေလၽွာက္ဖို႔ကိုေတာင္ အနိုင္နိုင္ပါပဲ။လီဖူခ်န္းကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ အရင္လို လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ မေျပးနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အေရွ႕က လူကေတာ့ ပိုေတာင္ ဆိုးပါေသးသည္။ သူက သာမန္ထက္ အနည္းငယ္ ျမန္သည္ ဆို႐ုံမၽွသာ ေျပးေနတာပါ။လီဖူခ်န္းက ထိုသူကို မီသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ထိုလူက " ကၽြန္ေတာ္ က ရွဟိုရွီ လို႔ ေခၚပါတယ္။ ရွဟို ကလန္ရဲ့ ကလန္သား တစ္ေယာက္ပါ။ သည္က ညီေလးကေကာ ဘယ္ဂိုဏ္းကလဲ ဆိုတာကို သိပါရေစ "" ရွဟိုကလန္လား......။ အဲဒါက တုံလင္ ကလန္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား......"လီဖူခ်န္းက မေရမရာ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ရွိဟိုရွီက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး" အင္း ... ဟုတ္တယ္ "" တုံလင္ကလန္ရဲ့ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္ပါလား......။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လီဖူခ်န္း ပါ။ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းရဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ေပါ့။"လီဖူခ်န္းက တစ္ဖက္လူရဲ့ ဇာတိဇစ္ျမစ္ကို တန္းသိလိုက္ပါတယ္။ရွဟိုရွီက တုံလင္ကလန္က ဟု ေျပာေနမွေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ကို တိုက္ပြဲဝိညာဥ္ စစ္သည္ေတာ္ ၁၀ပါး ထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာပါ။တုံလင္ကလန္ အရမ္းကို အစြမ္းထက္တဲ့ အင္အားစုႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္လည္း သာမန္ကလန္သား တစ္ေယာက္က ၾကယ္တာရာလမ္းမရဲ့ တတိယအဆင့္ နယ္ေျမအပိုင္းအျခားကို လာနိုင္သည္အထိေတာ့အစြမ္းမထက္ေသးပါဘူး။ တိုက္ပြဲဝိညာဥ္ စစ္သည္ေတာ္ ၁၀ပါးမွသာ သည္အဆင့္အထိ ေရာက္လာနိုင္မွာပါ။တိုက္ပြဲဝိညာဥ္ စစ္သည္ေတာ္၁၀ပါးထဲမွာ ၾကယ္၆ပြင့္ အရိုးတည္ေဆာက္ပုံပိုင္ရွင္ေတြ မရွိေပမယ့္လည္း ၾကယ္ငါးပြင့္ အထူးအရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ ႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ရွဟိုရွီရဲ့ က်င့္ႀကံမွုအဆင့္က ေျမကမၻာနယ္ပယ္ အဆင့္၆ မွာပါ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေျမကမၻာနယ္ပယ္ မွာေတာင္ သိပ္ၿပီး ျမင့္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ သည္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ပါရမီနဲ႔အလားအလာက အျခားသူေတြထက္ ပိုၿပီး ထူးခၽြန္ေနမည့္ ပုံပါပဲ။ရွိဟိုရွီ ဆိုသူက တိုက္ပြဲဝိညာဥ္ စစ္သည္ေတာ္ ၁၀ပါးမွာ ပါဝင္တဲ့ ၾကယ္ငါးပြင့္ အထူးအရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကို လီဖူခ်န္းက ခန္႔မွန္းမိလိုက္ပါတယ္။( တိုက္ပြဲဝိညာဥ္ စစ္သည္ေတာ္ ၁၀ပါးကို တုံလင္ ၁၀ပါး ဟုလည္း ေခၚပါေသးသည္။)ၾကယ္၅ပြင့္ အထူး အရိုးတည္ေဆာက္ပုံ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္သည့္အျပင္ ေျမကမၻာနယ္ပယ္ အဆင့္၆ကိုပါ ေရာက္ေနတဲ့ အတြက္ သည္ရွဟိုရွီ က ခံစားခ်က္မဲ့ဓား ရွုဖန္းထက္ေတာင္ အမ်ားၿပီး အစြမ္းထက္နိုင္ပါတယ္။ရွဟိုရွီက တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ေတာင္ ရွုဖန္းကို သတ္ပစ္နိုင္ေလာက္ပါေသးတယ္။" မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္း ......ဟုတ္လာ..."ရွဟိုရွီက သူ႔ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းနဲ႔ ပက္သက္သည့္ အခ်က္အလက္ေတြမ်ား ရွိေနမလားေပါ့။စကၠန္႔ ၂၀ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ရွဟိုရွီက မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းနဲ႔ ပက္သက္သည့္ အရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိလာခဲ့ပါၿပီ။မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းဆိုတာက သာမန္ ဂိုဏ္းေလး တစ္ခုပါပဲ။ တုံလင္ကလန္နဲ႔ ယွဥ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အေတာ္ေလးက္ို နိမ့္က်တာပါ။" ေၾသာ္...... မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းက တပည့္လား......။ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းက တပည့္တစ္ေယာက္ကို အခုလို ေတြ႕ရတာက ဂုဏ္ယူစရာပါပဲဗ်ာ "ရွဟိုရွီက အလြန္အမင္း ေဖာ္ေရြစြာျဖင့္ ႏွုတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။' သည္လူက ဘာျဖစ္လို႔ ဟန္ေဆာင္မွုေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတာလဲ "လီဖူခ်န္း က ရွဟိုရွီကို ၾကည့္ၿပီး မအီမသာ ခံစားေနရတယ္ေလ။ရွဟိုရွီ ရဲ့ ပုံက အလြန္အမင္း ေဖာ္ေရြေနပုံ ေပါက္ေနေပမယ့္လည္း လီဖူခ်န္းရဲ့ အသိစိတ္အာ႐ုံကေတာ့ အတုအေယာင္ဆိုတာကို သတ္ိေပးေနပါတယ္။လီဖူခ်န္းက ရွဟိုရွီတစ္ေယာက္ မူမမွန္တာကို ခံစားလိုက္မိတဲ့ အတြက္ တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲ ႏွုတ္ဆက္ၿပီး အေရွ႕ကို ဆက္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း ရွဟိုရွီက သူ႔ကို အလြယ္တကူ သြားခိုင္းမည့္ပုံ မေပၚပါဘူး။" ညီေလးလီ...... ညီေလးက သည္တတိယ နယ္ေၿမ အပိုင္းအျခားကိုေတာင္ ေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ပစၥည္းေလးေတြ ပါလာပုံရတယ္။ အစ္ကို႔ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ျပၾကည့္ပါလား......။ စိတ္မပူပါနဲ႔...... ။အစ္ကိုက တစ္ျခား ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပပါဘူး။ ငါဆိုတဲ့ ရွဟိုရွီက အျမဲတမ္း စကားတည္ပါတယ္။ ညီေလး မရိုးမသားလုပ္ၿပီး သည္အဆင့္အထိ ေရာက္တာတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မသိေစရပါဘူး။"လီဖူခ်န္းကေတာ့ သာမန္ေလသံျဖင္" ၾကယ္တာရာလမ္းမ လ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမက သည္ေလာက္အထိ ထူးျခားဆန္းၾကယ္တာ ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မရိုးမသား လုပ္လို႔ ရမွာလည္းဗ်။ အစ္ကို ရွဟိုကေတာ့ ေနာက္ေနတာနဲ႔ တူတယ္။ "ရွဟိုရွီ ကလည္း အလ်င္အျမန္ပင္" ၾကည့္ရတာ ညီေလးလီ က အစ္ကို႔ကို မယုံေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္။ အဲဒါက မေကာင္းဘူးေနာ္။ လုပ္စမ္းပါ...... တစ္ခါပဲ ၾကည့္မယ္ကြာ ။ တာအိုလမ္းစဥ္ကို ေလၽွာက္လမ္းေနတဲ့ သူေတြဆိုတာက ရန္သူျဖစ္တာထက္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ရတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။ သည္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ ရတနာ ပစၥည္းမ်ိဳးကို ရထားမွေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေမာင္ပိုင္ မစီးထားသင့္ဘူးေလကြာ။ ညီေလးလီရဲ့ ရတနာ ပစၥည္းကို ၾကည့္႐ုံတင္ ၾကည့္မွာပါ။ "လီဖူခ်န္းက မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္လိုက္ၿပီး" ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ဘာပစၥည္းမွာ မပါလာပါဘူးဗ်ာ။ အစ္ကိုရွဟိုကမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို မယုံတာကိုး "" ခိခိ...... ၾကည့္ရတာ ညီေလးလီက ရတနာပစၥည္းေတြရဲ့ အကူအညီနဲ႔ သည္ကို ေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူးဘဲ။ ညီေလးလီက ေျပာေနမွေတာ့လည္း အစ္ကိုက ယုံရမွာေပါ့ကြာ "ရွဟိုရွီ ရဲ့ မ်က္ႏွာအမူအယာကေတာ့ လီဖူခ်န္းကို အခုထက္ထိ မယုံေသးသည့္ ပုံပါပဲ။ သူက ရယ္လိုက္ၿပီး" ညီေလးလီက သည္အဆင့္အထိကို ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစနဲ႔ ေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ တကယ္ အစြမ္းထက္တာေပါ့။ တကယ္လို႔ အခြင့္ၾကဳံခဲ့မယ္ဆိုရင္ တစ္ခါေလာက္ အတူတူ ေသာက္ၾကရေအာင္။ အစ္ကိုက ညီေလးလီလို အစြမ္းထက္တဲ့ လူငယ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ကြာ။"လီဖူခ်န္းကလည္း စိတ္ထဲမပါေပမယ့္ ျပန္ေျပာလိုက္ရပါတယ္။" အစ္ကို ရွဟိုကေတာ့ အရမ္းကို ေျမႇာက္ပင့္လြန္းေနပါၿပီဗ်ာ ......"" ဟင္... အေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ ငါတို႔ကို မီလာျပန္ၿပီ။ သည္ေန႔ကေတာ့ ၾကယ္တာရာ လမ္းမေပၚမွာ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ဆုံတဲ့ေန႔ပဲထင္တယ္။ "ရွဟိုရွီက လီဖူခ်န္းနဲ႔ အတူ ေျပးေနရာမွ အေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။လီဖူခ်န္းကလည္း ရွဟိုရွီ ရဲ့ အသံေၾကာင့္ ေယာင္ၿပီး အေနာက္ကို လွည္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။" ေသစမ္း"လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ရွဟိုရွီက လီဖူခ်န္းကို လက္သီးနဲ႔ ခုန္ထိုး လိုက္ပါၿပီ။သည္လက္သီးမွာက ေတာက္ပတဲ့ အဝါေရာင္ ခ်ီေတြ ပါဝင္ေနၿပီး အင္မတန္မွ ျပင္းထန္ရက္စက္လြန္းပါတယ္။သည္လက္သီးခ်က္က ေတာင္ေတြကိုေတာင္မွ အပိုင္းပိုင္း ကြဲထြက္သြားေစမည့္ ပုံပါပဲ။ရွဟိုရွီက အေစာႀကီးကတည္းက လီဖူခ်န္းႏွင့္ မိတ္ေဆြ မျဖစ္ခ်င္မွန္း သိသာလြန္းေနပါတယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ ဂိုဏ္းကို ေမးရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ အေနာက္မွာ အင္အားစုႀကီးေတြ ရွိေနမွာကို ေၾကာက္တဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ လုပ္ႀကံမွုသာ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ လီဖူခ်န္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္က အင္အားစုေတြက သူ႔ကို ျပသနာ လာရွာနိုင္တယ္ေလ။လီဖူခ်န္းဆီမွာ ရတနာပစၥည္းေတြ ပါလာလားလို႔ ေမးတာကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။လီဖူခ်န္းဆီမွာသာ ရတနာပစၥည္းေတြ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ရွဟိုရွီရဲ့ လုပ္ႀကံမွုက လြဲေခ်ာ္သြားနိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။လီဖူခ်န္းဆီမွာ ရတနာပစၥည္းေတြ မပါလာဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ လုပ္ႀကံမွုက လြဲေခ်ာ္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။သာမန္ ေျမကမၻာ အဆင့္၃ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ သည္အထိ ေရာက္လာတယ္ဆိုကတည္းက လီဖူခ်န္းရဲ့ ပါရမီနဲ႔ အလားအလာက ဘုရင္အတန္းအစားထဲမွာ ပါေနၿပီဆိုတာ သိသာလြန္းေနပါတယ္။အေရွ႕ယူနီကြန္း တိုက္ႀကီးမွာက ဘုရင္အဆင့္ အလားအလာရွိတဲ့ လူငယ္မ်ိဳးဆက္ေတြ သိပ္မရွိပါဘူး။ရွဟိုရွီအတြက္ကေတာ့ ထိုလို လူစားမ်ိဳး တစ္ေယာက္ေလ်ာ့သြားေလေလ ပိုေကာင္းေလေလပါပဲ။သူ႔ရဲ့ အလစ္အငိုက္ဖမ္း ထိုးလိုကိတဲ့ လက္သီးက လ်င္ျမန္စြာျဖင့္ လီဖူခ်န္းဆီကို တိုးဝင္သြားခဲ့ပါတယ္။သူ႔လို ေျမကမၻာနယ္ပယ္အဆင့္၆ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ထိုးလိုက္တဲ့ လက္သီးက လီဖူခ်န္းကို လုံးဝ ေသခ်ာေပါက္ ထိမယ္လို႔ ရွဟိုရွီက ယုံၾကည္ထားပါတယ္။' ေသလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလး...... ။ ေနာက္ဘဝက်ရင္ သာမန္လူ အျဖစ္နဲ႔ပဲ ေမြးလာခဲ့ 'ရွဟိုရွီက လီဖူခ်န္းအတြက္ စိတ္ထဲကေနေတာင္ ဆုမြန္ေကာင္းေတြ ေတာင္းေပးေနလိုက္ပါေသးတယ္။ဝွီး......!ဒါေပမယ့္လည္း သူ႔ရဲ့ လက္သီးက ေလဟာနယ္နဲ႔ပဲ မိတ္ဆက္လိုက္ရပါတယ္။ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့လို႔ပါပဲ။လီဖူခ်န္း ရဲ့ ပုံရိပ္က သိပ္မေဝးလွတဲ့ ေနရာတစ္ခုကေန ျပန္ေပၚလာပါတယ္။" မင္းငါ့ကို လုပ္ႀကံခ်င္လို႔ အကြက္ဆင္တယ္ဆိုတာကို ငါရိပ္မိတယ္"လီဖူခ်န္းက ေအးစက္စက္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ရွဟိုရွီကေတာ့ အလ်င္အျမန္ ျပဳံးလိုက္ၿပီး ဘာမွ မလုပ္ထားသည့္ ပုံျဖင့္" လုပ္ႀကံတာ မဟုတ္ပါဘူး ညီေလးလီရာ......။ အစ္ကိုက ညီေလးရဲ့ အစြမ္းအစကို စမ္းသပ္ၾကည့္တာပါ။ ညီေလးလီနဲ႔ အစ္ကို႔ၾကားမွာ ဘာရန္ၿငိဳးမွ ရွိမေနတာ။ အစ္ကိုက ညီေလးကို ဘာျဖစ္လို႔ လုပ္ႀကံရမွာလည္း......။ ညီေလးလီကေတာ့ အစ္ကို႔အေပၚမွာ အထင္လြဲေနၿပီနဲ႔ တူတယ္။ "" မင္းရဲ့ စမ္းသပ္တာကလည္း ငါသာ မေရွာင္နိုင္ရင္ ေသသြားေလာက္ၿပီ ။"လီဖူခ်န္းကေတာ့ ေအးစက္စက္ ျပန္တုံ႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ရွဟိုရွီက အစြမ္းကုန္ ျပဳံးထားၿပီး" အစ္ကိုက အားနည္းနည္း ပိုသုံးမိသြား႐ုံေလးပါပဲကြာ။ ၿပီးေတာ့......ညီေလးလီ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ညီေလးလီက အစ္ကို႔လက္သီးကို မေရွာင္နိုင္ဘူးဆိုရင္ အစ္ကို အားေလ်ာ့ ပစ္ဖို႔ စဥ္းစားၿပီးသားပါပဲ။ "" ရပါၿပီ။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ ေနာက္မွ ေတြ႕တာေပါ့ "လီဖူခ်န္းက ရွဟိုရွီလို စကားကို အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ပတ္ ေျပာေနတဲ့ သူနဲ႔ ဆက္ၿပီး ေျပာခ်င္စ္ိတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။သည္လိုလူစားမ်ိဳးက တကယ့္ကို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည့္ လူစားမ်ိဳးပါပဲ။ ေျမေပြးကို ခါးပိုက္ပိုက္ထားသည့္ သူကမွ ေတာ္ကာ က်ပါဦးမည္။သည္ေလာကေပၚမွာေတာ့ ရွဟိုရွီလို လူစားမ်ိဳးက သိပ္ေတာ့လည္း မရွားလွပါဘူးေလ။အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသည့္ ပညာရွင္ေတြေတာင္ ျဖစ္ေနက်သည္ မဟုတ္ပါလား။တာအိုလမ္းစဥ္မွာေတာ့ အမွားနဲ႔ အမွန္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္စ္ိတ္ထဲ မွာ ရွိေနတဲ့ အတိုင္း ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနတာကိုက တာအို လမ္းစဥ္ေနာက္ကို လိုက္ေနတာပါပဲ။ ဒ႑ာရီေတြထဲမွာလည္း ဆိုးယုတ္သည့္ အက်င့္ရွိသည့္ မဟာထိပ္သီး ပညာရွင္ေတြ ရွိခဲ့ တာပါပဲေလ။။အဲသည္အတြက္ လီဖူခ်န္းရဲ့ အျမင္မွာေတာ့ ရွဟိုရွီက သိပ္ၿပီး ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။သည္လိုလူက အတူတကြ ရယ္ေနေနရင္းနဲ႔ေတာင္ လူတစ္ေယာက္ကို အလြယ္ကေလး လုပ္ႀကံ နိုင္သည္ေလ။ သူတို႔ရဲ့ လုပ္ႀကံမွု မေအာင္ျမင္ရင္ေတာင္မွ သူတို႔က အထင္လြဲမွားေနေၾကာင္းက္ို စီကာပတ္ကုံး ရွင္းျပေနဦးမွာပါ။လီဖူခ်န္းက သည္အျဖစ္အပ်က္ကို သင္ခန္းစာ တစ္ခုအျဖစ္ သေဘထားၿပီး ေရွ႕ဆက္ သြားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
YOU ARE READING
အဆုံးမဲ့အာဏာ (လီဖူချန်း)
Actionမူရင်းဘာသာပြန်ဆိုသူ - လေလွင့်လုလင် (အကုန်တတ်သခင်လေး) ZAWGYI / UNICODE
