အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း၁ အႏွိမ္ခံလီဖူခ်န္း" လီဖူခ်န္း "" မင္းေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္ ေလ့က်င့္ ရင္ေတာင္ ငါ့ရဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးကြ။လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ ၿပိဳင္ပြဲ စင္ျမင့္ ထက္ကေန လႊင့္ ထြက္သြားၿပီး ေျမႀကီးေပၚမွာ ပုံရက္သား လွဲက်ေနခဲ့တယ္။သူ႔့ကို စင္ျမင့္ေပၚကေန မၿပီး ပစ္လိုက္တဲ့သူကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ဝတ္စုံ နဲ႔ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဘဲျဖစ္တယ္။" အဟက္"" ငါထင္ထားတဲ့အတိုင္းဘဲ မင္းက ငါ့ရဲ့ တိုက္ကြက္ သုံးကြက္ေတာင္ မခံနိုင္ပါလား"ဒီတစ္ႀကိမ္ဟာ လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ လီယြန္ဟီ ကို တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာခုနစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ရွုံး ခဲ့တာျဖစ္သည္။သိုင္းၿပိဳင္ပြဲကို ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ထဲမွ တစ္ေယာက္က" မႏွစ္တုန္းကေတာ့ လီဖူခ်န္းဟာ ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္ ဘဲကြ။အဲတုန္းက သူက လီယြန္ဟီကို သက္သက္ သာသာဘဲ အနိုင္ယူခဲ့တာ"" ဒါေပမယ့္ မေမၽွာ္လင့္ ဘဲ ဒီႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ့ပါရမီေတြက ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အသုံးမက်တဲ့ လူ ျဖစ္သြားတယ္။သူ႔ရဲ့ စြမ္းရည္ေတြက တိုးတက္မလာဘဲနဲ႔ ေပ်ာက္ ေတာင္ သြားေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့လီယြန္ဟီကို မနိုင္မွန္းသိတာေတာင္ စိန္ေခၚတာကို အျမဲလက္ခံၿပီး ျပန္တိုက္ေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ တုံးလိုက္တဲ့ငေၾကာင္လည္း"" မင္းမွားေနၿပီ။ သူက တုံးတာမဟုတ္ဘူး။လီဖုခ်န္းက မာနႀကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္ဘဲ။သူက ဘယ္စိန္ေခၚမွု မ်ိဳး မဆို ေၾကာက္ရြံ့ ၿပီး ျငင္းပယ္လိုက္မယ့္ သူမ်ိဳး မဟုတ္လို႔ဘဲ" ဟု လူတစ္ေယာက္က ျပန္ရွင္းျပသည္။" ဒီျပသနာေတြက လီဖူခ်န္း ရဲ့ ဇနီးေလာင္း ေကာင္းရွု ေၾကာင့္ ျဖစ္တာဘဲကြ။ ငါတို႔ထဲမွာ လီယြန္ဟီက ေကာင္းရွု ကို ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္လည္းဆိုတာ မသိတဲ့လူ ရွိလို႔လား။သူတို႔သုံးေယာက္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အတူတူႀကီးပ်င္းလာၾကတာေလ။ဒါကို ေကာင္းရွု နဲ႔ လီဖူခ်န္းက ေစ့စပ္ လိုက္ၾကတယ္ဆိုေတာ့လီယြန္ဟီ ဘယ္ေလာက္ ေဒါသထြက္မလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့"ဟု ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း သူသိထားတာကို ဝင္ေျပာျပျပန္သည္။ပတ္ဝန္းက်င္ကေလွာင္ေျပာ ရယ္ေမာသံ ေတြက လီဖူခ်န္းရဲ့ နားထဲကို တိုက္ရိုက္ႀကီး ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။အဲဒီေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံ ေတြေၾကာင့္ သူဟာ အသက္ရွူ ေနရတာေတာင္ ပိုခက္လာသလို ဘဲ။တစ္ႏွစ္ ။အရာအားလံုး ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္က စခဲ့တာေလ။လြန္ခဲ့တဲ့ အေစာပိုင္းႏွစ္ေတြတုန္းက လီဖူခ်န္းဟာ လီကလန္ ရဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း ပါရမီရွင္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခံထားရသူ ျဖစ္တယ္။ လီယြန္ ဟီ ဆိုတာ သူ လက္သန္းေလးနဲ႔ ေတာက္လိုက္ရင္ ေတာင္ လွဲၿပိဳ သြားခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္။တစ္ေန႔မွာ ႐ုတ္တရက္ သူ႔အတြင္းအားေတြ ကုန္ဆုံးသြားၿပီးက်င့္ႀကံံျခင္း ပါရမီ ေတြ လည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။သူ က အာ႐ုံျပဳၿပီး အတြင္းအားတည္ေဆာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္းမွာသူ႔ေခါင္းဟာ အစိတ္စိတ္အႁမႊာ ႁမႊာ ျဖစ္ေတာ့မတတ္ နာက်င္ကိုက္ခဲလာတယ္။အဲသည္နာက်င္မွုက သူ႔့ကို ေကာင္းေကာင္းမက်င့္ႀကံနိုင္ေအာင္ ဒုကၡ ေပးေနတာ ျဖစ္တယ္။စိန္ေခၚပြဲ တစ္ခုမွာ လီယြန္ဟီ က လီဖူခ်န္းရဲ့ စြမ္းအင္ေတြ ဆုတ္ယုတ္သြားတာေတြကို သိရွိသြားခဲ့ၿပီး အဲသည္ကတည္းက လီဖူခ်န္းကိုဆက္တိုက္ စိန္ေခၚ အနိုင္က်င့္ ေနခဲ့တာျဖစ္တယ္။သူ႔ရဲ့လက္သီးေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္ၿပီး ေကာင္းကင္ကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ၿပီး" ေစာက္သုံးမက်တဲ့ ေကာင္းကင္ဘုံ။ငါဘယ္တုန္းက မင္းကို ေစာ္ကားခဲ့ဖူးလို႔လည္း။မင္းက ငါ့ပါရမီေတြကိုေတာင္ ျပန္ ႏွုတ္ယူသြားေသးတယ္။ဒီေလာကႀကီးက ခြန္အားႀကီးသူက အားႏြဲ႕ သူ အနိုင္က်င့္ ၾကတဲ့ ကမၻာႀကီးဆိုတာကိုေတာင္ မင္းမသိဘူးလား။မင္းေစာက္သုံးမက်လို႔ ငါအခု လူတစ္ကာ အနိုင္က်င့္တာခံေနရၿပီကြ" လို ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို စိတ္ထဲေျပာလိုက္တယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အရမ္းဘဲ ေဒါသထြက္ေနတာျဖစ္သည္။သူစိတ္ထဲကေျပာတာေတြကို ေကာင္းကင္ဘုံက မၾကားတာဘဲ ေတာ္ပါေသးသည္။(ဒီေလာက္ရိုင္းတဲ့ေကာင္ကို ေကာင္းကင္ဘုံက သူ႔ပါရမီေတြ ႏွုတ္ယူသသြားတာ နည္းေတာင္နည္းေသးသည္ မဟုတ္ပါလား)စင္ေအာက္မွာ လဲက်ေနတဲ့ လီဖူခ်န္းကို ၾကည့္ၿပီးလီယြန္ဟီက အရာရာ ကေက်နပ္ဖို႔ ေကာင္းလြန္းေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။သူက အျမဲတမ္း လီဖူခ်န္းကို မနာလိုေနခဲ့ရတာေလ။လီဖူခ်န္ းရဲ့အေဖက လီကလန္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတာကိုလည္း မနာလိုတယ္။ လီဖူခ်န္း ရဲ့ ပါရမီက သူ႔ထက္ေကာင္းေနၿပီးေလ့က်င့္ေရး အေထာက္အကူ ပစၥည္းေတြ သူ႔ထက္ေပါေပါမ်ားမ်ားရေနတာကိုလည္း သူ မနာလိုျဖစ္တယ္။သူ႔အေဖသာ လီကလန္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ သူလည္း လီဖူခ်န္းလို အဆင့္ေရာက္ေအာင္ က်င့္ႀကံနိုင္မယ္လို႔့လည္း သူယုံၾကည္တယ္။အခုခ်ိန္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့့ ပါရမီေတြေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီ။သူ႔အေဖ လီကလန္ေခါင္းေဆာင္ေတာင္ ကယ္နိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ကလန္တစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ ဟန္ျပဘဲျဖစ္သည္။ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ေနာက္က ကလန္အႀကီးအကဲေတြ က စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၾကတာျဖစ္သည္။ အႀကီးအကဲေတြ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသြားရင္ေတာ့ ကလန္ေခါင္းေဆာင္လည္း ျပင္နိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ဒါေပမယ့္ ပုံမွန္အေသးအဖြဲကိစၥ ေတြဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ကဘဲ ဆုံးျဖတ္ ေလ့ရွိသည္။" လီဖူခ်န္း"" ငါမင္းကို အေကာင္းဆုံးအႀကံ တစ္ခုေပးမယ္။ေကာင္းရွု ု ကို ေမ့လိုက္ပါ။ သူမက မင္းလို အသုံးမက်တဲ့ေကာင္နဲ႔မတန္ဘူး"ေျပာၿပီးတာနဲ႔ လီယြန္ဟီက ေလ့က်င့္ေရးကြင္းက ေန ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ရပ္ၾကည့္ေနသူမ်ားကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အလ်ိဳလ်ိဳ ထြက္ခြာသြားၾကၿပီး ေနာက္ဆုံး ေလ့က်င့္ေရးကြင္းထဲမွာ လီဖူခ်န္း တစ္ေယာက္ဘဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ေလ့က်င့္ေရးကြင္းနဲ႔ အနည္းငယ္ေဝးတဲ့ အေဆာင္တစ္ခုထဲမွာေတာ့ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေယာက်ာ္းႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုလုံးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။"ဖူခ်န္း "" အေဖက ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဒီကိစၥမွာေတာ့ မင္းကိုဝင္ကူညီလို႔့မရဘူး။ မင္းဒီအခက္အခဲကို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေက်ာ္လႊားနိုင္မွျဖစ္မယ္"အေဖ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားျဖစ္သူ ေစာ္ကားခံေနရတာကို ရပ္ၾကည့္ေနရတာဟာ အလြန္ နာက်င္စရာေကာင္းတဲ့ အရာျဖစ္သည္။ဒါေပမယ့္ သူသာ ဝင္ပါလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ သားဟာ ပိုလို႔့ေတာင္အေစာ္ကားခံရနိုင္ၿပီး လူမုန္းလည္းပိုမ်ားသြားနိုင္တယ္ဆိုတာ သူက ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္သေဘာေပါက္ထားသည္။ဒီကမၻာမွာက အင္အားႀကီးသူက ေအာင္နိုင္သူဘဲေလ။မင္းေအာင္နိုင္ေနေသးသေရြ႕ကေတာ့ မင္းကို အားလုံးက ဝိုင္းဝန္း ၿပီး ခ်ီးက်ဴးၾကမွာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ စိတ္အတြင္းတစ္ေနရာမွာေတာ့ မင္းကို က်ရွုံး သြားေစလိုတဲ့ မစၧာရိယ စိတ္ေတြရွိေနတတ္ၾကတယ္။********------------*********-----****---------------********----ညဥ့္နက္ခ်ိန္ လီကလန္ အတြင္းတစ္ေနရာ၌လီဖူခ်န္းက ျမက္ဖ်ာ တစ္ခုအေပၚမွာထိုင္ေနၿပီး သူ႔ရဲ့ ေက်ာက္စိမ္းနီ နည္းစနစ္ပညာရပ္ကို မဆုတ္မနစ္ ေလ့က်င့္ေနသည္။ေက်ာက္စိမ္းနီ နည္းစနစ္ဆိုတာ လီကလန္ မွာ ရွိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အဝါေရာင္ အဆင့္ ထိပ္တန္းနည္းစနစ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ဒီပညာရပ္ က အဆင့္ ခုနစ္ဆင့္ ရွိတာျဖစ္သည္။လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္က ဒီပညာရပ္ရဲ့ တတိယအဆင့္ အထိ ေရာက္ေအာင္ လီဖူခ်န္းက ေလ့က်င့္နိုင္ခဲ့သည္။ဒါေပမယ့္ အခုထိ ဒီပညာရပ္က လုံးဝမတိုးတက္လာေတာ့ဘူး။လီဖူခ်န္းရဲ့ ပါရမီနဲ႔ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္ဆိုတာ တတိယအဆင့္ကေန စတုတၳ ၤံအဆင့္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေရာက္သြားနိုင္ တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ဒါေပမယ့္သူကေတာ့ တတိယအဆင့္ကေနမတက္လာေတာ့ေပ။" အားး"အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားေပမယ့္လည္း သူ႔ေခါင္းထဲက နာက်င္မွုေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာ လီဖူခ်န္းက ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ဒီနာက်င္မွုႀကီးက ငါ့ကို ဓားနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ထိုးတာထက္ကိုေတာင္ နာေသးတယ္ကြာ။ငါ့ရဲ့့ စိတ္ဝိညာဥ္ကို အပိုင္းပိုင္းဆုတ္ျဖဲလိုက္သလိုပါဘဲလား။နဖူးထက္က ေခၽြးေတြကို သုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြကို မဖြင့္ခ်င္ဘဲ ဖြင့္လိုက္ရသည္။သူ႔ရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္မွာေတာ့ သြားျဖင့္ ႏုတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ထားေသာေၾကာင့္ ေသြးအနည္းငယ္ထြက္ေနေလသည္။" ဘာေၾကာင့္ အခုလို ျဖစ္ေနရတာလည္း"အခုခ်ိန္ အထိ လီဖူခ်န္းဟာ သူ ဘာျဖစ္ေနတာလည္းဆိုတာနားမလည္နိုင္ေသးဘူး။ သူ က စိန္ေခၚပြဲမွာ ရွုံး မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ႀကိဳတင္သိထားတယ္။ဒါေပမယ့္ေနာက္ဆုံးတစ္ခါ က အကြက္ ၂၀ ျပည့္မွ ရွုံး ခဲ့တာေလ။ သူ႔့ အျဖစ္ကို ေႁမြဆိပ္ မိထားေသာ လူတစ္ေယာက္လိုပင္။အဆိပ္ေတြက တစ္ျဖည္းျဖည္း သူ႔ရဲ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ အထိ လွိုက္စားၿပီး ေနာက္ဆုံးမက်န္မွ ေသဆုံးရမည့္ အျဖစ္ပါတကား။***ဒီလိုနဲ႔ ညအခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးသြားၿပီး ေန႔အလင္းေရာင္ကစတင္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ဒီေန႔ မနက္ခင္းေစာေစာစီးစီးမွာဘဲ လီကလန္ကို ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အလည္အပတ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။သူကေတာ့ ေကာင္းကလန္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္းယု ဘဲ ျဖစ္သည္။ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲမွာေတာ့ အျဖဳေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔ လီရွန္းဟန္က ဧည့္သည္ကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြဘဲ ႀကိဳဆို ဧည့္ခံလိုက္သည္။" ေကာင္းယု"" ဘယ္ေလတိုက္လို႔ ဒီေန႔ ဒီကိုေရာက္လာရတာလည္းကြ"ေကာင္းယုက အရပ္ ရွစ္ေပခန္႔ရွိၿပီး တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ႏွင့္ လူထြားႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ေကာင္းယုက က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး" ငါဒီေန႔ လုပ္စရာ မရွိဘဲ အားေနတယ္ေလ။ဒါေၾကာင့္ ဖူခ်န္း ဘယ္လိုေနလည္းလို႔ လာၾကည့္တာ"" သူက အရင္အတိုင္းပါဘဲ။ေလ့က်င္ဖို႔ အရမ္းခက္ခဲေနၿပီး သူ႔့ပါရမီေတြက ျပန္မေပၚလာေသးဘူး။တစ္ေန႔ သူ႔ပါရမီေတြျပန္ရလာေအာင္ဘဲ ေမၽွာ္လင့္ေနရတာဘဲ။လီရွန္းဟန္ကိုၾကည့္ရတာ အရမ္းဝမ္းနည္းေနသည့္ပုံပင္။" မေလာပါနဲ႔။ ဒါက ယာယီဘဲျဖစ္တာေနမွာပါ။သူတစ္ေန႔ အရင္လိုပါရမီရွင္ ျပန္ျဖစ္လာမယ္လို႔့ ငါယုံၾကည္တယ္"လို႔ ေကာင္းယု က လီရွန္းဟန္ကို အားေပးလိုက္တယ္။ေကာင္းယုက တ ု ံ့ဆိုင္းဆိုင္းျဖင့္ ေက်ာက္စိမ္းပုလင္းေလးတစ္လုံးကို ထုတ္လိုက္တယ္။" ဒီထဲမွာ ေသြးေၾကာေတြျပန္လည္တည္ေဆာင္နိင္တဲ့ ေဆးတစ္လုံးရွိတယ္။ ဒါက သူ႔့ကို အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစမယ္လို႔ ငါထင္တယ္"။" ေသြးေၾကာျပန္လည္တည္ေဆာက္နိုင္တဲ့ ေဆး"လီရွန္ဟန္း က ေဆးလုံးကို လက္ခံမယူေသးဘဲ ထူးဆန္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ေကာင္းယုကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ဒီေဆးကတစ္ျခားသာမန္ေဆးေတြလို မဟုတ္ဘူးေလ။အဝါေရာင္အဆင့္ ထိပ္တန္းေဆးတစ္လက္ျဖစ္တယ္။ေဆးတစ္လုံးကို ေရြသား တစ္ေထာင္ေလာက္တန္တယ္။ေကာင္းယုက လီဖူခ်န္း ကိုငယ္စဥ္ကတည္းက သူ႔သမီးနဲ႔ ေစ့စပ္ထားေပမယ့္လည္း တစ္ကယ္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းမလုပ္ရေသးဘူးေလ။ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေစ်းႀကီးတဲ့ ေဆးလုံးကို အလကားသက္သက္ေတာ့ မေပးေလာက္ဘူး။ ဒီကိစၥက လီရွန္းဟန္ကိုေခါင္းရွုပ္သြားေစတယ္။ေကာင္းယု စိတ္မေကာင္းသည့္ ပုံျဖင့္" ဒါက ေဆးလုံးတစ္လုံးပါဘဲကြာမင္း ကငါေပးတာကို မႀကိဳက္လို႔လား"" ေဆး လုံး ကို လက္မခံခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ေကာင္းယု ။မင္းမွာ တစ္ျခားေျပာစရာ ရွိတဲ့ ပုံမလို႔ပါ"မိတ္ေဆြျဖစ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့သည့္အတြက္ ေကာင္းယုကတစ္ခုခု ကို ဖုံးကြယ္ထားသည္ကို လီရွန္းဟန္က သိေနေလသည္။ေကာင္းယုက ေက်ာက္စိမ္းပုလင္းကို ေဘးခ်ထားလိုက္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။" ရွန္းဟန္ ငါဒီေန႔ မင္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးစရာ တစ္ခုရွိလို႔ လာခဲ့တာ။" ေျပာေလ။ ငါေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနပါတယ္"လီရွန္းဟန္ရဲ့ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့မသိုး မသန္႔ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။လည္ေခ်ာင္းကိုတစ္ခ်က္ရွင္းလိုက္ၿပီး ေကာင္းယုက " လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္တုန္းက ငါ့သမီး ေကာင္းရွု က လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ ခုနစ္ကို လွမ္းတက္သြားခဲ့တယ္။"" လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ ခုနစ္"လီရွန္းဟန္က နည္းနည္း လန္႔သြားတယ္။ေကာင္းရွု ေကာ သူ႔့သားလီဖူခ်န္းေကာက ဒီႏွစ္မွာ အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္ဘဲရွိေသးတာေလ။ဒါကို သူမကို လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ ခုနစ္ကိုလွမ္းတက္သြားၿပီဆိုေတာ့။ေကာင္းယုႏွင့္သာ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ မဟုတ္ခဲ့ပါက သူ႔့ကိုဟာသာလာေျပာေနတယ္လို႔ လီရွန္းဟန္က ယူဆလိုက္မွာျဖစ္သည္။ဒီေနရာမွာ တစ္ခုသိရမွာက လီကလန္ရဲ့ လက္ရွိၿပိဳင္ဘက္ကင္း ပါရမီရွင္ လီယြန္ဟိုင္ က အသက့္ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ေျခာက္ကိုဘဲ ေရာက္ေသးတာျဖစ္သည္။လီဖူခ်န္းနဲ႔ လီယြန္ဟီ တို႔ကေတာ့ အဆင့္ေလး မွာဘဲရွိေသးသည္။အဆင့္ သုံးဆင့္ေတာင္ကြာျခားေနတာ ျဖစ္သည္။လီဟန္ရွန္းက ေမးလိုက္သည္။" ငါမွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ မင္းရဲ့့သမီးက လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လကမွအဆင့္ေျခာက္ကို ေရာက္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား"ေကာင္းယုက ခပ္တိုးတိုးရယ္လိုက္သည္။" ဒီေကာင္မေလးက ေကာင္းကင္ဘုံက ေကာင္းခ်ီးေပးတဲ့ ပါရမီနည္းနည္းပါလာတယ္။ ငါတို႔ေကာင္းကလန္ ရဲ့ ေရစႏၵာ ပညာရပ္ကိုေတာင္ အဆင့္ေျခာက္အထိ ေရာက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၿပီးသြားၿပီကြ။ေကာင္းယုရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အရမ္းႂကြားသလိုမ်ားျဖစ္သြားၿပီလားလို႔ ေတာင္ စိုးရိမ္သြားတယ္။" အစ္ကို ရွန္းဟန္ "" ကၽြန္ေတာ့္သမီးက မိုးျပာေရာင္ ဂိုဏ္းက တပည့္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္မွုကို ခံလိုက္ရၿပီ။ဒါေၾကာင့္ ေစ့စပ္ထားတာက ျဖစ္နိုင္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး"ေကာင္းယုက သူလာတဲ့ ကိစၥကို အမွန္အတိုင္းဘဲ ေျပာလိုက္တယ္။လီရွန္းဟန္က မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္လိုက္ၿပီး"သူတို႔က ငယ္ပါေသးတယ္။ေနာက္မွ ဒီအေၾကာင္းေဆြးေႏြးရင္မေကာင္းဘူးလား" လို႔ေမးလိုက္တယ္။ေကာင္းယုက တည္ၾကည္ေလးနက္ေသာအသံျဖင့္ " ဒါကကၽြန္ေတာ့္ သမီးရဲ့ ဆႏၵလည္းျဖစ္ပါတယ္။အစ္ကိုရွန္းဟန္ ခြင့္ျပဳေပးပါလား"လီရွန္းဟန္ရဲ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေဒါသအရိပ္အေရာင္ေတြ ေပၚလာခဲ့သည္။" မင္းကဘာျဖစ္ေနတာလည္း""ေကာင္းကလန္က သူ႔တို႔ရဲ့ ကတိကို ျပန္ဖ်က္ခ်င္ေနတာလား"ဒီေစ့စပ္တဲ့ ကိစၥ က ေကာင္းကလန္ကအရင္ကမ္းလွမ္းခဲ့တာေနာ္။အခု မင္းတို႔က ေစပစပ္ထားတာကို ဖ်က္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ လူေတြက လီကလန္ ကို ဘယ္လို ထင္ၾကမလည္း။မင္းထင္ေနတာ ငါတို႔လီကလန္က ၾသဇာအာဏာ က်ဆင္းေနၿပီလို႔လား။ မင္းတို႔ေကာင္းကလန္က လူတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာလီကလန္က မထိုက္တန္ဘူးလား။" အစ္ကိုရွန္းဟန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာင္းကလန္က ဒီကိစၥအတြက္ေလ်ာ္ေၾကးေပးပ့ါမယ္ဗ်ာ။အခုဒီေဆးလုံးကို အရင္လက္ခံထားလိုက္ပါ။ေနာက္ရက္အနည္းငယ္ၾကာရင္ ယုံဝုးၿမိဳ႕ကကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အေကာင္းဆုံး တည္းခိုခန္းကို လီကလန္ကိုထပ္ေပးပါ့မယ္"ေကာင္းယုက သူလာရင္းကိစၥကိုေျပာလိုက္ရတဲ့အတြက္ စိတ္ေပါ့သြားတယ္။အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေကာင္းယုေျပာတာကလည္းမမွားပါဘူး။မိသားစု ႏွစ္စု ၾကားကလက္ထပ္ပြဲအတြက္ မိသားစု ၾသဇာထက္မထင္ဆိုတာရွိတယ္ေလ။ဒီေနာက္ပိုင္းဆယ္စုႏွစ္ေတြမွာ လီကလန္ကလူငယ္တစ္ေယာက္ကမွ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းက ေရြးခ်ယ္တာကိုခံခဲ့ရျခင္းမရွိဘူးေလ။ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကလန္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္ျခားကိုတစ္ေယာက္ေလာက္ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းကေရြးခ်ယ္တာကို ခံရတဲ့အတြက္ၾသဇာအာဏာ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔တက္လာခဲ့တယ္။ဒီႏွစ္မွာေတာ့ေကာင္းရွု ကေရြးခ်ယ္မွု မတိုင္မွီကတည္းက မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းက တပည့္အျဖစ္လက္ခံျခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီေလ။ဒီလို ေရြးခ်ယ္ပြဲမတိုင္မွိီ တပည့္ အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့တပည့္ေတြက အနာဂတ္ႀကီးႀကီးမားရွိက်သူေတြဘဲျဖစ္သည္။ဒီလိုသာ အေရြးမခံခဲ့ရရင္ ေကာင္းကလန္ကအလ်င္စလိုနဲ႔ ေစ့စပ္ပြဲကိုဖ်က္သိမ္းဖို႔ စီစဥ္ခဲ့မွာမဟုတ္ဘူးေလ။လီကလန္ဆိုတာ ဒီနယ္တစ္ဝိုက္က အဓိက ကလန္ႀကီးေလးခုထဲကတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ေကာင္းကလန္လိုတက္သစ္စကလန္အတြက္ေတာ့ အင္အားႀကီးမားလြန္းတာျဖစ္တယ္။လီဖူခ်န္းအတြက္ကေတာ့ဝမ္းနည္းစရာဘဲျဖစ္သည္။အရင္တုန္းကေတာ့ သူက ႀကီးက်ယ္တဲ့ပါရမီပိုင္ရွင္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္လည္းကံတရားဟုဘဲေခၚရမည္လားဘာလားေတာ့မသိေပမယ့္႐ုတ္တရက္ႀကီး သူ႔ရဲ့ပါရမီေတြကေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီေလ။ဒီလို ေရေပၚဆီတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာင္းကလန္ရဲ့လင္းလက္လာမည့္ၾကယ္တစ္ပြင့္ႏွင့္ ယွဥ္လို႔ရပါမည္နည္း။ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းကလန္က ေစ့စပ္ပြဲဖ်က္သိမ္းခ်င္တာျဖစ္သည္။" ငါ တို႔့လီကလန္ က ေဆးလုံးေကာ တည္းခိုခန္းကိုပါ လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ဒီကိစၥအတြက္နဲ႔ ငါ့ကို ဘာမွေပးစရာလည္းမလိုဘူး။ညီေလးေကာင္းယု အခုကစၿပီး မင္းနဲ႔ငါ မိတ္ေဆြမဟုတ္ေတာ့ဘူး"လီရွန္းဟန္ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းေနာင္တရေနတယ္။ေကာင္းကလန္ အခုလိုတိုးတက္လာတယ္ဆိုတာ လီကလန္ကဟအေနာက္ကေန အေထာက္အပံ့ေပးခဲ့လို႔့ေလ။သူဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းကလန္က ဒီလိုကတိမတည္တဲ့အရာမ်ိဳး လုပ္ေဆာင္လာလိမ့္မယ္လို႔မထင္ထားခဲ့ဘူး။ေကာင္းယုက" အစ္ကို ရွမ္းဟန္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဘာမွဆက္ေျပာစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ေကာင္းကလန္ အမွားလို႔ဘဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါ။ႏွုတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္" ဟုေျပာ၍ ထြက္ခြာသြားေလေတာ့သည္။" မင္းရဲ့ေဆးကို ျပန္ယူသြား"လီရွန္းဟန္က လက္ကို လွုပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ေက်ာက္စိမ္းပုလင္းေလးကေလထဲမွာ ပ်ံသြားၿပီး ေကာင္းယုဆီ ေရာက္သြားသည္။***ေနာက္ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ေကာင္းကလန္က ေစ့စပ္ျခင္းကိုဖ်က္သိမ္းသည့္ သတင္း ပ်ံ႕ႏွံ့လာေလေတာ့သည္။ယုံဝူးၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကလည္းဒီသတင္းေၾကာင့္အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။လီကလန္ႏွင့္ လီဖူခ်န္းကလည္းအားလုံးရဲ့ ဟားစရာ သတင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။အဆုံးမဲ့ အာဏာ (အပိုင္း ၂ )ေရႊေရာင္ လက္ဖြဲ႕ အေဆာင္" မင္းၾကားၿပီၿပီလား ။ ေကာင္းရွု နဲ႔ လီဖူခ်န္းတို႔့ရဲ့ ေစ့စပ္ပြဲပ်က္သြားၿပီတဲ့ဲ" ။" သနားစရာေကာင္းလိုက္တာကြာ။ပထမဆုံး သူ႔ရဲ့ပါရမီေတြေပ်ာက္သြားတယ္။အခုေတာ့ သူ႔ရဲ့ သတို႔သမီးေလာင္းကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ဒါ သူ႔့အတြက္ ကံတရားက အႀကီးအက်ယ္ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္လိုက္တာဘဲ" ။" အဟမ့္ "" သူ ကဒီကိစၥကို သူတစ္ေယာက္တည္း ရွင္းသင့္တယ္။အခုေတာ့ လီကလန္ပါ သိကၡာက်ရၿပီေလ"" ရွူး "" လီဖူခ်န္းလာေနၿပီ ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့"လမ္းမတစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ လူအားလုံးဟာတီးတိုးတီးတိုးနဲ႔ ေျပာေနၾကတယ္။လီဖူခ်န္းကေတာ့ ဘာမွမသိ ဘာမွ မခံစားရတဲ့ ပုံနဲ႔ လူအုပ္ႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားလိုက္သည္။ေစ့စပ္ထားတာကို ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း သူၾကားလိုက္ရတုန္းက သူက အရမ္းႀကီး တုန္လွုပ္ခံစားလိုက္ရျခင္းမရွိဘူး။ေကာင္းရွု က သူမရဲ့ ပါရမီ အလားအလာေတြကိုထုတ္ျပေနကတည္းသူမနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ၾကားက အေျခအေနေတြက တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာင္းလဲလာတယ္ေလ။သူမကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ၿပီး အေျပာအဆို ယဥ္ေက်းတယ္ထင္ရေပမယ့္ သူ မရဲ့ စိတ္ႀကီးဝင္ေနမွုကိုေတာ့ဖုံးမိထားဖို႔က ခက္ခဲတယ္။ သူ႔မကိုယ္ သူမ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းပါရမီရွင္လို႔ ထင္ေနတာေလ။အသုံးမက်တဲ့ သူတစ္ေယာက္ သူျဖစ္သြားကတည္းက သူမက သူ႔့ကိုမတူမတန္သလို ဆက္ဆံေနခဲ့တာ။အခုလို ေစ့စပ္ပြဲ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ေတာ့ လီဖူခ်န္းစိတ္ထဲမွာ သူမကိုေတာ္ေတာ္ေလးခ်ဥ္သြားတယ္။သူလက္မခံ နိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အရာကေတာ့ ေကာင္းကလန္ရဲ့ ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးၿပီးမွ တံတားကို မီးရွို႔တဲ့ လုပ္ရပ္ဘဲ။( ျမန္မာလိုဆို ဘုရားၿပီး ျငမ္းဖ်က္ေပါ့)ေကာင္းကလန္ ယုံဝူးၿမိဳ႕ကို စေရာက္ခဲ့တုန္းက တစ္ျခားေသာ ကလန္ေတြက သူတို႔ကို ဖိႏွိပ္ၾကတယ္။တစ္ကယ္လို႔ လီကလန္ကသာ ေကာင္းကလန္ကို အေနာက္ကေန မားမားမတ္မတ္ မေထာက္ ခံေပးခဲ့ဘူးဆိုရင္ေကာင္းကလန္ဆိုတာ ရွိလာခဲ့မွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ေကာင္းကလန္ကို ေထာက္ခံေပးခဲ့တယ့္ အတြက္ အဓိက ကလန္ႀကီးေလးခုထဲက ယန္ကလန္ နဲ႔ေတာင္ ရန္ၿငိဳး ဖြဲ႕ခဲ့ရေသးတယ္။" ဒါက သူမ်ားေျပာတဲ့ လူ႔သေဘာသဘာဝ ဆိုတာ လား"လီဖူခ်န္းက သူ႔့ဟာသူေတြးလိုက္မိတယ္။***မၾကာခင္မွာဘဲ လီဖူခ်န္းဟာ လီကလန္ ပိုင္နက္ အေနာက္က ေတာင္ေပၚကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။သူက အျမင့္ေတြကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ လူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ေတာင္ထိပ္ေပၚကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ အရာအားလုံးက သူ႔ေအာက္မွာရွိေနသကဲ့သို႔ ခံစားရသည္ေလ။ဒီေန႔ ရာသီဥတု က ေတာ္ေတာ္ေလးထူးဆန္းေနတာျဖစ္တယ္။ေလေတြက တိမ္ေတြကို လွိုင္းဂယက္ေလးေတြ ထေအာင္ တိုက္ခတ္ေပးေနတယ္။ၿပီးေတာ့ တစ္ခါ တစ္ရံမွာ တိမ္ေတြဆီက ေရႊ ေရာင္ အလင္းတန္းေတြ သူ႔ဆီကို က်ေရာက္လာသလို ေတာင္ ခံစားမိေနတယ္။" တစ္ကယ္လို႔သာ တစ္ေန႔မွာ ငါတိမ္ေတြကို လက္သီးနဲ႔ ထိေအာင္ထိုးနိုင္မယ္ဆိုရင္ ငါေသသြားရင္ေတာင္ ေနာင္တရေနမိမွာမဟုတ္ဘူး"လီဖူလ်န္းက လက္သီးခ်က္တစ္ခ်က္ကိုထုတ္လိုက္ၿပီးတိမ္ေတြကိုခ်ိန္ရြယ္ကာ ထိုးလိုက္တယ္။ သူ႔့စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ သူ႔လက္သီးခ်က္က ေရႊေရာင္အလင္းေတြ ထြက္ေနတဲ့ တိမ္ေတြကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကယ္ေတြဆီကိုေတာင္ ေရာက္သြားတယ္။" ဟားဟား ဟားဟား"လီဖူခ်န္းက အခုမွစိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားဟန္ျဖင့္ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီးေတာင္ေပၚကဆင္းဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။႐ုတ္တရက္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက ရပ္သြားၿပီး မူးေမ့ လဲက်သြားတယ္။သူ ေနာက္ဆုံးျမင္လိုက္တာကေတာ့ ေရႊေရာင္အလင္းေတြ ထြက္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္က ေရႊေရာင္အလင္းတန္းတစ္ခု ကိုသူ႔ဆီ ကိုဦးတည္ၿပီးပစ္လိုက္တာဘဲ။အဲအလင္းတန္းက ေလဟာနယ္ကို ျဖတ္ၿပီး သူ႔့ဆီကို အလင္းရဲ့ အျမန္ႏွုန္းနဲ႔ ေျပးလာေနတယ္။အဲအခ်ိန္မွာသူခံစားလိုက္ရတာကေတာ့ အခ်ိန္ေတြက ရပ္တန္႔ သြားသလိုဘဲ။ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမႀကီးအၾကားက အရာအားလုံးကလည္း တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။လီဖူခ်န္းက ထြက္ေျပးခ်င္ ေနၿပီျဖစ္သည္။ဒါေပမယ့္ သူ႔့ခႏၶာကိုယ္က တု႔ ံ့ျပန္မွု မရွိေတာ့ဘူး။ေရႊေရာင္အလင္းတန္းက မ်က္စိကိုကန္းသြားေစေလာက္ေအာင္လင္းလက္ေနတယ္။ဒါေၾကာင့္ သူက မ်က္စိကို မွိတ္ထားလိုက္ရတယ္။ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အရမ္းပူျပင္းတဲ့အရာတစ္ခုက မ်က္ခုံးႏွစ္ခုၾကားကေန သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲ စီးဝင္ သြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး လုံးဝ ေလာကႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ့တယ္။လီဖူခ်န္းက အိပ္မက္တစ္ခုကို မက္ေနတယ္။အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ သူက ေျမျပင္တစ္ခုလုံးကို ပိုင္စိုးထားၿပီး သူ႔ကို ယွဥ္နိုင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ့ ဓားတစ္ခ်က္က ေကာင္းကင္ဘုံကိုေတာင္ တုန္လုပ္သြားေစၿပီးေတာ့ သူ႔လက္သီးတစ္ခ်က္က မဟာပထဝီ ေျမႀကီးကိုေဖာက္ထြင္းၿပီး ငရဲျပည္ကိုေတာင္ ပ်က္စီးသြားေစတယ္။" ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နမိတ္ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိပ္မက္လည္းကြာ"လီဖူခ်န္း နိုးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေကာင္းကင္က ေမွာင္ေတာင္မေမွာင္ေသးဘူး။" ဘာေတြျဖစ္သြားတာလည္းဟ"နဖူးကိုကိုင္ရင္း အေျဖကို လီဖူခ်န္းတစ္ေယာက္ လုံးဝရွာလို႔မေတြ႕ျဖစ္ေနတယ္။ဒါေပမယ္ ့ သူတစ္ခုကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။သူ႔ရဲ့စိတ္ဝိညာဥ္ က သူ႔ရဲ့ စြမ္းအက္ဗဟိုခ်က္မပင္လယ္ထဲေရာက္ေနတာကိုေပါ့။" ဘုန္း"သူ႔ရဲ့စြမ္းအင္ဗဟိုခ်က္မက တုန္ခါသြားၿပီး သူ႔့အသိစိတ္ထဲမွာတစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။သူ႔အသိစိတ္ထဲမွာ ျမဴခိုးေတြေနရာအႏွံ့ ျဖစ္ေနၿပီး အဲျမဴခိုးေတြထဲမွာ ေရႊေရာင္ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕ေလးတစ္ခု ျဖစ္တည္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယိ။သူ႔ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္က ထိုအရာေလးေၾကာင့္ ပိုၿပီးတည္ၿငိမ္လာတာကိုလည္းခံစားလိုက္ရတယ္။ မီးခိုးေရာင္ျမဴ ေတြက မၾကာခင္မွာဘဲ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ၿပီး မီးခိုးေရာင္ အလင္းလုံးႀကီးထဲကို ဝင္သြားၾကတယ္။"ငါ့ ရဲ့ အသိစိတ္ထဲက မီးခိုးေရာင္ ျမဴေတြက ငါ့ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ဘဲ။ဒါဆို ဒီ ေရႊေရာင္ အေဆာင္ လက္ဖြဲ႕ႀကီးက ဘာတုန္းလီဖူခ်န္းက သံသယေတြနဲ႔ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ ျမင္ကြင္းကတစ္ခ်က္ေျပာင္းသြားၿပီး သူ႔ကို ေရႊေရာင္အဆာင္လက္ဖြဲ႕ဆီသို ဆြဲေခၚသြားတာကိူ ခံလိုက္ရတယ္။အဲသည္အေဆာင္လက္ဖြဲ႕ႀကီးက ဝတ္လို႔ရတဲ့ပုံေကာ ဆြဲျဖဴတ္လို႔ရမယ့္ပုံေကာ မေပၚဘူး။ၾကည့္ရတာ ကမၻာဦးစတည္ခ်ိန္ကတည္းကရွိေနၿပီး ေနာက္လည္း ထာဝရ ရွိေနေတာ့မည့္ပုံပင္။အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။သူ႔ရဲ့ စိတ္စြမ္းအင္ေတြက အခ်က္ေပးေနၾကၿပီ။လီဖူခ်န္းရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ က သူ႔ရဲ့ အသိစိတ္ထဲကေနရာလြတ္ထဲကေန တြန္းထုတ္ျခင္းခံလိုက္ရတယ္။" အား ငါေနာက္က်ေနၿပီ။အျမန္ျပန္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။"သူ႔ကိုယ္သူ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းကို ေဝခြဲမရဘဲ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။***ေလ့က်င့္ေရးကြင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက လီယြန္ဟီကို လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။သူ က လီကလန္ တပည့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ရည္စမ္းေနတယ္။လီယြန္ဟီက လက္ဝါးတစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ သူ႔့ၿပိဳင္ဖက္ကို လြင့္ထြက္သြားေအာင္တိုက္ခိုက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက လီဖူခ်န္းဘက္ကိုလွည္ု႔ၿပီး ျပဳံးျပလိုက္တယ္။" လီဖူခ်န္း လက္ရည္ စမ္းဖို႔ စိတ္ဝင္စားလား။ငါက လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ ငါးကိုေရာက္တာမၾကာေသးဘူးဆိုေတာ့ ေလ့က်င့္ဘက္တစ္ေယာက္လိုေနတယ္။မင္းကိုၾကည့္ရတာလည္း အထိုးခံနိုင္ေသးမယ့္ပုံပါဘဲ""ငါဒီေန႔ လုပ္စရာ ရွိေသးတယ္။ေနာက္ေန႔မွ တိုက္ၾကတာေပါ့" ေျပာၿပီးတာနဲ႔ လီဖူခ်န္းက အေဝးကိုလွည့္ထြက္သြားတယ္။" ဒီေစာက္႐ူး ကေတာ့ကြာ"လီယြန္ဟီ မ်က္ႏွာက မည္းနက္သြားတယ္။ဒီတစ္ႀကိမ္က ပထမဦးဆုံး လီဖူခ်န္းက သူ႔ကို ဂရမစိုက္ဘဲထြက္သြားတာဘဲ။" ထားလိုက္ပါေလ။ အမွိုက္ေကာင္ကေတာ့ အျမဲတမ္းအမွိုက္ျဖစ္ေနမွာဘဲ။ ၾကည့္ ရတာ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးေလ့က်င့္တာေတာင္ သူ႔အဆင့္က ဘာမွမတိုးတက္လာလို႔ စ္ိတ္ပ်က္ၿပီး သူ႔ သတၱိေတြေပ်ာက္သြားပုံရတယ္။ ငါနဲ႔ တိုက္ဖို႔ေတာင္ သတၱိ မရွိေတာ့ပါလား"လီယြန္ဟီကလီဖူခ်န္းၾကားေအာင္ ေလွာင္လိုက္တယ္။***ညစာစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့လီဖူခ်န္းက သူ႔အိပ္ခန္းကို အလ်င္အျမန္ဘဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။သူ႔ရဲ့စိတ္ဝိညာဥ္က အသိစိတ္ထဲကိုဝင္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ပ်ံ႕ ႏွံ့ ေနတဲ့ မီးခိုးေရာင္ျမဴ ေတြက အလုံးႀကီးတစ္လုံးျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။" မီးခိုးေရာင္ျမဴေတြက အလုံးႀကီးျဖစ္သြားတာက ငါ့ကို ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစမွာလား" လို႔လီဖူခ်န္းကေရရြတ္လိုက္တယ္။လီဖူခ်န္းက သူ႔အသိစိတ္ထဲက ထြက္လိုက္ၿပီး က်င့္ႀကံဖို႔စတင္ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ဆယ့္ငါးမိနစ္ေက်ာ္သြားတယ္။ အဆင္ေျပတယ္။နာရီဝက္ကို ေက်ာ္သြားတယ္။ အဆင္ေျပေနတုန္းဘဲ။လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။သူ အရမ္းဘဲေပ်ာ္ေနသလို အရမ္းလည္း အံ့ၾသေနတယ္။အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက သူက က်င့္ႀကံဖို႔အတြက္အခ်ိန္အနည္းငယ္ဘဲအာ႐ုံ စိုက္နိုင္တာျဖစ္တယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ညမွာေတာ့ နာရီဝက္ တိုင္တိုင္ေလ့က်င့္တာေတာင္မွ ေခါင္းမကိုက္ခဲ့ဘူး။ၾကည့္ရတာ ငါ့အသိစိတ္ထဲက မီးခိုးေရာင္ျမဳေတြေၾကာင့္မ်ားလား။အခုအဲဒါေတြက အလုံးႀကီးတစ္လုံးအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတာေၾကာင့္ ငါ့ေလ့က်င့္ရင္ အခက္အခဲမေတြ႕ေတာ့တာလား။လီဖူခ်န္းက သူ႔ဟာသူ အမ်ိဳးမ်ိဴး ေကာက္ခ်က္ ခ်ေနမိတယ္။ဒီညကေတာ့ သူ႔အတြက္ေမ့မရ့ာတဲ့ ညတစ္ည ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။စစခ်င္းမွာ က လီဖူခ်န္းက ေရႊေရာင္လက္ဖြဲ႕အေဆာင္ဟာ သူ႔ ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ထဲမွာ ရွိေနၿပီး ကြဲထြက္နိုင္လိမ့္မယ္လို႔လုံးဝမထင္ထားဘူး။ဒါေပမယ့္ ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ သူ႔အေတြးေတြမွားေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။အခုေတာ့ သူ႔့စိတ္ဝိညာဥ္ဟာ အလင္းေရာင္အလုံးႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီး အစိမ္းေဖ်ာ့ ေဖ်ာ့အေရာင္ေတာင္ေျပာင္းေနခဲ့ၿပီ။သူ႔ရဲ့ စ္ိတ္ဝိညာဥ္က ဆင့္ကဲေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမၽွ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အတားအဆီးေတြကလည္းတစ္စထက္တစ္စေလ်ာ့နည္းသြားတာကို သူသတိျပဳမိတယ္။ သူ႔ရဲ့ အာ႐ုံ ခံစားနိုင္စြမ္းေတြက ျမင့္လာသလို သူ ရဲ့ နားလည္သေဘာေပါက္နိုင္စြမ္းေတြကလည္း ပိုပိုေကာင္းလာတယ္။***ညအခ်ိန္ ...............လီဖူခ်န္း က သူ႔ရဲ့ ေက်ာက္စိမ္းနီ ပညာရပ္ကိုေလ့က်င့္ေနတယ္။သူ႔ရဲ့ လက္ဝါးေတြက ေကာင္းကင္ကို ဦးတည္ေနၿပီး ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမႀကီးဆီက သဘာဝစြမ္းအင္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွန္မွန္ စုပ္ယူေနတယ္။နာရီဝက္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေသြးေၾကာအသစ္ သုံးခုေပၚလာၿပီး လြတ္လပ္စြာ စီးဆင္းေနတယ္။ဒီေသြးေၾကာ သူံးခုမွာ ေက်ာက္စိမ္းနီ ပညာရပ္ရဲ့ စြမ္းအင္ေတြ ပါဝင္ေနတယ္။" ေက်ာက္စိမ္းနီ ပညာရပ္က စတုတၳ အဆင့္ကိုေတာင္ေရာက္သြားၿပီဟ" လီဖူခ်န္းက လန္႔သြားတယ္။ဒီပညာရပ္ကို တစ္ႏွစ္ေလာက္မေလ့က်င့္နိုင္ဘဲ အခုျပန္ေလ့က်င့္လိုက္တာ သုံးရက္တည္းနဲ႔ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္သြားတယ္။လီဖူခ်န္းက ေပ်ာ္ရႊင္မွုေတြ နဲ႔စိတ္လွုပ္ရွားမွုေတြကို ခံစားလိုက္ရတယ္။သူ႔ရဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ကေျပာင္းလဲသြား႐ုံတင္မကဘူးသူ႔ရဲ ေလ့က်င့္ႏွုန္းေတြပါ ျမန္လာတာေလ။အရင္တုန္းက သူ႔ေလ့က်င့္ႏွုန္းေတြက ျမန္တယ္လို႔ေျပာလို႔ရေပမယ့္ အခုနဲ႔ စာရင္ေတာ့ ...............လုံးဝ ႏွိုင္းယွဥ္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေတာ့သလိုဘဲ။***လီဖူခ်န္းက ညအခါမွာ ေက်ာက္စိမ္းနီ ပညာရပ္ကို ေလ့က်င့္ၿပီး ေန႔မွာဆိုရင္ေတာ့ တိုက္ခိုက္ေရးသိုင္းပညာကို ေလ့က်င့္ တယ္။" ေျဖာက္"ျံခံဝန္းထဲမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက လက္ဝါးရိုက္ခ်က္တစ္ခုကိုေလ့က်င့္ေရး သစ္သား႐ုပ္ေပၚကို ရိုက္ခ် လိုက္တယ္။သူ႔ရဲ့ ရိုက္အားက ျပင္းလြန္း လို႔ သစ္သား႐ုပ္ရဲ့အေပၚပိုင္းက က်ိဳးျပတ္သြားတယ္။တစ္ကယ္လို႔သစ္သား႐ုပ္ေနရာမွာ လူဆိုရင္ေတာ့ထို လူ မလြယ္ေလာက္ဘူး။ေက်ာက္ခြဲလက္ဝါး ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ တဲ့လား။လီယြန္ဟိုင္ေတာင္ဒီအဆင့္ကိုမေရာက္ခဲ့ဘူးေလ။ေက်ာက္ခြဲလက္ဝါး က အဝါေရာင္အမ်ိဳးအစားထဲက အဆင့္နိမ့္လက္ဝါးသိုင္း တစ္ခုျဖစ္တယ္။လက္ဝါးသိုင္းကို ေလ့က်င့္ ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔့ဓားကိုယူလိုက္ၿပီး လီကလန္ အေနာက္က ေတာင္ေပၚမွာ ဓားသိုင္းသြားက်င့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာေတာ့ ေလေတြကျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္ေနၿပီး သစ္ပင္ေတြကေတာ့ ေလဒဏ္ကိုႀကံ့ႀကံ့ခံေနၾကတယ္။ဓားကိုကိုင္ၿပီး သိုင္းကြက္ခင္းထားတဲ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ ပုံစံဟာ အရမ္းျပည့္စုံလြန္းေနတယ္။ သူ႔ရဲ့ အမူအယာက ေရခဲသမၽွ ေအးစက္ေနၿပီး သူ႔မ်က္လုံးေတြကမီးခဲေတြလို ရဲရဲေတာက္ေနတယ္။စိတ္ခံစားမွုကို တစ္စြန္းတစ္စမၽွ မျပဘဲ ဓားကြက္အတိုင္းသာ လိုက္လံလွုပ္ရွားေနတယ္။" စြိ "ဓားက သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ထိုးစိုက္ေနၿပီး သူ႔့လက္ေကာက္ဝတ္တစ္ခ်က္အလွုပ္မွာ သစ္ပင္ႀကီးရဲ့အေပၚပိူင္းက ေလထဲကို ေျမႇာက္တက္သြားတယ္။အေပၚပိုင္းက ျပန္မက်လာခင္မွာဘဲ လီဖူခ်န္းက လိုက္ခုန္တက္သြားၿပီး ထပ္မံခုတ္ပိုင္းလိုက္တယ္။" ရႊမ္း ရႊမ္း ရႊမ္း"ေလထဲမွာဘဲရွိေသးတဲ့ သစ္ပင္ အေပၚပိုင္းႀကီးဟာ အပိုင္းပိုင္းအစစျဖစ္သြားခဲ့တယ္။အဝါ ေရာင္အမ်ိဳးအစား အဆင့္ နိမ့္ဓားသိုင္း - က်ားစြယ္ဓားသိုင္းၿပီးျပည့္စုံျခင္း အဆင့္။ငါးရက္အတြင္းမွာဘဲ ေက်ာက္ခြဲလက္ဝါးနဲ႔ က်ားစြယ္ဓားသိုင္းတို႔ဟာ ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ကိုေရာက္ခဲ့က်တယ္။လီဖူခ်န္းရဲ့ သိျမင္နားလည္နိုင္စြမ္းေတြက လုံးဝ မွန္းမရတဲ့အဆင့္ဘဲ။ဘယ္သိုင္းပညာရပ္ရဲ့ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မဆို သူ႔မ်က္လုံးကို ဖုံးကြယ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာဘဲ သူက အဲဒီသိူင္းေတြကို ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ေရာက္ေအာင္ ေလ့က်င့္နိုင္ၿပီေလ။ဓားပညာရပ္ဆိုတာ အရာအားလုံးရဲ့ အေျခခံဘဲ။ဒါက မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းကို ဝင္ခ်င္တဲ့ သူတိုင္းအတြက္ အဓိကေသာ့ခ်က္ဘဲ။ၾကည့္ရတာ ငါကလက္ဝါးသိုင္းထက္ဓားသိုင္းဘက္မွာ ပိုၿပီးပါရမီပါပုံရတယ္။ငါ တို႔့လီကလန္က ယုံဝူးၿမိဳ႕ေပၚက အဓိက ကလန္ႀကီးေလးခုထဲမွာ အားအနည္းဆုံးဘဲ။အခုဆိုရင္ေကာင္းကလန္ကလည္ းငါတို႔နဲ႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႕ထားတာကို ဖ်က္လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ယန္ကလန္ကလည္း ငါတို႔ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနေလာက္ၿပီ။ၿမိဳ႕စားမင္းကလည္း ေကာင္းကလန္၊ ယန္ကလန္တို႔ နဲ႔ ပိုဆက္ဆံေရးေကာင္းတယ္။တစ္ကယ္လို႔ငါသာမိုးျပာေရာက္ဂိုဏ္းကို ဝင္နိုင္မယ္ဆိုရင္ အဲဒါကငါတို႔ လီကလန္ကို ၾသဇာျပန္တက္ေအာင္ အကူအညီေပးနိုင္လိမ့္မယ္။သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ၿပီး လီဖူခ်န္းက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ငါ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းကို ေသခ်ာေပါက္ဝင္ခြင့္ ရေစရမယ္။ငါ့ရဲ့ လီကလန္ကို ဘယ္သူမွ အထင္ေသးတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ မၾကည္ျေစရဘူး။အရင္တုန္းကေတာ့ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းဆိုတာ သူ႔အတြက္ ဘာမွ အေရးပါတဲ့ အရာမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ဒါေပမယ့္အခုကေတာ့ သု႔့ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ဒီကမၻာကိုအဓိကႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ေနသူေတြကေတာ့ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ ဂိုဏ္းႀကီးေတြျဖစ္က်တယ္။လီကလန္ အေျခခ်ရာ ယုံဝူးၿမိဳ႕ကေတာ့ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္း ၾသဇာသက္ေရာက္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြ အမ်ားႀကီးထဲက တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္တယ္။မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္း ဓားပညာကို အထူးအေလးေပးတဲ့ဂိုဏ္းျဖစ္တယ္။ခုနစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏွုန္းေသာ ဂိုဏ္းသားေတြက ဓားသိုင္းကိုဘဲ အထူးျပဳသင္ၾကားၾကတယ္။ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းသားျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူ႔ရဲ့ဂုဏ္သတင္းဟာ ေက်ာ္ၾကားလို႔လာမွာဘဲျဖစ္တယ္။လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ လီကလန္က လူေတြဟာအျမဲပယ္ခ်ျခင္းခံခဲ့ရတယ္။ဒါေၾကာင့္ေနာက္ပိုင္းဆယ္ႏွစ္မွာ လီကလန္ကဘယ္သူမွ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းသားမျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။တစ္ျခားကလန္က လူေတြကေတာ့ ႏွစ္တိုင္းတစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ အေရြးခံၾကရတယ္။ဒါေၾကာင့္ဘဲ လီကလန္ကၾသဇာက်ဆင္းလာရတာျဖစ္သည္။အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း၃သိုင္းစာၾကည့္တိုက္" သခင္ေလးဖူခ်န္း ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မ်ား ဒီကိုေရာက္လာရတာလည္း"လီဖူခ်န္း က ဒီေန႔ သိုင္းစာၾကည့္တိုက္ဆီကို ေရာက္ခ်လာသည္။ဝင္ေပါက္မွာ ေစာင့္ၾကပ္ေနသည့္ အေစာင့္မ်ားက သူ႔ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ အရိုအေသေပးလိုက္ၾကသည္။သိုင္းစာၾကည့္တိုက္က လီကလန္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဒီစာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ အေရအတြက္အေတာ္မ်ားတဲ့ သိုင္းက်မ္းစာအုပ္ေတြ ရွိတာျဖစ္သည္။ သာမန္ လီကလန္ရဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္က ဒီစာၾကည့္တိုက္ထဲ ဝင္မယ္ဆိုရင္ ခြင့္ျပဳခ်က္လိုအပ္တာျဖစ္တယ္။ လီဖူခ်န္းကေတာ့ႁခြင္းခ်က္ေပါ့ေလ။လီဖူခ်န္းက က်ိတ္ရယ္လိုက္ၿပီး" ဘာလည္း ငါဒီကို လာလို႔ မရဘူးလား"" ဟာ မဟုတ္တာသခင္ေလးရယ္။လာလို႔ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ " အေစာင့္ေတြက လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ၿပီးေတာင္းပန္တဲ့ အျပဳံးနဲ႔ လီဖူခ်န္းကို ျပဳံးျပလိုက္ၾကတယ္။လီဖူခ်န္း အထဲကို ဝင္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ အေစာင့္တစ္ေယာက္က တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။" ထူးဆန္းလိုက္တာ သခင္ေလးဖုခ်န္းက သိုင္းေလ့က်င့္လို႔ မရတဲ့ ျပသနာ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာေၾကာင့္ဒီေန႔ ဒီကို ေရာက္လာခဲ့တာပါလိမ့္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ သခင္ေလးရဲ့ မ်က္ႏွာကရႊင္ပ်ေနၿပီးေတာ့ တစ္ျခားေန႔ေတြနဲ႔လည္း မတူပါလား" " ၾကည့္ရတာ သူဒီကို မေရာက္တာၾကာၿပီဆိုေတာ့ သိုင္းက်မ္းေတြကို ၾကည့္႐ုံ သက္သက္ လာတာေနမွာ ပါကြာ"တစ္ျခားတစ္ေယာက္က လီဖူခ်န္းကို ဂ႐ုဏာ သက္ေသာ အသံျဖင့္ တုံ႔့ျပန္လိုက္သည္။***စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာေတာ့ အထပ္ သုံးထပ္ ရွိေနတာျဖစ္သည္။ပထမ အထပ္မွာေတာ့ အဝါေရာင္ အမ်ိဳးအစား အဆင့္နိမ့္သိုင္းက်မ္းေတြကိုဘဲ ထားရွိသည္။ဒုတိယထပ္မွာေတာ့ အလယ္အလတ္အဆင့္ ေတြရွိၿပီးတတိယထပ္မွာေတာ့ အဆင့္ျမင့္ သိုင္းက်မ္းေတြကို ထားထားတာျဖစ္သည္။လီဖူခ်န္းကဒုတိယထပ္ကို တိုက္ရိုက္ တက္သြားလိုက္ၿပီး ဓားသိုင္း က်မ္းစာအုပ္ေတြကို စတင္ ဖတ္ရွု လိုက္သည္။သူ က အဝါေရာင္ အဆင့္ နိမ့္ ဓားသိုင္းႏွစ္ခုကို ေလ့က်င့္ေအာင္ျမင္ၿပီးၿပီျဖစ္သည္။ က်ားစြယ္ဓားသိုင္းၿပီးရင္ လျခမ္းေကြးဓားသိုင္းကိုလည္း သူတတ္ေျမာက္ထားေသးသည္ေလ။ သူ႔ပါရမီေတြ မေပ်ာက္သြားခင္ကတည္းက ဒီလျခမ္းေကြးဓားသိုင္းက ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ အထိ ေလ့က်င့္ ခဲ့ၿပီးၿပီ။က်ားစြယ္ဓားသိုင္းက ပိုရွုပ္ေထြးနက္နဲၿပီး ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္အထိေရာက္ေအာင္ ပိုအခ်ိန္ယူခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ နားလည္သေဘာေပါက္နိုင္စြမ္းကို စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္။အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားသိုင္း တစ္ခုကို က်င့္ဖို႔့ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလည္းဆိုတာကို ေပါ့။ေလေျပဓားသိုင္း - လ်င္ျမန္မွုကို ဦးစားေပးၿပီး ဓား အတြင္းအား အေတာ္မ်ားမ်ား လိုအပ္သည္။ တစ္ဖက္လူက ဓားကိုေတာင္ မျမင္လိုက္ရဘဲ ေလေျပေလညႇင္း တိုက္ခတ္ေနသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရမည္။။သိမ္းငွက္ ေလဝဲ ဓားသိုင္း- ေကာင္းကင္ေပၚက သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္ တိုက္ခိုက္သလို အစြမ္း ရရွိမည္။ အစြန္းေရာက္ ဓားသိုင္း - နာမည္အတိုင္းဘဲ တိုက္ခိုက္မွုသီးသန္႔ကိုသာ အားေပးတဲ့ ဓားသိုင္းျဖစ္သည္။ ခုခံကြက္မပါေပ။" တိမ္ပင္လယ္ ဓားသိုင္း"" ေျခာက္ေထာင့္ခ်ိဳး ဓားသိုင္း"" ၾကက္ေျခခတ္ဓားသိုင္း"" ရွစ္ကြက္ အင္း ဓားသိုင္း"................................................................................................စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာရွိတဲ့အဓိက သိုင္းက်မ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဓားသိုင္း က်မ္းေတြဘဲ ျဖစ္တယ္။လီဖူခ်န္းက ဓားသိုင္းက်မ္းေတြ အကုန္လုံးကို ေလ့လာၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေလေျပဓားသိုင္းစာအုပ္နဲ႔ အစြန္းေရာက္ ဓားသိုင္းကို ေရြးလိုက္တယ္။ေလျပည္ဓားသိုင္းက ဒီမွာ ရွိေနတဲ့ ဓားသိုင္းအားလုံးထက္ ရွုပ္ေထြးခက္ခဲ နက္နဲတာေၾကာင့္ ဒီသိုင္းကို သူေရြးလိုက္ရျခင္းျဖစ္ၿပီးအစြန္းေရာက္ဓားသိုင္းကိုက်ေတာ့ ျပင္းထန္လြန္းလို႔ေရြးလိုက္တာျဖစ္သည္။လီဖူခ်န္းက ေျခသိုင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္တဲ့ ေလေပြမုန္တိုင္း ကန္ခ်က္ ကိုလည္း ေရြးလိုက္ေသးသည္။ဒီေျခသိုင္းက အျမန္ႏွုန္းကို ဦးစားေပးတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေလေျပဓားသိုင္းႏွင့္တြဲသုံးဖို႔ သူစိတ္ကူးထားသည္။ သူ႔ရဲေျခကန္ခ်က္ေတြကလည္း ျမန္လာနိုင္ၿပီး ေနာက္ဆုံး မနိုင္ရင္ ထြက္ေျပး တဲ့ေနရာမွာပါ အသုံးခ်လို႔ရသည္ေလ။***" တစ္ခါတည္းနဲ႔ သိူင္းက်မ္း သုံးခု ယူသြားမလို႔လား"သိုင္းစာၾကည့္တိုက္ ရဲ့ အႀကီးအကဲက လီဖူခ်န္းကို ေမးလိုက္သည္။ထိုအႀကီးအကဲနာမည္က လီဒါရွင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ့ အဘိုးဝမ္းကြဲေတာ္စပ္ေလသည္။ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ဆံပင္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ အဘိုးအိုက မ်က္ခုံးတြန္႔လိုက္ၿပီး " ဖူခ်န္း အဘိုးက မင္း သိုင္းျပန္က်င့္နိုင္ၿပီ လား မက်င့္နိုင္ေသးဘူးလားဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ဒါေပမယ့္ သိုင္းပညာရပ္အမ်ိဳး မ်ိဳး ကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းေလ့က်င့္တာက မင္းကို ဘာမွ ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္လာေစမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္"" သိုင္းပညာရဲ့အႏွစ္ သာရက အေရအတြက္မဟုတ္ဘူး။အရည္အခ်င္း ဘဲ"လီဖူခ်န္းကေခါင္းငု႔ ံ အရိုအေသေပးလိုက္ၿပီး " ဟုတ္ကဲ့ ပါ အႀကီးအကဲ"" ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္႐ုံသက္သက္ ပါဘဲ"" ဒီလိုဆိုရင္လည္း ငါမင္းကိုမတားေတာ့ပါဘူး။"လီဖူခ်န္းက သိုင္းေလ့က်င့္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့ အေတြးက လီဒါရွင္းကို သနားဂ႐ုဏာ သက္ ေစတယ္။လြန္ခဲံ့တဲ့ ႏွစ္ေတြတုန္းကဆိုရင္ လီဖူခ်န္းရဲ့ပါရမီက ကလန္ရဲ့ၿပိဳင္ဘက္ကင္းလီယြန္ဟိုင္ နဲ႔ေတာင္ ယွဥ္လို႔ရခဲ့တာေလ။"အင္း ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ"ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ သံမဏိ ဓားရွည္ကို ယူေဆာင္ၿပီး ေတာင္ေပၚကို ျပန္တက္သြားျပန္တယ္။" ေလေျပဓားသိုင္း" - အေသးစိတ္ က်လြန္းၿပီး ရပ္တန္႔ နိုင္ဖို႔ခက္ခဲတယ္။ အႀကိဳ ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ မွာေတာင္မ်က္စိတစ္မွိတ္ အတြင္းမွာ ဓားခ်က္ သုံးခ်က္ ခုတ္နိုင္တယ္။ၿပီးျပည့္စုံျခင္း အဆင့္မွာဆိုရင္ေတာ့ မ်က္စိတ္ တစ္မွိတ္အတြင္းမွာဘဲ အနည္းဆုံး ဓားခ်က္ေျခာက္ခ်က္ ခုတ္နိုင္မွာျဖစ္တယ္။လီဖူခ်န္း က စၿပီး မေလ့က်င့္ ခင္မွာဘဲ သူ႔ရဲ့ ဓားအျမန္ႏွုန္းကို စမ္းသပ္လိုက္တယ္။ သူ က မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ဓားခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ကိုသူထုတ္သုံးနိုင္သည္။ဒါက သူ႔ရဲ့ အစြမ္းေဆာင္နိုင္ဆုံးပင္ျဖစ္သည္။တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလကို ခံစားဖို႔ရန္ သူ႔့မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေလေျပဓားသိုင္းကို ပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ထမင္းအိုးတစ္ခ်က္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ ရဲ့မ်က္လုံးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး စတင္လွုပ္ရွားလိုက္တယ္။သူ႔လက္ထဲက သံမဏိဓားက အလြန္လ်င္ျမန္စြာ လွုပ္ရွားေနတယ္။ေလေတြက လုံးဝ မရပ္မနား တိုက္ခတ္ေနသလို လီဖူခ်န္းလက္ထဲက ဓားကလည္း တစ္စထက္တစ္စ ပိုပိုျမန္လာေတာ့သည္။တစ္ျဖည္းျဖညန္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ လက္ထဲကဓားက ေလစီးေၾကာင္းထဲမွာ အလိုက္သင့္ လိုက္ပါေနရင္း အသားက်လာေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ့ အတြင္းအားေတြ အကုန္လုံးကုန္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ရဲ့ခ်န္က သူ႔့လက္ထဲကဓားကို ဓားအိမ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ေလသည္။သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး တြင္ေခၽြးမ်ား ရႊဲရႊဲ စိုလ်က္ ရွိၿပီး အသက္ကိုပင္အငမ္းမရရွူေနရေလသည္။" ထင္ထားတဲ့အတိုင္းဘဲ ေလေျပဓားသိုင္းက အတြင္းအား အရမ္းကုန္တာဘဲ"ဓားသိုင္းတစ္ခု က အဆင့္ပိုျမင့္လာတာနဲ႔ အမၽွ အတြင္းအား ထုတ္သုံးရမွုကလည္းပိုပို မ်ားလာတာျဖစ္သည္။လီဖူခ်န္းရဲ့ လက္ရွိ အဆင့္နဲ႔ ဆိုရင္ အဝါေရာင္ အမ်ိဳးအစား အလယ္အလတ္ အဆင့္ဓားသိုင္းကို ထုတ္သုံးဖို႔အတြက္ အားကုန္နီးပါး စိုက္ထုတ္ဖို႔ လိုအပ္ေလသည္။ တစ္ကယ္လို႔သာ အဆင့္ျမင့္ဓားသိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဓားဆယ္ခ်က္ေလာက္ ခုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔အတြင္းအားေတြ အကုန္ကုန္သြား မွာေလ။အတြင္းအားေတြ ျပန္လည္ျပည့္လာေသာအခါ လီဖူခ်န္းက သူ႔့ဓားသိုင္းကို ျပန္ ေလ့က်င့္လိုက္တယ္။ဒီလိုနဲ႔ ငါးရက္ေတာင္ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီ။" ဟိတ္ "ေလေျပေလညင္းနဲ႔အတုလီဖူးခ်န္းရဲ့ ဓားခ်က္တစ္ရာေလာက္က လိုက္ပါစီးေမ်ာေနသည္။သူ႔ရဲ့ ဓားခ်က္ေတြက အရမ္းျမန္လြန္းလို႔ မ်က္စိနဲ႔ေတာင္လိုက္ၾကည့္လို႔ မျမင္နိုင္ေတာ့ဘူး။ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေလ့က်င့္ ေနတဲ့ လီဖူခ်န္းဆီကေန ဓားရိပ္ဓားေယာင္ေတြကိုဘဲ ျမင္ေနရေတာ့တယ္။" မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ဓားခ်က္ ေလးခ်က္"လီဖူခ်န္းက ေလပူ တစ္ခ်က္မွုတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဓားကို ဓားအိမ္ထဲ ျပန္သိမ္းလိုက္သည္။သူ က ေလျပည္ဓားသိုင္းရဲ့ အဆီအႏွစ္ကို ရဖို႔ အတြက္ လမ္းစေပၚသို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။လူၿပိန္းစကားေျပာရရင္ သူ႔ရဲ့ ဓားက သဘာဝရဲ့ ေလေျပေလညင္းအတိုင္း လွုပ္ရွားေနနိုင္ၿပီ။ဓားရယ္ အတြင္းအားရယ္ ေလထုရယ္က တစ္ခုတည္းအျဖစ္ေပါင္းစည္းသြားၿပီ။ဒီကိစၥက ေျပာတာေတာ့လြယ္သည္။ တစ္ကယ္လုပ္တဲ့အခါတြင္ေတာ့ အေတာ္ေလးခက္တာျဖစ္သည္။ တစ္ကယ္လို႔သာ သူ႔မွာ အစိမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ စိတ္ဝိညာဥ္ႏွင့္ နားလည္သေဘာေပါက္နိုင္စြမ္းေတြသာမရွိဘူးဆိုရင္ ႏွစ္လၾကာရင္ေတာင္ အႀကိဳ ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ ကိုေတာင္ ေရာက္နိုင္ေသးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။မနက္အေစာႀကီး ထၿပီး ေတာင္ေပၚတက္လိုက္ ညေနခင္းက်ရင္ ျပန္သြားလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကလ်င္ျမန္စြာပင္ကုန္ဆုံးသြားၾကသည္။***ဆယ္ရက္ေျမာက္ေန႔ရဲ့ ေန႔လယ္ခင္းအခါမွာေတာ့" ဘန္း"လက္ဝါးရိုက္ခ်က္ သစ္ပင္ကို ထိလိုက္သည္ႏွင့္ သစ္ရြက္မ်ားက တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက် လာေလသည္။ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဓားေရာင္တစ္ခ်က္လက္သြားၿပီးေႂကြက်လာတဲ့ သစ္ရြက္ေတြအားလုံးက အပိုင္းပိုင္းျဖစ္ကုန္တယ္။မ်က္စိတစ္မွိတ္ အတြင္းမွာဘဲ လီဖူခ်န္းက ဓားခ်က္ ေျခာက္ခ်က္ ခုတ္လိုက္တာျဖစ္သည္။" ေနာက္ဆုံးေတာ့ အလုံးစုံ ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ ေရာက္ခဲ့ၿပီဘဲ"ေလျပည္ဓားသိုင္းကလ်င္ျမန္မွုျဖင့္တစ္ဖက္လူကို အနိုင္ယူတဲ့ ဓားသိုင္းျဖစ္သည္။အသုံးျပဳသူရဲ့ သြက္လက္မွုကို အဆုံးစြန္ထိ ျမႇင့္တင္ေပးသည္။တစ္ဖက္လူက မျဖစ္နိုင္ေလာက္ဘူး ထင္တဲ့ အလ်င္မ်ိဳးနဲ႔ ရွုေထာင့္ အမ်ိဳးက အျမန္ တိုက္ခိုက္ရတဲ့ဓားသိုင္း ပညာရပ္လည္းျဖစ္သည္။ဒီဓားကြက္မွာ လ်င္ျမန္မွုကအဓိက ေသာ့ခ်က္ပင္။လီဖူခ်န္းက ေလျပည္ဓားသိုင္းကို အလုံးစုံျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ကိုေရာက္ခဲ႐ုံ မက ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာ ဓားသမားတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ဓားရဲ့သေဘာသဘာဝကိုလည္း အနည္းငယ္ ရိပ္စားမိခဲ့ေသးသည္။ဓားရဲ့သေဘာသဘာဝ ကို ရဖို႔ ဆိုတာ ပါရမီနဲ႔မဆိုင္ဘူး။သေဘာေပါက္နားလည္မွု အရမ္းျမင့္တာနဲ႔လည္းမဆိုင္ဘူး။တစ္ခ်ိဳ႕ဓားပညာမွာ ပါရမီမပါတဲ့ ဓားသမားေတြဟာ ဓားပညာရပ္မွာ အရွုံး မေပးဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဓားသိုင္းတစ္ခုတည္းကို သာတစ္စိုက္မတ္မတ္ ေလ့က်င့္ ရာမွ ႐ုတ္တရက္ ဓားသေဘာသဘာဝ ကို ဖမ္းဆုပ္မိၿပိီး အေတာ္ဆုံးဓားသမားေတြ ျဖစ္လာတတ္ၾကတယ္။ဒါေပမယ့္ လီဖူခ်န္းလို သက္သက္သာသာနဲ႔ ဓားသေဘာသဘာဝနားလည္ခဲ့တဲ့ ဓားသမားကေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားတာျဖစ္တယ္။***လီကလန္ကို ျပန္တဲ့ အခါမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းဟာ ခါတိုင္းလိုဘဲ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္သြားတယ္။ေလ့က်င့္ေရးကြင္းထဲမွာေတာ့ လီကလန္ကတပည့္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ လက္ရည္စမ္း ေနၾကတယ္။လီဖူခ်န္ းက ထိုတပည့္ေတြကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္ ထဲ မွာ အရမ္းစိတ္ပ်က္သြားတယ္။ တပည့္ေတြက ႀကိဳးစားပမ္းစားတိုက္ခိုက္ေနက်ေပမယ့္ လီဖူးခ်န္းရဲ့ ထိုးထြင္းသိျမင္နိုင္စြမ္းေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ့ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဟာကြက္ေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ တစ္ကယ္လို႔ သူသာအားေနရင္ ဒီေကာင္ေတြကို နည္းေပါင္းတစ္ရာေလာက္နဲ႔ ပညာေပးလို႔ ရသည္။လူအုပ္ၾကားထဲမွာ ရပ္ေနတဲ့ လီယြန္ဟီက လီဖူခ်န္းကို ျမင္သြားတယ္။" ေဟး လီဖူခ်န္း ဒီတစ္ခါေတာ့မင္း ငါစိန္ေခၚတာကို မျငင္းေတာ့ဘူးမလား။ "လီယြန္ဟီက ေကာက္က်စ္တဲ့ အျပဳံးနဲ႔ လီဖူခ်န္းကို ျပဳံးၿပီး လက္ရည္စမ္းဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။လီဖူခ်န္းက ေခါင္းခါျပလိုက္ၿပီး" မင္းက ငါနဲ႔ လက္ရည္မညီဘူး"လီယြန္ဟီက ေၾကာင္အအျဖစ္သြားတယ္။" ဒီေကာင္ ဘာ ဘာေျပာလိုက္တာလည္း""ငါ နားၾကားမ်ားမွားသြားသလား"လက္ရည္စမ္းေနတဲ့ တပည့္ေတြက တိုက္ခိုက္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၾကၿပီး" ပြဲေဟ့ "" ပြဲဟ ။ လီဖူခ်န္းက လီယြန္ဟီကို မတူ မတန္သလိုေျပာလိုက္လို႔ လီယြန္ဟီ ေဒါသထြက္ေနၿပီ။ လီဖူခ်န္းကေတာ့ ေဆာ္ခံရေတာ့မယ္" ဟု အခ်င္းခ်င္း လွမ္းသတင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းျပင္တစ္ခုလုံးက တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။" လီဖူခ်န္း မင္းေျပာလိုက္တာက ငါ့ဘဝ မွာ ၾကားဖူးတဲ့ ဟာသေတြထဲမွာ အစုတ္ျပတ္ဆုံးဘဲ"မင္းဒီလို႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ျငင္းလိုက္တာနဲ႔ မင္းဒီေန႔ဒီေနရာကေန ထြက္သြားလို႔ရမယ္ ထင္ေနလား"လီယြန္ဟီ က လီဖုခ်န္းကိုတစ္ကယ္ ေဆာ္ဖို႔ျပင္ေနေလၿပီ။အဆုံးမဲ့အာဏာ ( အပိုင္း ၄)ပါရမီရွင္ ျပန္လာၿပီလီဖူခ်န္းက မ်က္လႊာကို ပင့္ၿပီး လီယြန္ဟီကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး" လီယြန္ဟီ မင္းက ေတာ့ ဒီေန႔ အနည္းဆုံးအရိုး သုံးေခ်ာင္းေလာက္ မွ မက်ိဳး ရင္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္း ျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါ ရဲ့"လီဖူခ်န္းက ယခုအခ်ိန္မွာ လီယြန္ဟီကို မ်က္စိထဲပင္မထည့္ထားေတာ့ေခ်။ ဒီေကာင္က လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ ငါးကို ေရာက္ေနေပမယ့္လည္း က်င့္ႀကံျခင္းအဆင့္ေတြကို တစ္ခါတစ္ရံမွာ အရာရာကိုဆုံးျဖတ္ေပးနိုင္တာ မဟုတ္ေခ်။သိုင္းအသိစိတ္ နဲ႔ အခြင့္အေရးကို ကြက္တိ အသုံးခ်နိုင္ျခင္းက ဒီ အဆင့္ ကြာျခားခ်က္ေတြကို ေလ်ာ့ခ်ေပးနိုင္သည္ေလ။" ေစာက္စကားဘဲေျပာမေနနဲ႔။အခုဓားထုတ္လိုက္စမ္း"လီေယာင္ဟီက ဓားကို လက္မွာ ဆြဲကိုင္ထားရင္နဲ႔စိန္ေခၚလိုက္သည္။" မင္းဆႏၵ အတိုင္းဘဲ"လီဖူခ်န္းက ေလ့က်င့္ေရးကြင္းထဲကို ဝင္လာခဲ့ၿပီးလီယြန္ဟီနဲ႔ ငါးမီတာအကြာမွာရပ္လိုက္တယ္။" လီဖူခ်န္း ။ငါ့ရဲ့့ ေျခာက္ေထာင့္ခ်ိဳး ဓားသိုင္းက ကနဦးအဆင့္ကိုေရာက္သြားၿပီကြ" ( အႀကိဳ ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး)မင္းကို ငါ့ရဲ့ ေျခနင္း ခုံအျဖစ္ အသုံး ခ်ခြင့္ ေပးပါ။လီယြန္ ဟီ က သူ႔ရဲ့ ဓားသိုင္းကိုထုတ္လိုက္သည္။သူ႔ရဲ့ သံမဏိဓားက ေရ အလ်ဥ္လိုဘဲ ျငင္သာစြာ ျဖင့္ လီဖူခ်န္းကိုတိုက္ခိုက္လိုက္သည္။လြန္ခဲ့တဲ့ လဝက္ေလာက္ကဆိုရင္ေတာ့ လီဖူခ်န္းက ဒီဓားကြက္တစ္ကြက္တည္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဘဝပ်က္သြားနိုင္တယ္။အခုေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ မ်က္လုံးထဲမွာ လီယြန္ဟီရဲ့ ဟာကြက္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ေနရေပသည္။သူကခႏၶာကိုယ္ ကို အနည္းငယ္ယိမ္းလိုက္ၿပီး လီယြန္ဟီရဲ့ ဓားခ်က္ ကို လွလွ ပပေရွာင္တိမ္းလိုက္သည္။" မင္းက ေရွာင္ ရဲတယ္ေပါ့ေလ"လီယြန္ဟီ က သူ႔ဓားကို အရွိန္ျႇမွင့္ၿပီး ထပ္မံတိုက္ခိုက္လိုက္သည္။သူ႔ဓားရဲ့ အျမန္ ႏွုန္းက ပိုျမန္လာေသာ္လည္းလီဖူခ်န္းက သူ႔ ရဲ့့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေနာက္ကိုပင္ပစ္လိုက္ၿပီးေလထဲမွာ ကေနသကဲ့သို႔ေရွာင္တိမ္းေနေလသည္။လီယြန္ဟီရဲ့့ဓားခ်က္ေတြက လီဖုခ်န္းရဲ့ အရိပ္ကိုေတာင္မွ ထိေအာင္ မခုတ္နိုင္ေခ်။" ဒါကလုံးဝ မျဖစ္နိုင္ဘူး"လီယြန္ဟီက သူ႔မ်က္လုံးကိုေတာင္ သူမယုံနိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။သူက အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္လိုက္ၿပီး ေျခာက္ေထာင့္ခ်ိဳး ဓားသိုင္းကို အစြမ္းကုန္ ထုတ္သုံးဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္ သူ ေနာက္က်သြားေလၿပီ။" လီယြန္ဟီ ။ငါ တိုက္ဖို႔လည္း အလွည့္ေပးပါဦးဟ။စကားေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ လီဖူခ်န္းက သူ႔ဓားကိုထုတ္လိုက္ၿပီးတိုက္ခိုက္လိုက္တယ္။" ထန္ "လီယြန္ဟီ ရဲ့ လက္ထဲက ဓားက လြတ္က်သြားတယ္။ေသြးေတြကလည္း သူ႔ပါးစပ္ကေန ထြက္လာခဲ့တယ္။သူ႔ရဲ့ ရင္ဘတ္အနားတစ္ဝိုက္မွာ အကၤ်ီစေတြက စုတ္ျပဲေနၿပီးလက္ဝါးရာႀကီးက အထင္းသား ေပၚေနေလသည္။" လီယြန္ဟီ ရွုံးသြားတာလားဟ"ေလ့က်င့္ေရးကြင္းျပင္မွာ ၾကည့္ေနက်တဲ့ လူေတြအားလုံးကလည္းေၾကာင္ကုန္က်တယ္။" ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ကုန္တာလည္းဟ။လြန္ခဲ့တဲ့ လဝက္ေလာက္ကဘဲ လီဖူခ်န္းက လီယြန္ဟီ စင္ေပၚက ပစ္ခ်တာကို ခံထားရတာေလ။ဒီ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အတြင္းမွာ သူ႔ပါရမီေတြ ျပန္ ရကုန္တာလားဟ။"" သူ႔ပါရမီေတြျပန္ရကုန္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ လဝက္ေလာက္နဲ႔ လီယြန္ဟီကို ေဆာ္ လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းမ်ား လြန္မေနဘူးလားဟ"လီဖူခ်န္းက သူ႔ဓားကို ဓားအိမ္ထဲ ျပန္ထည့္ လိုက္ၿပီး" လင္ဟြန္ဟီ ။အရင္ကတည္းက မင္းက ငါ့ကို ယွဥ္နိုင္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။အခုဆိုရင္ေတာ့ မင္းေတြးေတာင္မေတြးၾကည့္္ ေနနဲ႔ေတာ့။မင္းအိပ္မက္ထဲက နိုးထလာဖို႔ ငါ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္" ဟု ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။လီဖူခ်န္းထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲဒီကိစၥေၾကာင့္ လီကလန္ တစ္ခုလုံးဟာ ဆူညံ ပြက္ေလာ ရိုက္ သြားကုန္တယ္။***" ဖူခ်န္း မင္းပါရမီေတြ ျပန္ရလာၿပီ ဆို"ညစာစားေနရင္း နဲ႔ လီရွန္းဟန္က သူ႔့သားျဖစ္သူကို ေမးလိုက္သည္။လီဖူခ်န္း ရဲ့ အေမျဖစ္သူ ကေတာ့ ေႏြးေထြးတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ လီဖူခ်န္းကို စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။" အေဖ အေမ "" သားရဲ ့ပါရမီ ေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္တည္းက ျပန္ရေနပါၿပီ။အေဖ တို႔ကို ႐ုတ္တရက္ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႔ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနခဲ့တာပါ"လို႔ လီဖူခ်န္းက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။" ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ေကာင္ ။မင္းရဲ့ပါရမီေတြျပန္ရလာၿပီဆိုလည္း ေစာေစာကတည္းက ေျပာပါလားကြ။ မင္းအေမ က မင္းစိတ္နဲ႔ အစားမစားနိုင္ဘဲ ပိန္ေညာင္ေနတာ မေတြ႕ဘူးလား"လီရွန္းဟန္က ေက်နပ္ေနသည့္ ေလသံႀကီးျဖင့္ လီဖူခ်န္းကို ဆူလိုက္သည္။" ဟားဟားဟား "" ေနာက္ဆုံးေတာ့ မိုးနတ္မင္းႀကီးက ငါ ဆိုတဲ့ လီရွန္းဟန္ကို စိတ္မပ်က္ေစခဲ့ဘူးဘဲ"လီရွန္းဟန္က အားရပါးရကို ရယ္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာအျပသ္ရွိသလို ခံစားေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ႀကီးကလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။လီ ဖူခ်န္းကို သူမ်ားေတြ အနိုင္က်င့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလီဖူခ်န္း ခံစားေနရသလို သူလည္း ခံစားခဲ့ရတာျဖစ္သည္။သူ႔ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုေသာ အဆင့္အတန္းႀကီးကို ဖယ္ထားၿပီး ကေလးေတြ ရန္ပြဲၾကား ဝင္ပါရေအာင္လည္း အဆင္မေျပေခ်။ေနာက္ၿပီးေတာ့သူ တို႔ရဲ့ လီကလန္ က အခုေနာက္ပိုင္းတစ္စထက္တစ္စ ဆုတ္ယုတ္လာၿပီျဖစ္သည္။ သူ တို႔ရဲ့ ၾသဇာ အာဏာ လႊမ္းမိုးမွုက ယန္ ကလန္ ရဲ့ အေနာက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျပတ္က်န္ေနခဲ့ၿပီးေကာင္းကလန္ကေတာင္ သူ႔တို႔ကို သာလုနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီေလ။မူလအစက လီယြန္ဟိုင္နဲ႔ လီဖူခ်န္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္က လီကလန္ ရဲ့ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျဖစ္သည္။သူတို႔မွာ မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္း ရဲ့ တပည့္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ အခြင့္ အေရးေတာ္ေတာ္ မ်ားေလသည္။သူ တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကသာမိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းရဲ့ တပည့္ေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ လီကလန္ ရဲ့ ၾသဇာအရွိန္အဝါေတြကလည္း အရင္လိုထိပ္တန္း အဆင့္ကို ျပန္ေရာက္ လာဖို႔ ေမၽွာ္လင့္လို႔ရတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ အခုလက္ရွိေနရာ မွ ရပ္က်န္ေနခဲ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ဘယ္အေဖကမ်ား သူ႔့ကေလးရဲ့အနာဂတ္ ကို အျမင့္ဆုံးအထိ မေမၽွာ္မွန္းဘဲ ေန နိုင္မွာလည္း။လီဖူခ်န္း ပါရမီေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားကတည္းက အေပၚယံ မွာေတာ့ သူက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေနသလို ဟန္ေဆာင္ေနေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဗေလာင္ဆူေနတာ ျဖစ္သည္။အခုေတာ့ သူ စိတ္ေအးသြား ရၿပီ။" ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ ဖူခ်န္း မင္းဘယ္လို လီယြန္ဟီကို အနိုင္ယူလိုက္တာလည္း" မင္းသိုင္းပညာကို မေလ့က်င့္တာ တစ္ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီေလ။" သူ႔အေမျဖစ္သူ ရွန္းယုယန္ က သိခ်င္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ လီဖူခ်န္းကိူေမးလိုက္သည္။" သားရဲ့ ပါရမီေတြ ျပန္ရလာကတည္းက ဓားသိုင္းအေပၚအာ႐ုံစိုက္နိုင္စြမ္းက အရင္ကထက္ ဆယ္ဆေလာက္ပိုေကာင္းလာတာကို သိလိုက္ရတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ လီယြန္ဟီ က အရမ္း ညံံ့ ေနလို႔လည္း ေနမွာပါ။"" အေကာင္းနဲ႔ အဆိုးဆိုတာ အျမဲဒြန္တြဲေနတာဘဲ"သူက တစ္ႏွစ္ေလာက္ မေလ့က်င့္နိင္ဘဲ ေနခဲ့ရတာအတြက္ သူ႔ပါရမီေတြ ျပန္ရလာတဲ့အခါ မိုးနတ္မင္းႀကီးက ေလ်ာ္ေၾကးအေနနဲ႔ ျပန္ေပးလိုက္တာေပါ့ မိန္းမရာ"လီရွန္းဟန္က သူ႔သားကိုၾကည့္ရင္းမိန္႔မိန္႔ႀကီး ေျပာလိုက္သည္။***ထိုအခ်ိန္တစ္ျခား ညစာ စားပြဲတစ္ခု မွာေတာ့ စိတ္ပ်က္ျခင္း ဆူပူေအာ္ဟစ္ျခင္းေတြ နဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။"ယြန္ဟီ "" ဘာျဖစ္ခဲ့တာလည္းဆိုတာ ငါ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပစမ္း"လီတိုင္းဟန္ က လီယြန္ဟီ ကို ေမးလိုက္တယ္။လီယြန္ဟီက ေၾကာက္လန္႔ေနၿပီး" ကၽြန္ေတာ္မသိဘူးအေဖ။ တစ္ကယ္မသိတာ .........ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဓားကို ျမင္ေတာင္ မျမင္လိုက္ရဘူး"သူ႔ရဲ့ညီေလးျဖစ္ပ်က္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး လီယြန္ဟိုင္ပ" ငါအစတည္းက မင္းကို မေျပာခဲ့ဘူးလား။မင္းရဲ့ဓားသိုင္းမွာ ဟာကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ" ။မင္းကတစ္ကယ့္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္ဘဲ။"ေတာ္ေတာ့ ယြန္ဟိုင္။ သူ ကမင္းညီေလးေနာ္။သူ႔ကိုမငိးကအားေပးရမွာေလ။" သူတို႔ရဲ့ အေမျဖစ္သူကဆူပူေနတဲ့ လီယြန္ဟိုင္ကို တားျမစ္လိုက္တယ္။" မင္းက ဒီလိုေကာင္ကိုေတာင္မနိုင္ရင္ ေနာက္က်ရင္ တစ္ျခားသူေတြကို ဘယ္လို နိုင္မလည္း"လီတိုင္းရွန္ ကေတာ့သူ႔သားျဖစ္သူ လီယြန္ဟီကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတုန္းဘဲ။သူ က လီရွန္းဟန္ နဲ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ယွဥ္ၿပိဳင္လာတာျဖစ္သည္။လီကလန္ ေခါင္းေဆာင္ေနရာကို လီရွန္းဟန္က ရသြားေပမယ့္လည္းသူ႔သားေတြ လက္ထက္က်ရင္ ကလန္ေခါင္းေဆာင္ေနရာကို ရယူနိုင္လိမ့္မယ္ လို႔ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ထားခဲ့တာျဖစ္သည္။သူ႔ရဲ့ သားအႀကီးကကလန္ရဲ့ ပါရမီရွင္တစ္ယာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး မိုးျပာေရာင္ ဂိုဏ္းရဲ့ တပည့္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္လည္း ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ ရွိေပသည္။သူ႔သားငယ္ကလည္း ဒီႏွစ္ထဲမွာ အေတာ္ေလး တိုးတက္လာျဖင့္ သူက အေတာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာ။ ဒီေန႔ေတာ့ သူ႔သားငယ္က ဟိုေကာင္ လီရွန္းရန္ ရဲ့ သားကို မရွု မလွ အေရးနိမ့္ခဲ့ေခ်ၿပီ။သူ႔့အေဖ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေနတာကို သိတဲ့ံ လီယြန္ဟိုင္က" အေဖ တစ္ေန႔ အခြင့္အေရးၾကဳံလာခဲ့ရင္ ညီေလးက လီဖူခ်န္းကို ျပန္ဆုံးမနိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ကူညီ ေပးပါမယ္"သူ ကလီဖူခ်န္းကို ဟိုးအရင္ကတည္းက မ်က္စိထဲ ထည့္သည္မဟုတ္ေခ်။ သူ႔ရဲ့ပါရမီက လီဖူခ်န္းထက္ အမ်ားႀကီးသာသည္ဟုလည္း ယုံၾကည္ထားသည္။" ဘန္း ဘန္း"လီဖူခ်န္းကအသက္ကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရွူထုတ္ေနသည္။သူတစ္ခါတစ္ခါ အသက္ရွူ လိုက္တိုင္းမွာ သူ႔ရဲ့ ဝမ္းဗိုက္နားမွာ အနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးတစ္ခုကေပၚလာသည္။မႏွစ္တုန္းကတည္းက လီဖူခ်န္းက လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ေလးရဲ့အျမင့္ဆုံး အဆင့္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီးသားျဖစ္သည္။ၾကားထဲမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္မေလ့က်င့္ဘဲ ေနလိုက္ရသည့္ အတြက္ သူ႔ရဲ့ အတြင္းအားေတြက လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ ငါးကို တက္ေရာက္ဖို႔အတြက္ မလုံေလာက္ဘုးျဖစ္ေနသည္။တစ္ႏွစ္ေလာက္ အတြင္းအားမက်င့္ဘဲ ေနခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အရာက သာမန္ ကိစၥ တစ္ခုမဟုတ္ေပ။လီဖူခ်န္ရဲ့ အသိစိတ္ နယ္ပယ္ထဲမွာေတာ့ အစိမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔စိတ္ဝိညာဥ္က အစိမ္းေရာင္ႀကိဳးေလးေတြကို ထုတ္လႊတ္လိုက္ၿပီး ေရႊေရာင္ လက္ဖြဲ႕အေဆာင္ကို ရစ္ပတ္ေနသည္။ညက နက္သထက္ နက္လာခဲ့ၿပီ။လီဖူခ်န္းရဲ့ ဝမ္းဗိုက္မွာျဖစ္ေနသည့္ အနီေရာင္ အမွတ္ကေလးကကြဲထြက္သြားၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးက ေသြးေၾကာေတြထဲကို ေရာက္သြားေလသည္။ေသြးေၾကာ အသစ္ငါးခု ကလည္းျဖစ္ေပၚလာသည္။" ေက်ာက္စိမ္းနီ ပညာရပ္ရဲ့ ပဥၥ မ အဆင့္"အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွူလိုက္ၿပီး လီဖူခ်န္းက သူ႔မ်က္လုံးေတြကို ဖြင့္လိုက္သည္။ပညာရပ္တစ္ခုမွာ အဆင့္တစ္ခုတက္သြားတာကသူ႔ရဲ့က်င့္ႀကံႏွူန္းကိူ ပိုျမန္လာေစၿပီး သူ႔့ရဲ့ အတြင္းအားေတြကိုလည္း ကို သိပ္သည္းသြားေစတယ္ေလ။အဆုံးမဲ့ အာဏာ အပိုင္း ၅အစစ္အမွန္ တိုက္ပြဲေလျပည္ဓားသိုင္း ကို ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္နဲ႔ ဓားသေဘာသဘာဝ ကိုဖမ္းဆုပ္နိုင္ၿပီးေနာက္ အစြန္းေရာက္ ဓားသိုင္းကို ေလ့က်င့္ရသည္မွာ လီဖူခ်န္းအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး လြယ္ကူ သြားခဲ့သည္။ သူက အစြန္းေရာက္ဓားသိူင္းကို ကိုးရက္တည္းနဲ႔ ၿပီးျပည့္စုံျခင္း အဆင့္ကိုေရာက္ေအာင္ေလ့က်င့္နိုင္ခဲ့တယ္။အစြန္းေရာက္ ဓားသိုင္းရဲ့ ျပင္းထန္မွု အစြမ္းကေတာ့ ၾသခ်ရေလာက္တယ္။ ဓားတစ္ခ်က္ ထုတ္လိုက္တာနဲ႔ လူနစ္ေယာက္ ဖက္ရေလာက္ေအာင္ႀကီးမားတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ကို ႏွစ္ပိုင္းျပတ္သြားေစတယ္ေလ။ဒီဓားသိုင္းရဲ့ ျပင္းထန္မွုကို ေလေျပဓားသိုင္းရဲ့ႏွစ္ဆေလာက္ရွိတာျဖစ္သည္။ေလေပြမုန္သိုင္း ေျခကန္ခ်က္နဲ႔ ေလေျပဓားသိုင္းက သဘာဝအားျဖင့္ေတာ့တူညီတာျဖစ္တယ္။ သိုင္းႏွစ္ခုစလုံးက ေလဓာတ္ကို အထူးျပဳတာျဖစ္သည္။ ဒီေျခသိုင္းကိုေတာ့ သုံးရက္တည္းနဲ႔ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့အဆင့္ကို ေလ့က်င့္နိုင္ခဲ့တယ္။" ငါ တစ္ကယ့္ တိုက္ပြဲစစ္စစ္နဲ႔ ေလ့က်င့္ ဖို႔အခ်ိန္က်ၿပီထင္တယ္။"က်င့္ႀကံျခင္း ၊နည္းစနစ္နဲ႔ သိုင္းပညာရပ္ ေတြဟာ သိုင္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ့ အေျခခံ ေတြ ျဖစ္သည္။ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အေၿခ ခံေတြက ညီမၽွေနၿပီး လက္ညီေနတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ တစ္ကယ့္တိုက္ပြဲ မွာ တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကဳံ ေတြက စကားေျပာလာမွာျဖစ္သည္။ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္ကတည္းက အခုထက္ထိ လီဖူခ်န္းက တစ္ကယ့္ ေသေရးရွင္ေရး တိုက္ပြဲေတြကိုတစ္ခါမွ မတိုက္ခိုက္ဖူးေသးဘူး။ဒါေၾကာင့္ သူဟာ သူ႔အာနည္းခ်က္က ဒါဘဲျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔သံမဏိဓားကို ခါးမွာ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ျမဴခိုး ေတာင္တန္းေတြ ရွိရာကို ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။***ျမဴခိုး ေတာင္ ဟာဧရိယာ အေတာ္ ေလးက်ယ္ဝန္းတဲ့ ေတာင္ ျဖစ္သည္။အဲဒီေတာင္ရဲ့နာမည္ ဟာ ယုံဝူး( ျမဴခိုး) ၿမိဳ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ျမဴခိုးေတာင္တန္း နားမွာ အေျခခ် ေနထိုင္တဲ့ လူေတြက ယုံဝူး ကလူေတြ ဟုေခၚေဝၚက်ရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ ၾကာေညာင္းလာတဲ့အခါမွာ ယုံဝူးၿမိဳ ျဖစ္တည္လာတာျဖစ္တယ္။ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒီေတာင္ ႀကီးေၾကာင့္ ယုံဝူး ၿမိဳ႕ဆိုတဲ့ အမည္တြင္လာရတာ ျဖစ္သည္။ဒီႏွင္းေတြ တစ္ဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ေတာင္တန္း တစ္ေလ်ာက္ကိုေတာ့ အႏၲရယ္ ႀကီးလြန္းတဲ့ မိစၧာ သားရဲေတြက ႀကီးစိုးေနက်တာျဖစ္သည္။တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆိုရင္ တစ္ကယ့္နတ္ဆိုး စစ္စစ္ေတြေနထိုင္က်တယ္။အဆင့္ တစ္ အမ်ိဳးအစား မိစၧာ သားရဲေတြႏွင့္ နတ္ဆိုးေတြက လူသားနယ္ပယ္အဆင့္က စစ္သည္ေတာ္မ်ားနဲ႔ အဆင့္ခ်င္းတူညီၾကတယ္။ေတာင္ ရဲ့ အလည္ဗဟို ဧရိယာ ကို နီးကပ္လာရင္ေတာ့ အဆင့္ႏွစ္အမ်ိဳးအစား မိစၧာသားရဲေတြနဲ႔ နတ္ဆိုးေတြကို ရင္ဆိုင္ရမွာျဖစ္တယ္။အဆင့္ႏွစ္အမ်ိဳးအစားသားရဲေတြက စိတ္တန္ခိုးဖြဲ႕စည္းျခင္း အဆင့္ကစစ္သည္ေတာ္ ေတြနဲ႔ အဆင့္ခ်င္းတူညီက်တယ္။ အဆင့္ ႏွစ္အထြတ္အထိပ္မိစၧာသားရဲ တစ္ေကာင္က စိတ္တန္ခိုးဖြဲ႕စည္းျခင္း အဆင့္ ကိုးက စစ္သည္ေတာ္ေတြနဲ႔ ဆယ္ခါတိုက္ခိုက္ရင္ ကိူးခါေလာက္ အနိုင္ ရနိုင္တာျဖစ္တယ္။လီဖူခ်န္း က သူ႔အသက္ကို အလဟသအဆုံးရွုံး ခံဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အဆင့္တစ္ မိစၧာသားရဲေတြ က်က္စားတဲ့ ဝန္းက်င္နားမွာဘဲ ေလ့က်င့္ဖို႔ အစီအစဥ္ခ်ထားတယ္။ေတာတြင္းတစ္ေလၽွာက္ လမ္းေတြကေတာ့ယိုယြင္းပ်က္စီးေနသည္။ထို လမ္းတစ္ေလၽွာက္ကိုေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ ရဲ့ေလေပြ မုန္တိုင္း ေျခသိုင္းကို ေလ့က်င့္ရင္း ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ဒါက သူ႔အတြက္ေတာ့ ခဲတစ္လုံးတည္းနဲ႔ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ ပစ္သလိုဘဲေလ။အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းကျမဴခိုးေတာင္တန္းအစပ္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။" ျမဴခိုးေတာင္က ၾကားဖူးတဲ့ အတိုင္းဘဲ အႏၲ ရယ္ေတာ့မ်ားမယ့္ပုံဘဲဟ"အႏၲရာယ္ရွိသည့္ နယ္ေျမကိုေရာက္လာၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ လီဖူခ်န္းက သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး ခရီးဆက္ေနသည္။႐ုတ္တရက္ အႏၲရယ္အေငြ႕အသက္ကို ခံစားလိုက္ရသည့္အတြက္ လီဖူခ်န္း ရဲ့ တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီး ထသြားတယ္။" ရႊစ္"သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ့့ေအာက္က အစိမ္းေရာင္ အရိပ္တစ္ခုက ျမႇားတစ္စင္းပစ္လိုက္သလို သူ႔ဆီကို တိုးဝင္လာတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။တစ္ကယ့္အေရးႀကီးတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အလိုက္သင့္ လွုပ္ရွားသြားၿပီး အစိမ္းေရာင္ အရိပ္ကိုဖမ္း ကိုင္ထားလိုက္တယ္။အဲအစိမ္းေရာင္ အရိပ္ က ေႁမြတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနၿပီး သူ႔့ရဲ့ ဦးေခါင္းကလီဖူခ်န္းရဲ့ လက္ ျဖင့္ ျမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္းကို ခံထားရသည္။အဆင့္ တစ္ အမ်ိဳးအစား အဆင့္နိမ့္မိစၧာသားရဲ အၿမီးစိမ္း ေႁမြ။သူ႔ရဲ့ ခြန္အားက လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္တစ္က စစ္သည္ေတာ္ေတြကိုေတာင္ မယွဥ္နိုင္ေပမဲ့လည္း သူ႔ရဲ့အဆိပ္ကေတာ့ လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ေျခာက္ သို႔မဟုတ္ အဆင့္ခုနစ္က စစ္သည္ေတာ္ေတြကိုေတာင္ တုန္းခနဲလွဲက်ေသဆုံးသြားေစနိုင္တယ္။" ျမဴခိုးေတာင္တန္း ဆိုတာ တစ္ကယ့္အႏၲရာယ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတာဘဲ"လီဖူခ်န္းက သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး အေရွ႕ကို ဆက္သြားလိုက္သည္။သူ႔ရဲ့ အာ႐ုံ ငါးပါးစလုံး ကို အသုံးျပဳလိုက္ၿပီး သူ႔အတြင္းအားေတြကိုလည္း တစ္ကိုယ္လုံးကိုျဖန္႔က်က္ထားလိုက္သည္။ျမက္ပင္ေလးတစ္စ လွုပ္သြားတာကိုေတာင္ သူက အာ႐ုံ ခံစားေနနိုင္ၿပီျဖစ္သည္။"ဟင္ ဒါက ေဆးဖက္ဝင္ အပင္ဘဲ"လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ အျမင္အာ႐ုံကို ပို အားစိုက္လိုက္တဲ့အခါ မနီးမေဝး ကေတာင္ကုန္းေလး တစ္ခုေပၚမွာ ပန္းပင္ေသးေသးေလးတစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။အဲအပင္က နဂါးသြဲ႕ ႏွင္းစက္ပင္ဟုေခၚၿပီး ေရႊ ျပား ႏွစ္ေထာင္ တန္ဖိုးရွိတာ ျဖစ္သည္။ေရႊျပားႏွစ္ေထာင္ဆိုတာ နည္းတဲ့ တန္ဖိုး မဟုတ္ဘူးေလ။ေရႊျပားတစ္ျပားက ေငြျပား ဆယ္ျပားဒါမွမယုတ္ ေၾကးျပား တစ္ေထာင္ နဲ႔ တန္ဖိုးခ်င္းညီတယ္။ယုံဝူးၿမိဳ႕ က သာမန္အိမ္ေထာင္စု တစ္စု ရဲ့ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ဝင္ေငြကေရႊျပား ဆယ္ျပား ဘဲ ရွိတာေလ။ လီဖူခ်န္းက ကလန္ ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ သားျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ တစ္လစာအသုံးစားရိတ္က ေရြျပား ဆယ္ျပားဘဲျဖစ္သည္။လီဖူခ်န္းက နဂါးသြဲ႕ ႏွင္းစက္ ပန္းပင္ကို အျမစ္ပါမက်န္တူးယူလိုက္ၿပီး ေက်ာက္စိမ္းေသတၱာေလးတစ္ခုထဲမွာ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ဒီေက်ာက္စိမ္း ေသတၱာေလးက ေငြျပားဆယ္ျပားေလာက္ဘဲတန္ေပမယ့္ ဒီေဆးပင္ကို မညိဳးႏြမ္းသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားနိင္တယ္။***အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ ဆက္သြားစရာ လမ္းမရွိေတာ့သည့္ အတြက္ လီဖူခ်န္းကသစ္ပင္ေတြေပၚကေန ခရီးဆက္ေနရတယ္။သူက သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရဲ့ထိပ္ဆုံးေပၚကိုတက္လိုက္ၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားမယ့္ ခရီး လမ္းေၾကာင္းကို ရွာေဖြလိုက္သည္။လီဖူခ်န္းတက္ေနသည့္ သစ္ပင္ႀကီးႏွင့္ မနီးမေဝး ခ်ဳံပုတ္ တစ္ခုရဲ့ အေနာက္မွာရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ပုံေပၚသည့္ သားရဲႀကီးတစ္ေကာင္ရွိေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ထို မိစၧာ သားရဲႀကီးက ညိဳညစ္ညစ္အေရာက္ရွိေနၿပီးသူ႔့အၿမီးကေန ေခါင္းအထိ ဆိုရင္ ႏွစ္မီတာခြဲေလာက္ ရွည္တယ္။သူ႔မ်က္လုံးေတြက ေသြးေအးၿပီး ရက္စက္တတ္သည့္ ပုံ ရွိသည္။အဲဒီေကာင္က အဆင့္တစ္ မိစၧာသားရဲျဖစ္သည့္ သံမဏိအရိုး ေခြးအ ပင္ျဖစ္သည္။လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ငါးက စစ္သည္ေတာ္ေတြႏွင့္ ခြန္အားခ်င္းညီၿပီး သူ႔ရဲ့ အားနည္းခ်က္ ေနရာေတြကိုသာ ထိေအာင္ မတိုက္ခိုက္နိုင္ပါက လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ေျခာက္က စစ္သည္ေတာ္ေတြေတာင္ အေသသတ္ဖို႔ မလြယ္ကူတဲ့ သားရဲတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။" ဒါက တစ္ကယ့္ သံမဏိအရိုး ေခြးအႀကီးဟ"လီဖူခ်န္းက နဖူး တြန္႔ သြားတယ္။ဒီ သံမဏိ အရိုး ေခြးအ ကို သတ္ျဖတ္ရတာက သူ႔အတြက္အလြန္လက္ဝင္မွာျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္ စိတ္မသက္မသာ ခံစားေနရတယ္။ေခြးအကလည္း လီဖူခ်န္းရွိေနတာကို သတိျပဳမိသြားၿပီး သူရွိေနသည့္ေနရာကို ရန္လို သည့္ အၾကည့္ေတြျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ကေလးတစ္ေယာက္ေအာ္ငိုေနသလို စူးစူးရွရွ အူလိုက္ၿပီးသံမဏိအရိုး ေခြးအ ႀကီးက လီဖူခ်န္း ရွိေနသည့္ သစ္ပင္ရွိရာသို႔တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးလာၿပီး သစ္ပင္ႀကီးကို လက္သည္းျဖင့္ ပုတ္လိုက္ေလသည္။" ဘန္း"သစ္ပင္ႀကီးက တုန္ခါသြားၿပီး သစ္ရြက္ေတြကလည္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြ က် လာေလသည္။ လီဖူခ်န္းကလည္း ကိုယ္ေနဟန္ထားပ်က္သြားၿပီး သစ္ပင္ေအာက္သို႔ျပဳတ္က်သြားတယ္။" ငါလိုးမ ေစာက္ေခြးအ"လီဖူခ်န္းက ဒီ သံမဏိအရိုး ေခြးအ ရဲ့ တိုက္ခိုက္မွုက ဒီေလာက္ျမန္လိမ့္မယ္ မထင္ထားတဲ့ အတြက္ ဘာမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မွု မျပဳလုပ္ထားခဲ့ေပ။ဒါေပမယ့္ သူက လ်င္ျမန္စြာနဲ႔ဘဲ သစ္ကိုင္းေတြကို ဖမ္းဆုပ္ၿပီးျပဳတ္က်တဲ့ အရွိန္ကို ေလ်ာ့ နည္းေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။သံမဏိအရိုးေခြးအကလည္း တစ္ခ်က္မာန္ဖီလိုက္ၿပီး ေလထဲကို ခုန္တက္လာၿပီး လီဖူခ်န္းကို ခုန္အုပ္လိုက္တယ္။" ေအာက္ျပန္ဆင္းစမ္း"လက္တစ္ဖက္က သစ္ကိုင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္းနဲ႔ က်န္လက္တစ္ဖက္ကဓားကိုဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး လီဖူခ်န္းက ေခြးအႀကီးရဲ့ေခါင္းကို ခုတ္ခ်လိုက္တယ္။ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ အသံႀကီးကထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ဓားခ်က္က ေခြးအႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာကိုထိသြားၿပီး ဒဏ္ရာျဖစ္သြားေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခြးအႀကီးကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဒဏ္ရာရသြားေစေလာက္တဲ့အထိေတာ့ မျဖစ္ေစခဲ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ လီဖူခ်န္းကို ခုန္အုပ္လိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ့ အရွိန္ကိုေတာ့ ေလ်ာ့က်သြားေစခဲ့တယ္။ယိမ္းခါေနတဲ့ သစ္ကိုင္းကို အားယူၿပီး လီဖူခ်န္းက လက္ေမာင္းေလာက္တုတ္သည့္ သစ္ကိုင္းတစ္ခုေပၚသို႔ ခုန္တက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူကသစ္ပင္ကိုေသေသခ်ာခ်ာ ကိ္ုင္ထားလိုက္တယ္။ ဒါမွ ေနာက္တစ္ခါ မျပဳတ္က်ေတာ့မွာေလ။" ဘန္း ဘန္းဘန္း"သံမဏိ အရိုး ေခြးအ က သစ္ပင္ႀကီးကို တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္တိုက္ခိုက္လိုက္သည္။ပင္စည္တစ္ခုလုံး တုန္ခါေနၿပီး အျမစ္ေတြ ကၽြတ္ထြက္လာတဲ့အသံ ကို လီဖူခ်န္းက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ၾကားေနရသည္။ေနာက္ထပ္ အနည္းငယ္ ထပ္တိုက္တာခံလိုက္ရတာနဲ႔ ဒီသစ္ပင္ႀကီးက လွဲၿပိဳ သြားေတာ့မွာျဖစ္တယ္။" မင္းကဒီေလာက္ေသခ်င္မွေတာ့ ငါမင္းဆႏၵကိုျဖည့္ဆည္းေပးရတာေပါ့ ကြာ။ငါ့ဓား က အလွျပဖို႔ခ်ိတ္ထားတာမဟုတ္ဘူးကြ"လီဖူခ်န္းက ဓားကို လက္မွာက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ေခြးအႀကီးဆီကို သစ္ပင္ေပၚမွ ေဇာက္ထိုးဆင္းသြားၿပီး တိုက္ခိုက္လိုက္ေလသည္။ေခြးအႀကီးကလည္း တိုက္ပြဲအေတြ႕အၾကဳံ အေတာ္မ်ားသည့္ပုံပင္။လီဖူခ်န္းရဲ့ဓားခ်က္ကို သူ႔ရဲ့ လက္သည့္းျဖင့္ပုတ္ထုတ္လိုက္ေလသည္။သိူ႔ေပမယ့္လီဖူခ်န္းရဲ့ မ်က္စိထဲမွာ ေခြးအႀကီးရဲ့လွုပ္ရွားမွုေတြကို ေကာင္းကင္ကေနၾကည့္ေနရသည့္အတိုင္း ရွင္းရွင္း လင္းလင္းျမင္ေနရၿပီး ဟာကြက္ေတြကို ေတြ႕ေနရေလသည္။လီဖူခ်န္းက ေလထဲမွာတစ္ပတ္လည္ ေအာင္လွည့္လိုက္ၿပီး ေရွာင္တိမ္းလိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ ေခြးအႀကီး၏ ညာဘက္နံေစာင္းမွ တတိယေျမာက္ အရိုးႏွင့္ စတုတၳ ေျမာက္ အရိုးၾကားထဲက ေနရာလြတ္ကို ဓားျဖင့္ ထိုးစိုက္လိုက္ေလသည္။ဓားသြားက နံရိုးၾကားထဲ စိုက္ဝင္သြားၿပီး အဆုတ္ကိုထိသြားသျဖင့္ ေသြးစိမ္းရွင္ေတြက ေရပန္းအလား ပန္းထြက္လာေလသည္။ဒါေပမယ့္ သူကေခြးအႀကီး ရဲ့ ျပန္လည္ တုံ႔ ျပန္နိုင္စြမ္းကို ေလ်ာ့တြက္ထားခဲ့ေလသည္။ ေခြးအႀကီးက ေသလုနီးပါးဒဏ္ရ ရသြားေသာ္လည္း မေသသြားဘဲနဲ႔ သူ႔့ရဲ့လက္သည္းနဲ႔ လီဖူခ်န္းကို ျပန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသးတယ္။လီဖူခ်န္းက မထင္မွတ္ထားတဲ့အတြက္အသည္းအသန္ေျမျပင္ေပၚမွာ လူးလိမ့္ၿပီး ေရွာင္လိုက္ရတယ္။ထို႔ေနာက္ အလ်င္အျမန္ခုန္ထလိုက္ၿပီး" ေလေျပဓားသိုင္း တတိယအကြက္ ပန္းသတင္းေလညႇင္းေဆာင္"" ရႊမ္း"သူ႔လက္ထဲဓားက အေရာက္တစ္ခ်က္လက္သြားၿပီး ေနာက္ ဦးေခါင္းတစ္လုံးက ေျမျပင္ေပၚကို ျပဴတ္က်လာခဲ့တယ္။++++++++______________+++++++++++++_______ေခြးအႀကီးကို သုတ္သင္ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ထိုေနရာမွာပင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီး ဒီတိုက္ပြဲမွာ သူဘယ္ေနရာေတြ လိုအပ္သလည္းဆိုတာကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ေနတယ္။ပထမဆုံးအခ်က္အေနနဲ႔ သူ က ရန္သူကိုအနည္းငယ္ေၾကာက္ရြံေနခဲ့ၿပီး သူ႔ရဲ့ ဓားခ်က္ကိုသူ ယုံၾကည္မွု လြန္ကဲေနခဲ့တာကို သတိျပဳမိတယ္။ဒုတိယ အခ်က္အေနနဲ႔ အသက္လုတိုက္ပြဲေတြမွာ ရန္သူကို ေသေအာင္အျမစ္ျပတ္ တိုက္ခိုက္ရမယ္ဆိုတာဘဲ။သူ႔အသိစိတ္ထဲက ေရႊေရာင္အေဆာင္ လက္ဖြဲ႕က သူ႔ရဲ့ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္ဆိုရင္ ဒီတိုက္ပြဲက ရန္သူက ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းေနပါေစ။ကိုယ္တိုင္က မေၾကာက္မရြံ့ နဲ႔ ျပန္တိုက္ခိုက္မယ္ဆိုရင္နိုင္ဖို႔နည္းလမ္းရွိတယ္ဆိုတဲ့သင္ခန္းစာကို ေပးခဲ့တာဘဲ။အဆုံးမဲ့ အာဏာ အပိုင္း ၆သိုင္းပညာရွင္ တို႔ရဲ့ လက္ဝတ္ရတနာ" အူ ဝူး"လီဖူခ်န္းက သတၱဳ လက္သည္း ဝံပုေလြ ႏွင့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုအနီးတြင္ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ေနသည္။သတၱဳ လက္သည္း ဝံပုေလြက ခုခံအားအပိုင္းမွာေတာ့ သံမဏိအရိုး ေခြးအ ေလာက္ မႀကံ့ခိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ခိုက္မွူအပိုင္းမွာေတာ့ အရမ္းကို ၾကမ္းလြန္းတယ္။ သူ႔ရဲ့ မီတာဝက္ေလာက္ရွိတဲ့ လက္သည္းေတြက ပုံမွန္သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ႏွစ္ပိုင္းျပတ္သြားေစနိင္တယ္။" ထန္"သတၱဳ လက္သည္းဝံပုေလြရဲ့ လက္သည္း နဲ႔လီဖူခ်န္းရဲ့သံမဏိ ဓားတို႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ တဲ့အခါမွာေတာ့ ဓားသြားက လက္သည္းတစ္ေလ်ာက္အလိုက္သင့္ ကပ္သြားၿပီး ဝံပုေလြႀကီးရဲ့ ရင္ဘတ္ကိုထိုးစိုက္သြားတယ္။" စုစုေပါင္း သိုင္းကြက္ေလးကြက္။ငါတိုးတက္ဖို႔အေတာ္လိုေသးတာဘဲ"သံမဏိ အရိုး ေခြးအ နဲ႔ တိုက္ခိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သတၱဳ လက္သည္းေျမေခြးနဲ႔ ထပ္ ေတြ႕ ခဲ့တယ္။ဒီ သတၱဳ လက္သည္း ေျမေခြးကို သတ္ျဖတ္နိုင္ဖို႔ကေတာ့ဓားခ်က္ေလးခ်က္ ထုတ္သုံးလိုက္ရတသည္။ဒီအေၾကာင္းကို တစ္ျခားလူေတြ သိလို႔ကေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ကုန္က်မွာျဖစ္တယ္။လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ ငါးမွာ ရွိတဲ့ကၽြမ္းက်င္သူေတြေတာင္မွသတၱဳ လက္သည္း ဝံပုေလြ ဒါမွ မဟုတ္ သံမဏ္ိအရိုး ေခြးအ တို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရလၽွင္ အားအင္ကုန္ခမ္းၿပီး ေမာပန္းႏြမ္းနယ္သြားနိုင္တယ္ေလ။သူတို႔ႏွင့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ဖို႔ကို ေတာ္႐ုံ လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ငါး က စစ္သည္ေတာ္ေတြက စဥ္းစားမည္မဟုတ္ေပ။ လီဖူခ်န္းကေတာ့ ဒီသားရဲႏွစ္ေကာင္ကို အားပင္သိပ္ မစိုက္ထုတ္လိုက္ရဘဲ သက္ေတာင့္ သက္သာႏွင့္ အနိုင္ယူ လိုက္နိုင္သည္။သူ႔ရဲ့ဓားသိုင္းက ေတာ္႐ုံလူသားနယ္ပယ္အဆင့္ကစစ္သည္ေတာ္ေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာေနၿပီဆိုတာကိုဒီအခ်က္ကသက္ေသျပေနတာျဖစ္သည္။အရိုးသံမဏိ ေခြးအ၊ သတၱဳလက္သည္းဝံပုေလြ၊ ေဒါ သဝက္ဝံ၊ေရႊေရာင္ကြက္ က်ားသစ္ စသည့္မိစၧာသားရဲ ေလးေကာင္ကို တစ္ရက္အတြင္းမွာဘဲ လီဖူခ်န္းက သတ္ျဖတ္ပစ္နိုင္လိုက္သည္။အၿမီးစိမ္းေႁမြလိုအဆင့္ နိမ့္သားရဲမ်ိဳးကိုေတာ့ ဆယ္ေကာင္ေလာက္သူ ရလိုက္သည္။တိုက္ပြဲ အေရအတြက္မ်ားလာသည္ႏွင့္အမၽွ လီဖူခ်န္းရဲ့ လက္ေတြ႕ တိုက္ခိုက္မွု အပိုင္းကအရမ္းကိုတိုးတက္လာခဲ့ၿပီ။သူ႔ရဲ့ ဓားသိုင္းက အရင္လိုေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္မေနေတာ့ဘဲအထူးေကာင္းမြန္လာေပသည္။***ေကာင္းကင္က အေမွာင္ ပ်ိဳးစျပဳလာၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ လီဖူခ်န္းက လီကလန္ကို ကတိုက္ကရိုက္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ဒီေန႔ကေတာ့ သူ႔အတြက္ေကာင္းေကာင္းႀကီး တြက္ေခ်ကိုက္သြားေလၿပီ။အဝါေရာင္အမ်ိဳးအစား အဆင့္နိမ့္ေဆးပင္ ခုနစ္ပင္။သတၱဳ လက္သည္း အခု ႏွစ္ဆယ္။ေရြျပားႏွစ္ဆယ္တန္တဲ့သားရဲ အေရခြံ ေလးခုဒီဟ တို႔ကို သူရလာတယ္ေလ။လီကလန္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေတာ္ပင္ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္သည္။သူရခဲ့သည့္ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔မွဘဲ သြားေရာင္းေတာ့မည္ဟုဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။လီရွန္းဟန္က ထမင္းစားပြဲမွာထိုင္ရင္း လီဖူခ်န္းကို ေစာင့္ေနေပသည္။" ဖူခ်န္း သားဒီေန႔ ဘာေတြ အလုပ္မ်ားေနတာလည္း"လီဖုခ်န္းက သူ ျမဴခိုးေတာင္တန္းဘက္ကိုသြားတယ္လို႔ သူ႔အေဖကို မေျပာရဲဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ျမဴခိုးေတာင္တန္းက အရမ္း အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ေလ။ သူ႔အေဖ နဲ႔ အေမကို သူ႔အတြက္ မစိုးရိမ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္သူက လိမ္လိုက္တယ္။"အေဖ ကၽြန္ေတာ္ လူရွင္းတဲ့ ေနရာ မွာ ဓားသိုင္းသြားေလ့က်င့္ေနတာပါ။""ေအး ။ ဟုတ္လား"လီရွန္းဟန္က ထပ္ၿပီး ဆက္မေမးေတာ့ဘူး။ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူငယ္စဥ္တုန္းကလည္း ဓားသိုင္းက်င့္ ဖို႔ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေနရာေတြကိုမၾကာခဏ သြားေလ့ရွိတယ္ေလ။ညစာစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔အခန္းကို ျပန္လာခဲ့တယ္။သူ႔အခန္းထဲက ျမက္ဖ်ာေပၚမွာ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ေက်ာက္စိမ္းနီ ပညာရပ္ကို စတင္ေလ့က်င့္လိုက္တယ္။ထို႔့ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ၾကားထဲက ေက်ာက္စိမ္းပုလင္းေလးတစ္လုံးထုတ္လိုက္ၿပီး စိတ္ဝိညာဥ္ေဆးလုံးတစ္လုံးကို လက္ဖဝါးေပၚသြန္ခ်လိုက္တယ္။ဒီေဆးက အဝါေရာင္အမ်ိဳးအစား အဆင့္နိမ့္ ေဆးလုံးျဖစ္တယ္။ေလ့က်င့္ရာမွာ ပိုၿပီးလြယ္ကူေအာင္ အေထာက္အပံ့ေပးနိုင္တယ္။တစ္လုံးကို ေရႊျပား ႏွစ္ဆယ္ ေပးရတာျဖစ္သည္။ ေဆးဝါး အေထာက္အပံ့ေတြက လည္း က်င့္ႀကံျခင္းအတြက္ပါရမီေတြလို အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ကပါ ဝင္ေနတာျဖစ္တယ္။စိတ္ဝိညာဥ္ေဆးလုံးကို သန္႔စင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ အတြင္းအားေတြက ပိုအားေကာင္းလာတာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။မၾကာခင္မွာဘဲ လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ ငါးကိုသူတက္လွမ္းနိုင္ေတာ့မည္ေလ။မိစၧာသားရဲ အစိတ္အပိုင္းေတြကိုေရာင္းၿပီးေနာက္ လီဖူခ်န္းက လီကလန္ ရဲ့ ေဆးဆိုင္ကို ထပ္ ကူးလာခဲ့တယ္။အဝါေရာင္ အမ်ိဳးအစားအဆင့္နိမ့္ ေဆးပင္ခုနစ္ပင္ကို ေရြျပားခုနစ္ျပားနဲ႔ေရာင္းခ်လို႔ရခဲ့တယ္။ပစၥည္းအကုန္လုံးကို ေရာင္းခ်ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေတာင္ ေရာက္လုေနၿပီ။ျမဴခိုးေတာင္တန္းကို သြားဖို႔ကေတာ့ အခ်ိန္ မေလာက္ေတာ့ဘူး။ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူကညေနခင္းမွာ လီကလန္ကို အေရာက္ျပန္ရမွာျဖစ္တယ္ေလ။ဒါေၾကာင့္ သူက အားသြားၿပီျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ၿမိဳ႕ထဲက ေစ်းဆိုင္ေတြကို ပတ္ၾကည္ဖို႔ ့ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။သူ႔ပါရမီ ေတြ ေပ်ာက္သြားကတည္းက သူကဒီၿမိဳဲ့ ထဲကို မလာေတာ့တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေစ်းဆိုင္ေတြဘက္ကို မေရာက္တာလည္း တစ္ႏွစ္ နီးပါးရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။သူက ေလ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ရတနာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕ အေရာက္မွာရပ္လိုက္တယ္။အဲဒါက လက္ဝတ္ရတနာ ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ျဖစ္သည္။ဒါေပမယ့္ သိုင္းပညာရွင္ ေတြအတြက္ အထုးျပဳလုပ္ထားတဲ့ လက္ဝတ္ရတနာေတြဘဲသီးသန္႔ ေရာင္းတာျဖစ္သည္။ဒီ ရတနာေတြက သိုင္းပညာက်င့္တဲ့ သူေတြကိုသိုင္းပညာရပ္အတြက္အေထာက္အကူျပဳတာျဖစ္သည္။ ဒီဆိုင္မွာေတာ့ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဝင္ထြက္သြားလာေနၾကသည္။ ၾကည့္ရတာ ဒီဆိုင္ကေတာ္ေတာ္ အလုပ္ျဖစ္မည့္ပုံပင္။" အစ္ကိုႀကီးဖူခ်န္း"ဆိုင္ထဲကို ဖူခ်န္းလွမ္းဝင္လိုက္တာႏွင့္ သူ႔့ရဲ့ ေနာက္နားကေန အသံတိုးတိုးေလးတစ္ခုက သူ႔ကို မဝံ့မရဲလွမ္းေခၚလိုက္တာကို ၾကားလိုက္ရသည္။" ေရွာင္ ထန္ "လီဖူခ်န္းက အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ရွက္ရြ႕ ံ့ သည့္ ပုံျဖင့္ သူ႔ကို ရပ္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။လီေရွာင္ထန္က လီကလန္ရဲ့ အဖ်ားအနာ းမိသားစုက ျဖစ္သည္။သူ႔့မိဘေတြကလီကလန္ထဲမွာ ဘာ အဆင့္ အတန္းမွ မရွိၾကဘူး။ဒါေပမယ့္ လီဖူခ်န္းက သူမကိုေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။သူ႔ပါရမီေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းက လီကလန္ကလူေတြထဲမွာ သူမတစ္ေယာက္ကဘဲ သူ႔့အေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့တာေလ။" ညီမၾကားမိတာေတာ့ အစ္ကို ႀကီး ရဲ့ ပါရမီေတြက ျပန္ရလာၿပီဆို"" ေရွာင္ထန္က အစ္ကိုႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ေနာ္"ေရွာင္ဖန္က လီဖူးခ်န္းကို ျပဳံးၿပီးေျပာလိုက္တယ္။လီဖူခ်န္းက အားရပါးရ ရယ္လိုက္ၿပီး" အစ္ကိုကလည္း ညီမ ရဲ့့ ၾကင္နာမွုေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ"" အစ္ကိုႀကီးဖူခ်န္းကေတာ့ အပိုေတြအရမ္းေျပာလြန္းေနပါၿပီေနာ္။ညီမက ဘယ္တုန္းက ၾကင္နာခဲ့ မိလို႔လည္း"လီဖူခ်န္းက " ညီမဒီကို လက္ဝတ္ရတနာ ဝယ္ဖို႔ လာခဲ့တာမလား။ အထဲကို အတူတူဝင္ၿပီး ၾကည့္ရေအာင္ေလ" ဟု ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။" ေကာင္းပါၿပီ အစ္ကိုႀကီး"လီ ေရွာင္ထန္က ဒီေန႔ ဒီကိုေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ လေတြထဲက သူမေတြ႕ထားတဲ့ ရတနာကိုဝယ္ဖို႔ လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းသူ႔မွာ ေငြေၾကး မလုံေလာက္တဲ့အတြက္ မဝယ္နိုင္ဘဲ အိမ္ျပန္သြားခဲ့ရတယ္။ လအနည္းငယ္ေလာက္ပိုက္ဆံစုၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ထို ရတနာကိုဝယ္ဖို႔ လုံေလာက္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ျပန္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။လီဖူခ်န္းက ရတနာဆိုင္ထဲက လက္ဝတ္ရတနာေတြရဲ့့ ေစ်းက မ်က္လုံးျပဴးေလာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ေစ်းႀကီးေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။ေစ်းအနည္းဆုံးလက္ဝတ္ရတနာေတာင္မွ ေရႊျပား ႏွစ္ဆယ္ ရွိတယ္။ဆိုင္ ရဲ့အတြင္းပိုင္းေရာက္သြားေလေလ လက္ဝတ္ရတနာရဲ့တန္ဖိုးက ႀကီးေလေလ ျဖစ္လာတာကိုလည္း သတိျပဳမိလိုက္သည္။သလင္းေက်ာက္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အံဆြဲတစ္ခုထဲက အျပာေရာင္လက္စြပ္ကို လီဖူခ်န္းကစိတ္ဝင္စားသြားသည္။သူက အဲလက္စြပ္ကို လက္ညႇိုး ထိုးျပလိုက္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကိုဒီလက္စြပ္ေလးျပၾကည့္ပါလားဟု ေမးလိုက္သည္။ဆိုင္ဝန္ထမ္းေလးက လီဖူခ်န္းကို မွတ္မိပုံရသည္။သူက လက္စြပ္ကို အျမန္ယူၿပီး ရွင္းျပလိုက္သည္။" သခင္ေလး ဖူခ်န္း။ဒီလက္စြပ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔့ဆိုင္မွာ အသစ္တင္တဲ့ ဟာပါ။ဒီအျပာေရာင္ေက်ာက္ေလးက ထိပ္တန္းအရည္အေသြးရွိပါတယ္။ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမႀကီးကစြမ္းအားေတြကိုတစ္ေနရာတည္းမွာ စုံေနေအာက္ ဆြဲငင္ထားနိုင္ပါတယ္။။လီဖူခ်န္းက လက္စြပ္ ရဲ့ တန္ဖိုးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးေစ်းႏုန္းက လက္သင့္ခံနိုင္တယ္လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။".ငါကၾကည့္႐ုံ သက္သက္ပါဘဲ။ေနာက္တစ္ခါလာမွ ဝယ္ေတာ့မယ္"ဒီလက္စြပ္ရဲ့ တန္ဖိုးေရႊျပား သုံးရာ ျဖစ္သည္။ဖူခ်န္းမွာ ရွိသမၽွ ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာင္မွာ ေရြျပားတစ္ရာ နီးပါးဘဲရွိသည္ေလ။ဆိုင္ဝန္ထမ္း ေလးကဘာမွမေျပာေပမယ့္လည္းသူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ စိတ္ပ်က္ေနပုံရသည္။" ငါထင္တဲ့အတိုင္းဘဲ ဒီလီကလန္ကသခင္ေလးက တစ္ကယ့္ အမွိုက္ဘဲ။ ကလန္ႀကီးတစ္ခုကေခါင္းေဆာင္ရဲ့ သားျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေရြျပားသုံးရာေတာင္ မရွိဘူး"ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ အျငင္းပြားေနသံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရသည္။" ဒီဟာက အရင္လတုန္းကေတာင္ ေရႊျပားငါးဆယ့္ငါးျပာနဲ႔ ေရာင္းခဲ့တာေလ။ အခုကဘယ္လိုလုပ္ေရႊျပားခုနစ္ဆယ္အထိ ေစ်းတက္သြရတာလည္း"" ဒီလက္ေကာက္က ဒီအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ လက္ေကာက္ပါ။ ေရႊျပား ခုနစ္ဆယ္က သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္။" ဒါေပမယ့္ ညီမအခုအဲေလာက္ ေရႊျပားမပါခဲ့ဘူး။စေဘာ္အရင္ေပးခဲ့လို႔ရမလား"" ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္က အေႂကြးမေရာင္းပါဘူး"ဆိုင္ရဲ့အေရွ႕မွာေတာ့ လီေရွာင္ထန္ နဲ႔ ဆိုင္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က အခ်င္းမ်ားေနၾကတယ္။လီဖူခ်န္းကအနားကို ကပ္သြားၿပီး ေမးလိုက္တယ္။" ေရွာင္ထန္ ဘာျဖစ္ေနတာလည္း"လီေရွာင္ထန္က လက္ေကာက္ေလးကိုေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူမေခါင္းကိုခါလိုက္ကာ".ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အစ္ကို ဖူခ်န္း"" မင္းဘယ္ေလာက္လိုတာလည္း။ဒီေလာက္ဆိုရၿပီလား"လီဖူခ်န္းက ဆိုင္ဝန္ထမ္းလက္ထဲက လက္ေကာက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔့ေငြအားလုံးကိုထုတ္ကာေရွာင္ထန္ကိုေပးလိုက္သည္။"ဒါကေနာက္ဆူံးက်န္တဲ့ဟာေနာ္ ။မင္းအခုမဝယ္ရင္ ေနာက္ဝယ္လို႔မရေတာ့ဘူး""လီေရွာင္ထန္က ဝယ္ရမဝယ္ရ ဆိုတာကို ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတယ္။" ဝယ္လိုက္စမ္းပါ။ ဒီေငြေတြကိုေနာက္မွငါ့ကို ျပန္ေပးလို႔ရတာဘဲ"လီဖူခ်န္း က ဝယ္ယူရန္ အားေပးအားေျမႇာက္လုပ္လိုက္သည္။" အစ္ကိူႀကီးဖူခ်န္း ညီမ ကတိေပးပါတယ္။ဒီပိုက္ဆံ ေတြကို အျမန္ျပန္ေပးပါမယ္"လီေရွာင္ထန္က ဒီလက္ေကာက္ကို အရမ္းသေဘာက်ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လီဖူခ်န္းေပးလိုက္တဲ့ ေရႊျပား ေတြထဲက ဆယ့္ငါးျပားကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီးသူမရဲ့ ေရႊျပား ငါးဆယ့္ငါးျပားနဲ႔ေပါင္းလိုက္တယ္။ၿပီးေနာက္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းကို ေရႊျပားခုနစ္ဆယ္ေပးလိုက္ၿပီး လက္ေကာက္ေလးကို ယူလိုက္တယ္။သူ႔ မလက္ထဲမွာေရာက္လာသည့္လက္ေကာက္ေလးကို ၾကည့္ရင္း သူမ က အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနေလသည္။" ငါ ဒီလက္ေကာက္ကို ယူလိူက္မယ္"အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ လက္တစ္ဖက္က ထြက္လာၿပီး လီေရွာင္ထန္လက္ထဲက လက္ေကာက္ကို လုယူသြားလိုက္တယ္။ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ၿမိဳ႕ထဲကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ၿမိဳ႕ထဲေရာက္တာနဲ႔သူတို႔ကလန္ရဲ့ မိစၧာသားရဲ အစိတ္အပိုင္းေတြေရာင္းေနက် ေနရာကိုဘဲ အရင္ဦးဆုံးသြားလိုက္တယ္။" သခင္ေလး ဖူခ်န္း။ဒီသတၱဳလက္သည္းတစ္ေခ်ာင္းကိုေငြျပား တစ္ျပားတန္ပါတယ္။လက္သည္းအေခ်ာင္း ႏွစ္ဆယ္ဆိူေတာ့ ေရြျပားႏွစ္ျပား ရမွာပါ။ဒီ သားရဲ အေရခြံ ေတြ အတြက္ကေတာ့ ေရြေရာင္က်ားကြက္ က်ားသစ္ က ေရႊျပားႏွစ္ျပားတန္ၿပီး သတၱဳလက္သည္းဝံပုေလြကေတာ့ ေငြျပားႏွစ္ျပားဘဲ တန္ပါတယ္။ေဒါသဝက္ဝံကို ေငြျပား ငါးျပားေပးၿပီး သံမဏိအရိုးေခြးအကိုေတာ့ ေငြျပားတစ္ျပားဘဲေပးပါတယ္။အားလုံးစုစု ေပါင္းေရႊျပား ခုနစ္ျပားနဲ႔ ေငြျပားခုနစ္ျပား ရပါမယ္။" သခင္ေလးေက်နပ္ပါရဲံ့လား" ေစ်းဆိုင္ပိုင္ရွင္ကတြက္ျပတာကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္လီဖူခ်န္းက လက္ခံလိုက္တယ္။အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း ၇ယန္ ခ်ီလီေရွာင္ထန္က တု ံ့ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ဘဲလက္ေကာက္ကို လက္လႊတ္လိုက္ရတယ္။လီဖူခ်န္းကေဒါသထြက္သြားၿပီး လက္ပိုင္ရွင္ ဘယ္သူလည္းဆိုတာကိူ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။" ေကာင္း မိန္"သူ႔ရဲ့ ျမင္ကြင္းထဲကိုေတာ့ အနီေရာင္ ဝတ္စုံကိုဝတ္ဆင္ထားတဲ့အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စ မိန္းမေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ က ေရာက္လာခဲ့တယ္။႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေကာင္းရွု နဲ႔ အေတာ္ေလးဆင္တူေနတာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔့ၾကားမွာ မတူညီတဲ့ မာန ေလးေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ ခြဲျခားလို႔ လြယ္ကူပါတယ္။ဒီအနီ ေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔ ေကာင္မေလးက ႏွစ္လိုဖြယ္ ႐ုပ္အဆင္းရွိေပမယ့္မ်က္လုံးေတြကေတာ့ မာယာမ်ားၿပီး ကလိန္က်မယ့္ ပုံေပၚေနတယ္။" ေကာင္းမိန္ ဒီလက္ေကာက္ေလးကိုအစ္ကို တို႔က ဝယ္ၿပီး သြားၿပီေလ။ ဒီညီမေလးကို ျပန္ေပးလိုက္ပါလား" လီဖူခ်န္းက ေလသံ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ နဲ႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။ဒီလက္ေကာက္ေလးက ေကာင္းမိန္ အတြက္ဆိုရင္ သာမန္ လက္ဝတ္ရတနာ ထက္ မပိုေပမယ့္ လီေရွာင္ထန္အတြက္ကေတာ့ ဒီလက္ေကာက္ေလးက လက္ဝတ္ရတနာ ဆိုတာထက္ ပိုတယ္ဆိုတာကိူ သူသိတယ္ေလ။ေကာင္းမိန္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ မစဥ္းစားဘဲ လီဖူခ်န္းရဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ျငင္းလိုက္တယ္။" ဒီဟာကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ဝယ္ခဲ့တာလည္း။မင္းတို႔ ဝယ္ခဲ့တာထက္ ငါပိုေပးလိုက္မယ္ေလ။ဘယ္လိုလည္းရမလား။မင္းတိုလီကလန္ ကေငြဆိုအရမ္းမက္တယ္မလား"" ငါတို႔လီကလန္က ေငြ မက္တယ္"လီဖူခ်န္းက အလြန္စိတ္ဆိုးေဒါသ ထြက္သြားတယ္။"ဒီစက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္းကလန္က လူေတြကေတာ့ကြာ။"ေကာင္းကလန္ဟာေစ့စပ္ပြဲ ဖ်က္သိမ္းတုန္းကလည္းလူေတြက ေကာင္းကလန္ကို ကတိပ်က္တယ္လို႔သြားပုပ္ေလလြင့္ေျပာမွာစိုးလို႔ လီကလန္က သူ တို႔ေပးတဲ့ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ကို မတင္းတိမ္ဘဲ ေလာဘႀကီးၿပီးဒီပိုလိုခ်င္ေနလို႔ ေစ့စပ္ပြဲ ဖ်က္သိမ္း လိုက္ရတယ္လို႔့ ေကာလဟာလ လႊင့္ခဲ့ေသးတယ္။ဒီေကာလဟာလေၾကာင့္ လီကလန္ကလူေတြကို ေလာဘႀကီးတဲ့လူေတြဟု လူအမ်ားကသတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။" ငါဒီတစ္ခါဘဲမင္းကိုထပ္ေျပာေတာ့မယ္။လက္ေကာက္ကို ျပန္ေပးခဲ့စမ္း"သူရဲ့ ေလသံက အရမ္းကိုခက္ထန္ေနသည္။သူ႔ရဲ့ေလသံထဲမွာ အတြင္းအားတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေပါင္းထည့္လိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းမိန္က ေၾကာင္အအျဖစ္သြားၿပီး လက္ေကာက္က ေျမေပၚကို ျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္။လီဖူခ်န္းကဟသူ႔ေျခေထာက္ကိုဆန္႔လိုက္ၿပီး လက္ေကာက္ကို ခ်ိတ္ယူလိုက္ကာ လီေရွာင္ထန္ဘက္ကို မတင္ေပးလိုက္သည္။"လီဖူခ်န္း။ဝက္လိုေကာင္။ မင္းက ငါ့ကိုရန္စရဲတယ္ေပါ့"ေကာင္းမိန္က ေအာ္လိုက္သည္။" သြားစို႔ ေရွာင္ထန္ "လီဖူခ်န္းက ေကာင္းမိန္ ကို အေရးမလုပ္ဘဲ လီေရွာင္ထန္ကို ထြက္ေပါက္ကို ေခၚသြားလိုက္သည္။" အဲမွာ ရပ္လိုက္စမ္း".ေကာင္းမိန္က လီဖူးခ်န္းတို႔ေနာက္ကလိုက္လာၿပီး လမ္းေပၚအေရာက္မွာ အေရွ႕ကေန ပိတ္ရပ္လိုက္ၿပီး လက္ဝါးျဖင့္ လီဖူခ်န္းကိုရိုက္ခ်လိုက္သည္။ေကာင္းမိန္းရဲ့ပါရမီက သိပ္ေတာ့မဆိုးဘူး။လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ေလးကိုေရာက္ေန သူျဖစ္သလို သူမတို႔ ေကာင္းမိသားစု ၏ ဖေယာင္းလက္ဝါးျဖင့္ပါ ေပါင္းစပ္တိုက္ခိုက္လိုက္ေသာအခါ လီဖူခ်န္းကို ေကာင္းေကာင္းယွဥ္နိုင္မယ္လို႔့ သူမကထင္ေနခဲ့တယ္။ သူမက လီဖူခ်န္း ကသူ႔ရဲ့ပါရမီေတြ ျပန္ရလာၿပီဆိုတာကို သိၿပီးသားျဖစ္သည္ေလ။လီဖူခ်န္းကလည္း အလ်င္အျမန္ ခုခံလိုက္သည္။" ဘန္း"ေကာင္းမိန္က အေနာက္ကိုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆုတ္သြားရၿပီးဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ေနာက္သို႔ လွဲက်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။သူမ လွဲက်ဖို႔ သီသီေလးသာ လိုေတာ့ သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ လက္တစ္ဖက္က႐ုတ္တရက္ေပၚလာၿပီး သူမကို အေနာက္ကေန ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္။" ဘာေတြျဖစ္ေနတာလည္း ေကာင္းမိန္ ေလး"သူ မရဲ့အေနာက္နားမွာေတာ့ လီဖူခ်န္းနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ရွိသည့္ ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္ကရပ္ေနသည္။ သူ႔မွာ ေယာက်ာ္းပီသတဲ့ ႐ုပ္ရည္ ရွိေသာ္လည္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးက ေမာက္မာမွု အျပည့္ရွိေနသည္။" အစ္ကို ႀကီးခ်ီ။ဒီေကာင္ ညီမရဲ့ လက္ေကာက္ေလးကို ခိုးသြားလို႔"ထိုေယာက်ာ္းပ်ိဳ ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေကာင္းမိန္က ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားၿပီး လွမ္းတိုင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ထိုလူငယ္က လီဖူရွင္းကို ႏွာေခါင္းရွုံ႔လိုက္ၿပီး " ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အနိုင္က်င့္ရဲတယ္။ လီကလန္ က ဘယ္လိုလုပ္မင္းလို စပ္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ေမြးထုတ္လိုက္တာလည္း။ မင္းအရွက္တရားေတာ့ ရွိသင့္တယ္။"" ယန္ခ်ီ ။မင္းပါးစပ္က ေပါက္ပန္းေလးဆယ္ေတြမေျပာခင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အမွန္တရားကို တစ္ခါေလာက္ ေမးျမန္းၾကည့္ပါဦးလား"။လီဖူခ်န္းက ရန္ကို ရန္နဲ႔ဘဲ တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။ယန္ခ်ီ က ယန္ကလန္ရဲ့ တိုက္ရိုက္ မ်ိဳးဆက္ ျဖစ္တယ္။အသက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ျဖစ္ၿပီး လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ ေျခာက္ေရာက္ေနၿပီးၿပီ။ ယန္ကလန္ ရဲ့ ပါရမီရွင္ ေလးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။" အစ္ကိုႀကီး ဖူခ်န္း ။သူတို႔နဲ႔ စကားမမ်ားေနနဲ႔ေတာ့။ညီမေလးလည္း ဒီလက္ေကာက္ကို မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး"လီေရွာင္ ထန္ေလးက လီဖူခ်န္းရဲ့ အကၤ်ီလက္ကိုအေနာက္ကေန ျဖည္းျဖည္းေလး ဆြဲလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူမက ယန္ခ်ီ ရဲ့ အေၾကာင္းကို ၾကာဖူးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ လီဖူခ်န္က ယန္ခ်ီကိုမယွဥ္နိုင္ဘူးဆိုတာကိုလည္းသိတယ္။လီဖူခ်န္းက သူ႔အက်ီ လၤက္ကို ဆြဲထားတဲ့ လီေရွာင္ထန္ ကို အားေပးတဲ့ အျပဳံး မ်ိဳး နဲ႔ ျပဳံးျပလိုက္တယ္။ယန္ခ်ီက " လီဖူခ်န္း ။မင္းစိတ္ထဲမွာ ဘာႀကံေနတာလည္းဆိုတာကိုငါသိတယ္။ ေကာင္းရွု က မင္းကို လက္မထပ္ခ်င္တဲ့အတြက္ မင္းသိကၡာ က်ခဲ့တာေၾကာင့္ မင္းက ရွက္ရမ္း ယမ္းၿပီး မင္းနိုင္မယ္ထင္ေလာက္တဲ့သူ႔ ညီမေလး ေကာင္းမိန္ကို အနိုင္လာက်င့္ေနတာဘဲ"" ဒါေပမယ့္ မင္းဘာမွ ရွက္ရမ္းယမ္းေနစရာ မလိုဘူးေလ။ မင္းအဆင့္နဲ႔ ေကာင္းရွု နဲ႔တန္လို႔့လား" ။" ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ဒီကိစၥ က မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လည္း။ဘာမွ အေၾကာင္းအေထြအထူးမရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔သြားေတာ့မယ္။" လီဖူခ်န္းက ေရွာင္ထန္ ေလးရဲ့့လက္ကို ဆြဲၿပီး ထြက္သြားဖို႔့ျပင္လိုက္သည္။"ငါမင္းကိုသြားလို႔့ရၿပီလို႔ေျပာခဲ့လို႔လား။ေကာင္းမိန္ကို ပထမဆုံးအရက္ေတာင္းပန္လိုက္ ၿပီးရင္လက္ေကာက္ကို သူမ ကိုေစာ္ကားမိတဲ့ အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ေပးထားခဲ့။ ဒါၿပီးရင္ေတာ့ ငါကမင္းကို ညင္ညင္သာသာဘဲ ဆုံးမေပးပါ့မယ္"ယန္ခ်ီက လီဖူခ်န္းကို တစ္ခါမွျမင္ဖူးသူမဟုတ္ေခ်။ ဒါေပမယ့္သူက ေင္းမိန္ကို ႀကိဳက္ ႏွစ္သက္ေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမေရွ႕တြင္ သူရဲေကာင္းလုပ္ျပခ်င္သည္ေလ။လီဖူခ်န္းက မခိုး မခန္႔ျဖင့္" မင္းလိုအဆင့္နဲ႔ ေကာင္က"" ေအးမင္းက ငါ့ကိုဒီလိုမေလးမစားနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ အတြက္ ငါမင္းကို ဒီေန႔ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆုံးမ ေပးရတာေပါ့ေလ။"" ပြဲေဟ့ ။ ပြဲဟ။လီကလန္ က လီဖူခ်န္းနဲ႔ ယန္ကလန္က ယန္ခ်ီတို႔ စကား အေခ်အတင္ျဖစ္ၿပီ းတိုက္ၾကေတာ့မယ္။""ယန္ခ်ီ နဲ႔ လီဖူခ်န္း ဟုတ္လား။ လီဖူခ်န္းက ႐ူးသြားၿပီလားဟ။လီကလန္က လီယြန္ဟိုင္ေတာ့ ယန္ခ်ီနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရဲတာမဟုတ္ဘူး။"" ငါထင္တာေတာ့ ဒီေကာင့္ဦးေႏွာက္ထဲက တစ္ခုခုပ်က္သြားၿပီထင္တာဘဲ။ ယန္ခ်ီ ဆိုတာျပသနာသြားရွာလို႔့ေကာင္းတဲ့သူမဟုတ္ဘူးေလ"။လမ္းမေပၚမွာ လူေတြက မသိမသာနဲ႔မ်ားလာၿပီးေတာ့ ထိုလူေတြ အားလုံးက လီဖူခ်န္းကိုအ႐ူးတစ္ေယာက္ပမာ သေဘာထားေနၾကတယ္။"အစ္ကိုႀကီး ။ ၾကည့္ပါဦး ။ဟိုမွာ လီဖူခ်န္း" လမ္းမရဲ့အဆုံးနားေလးက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲကေန လီယြန္ဟီ နဲ႔ လီယြန္ဟိုင္က ထြက္လာတယ္။ လီယြန္ဟီက ဘာျဖစ္ေနတာလည္းဆိုတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။" ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးအေၾကာင္ းဆင္ျခင္ နိုင္စြမ္း မရွိတဲ့ေကာင္လည္း။ ယန္ကလန္က ယန္ခ်ီ နဲ႔ ေတာင္ ရန္ျဖစ္ရဲတယ္ဆိုေတာ့"လီယြန္ဟိုင္ရဲ့မ်က္ႏွာ မွာ လီဖူခ်န္းကို လုံးဝ အထင္အျမင္ေသးေနပုံက အထင္းသား။ယန္ခ်ီရဲ့ က်င့္ႀကံမွု အဆင့္က သူနဲ႔ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။သူ႔ရဲ့ တစ္ကယ့္တိုက္ပြဲ အေတြ႕အၾကဳံက ယန္ခ်ီထက္ပိုမ်ားေသာ္လည္း ယန္ခ်ီကို သူနိုင္မနိုင္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။ ဒါေၾကာင့္သူက မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ ျပသနာသြားမရွာခ်င္ဘူး။" လာခဲ့။ ငါတို႔တစ္ခ်က္ေလာက္သြားၾကည့္က်တာေပါ့။"လီယြန္ဟိုင္က လီဖူခ်န္းရွုံးတာကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ျမင္ခ်င္ေသးတယ္။ လီဖူခ်န္းက ယန္ခ်ီကို ရွုံးခါနီးအခ်ိန္မွာ သူကဝင္တားလိုက္ၿပီး လီဖူခ်န္းက ို သူ႔့ထက္ေတာ္တဲ့သူေတြရွိေသးတယ္ဆိုတာကိုလည္းသင္ခန္းစာေပးခ်င္ေသးတယ္။" ေရွာင္ထန္ ။ အေနာက္ကိုနည္းနည္းဆုတ္ေပးဦး"လီဖူခ်န္းက ေရွာင္ထန္ကို ညႊန္ၾကားလိုက္ၿပီး ယန္ခ်ီတိုက္ခိုက္တာကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။"အစ္ကို ႀကီး ဖူခ်န္း"လီေရွာင္ထန္က ငို မဲ့မဲ့ျဖစ္ေနသည္။သူမကဟဒီကိစၥေတြအားလုံးဟာ သူမေၾကာင့္ျဖစ္လာသည္ဟု ခံစားေနရသည္။" ဘာမွ စိုးရိမ္မေနနဲ႔ ေရွာင္ထန္ ။အစ္ကိုဒီေကာင့္ကိုေအးေဆးနိုင္တယ္။အစ္ကိူႀကီးကို ယုံလိူက္စမ္းပါ" ။လီဖူခ်န္းက ယုံၾကည္ခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ ေရွာင္ထန္ကို ေျပာလိုက္သည္။" ဒါဆိုလည္း သတိထားပါ အစ္ကိုႀကီးဖူခ်န္း။" ဟုဆို၍ ေရွာင္ထန္က အေနာက္ကို အနည္းငယ္ဆုတ္ၿပီး လူအုပ္ၾကားထဲကိုဝင္လိုက္တယ္။ယန္ခ်ီ က ဒီျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသေနတယ္။" မင္းဒီလိုယုံၾကည္မွုေတြ ဘယ္ကရလာတာလည္းဆိုတာ ငါတစ္ကယ္ မသိေတာ့ဘူး"။ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကအေရးမႀကီးပါဘူးေလ။ ငါကမင္းကို ယန္မိသားစုက လူတစ္ေယာက္ကို မခန္႔မေလးစားဆက္ဆံရင္ ဘာျဖစ္မလည္းဆိုတာ ျပေပးရတာေပါ့။" အစ္ကို ႀကီးခ်ီ ။ သူ႔ကို ေကာင္ေကာင္းသင္ခန္းစာေပးလိုက္စမ္းပါ" ။ေကာင္းမိန္က အားေပးအားေျမႇာက္ လုပ္လိုက္တယ္။" လီဖူခ်န္း။ လွဲက်လိုက္စမ္း"ယန္ခ်ီက အရင္စတင္လွုပ္ရွားလိုက္တယ္။လီဖူခ်န္းအနားကို အလ်င္အျမန္ကပ္သြားၿပီး လက္သီးနဲ႔ ထိုးခ်လိုက္တယ္။ယန္ခ်ီ ရဲ့ ခြန္အားနဲ႔ဆိုရင္ ထိလိုက္လို႔ကေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ နံရိုးေတြ က်ိဳးသြားနိုင္ေလသည္။လီဖူခ်န္းက မာန္သြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ကို တစ္လက္မွမၽွ ဆုတ္ဖို႔ စိတ္မကုးဘဲသူ႔လက္သီးျဖင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္လိုက္ေလသည္။" ဒုန္း"ေက်ာက္တုံးႀကီး ႏွစ္တုံး အခ်င္းခ်င္းထုခ်လိုက္သည့္အလား အသံႀကီးကျမည္ဟီးသြားသည္။ လူအုပ္ႀကီးက လီဖူခ်န္းကအေနာက္ကိုေျခတစ္လွမ္းသာဆူတ္လိုက္ရၿပီး ဘာမွ မျဖစ္တာကို ျမင္တဲ့ အတြက္ အံ့ၾသသြားက်သည္။" ဒါက ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္နိုင္မွာလည္း"ယန္ခ်ီက တီးတိုးေရရြတ္လိုက္သည္။သူမသိတာတာက လီဖူခ်န္းက ေက်ာက္စိမ္းနီက်င့္စဥ္ကို ပဥၥအဆင့္ထိ ေရာက္ေအာင္ေလ့က်င့္ထားတယ္ဆိုတာကိုဘဲ။ေက်ာက္စိမ္းနီ က်င့္စဥ္ကရတဲ့ အတြင္းအားေတြက အင္မတန္ သန္႔စင္ၿပီး သိပ္သည္းတယ္ေလ။ဒါေၾကာင့္သူ႔့လိုလူသားနယ္ပယ္အဆင့္ ေျခာက္ကလူကို ယွဥ္နိုင္တာျဖစ္သည္။တစ္ခုသိထားရမွာက အဝါအမ်ိဳးအစား ထိပ္တန္းက်င့္စဥ္ေတြက အဆင့္ခုနစ္ဆင့္ရွိတယ္ဆိုတာကိုဘဲ။အဓိကကလန္ႀကီး ေလးခုက တပည့္ေတြေတာင္ တတိယအဆင့္ ဒါမွမဟုတ္ စတုတၳ အဆင့္ထိဘဲေရာက္ေအာင္ေလ့က်င့္နိုင္ၾကတယ္။လီယြန္ဟိုင္ေတာင္မွ စတုတၳအဆင့္ ရဲ့ အထြပ္အထိပ္ဘဲေရာက္ေသးတာ။ယန္ကလန္ရဲ့အဝါေရာင္အဆင့္ျမင့္က်င့္စဥ္ကို ေငြေႁမြ နည္းစနစ္လို႔ေခၚတယ္။ယန္ခ်ီကလည္း လီယြန္ဟိုင္လို စတုတၳ အဆင့္ အထြတ္အထိပ္ထိေရာက္ေအာင္ဘဲ က်င့္နိုင္ေသးတယ္။ႁခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ယန္ကဘန္ရဲ့ နံပါတ္တစ္ ပါရမီရွင္ ယန္ခိုင္ကေတာ့ ပဥၥမ အဆင့္ထိေရာက္ေအာင္ေလ့က်င့္နိုင္ခဲ့တယ္။ဆဌမ အဆင့္ကိုေတာ့ ေကာင္းရွု က အဲအဆင့္ထိေရာက္ေအာင္ေလ့က်င္နိုင္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သူတစ္ေယာက္။ဒါေၾကာင့္ သူမကို မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းက ေရြးခ်ယ္ပြဲမတိုင္မွီတပည့္အျဖစ္လက္ခံလိုက္တာျဖစ္သည္။အဆုံးမဲ့အာဏာ အပိုင္း ၈တစ္ဖန္ေတာက္ပလာေသာ ပါရမီရွင္" ေႁမြေဟာက္လက္သီး"ယန္ခ်ီက သိုင္းကြက္ေျပာင္းလိုက္ၿပီး အသံစူးစူးနဲ႔ ေအာ္လိုက္ကာ လက္သီးတစ္လုံး ပစ္ထိုးလိုက္ေလသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ရိုးရိုးလက္သီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလက္သီးမွာ ေႁမြဆိပ္လိုမ်ိဳး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အတြင္းအားပါလာၿပီး အရမ္းလ်င္ျမန္တယ္။ယန္ခ်ီက ထင္ထားတာက လီဖူခ်န္း က စိတ္ဝိညာဥ္ ေဆးတစ္ခ်ိဳ ု႔ကို စားထားလို႔ အတြင္းအားနဲ႔ အရိုးေတြက သန္မာလာၿပီး သူ႔ကို ျပန္ခုခံနိုင္တာလို႔ ထင္ထားတယ္။အဲလိုဝိညာဥ္ေဆးလူံးေတြစားၿပီး က်င့္ႀကံ ျခင္း အဆင့္တက္လာတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ေတြ႕ တိုက္ခိုက္ျခင္းမွာအားနည္းၿပီး ေအာက္ေျခလည္း မခိုင္တတ္ၾကဘူးေလ။သူ႔ဆီဝင္လာတဲ့လက္သီးခ်က္ကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ လီဖူခ်န္းက ဟာကြက္ေတ္ာေတ္ာမ်ားမ်ားကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ဒါေၾကာင့္ကိုယ္ကိုယို႔ၿပီး အလွပေလး ေရွာင္တိမ္းလိုက္တယ္။လက္သီးခ်က္အားကုန္သြားတဲ့အလခ်ိန္မွာေတာ့ အသားေလး လ်ိဳဝင္လိုက္တယ္။" ငါ့လက္ဝါးကိုလည္း ျမည္းၾကည့္ပါဦး"လီဖူခ်န္းရဲ့ လက္ဝါးက ယန္ခ်ီ ရဲ့ လြတ္ေနတဲ့ပုခုံးဆီ တိုးဝင္သြားတယ္။သူ႔လက္ဝါးအားက အရမ္းကိုအားျပင္းထန္လြန္းတယ္။" ရမလားကြ"ယန္ခ်ီက သူ႔လက္ေမာင္းကို ေျမႇာက္ၿပီး ခုခံလိုက္တယ္။" ဘန္း"လီဖူခ်န္းရဲ ့ေက်ာက္ခြဲလက္ဝါးကၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ကိုေရာက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ လက္ဝါးအား က လြယ္လြယ္နဲ႔ ခုခံဖို႔ ခက္ခဲတယ္။ယန္ခ်ီက သူ႔လက္ေမာင္းတစ္ခုလုံ ထုံက်င္သြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီးအေနာက္ကို ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ ဆုတ္လိုက္ရတယ္။" ယန္ခ်ီကို အေနာက္ဆုတ္သြားေအာင္ ရိုက္လိုက္တယ္။ငါျမင္ရတာဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ့လား"ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ ကအုတ္အုတ္က်တ္က်တ္ ျဖစ္သြားတယ္။သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္ထားခဲ့တာက လီဖူခ်န္းက အာပလာေကာင္ပါလို႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္လက္ေတြ႕မွာ ခံလိုက္ရတာက်ေတာ့ ယန္ခ်ီ ျဖစ္ေနတယ္။အားလုံးရဲ့အထင္ေတြက ေသာက္တလြဲစီဘဲ။" အစ္ကိုႀကီး ခ်ီ"ေကာင္းမိန္ကလည္း ဆြံ့ အသြားတယ္။ဘာျဖစ္သြားတာလည္းဆိုတာသူမ မသိေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင္က လီဖူခ်န္းေကာ ဟုတ္ရဲ့လား။အားလုံးထဲမွာ ႐ုပ္အပ်က္ဆုံးကေတာ့ လီယြန္ဟီ နဲ႔ လီယြန္ဟိုင္တို႔့ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ဘဲ။လီယြန္ဟိုင္က " ယန္ခ်ီ ကဓားသိုင္းကိုအထူးျပဳ ေလ့က်င့္ထားတာ။လက္သီးသိုင္းက သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးပညာရပ္မဟုတ္ဘူး။လီဖူခ်န္းကေတာ့သူ႔ေသတြင္း သူတူးတာဘဲ" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။"လီဖူခ်န္း။မင္းကေတာ့ေသဖို႔လမ္းရွာလိုက္တာဘဲ"ယန္ခ်ီ ရဲ့ မ်က္ႏွာက ရွက္ေဒါသေတြ ႏွင့္ နီရဲေနသည္။ သူက လူၾကားထဲမွာ သူက လီဖူခ်န္းထက္ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း၊တတ္ေၾကာင္းကို ေျပာထားတာေလ။ အခုေတာ့ လက္ဝါးတစ္ခ်က္နဲ႔ အေနာက္ဆုတ္သြားရတယ္ဆို ေတာ့ လူအမ်ား တံေတြးခြက္ထဲမွာ သူ႔နာမည္ ေရစုန္ေမၽွာရေတာ့မယ္။" ခၽြမ္"ယန္ခ်ီက သူ႔ရဲ့ ခါးကဓားကို ထုတ္ၿပီး လီဖူခ်န္းဆီ သိုင္းကြက္ခင္းၿပီးေျပးဝင္သြားတယ္။ယန္ခ်ီရဲ့့ ေႁမြေဟာက္လက္သီးသိုင္းက အႀကိဳၿပီးျပည့္စုံျခင္း အဆင့္ မွာျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ေႁမြေဟာက္ဓားသိုင္းကေတာ့ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ဒါေပမယ့္ လီဖူခ်န္း ရဲ့ဓားသိုင္းနဲ႔ေတာ့ယွဥ္ဖို ့မျဖစ္နိုင္ေသးဘူး။လီဖူခ်န္းက အဝါေရာင္အဆင့္ အလယ္အလတ္ သိုင္းက်မ္းကို ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ေရာက္ေအာင္ အခ်ိန္တိုအတြင္းေလ့က်င့္ခဲ့တဲ့သူေလ။ၿပီးေတာ့ ဓားသေဘာသဘာဝကိုလည္းအနည္းငယ္သေဘာေပါက္ထားေသးတယ္။"မင္းက ငါနဲ႔ဓားခ်င္းယွဥ္ခ်င္ရင္ေတာ့ အမွားႀကီးမွားသြားၿပီ""ရႊမ္း"လီဖူခ်န္းက သူ႔့ဓားကို ထုတ္လိုက္ၿပီး လွလွပပ ေဝွ႕ယမ္း လိုက္သည္။" ခၽြင္ခၽြင္ ခၽြမ္ ခၽြမ္ ထန္ "ယန္ခ်ီက လီဖူခ်န္းဓားကို ျမင္ပင္မျမင္လိုက္ရဘဲ ဓားရိပ္ေတြက သူ႔့ဓားကို ပင့္ကုအိမ္သဖြယ္ ေလွာင္ပိတ္ထားတာကိုခံစားလိုက္ရတယ္။" မင္း ရွုံ းၿပီ"ဓားရိပ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားထိပ္က ယန္ခ်ီရဲ့လည္ပင္းေပၚေရာက္ေနေခ်ၿပီ။" ယန္ခ်ီ ရဲ့မ်က္ႏွာက လုံးဝျဖဴေဖြးသြားၿပီး အရွင္လတ္လတ္ မိုးႀကိဳးပစ္ခံရသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူ႔ရဲ့ မ်က္လုံးထဲမွာလည္းတိုက္ခိုက္လိုစိတ္ ေတြမရွိေတာ့ဘူး။လီဖူခ်န္း ကဓားကိုဓားအိမ္ထဲ ျပည့္ထည့္လိုက္တယ္။သူက ယန္ခ်ီ ကို ေလွာင္ေျပာင္ေစာ္ကားခ်င္စိတ္ မရွိဘူးေလ။( သူ႔ပါရမီေတြ ေပ်ာက္သြားတုန္းက ေစာ္ကားခံရတာေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ေလ)ၿပီး ေတာ့ သူဒီလို လူမ်ိဳး နဲ႔ သိပ္ မဆက္ဆံခ်င္ဘူး။နိုင္ေနရင္ေတာ့ ေလတစ္လံုး မိုးတစ္လုံး နဲ႔ ဘဝင္ေတြျမင့္ေနၿပီး ရွုံး တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီး ၿပိဳဆင္းလာသလို ဘဝပ်က္သလို ခံစားေနမယ့္ေကာင္မ်ိဳးေတြေလ။လီဖူခ်န္း လွည့္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ယန္ခ်ီက အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာၿပီး " ငါ မရွုံးေသးဘူးကြ။ မင္းကငါ့ကိုအထင္ေသးရဲတယ္ဟုတ္လား။ ေသစမ္း"ယန္ခ်ီက သူ႔ရဲ့ ဓားကို ကိုင္ၿပီး လီဖူခ်န္းရဲ့ ေနာက္ေက်ာကို ခုန္ထိုးလိုက္တယ္။ဒီလိုအေနာက္ကေန တိုက္ခိုက္လိုက္တဲ့ ေလတိုးသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့လီဖူခ်န္းက အရမ္းေဒါသထြက္သြားတယ္။သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ေလေပြလို တစ္ပတ္လွည္သြားၿပီး ေျခေထာက္ေတြက ယန္ခ်ီရဲ့ ရင္ဘတ္ကို ကန္ေက်ာက္ လိုက္တယ္။ ယန္ခ်ီ ရဲ့ ပါးစပ္ထဲက ေသြးေတြ အန္က်လာၿပီး ေမ့လဲသြားတယ္။" လူသတ္သမား" ေကာင္းမိန္က အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ တစ္လမ္းလုံးကို ဖုံးလႊမ္းသြားေအာင္ ေအာ္လိုက္တယ္။" သူမေသေသးဘူး။ မင္းေသာက္ပါးစပ္ေပါက္ကိုပိတ္ထားစမ္း"လီဖူခ်န္းက ေသြးေအးၿပီး ရက္စက္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေကာင္းမိန္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။သူ႔ရဲ့ ဓားသြားလို အၾကည့္က ေကာင္းမိန္ရင္ထဲကို စိုက္ၾကည့္ေနသလိုဘဲ။ဒါကသူမ ဘဝမွာ ပထမဆုံးအၾကည့္တစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံ့ မွု ကို ခံစားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ဘဲ။" လီဖူခ်န္း မင္းကလီအိမ္ေတာ္ကို ျပသနာဖိတ္ေခၚလိုက္တာဘဲ။မင္းအခု အခြင့္အေရးရွိတုန္း ယန္ ကလန္ကို သြားေတာင္းပန္လိုက္စမ္း။ မင္းကိုယ္မင္း ကလန္ေခါင္းေဆာင္သားဆိူၿပီး လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ရမယ္ ထင္ေနတာလား" လီယြန္ဟိုင္က လီဖူခ်န္းကို အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။" ဒါက မဆင္မျခင္ သူမ်ားကိစၥမွာဝင္ၿပီးသူရဲေကာင္းလုပ္ခ်င္တဲ့ သူ႔အတြက္ သင္ခန္းစာဘဲ။ၿပီးေတာ့ မင္းအဆင့္နဲ႔ ငါ့ကို ဘာမွ လာၿပီး အမိန္႔ေပးေနစရာမလိုဘူး".လီဖူခ်န္းက တစ္ခ်က္မွ အေလ်ာ့မေပးဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။" ဟားဟား"" ၾကည့္ရတာ ဒီ နိုင္ပြဲေလးတစ္ခုက မင္းကို ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြ ျဖစ္သြားေစတယ္နဲ႔တူတယ္။ စကားပုံ တစ္ခုရွိတယ္ကြ ။ ေတာင္တစ္ေတာင္ထက္ျမင့္ေသာ ေတာင္ဆိုတာ အျမဲရွိတယ္တဲ့။မင္းရဲ့ ဒီ အစြမ္းအစေလူနဲ႔ ဒီေလာက္ေမာက္မာ ေနတယ္။ တစ္ကယ္လို႔ ကလန္ စည္းမ်ဥ္းေတြသာ မရွိလုိ့ကေတာ့ ငါမင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆုံးမ တယ္။"သြားၾကမယ္ ေရွာင္ထန္ "လီဖူခ်န္းက လီယြန္ဟိုင္ကို အဖက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ေရွာင္ထန္လက္ကိုဆြဲကာထြက္ သြားေတာ့တယ္။လုအုပ္ႀကီးကေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ က်န္ေနခဲ့သည္။***လီဖူခ်န္းထြက္သြားအၿပီးမွာေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကိုဒီအေၾကာင္းက ပ်ံ႕ႏွံ့သြားၿပီး ယုံဝူးၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လုံးအုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္သြားတယ္။အသုံးမက်တဲ့ လီဖူခ်န္းက ပါရမီေတြ ျပန္ရလာ႐ုံသာမကဘဲ အရက္ကေတာင္ အစြမ္းထက္လာေသးတယ္။ ယန္ကလန္က ပါရမီရွင္ကိုဟတစ္ခ်က္တည္းန႔ ဲ အေမွာက္ေဆာ္သြားတယ္ လို႔ေပါ့။လူအားလုံးကလည္း ေကာင္းကလန္က လီဖူခ်န္း နဲ႔ ေစ့စပ္ထားတာကိုဖ်က္သိမ္း လိုက္တာ မွား မမွား ဆိုတာကိုလည္း ျငင္းခုံေနၾကတယ္။ညစာစားခ်ိန္ အေရာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္ းေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္းဘဲ သူ႔အေဖ က ေန႔ခင္းကျဖစ္တဲ့ ျပသနာကို ေမးလာခဲ့တယ္။သူက လည္းအားလုံးကို ျပည့္ျပည့္ စုံစုံ ရွင္းျပလိုက္တယ္။လီရွန္းဟန္က " ဖူခ်န္း မင္းရဲ့ က်င့္ႀကံျခင္းအဆင့္ က ဘယ္ေလာက္ေရာက္ေနၿပီလည္း" လို႔ေမးလိုက္တယ္။ယန္ခ်ီဆိုတာ လြယ္တဲ့လူမဟုတ္ဘူးေလ။ လီကလန္ရဲ့ လီယြန္ဟိုင္ေတာင္မွ သူနဲ႔ လက္ရည္တူေလာက္ဘဲ ရွိတာ။ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလုံးကို ၾကားၿပီးေနာက္ ရွန္းယုရန္က သူ႔့သားအတြက္ အရမ္းဂုဏ္ယူ ေနခဲ့တယ္။သူမ ရဲ့ သားက အရင္ကထက္ ပိုလို႔ ေတာင္ အစြမ္းထက္လာၿပီေလ။လီဖူခ်န္းက စြပ္ျပဳတ္ တစ္ဇြန္းကို အရသာခံၿပီး ေသာက္လိုက္ၿပီး"အေဖ ၊အေမ ။သား က လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ငါးကို ေရာက္သြားၿပီ။ၿပီးေတာ့ အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားသိုင္း ႏွစ္မ်ိဳးကိုလည္းအႀကိဳ ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္အထိ ေရာကိေအာင္ ေလ့က်င့္ထားၿပီးၿပီ။ၿပီးျပည့္စုံျခင္းအဆင့္ ကိုလည္းမၾကာခင္ ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတယ္။သူ က သူ႔ဓားသိုင္းေတြကို ၿပီးျပည့္စုျခင္းအဆင့္ အထိ ေလ့က်င့္ၿပီးသြားၿပီလို႔ သူ႔အေဖကို ထုတ္မေျပာရဲဘူး။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွာ စိတ္ဝိညာဥ္ ႏွစ္ခုျဖစ္ေနတာကို ထုတ္ေျပာဖို႔အခ်ိန္မတန္ေသးဘူးလို႔ ထင္ေနတယ္။" ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ အဆင့္ ေရာက္ေတာ့မယ္"လီရွန္းဟန္နဲ႔ ရွန္းယုရန္ တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အရမ္းေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ သားဟာ ရာစုႏွစ္တစ္ခုၾကာတိုင္းမွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ပါရမီရွင္ျဖစ္ရမယ္လို႔လည္း ေတြးေနၾကတယ္။ အဝါေရာင္ အလယ္အလတ္အဆင့္ ဓားသိုင္းႏွစ္ခုကို ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ အဆင့္ထိေရာက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူးေလ။" ေက်ာက္စိမ္းနီး အတြင္းအားနည္းစနစ္ကေကာ"လီရွန္းယန္ကေမးလိုက္တယ္။လီဖူခ်န္းက မထူးဇာတ္ခင္းၿပီး ထပ္လိမ္လိုက္တယ္။" စတုတၳ အဆင့္အထြတ္အထိပ္" လီရွန္းဟန္က သူ႔အေပ်ာ္ေတြကို မထိန္းထားနိုင္ေတာ့ဘူး။" ငါ့သား ႀကိဳးစားစမ္းကြာ။မင္းကလီယြန္ဟိုင္ထက္ပိုၿပီး မိုးျပာေရာင္ဂိုဏ္းကို ဝင္ဖို႔ အခြင့္အေရးမ်ားမယ္လို႔ ငါထင္တယ္။"" အေဖ ။မိုးျပာဂိုဏ္းကိုဝင္ဖို႔ က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လြယ္လြန္းတယ္။ငွက္ေပ်ာသီး အခြံ ခြာတာကမွ ဒီထက္ခက္ဦးမယ္"" သားငယ္ေလး။လာစမ္း ဒီအနားကို။အေမမင္းကို ၾကက္သားခြံ့ေကၽြးခ်င္လို႔"ရွန္းယုရန္ကလည္းအရမ္းေပ်ာ္ေနတယ္။ဒီကမၻာမွာက အစြမ္းထက္တဲ့လူေတြကဘဲ စည္းမ်ဥ္းေတြကိုလြန္ဆန္နိုင္တာေလ။သူမကလည္းအစြမ္းထက္တဲ့ကလန္ႀကီးတစ္ခုကေန ဆင္းသက္လာတာျဖစ္သည္။ယုံဝူးၿမိဳ႕ကေတာ့မဟုတ္ေပ။သူမ အိမ္ကိုျပန္တဲ့အခါတိုင္းမွာ တစ္ျခားမိဘေတြက သူ႔တို႔ကေလးေတြအခ်င္းခ်င္းယွဥ္က်တဲ့အခါတိုင္း သူမက ႏွုတ္ဆိတ္ၿပီးေနေနခဲ့ရတာ။အခုေတာ့သူ႔သားဟာလည္းထူးခၽြန္တဲ့ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ႂကြားဖို႔ အခြင့္အေရးရွိလာခဲ့ၿပီေလ။အဆုံးမဲ့ အာဏာ အပိုင္း ၉ျခဳံခို တိုက္ခိုက္ခံရျခင္းေက်ာက္စိမ္းနီ နည္းစနစ္ရဲ့ ပဥၥ မအဆင့္ကို တက္လွမ္းအၿပီးမွာေတာ့လီဖူခ်န္း ရဲ့ အတြင္းအားေတြက ပိုမိုတိုးပြားလာတယ္။ သူရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ပိုသန္႔ စင္လာတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္။ဒီလိုႏွူန္းနဲ႔ သြားေနရင္ ေနာက္ခုနစ္လ ရွစ္လေလာက္ဆိုရင္ လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ ေျခာက္ကိုေရာက္နိုင္မယ္လို႔ သူတြက္ဆလိုက္တယ္။တစ္ျခားသူေတြအတြက္ေတာ့ ဒီႏွုန္းနဲ႔ က်င့္ႀကံျခင္းဟာ ျမန္တယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ လီဖူခ်န္း အတြက္ေတာ့ ဒီ က်င့္ႀကံႏွုန္းဟာအရမ္းေႏွးေနလြန္းတယ္။" ငါ့မွာသာ သိုင္းပညာရွင္အတြက္ အထူးျပဳလုပ္ထားတဲ့ လက္ဝတ္ရတနာရွိရင္ ငါ့က်င့္ႀကံႏွူန္းက ပိုျမန္လာနိုင္တယ္"ဒီလို လက္ဝတ္ရတနာေတြမွာ စြမ္းအင္ေက်ာက္သလင္းတုံးေတြကို အလွအပအျဖစ္ တန္ဆာဆင္ထားေပးၾကတယ္ေလ။ဒီစြမ္းအင္ေက်ာက္သလင္းတုံးေတြကေကာင္းကင္နဲ႔ မဟာေျမႀကီးဆီက စြမ္းအင္ေတြကို စုစည္းေပးတဲ့ေနရာမွာကူညီေပးတာျဖစ္တယ္။အက်ိဳးသက္ေရာက္မွုက နည္းေပးမယ့္လည္း တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေနေတာ့ ေထာက္ပံ့ေပးေနတာဘဲေလ။လီဖူခ်န္းကေတာ့ထိပ္တန္းအမ်ိဳးအစား စြမ္းအင္ ေက်ာက္သလင္းတုံး ေတြ ပါတဲ့ လက္ဝတ္ရတနာမ်ိဳးကို လိုခ်င္ေနသည္။ဒါမွ အက်ိဳးေသာက္ေရာက္မွုက ပို ေကာင္းမွာေလ။လီဖူခ်န္းက သူ႔မိဘေတြဆီကေနလိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးကို လက္ျဖန္႔ၿပီးေတာင္းဖို႔ စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ျမဴခိုးေတာင္တန္းေတြဘက္သြားၿပီး မိစၧာသားရဲေတြနဲ႔ ေဆးျမစ္ေဆးပင္ေတြ သြားတူးဖို႔ ဘဲစဥ္းစားထားခဲ့တယ္။လီဖူခ်န္းက ျမဴခိုးေတာင္တန္းႀကီးေပၚက တစ္ျခားလမ္းကေန တက္ခဲ့တယ္။ဒီလမ္းကအရင္တစ္ခါတက္ခဲ့တဲ့ လမ္းထက္ပိုစိတ္ခ်ရၿပီး ေဆးပင္ေဆးျမစ္ေတြကလည္း အရမ္းေပါမ်ားေနတယ္။ဒီလိုနဲ႔ခရီးဆက္ရင္းလီဖူခ်န္း က ေရကန္ေလးတစ္ခုအနားကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ေရကန္ေဘးမွာေတာ့ ေပါင္းပင္ေတြ ကိုင္းပင္ေတြက လီဖူခ်န္းရဲ့ ခါးေလာက္နီးပါးကိုရွိေနၾကသည္။ ေရကန္ရဲ့အနားဆယ္မီတာေလာက္အေရာက္မွာေတာ့ ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္တုံးကို လီဖူခ်န္းေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲအေပၚမွာေတာ့ ျဖဴညစ္ညစ္ အပင္တစ္ပင္ကေနေရာင္ေအာက္မွာေပါက္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။" ေက်ာက္စိမ္းအသည္းႏွလုံး ပင္"လီဖူခ်န္းက ေပ်ာ္သြားတယ္။ဒီေဆးပင္က အဝါေရာင္ အဆင့္ျမင့္ေဆးပင္အမ်ိဳးအစားေလ။ေဆးတစ္ပင္ကို ေရႊျပားႏွစ္ရာနဲ႔ေရာင္းလို႔ရတယ္။"ငါဒီဟာကို တက္ခူးရမယ္။"ေက်ာက္စိမ္းအသည္းႏွလုံးပင္က လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အရိုး တည္ေဆာက္ မွုကို ပိုသန္မာလာေစနိုင္တယ္။ သူ႔ရဲ့ ဓားကိူဆြဲထူတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာက္စိမ္းအစည္းႏွလုံးပင္ရွိရာကို သတိရွိရွိနဲ႔ ခ်ည္းကပ္သြားလိုက္တယ္။" ေဝါင္း"လီဖူခ်န္းကေဆးပင္နဲ႔ မီတာအနည္းငယ္သ ကြာေဝးေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အနီေရာင္အရိပ္တစ္ခုဟာ ေလေပြ မုန္တိုင္း တစ္ခုလိုခ်ဳံပုတ္ ေတြထဲကေန ခုန္ထြက္ၿပီ းသူ႔ကို တိုက္ခိုက္လိုက္တယ္။လီဖူခ်န္းက ေလေျပဓားသိူင္းထဲက တစ္ကြက္ျဖစ္တဲ့ " ႏွင္းပန္းေလေၿပ " ဓားကြက္ကို အသုံးျပဳလိုက္ၿပီးထိုအရိပ္ကို ျပန္တိုက္ခိုက္လိုက္တယ္။''ရႊပ္" ထိုအနီေရာင္အရိပ္ရဲ့လည္မ်ိဳကို လီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားက ညင္ညင္သာသာဘဲ ထိုးစိုက္သြားခဲ့ၿပီ။" ေသြးအရိပ္ က်ားသစ္"အဆင့္တစ္ အလယ္အလတ္ အမ်ိဳးအစား။လ်င္ျမန္မွူကိုအားကိုးၿပီးေတာ့ တစ္ေကာင္တည္း ေနထိုင္က်က္စားေလ့ရွိတယ္။ေသြးအရိပ္က်ားသစ္ကို ရွင္းလင္းၿပီးေနာက္မွာေတာ့လီဖူခ်န္းက ေက်ာက္စိမ္းအသည္းႏွလုံး အပင္ကို အသာအယာေလး ႏွုတ္ယူၿပီး သိမ္းဆည္းလိုက္တယ္။***ေတာနက္ႀကီးအတြင္းက ခ်ဳံပုတ္ထဲ တစ္ေနရာမွာေတာ့ " နံပတ္ေျခာက္ထိပ္ေျပာင္ႀကီး ။ငါဘယ္သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္လို႔ မင္းထင္လည္း"သစ္ပင္ ႀကီးတစ္ပင္ထက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေလးသမား ေရကန္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္း ထိပ္ေျပာင္ႀကီးကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။" ဘယ္သူ႔ကို ေတြ႕လို႔လည္း"ထိပ္ေျပာင္ႀကီးက ေလးသမားကို ျပန္ေမးလိုက္တယ္။" လီကလန္ကသခင္ေလး လီဖူခ်န္း။"လီဖူခ်န္းလား"ေဘးနားမွာရွိေနတဲ့ ပိန္လွီေနေသာ လူမွ အံ့ၾသသလိုျပန္ေမးလိုက္တယ္။ " သူ႔လို အဆင့္နိမ့္တဲ့ေကာင္ကဒီေတာင္ေပၚကို တစ္ေယာက္တည္းလာရဲတယိေပါ့ေလ။"" ဟီးဟီးဟီး"" ငါတို႔ေတာ့ပြၿပီေဟ့။ လီဖူခ်န္းက သခင္ေလး ယန္ခ်ီကို ထိခိုက္ေအင္ လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ ငါတို႔့သာ ဒီေကာင့္ကို လုပ္ႀကံၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ယန္ကလန္ကို ျပန္ဆက္သလိုကိရင္ေတာ့ ဆုေတြ အမ်ားႀကီးရမာဘဲ။ထိပ္ေျပာင္ႀကီးက ေျပာလိုက္သည္။ဒီသုံးေယာက္က ယန္ကလန္က ကိုယ္ရံေတာ္ေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔့ရဲ့ေလာင္းကစားလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ အျမဲေငြေၾကး ျပတ္လပ္ေနက်တဲ့ သူေတြဘဲ။ဒီေန႔ ျမဴခိုးေတာင္ေပၚကို ေရာက္လာတယ္ဆိုတာလည္း ေလာင္းကစားဖို႔အတြက္ အရင္းအႏွီးရေအာင္ အမဲလာလိုက္ၾကတာျဖစ္တယ္။လီဖူခ်န္းက ေဆးပင္ကို ေက်ာက္စိမ္းေသတၱာေလးထဲထည့္ၿပီး ျပန္လွည့္မယ္အလုပ္မွာ" ရႊီး "ေလထုကို ျဖတ္သန္းၿပီးလာေနတဲ့စူးရွရွ အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္။" ငါ့ကို ခ်ဳံခိုတိုက္ၿပီ"လီဖူခ်န္းက အႏၲရာယ္ အနံ့ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။သူကအသံကိုၾကားလိုက္တာနဲ႔ တစ္ခါတည္းေျမႀကီးေပၚလွိမ့္ၿပီးေရွာင္လိုက္တယ္။သူမုလရပ္ေနတဲ့ ေနရာကို ခ်ဳံပုတ္ထဲကေန ျမႇားတစ္စင္းထြက္လာၿပီးလာစိုက္ေနတယ္။" ရႊီး ရႊီး"လီဖူခ်န္းက လွိမ့္ေနတာကိုမရပ္ရဲဘဲ ကိုင္းပင္ေတြၾကားထဲကို လွိမ့္ထြက္သြားလိုက္တယ္။ေနာက္ထပ္ျမႇားႏွစ္စင္းက သူေရွာင္လိုက္တဲ့ ေနရာကို လိုက္လာၿပီး ေျမေပၚကို ထိုးစိုက္လာျပန္တယ္။ျမႇားသုံးစင္း ဆက္တိုက္ပစ္ၿပီးေနာက္မွာေတ့ာ ေလးသမားက သစ္သီးတစ္လုံးထုတ္ၿပီး တစ္ကိူက္ကိုက္လိုက္တယ္။သူက လီဖူခ်န္းေသၿပီလို႔ေတြးထားလိုက္တယ္။" ထိပ္ေျပာင္ႀကီး သူ႔အေလာင္း သြားေကာက္ခဲ့"ေလးသမားက အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။"မင္းရွိေနတာ အရမ္း အဆင္ေျပတယ္ကြာ"ထိပ္ေျပာင္ႀကီးက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ လီဖူခ်န္းရွိတဲ့ ေနရာကို သြားလိုက္တယ္။ ***ကိုင္းပင္ေတြၾကားထဲမွာေတာ့ လီဖူခ်န္း ကေသေသခ်ာခ်ာေနရာယူၿပီးသူ႔ကို လုပ္ႀကံတဲ့သူ ရွိတဲ့ေနရာကို ရွာေဖြေနတယ္။ျမႇားတံ လာရာ အရပ္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ထိပ္ေျပာင္ႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ ပိန္လွီေနေသာ လူတစ္ဦး က မီတာ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္က သူ ရွိတဲ့ေနရာကို ဦးတည္ၿပီး ေလၽွာက္လာေနတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။သူ႔ရဲ့ ထူးျခားတဲ့အသိအာ႐ုံက ထိုသူႏွစ္ေယာက္ရဲ့က်င့္ႀကံျခင္း အဆင့္ကို တြက္ခ်က္ေပးေနတယ္။ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔လူက လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ရွစ္ရွိၿပီး က်န္တဲ့ ပိန္ေညာင္ေညာင္လူက လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ ခုနစ္ ျဖစ္တယ္။" ငါ သူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္ကို အရင္ အေပ်ာက္ ရွင္းမွ ျဖစ္မယ္"သူက ေသြးေအးေအးနဲ႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဘဲ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ပထမဆုံး ေတာႀကီးေႁမြေဟာက္လို တြားသြားၿပီး ညာဘက္က ပိန္လွီေနတဲ့ လူဆီကို ကပ္သြားလိုက္တယ္။မီတာ ၅၀ မီတာ ၄၀...... ၃၀။သူနဲ႔ ပိန္လွီေနတဲ့လူရဲ့ ၾကားက အကြာအေဝးက မီတာ သုံးဆယ္ေအာက္ကို ေရာက္ရွိလာတဲ့အခါမွာ လီဖူခ်န္းက လွုပ္ရွားမွုမရွိဘဲ ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၿပီး သူ႔ရဲ့ တည္ရွိမွုကို အတတ္နိုင္ဆုံးဖုံးကြယ္ထားတယ္။ တစ္ကယ္လို႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကသာ အနီးကပ္ၿပီး ေသခ်ာမၾကည့္လို႔ကေတာ့ လီဖူခ်န္းဒီေနရာမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာလုံးဝသိနိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။လူတစ္ေယာင္ရဲ့ ခါးေလာက္ရွိေနတဲ့ ကိုင္းပင္ေတြကလည္း သူပုန္းေနတာကို လုံးဝ အေထာက္အကူေပးေနတယ္။၁၀ မီတာ။၅ မီတာ ... ၃ မီတာ။" အခ်ိန္က်ၿပီ"လီဖူခ်န္းက ေျမႀကီးေပၚမွာဝပ္ေနရာကေန ခုန္ထလိုက္ၿပီးပိန္လွီေနတဲ့လူကို ဓားနဲ႔ တိုက္ခိုက္လိုက္တယ္။"ရႊပ္"ေအးစက္ေနတဲ့ သံမဏိဓားသြားက ပိန္လွီေနတဲ့လူရဲ့ လည္ပင္းကို ႐ုတ္ခ်ည္းထိုးစိုက္သြားတယ္။ထိုလူက မ်က္လုံးေတြျပဴးၿပီး ေျမျပင္ေပၚကို လွဲက်သြားတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာျဖစ္သြားမွန္းေတာင္ သိလိုက္ပုံမရ။" ဂ်ပိန္ "ထိပ္ေျပာင္ႀကီးက ေအာ္ဟစ္လိုက္ၿပီး မုန္ယိုေနတဲ့ ဆင္တစ္ေကာင္ပမာ လီဖူခ်န္းဆီ တိုးဝင္လာခဲ့တယ္။လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ ရွစ္မွာ ရွိတဲ့ စစ္သည္ေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ခြန္အားက အဆင့္တစ္ အလယ္အလတ္ မိစၧာ သားရဲေတြကိုေတာင္ ႏွစ္ပိုင္းဆြဲျဖဲလိုက္လို႔ ရတာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လီဖူခ်န္းက သားရဲမဟုတ္။ စိတ္ဝိညာဥ္ ႏွစ္ခုနဲ႔ပါရမီရွင္ ျဖစ္သည္။လီဖူခ်န္းကေတာ့ ေလေပြမုန္တိုင္းေျခသိုင္းကို ထုတ္သုံးေနၿပီး ထိပ္ေျပာင္ႀကီးရဲ့ တိုက္ခိုက္မွုေတြကို လွလွ ပပေရွာင္တိမ္းေနတယ္။သူကလူသားနယ္ပယ္အဆင့္ငါးသာရွိေသးသည့္ အတြက္ ထိပ္ေျပာင္းႀကီးႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မိပါက ရွုံး သြားနိုင္သည္ေလ။" ဘယ္လိုေကာင္ေလးလည္းဟ"ထိပ္ေျပာင္ႀကီးက လီဖူခ်န္းရဲ့ ပါးပါးနပ္နပ္ေရွာင္တိမ္းေနမွုေတြကို အံ့ၾသသြားတယ္။အဆုံးမဲ့ အာဏာ အပိုင္း ၁၀သတ္မလား ေသမလား"အစြယ္အပြားဓားသိုင္း"ထိပ္ေျပာင္ႀကီး ၏ ဓားသိုင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ ဒါက ယန္ကလန္က လာတဲ့ အစြမ္းထက္ဓားသိုင္းမွန္း လီဖူခ်န္း က မွတ္မိလိုက္သည္။လီဖူခ်န္းက ေျမျပင္ကို ေလၽွာတိုက္ ၿပီး ထိပ္ေျပာင္ႀကီး၏ ဓားကိုေရွာင္တိမ္းလိုက္ၿပီး ေနာက္ သူ႔လက္ထဲက ဓားျဖင့္ထိပ္ေျပာင္ႀကီး၏ ေျခသလုံး သားကို ဓားျဖင့္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ေသြးတို႔က ျဖာခနဲ က်ဆင္းလာခဲ့သည္။ထိပ္ေျပာင္ႀကီးကနာက်င္မွု ကိုခံစားရင္ းေဒါသေတြ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားသည္။ဒီေန႔အထိသူ႔့ရဲ့တိုက္ခိုက္မွု အနည္းငယ္ကိုေတာင္ လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ ခုနစ္က စစ္သည္ေတာ္ေတြက ခုခံနိုင္တာမယုတ္ဘူးေလ။ အခုေတာ့ လီဖူခ်န္းလို လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ ငါးက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔့ကို ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၿပီ။" အစြယ္အပြားဓားသိုင္း"ထိပ္ေျပာင္ႀကိီးက က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္လိုက္ၿပီး လီဖူခ်န္းကို ဓားခ်က္ ခုနစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ ခုတ္လိုက္တယ္။ဓားခ်က္တိုင္းဟာ ကိုင္းပင္ေတြကို ေလထဲမွာ အပိုင္းပိုင္းျပတ္သြားေစၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကို မျမင္ရေတာ့တဲ့အထိ ကိုင္းပင္အပိုင္းအစေတြက ဖုံးလႊမ္းသြားေတာ့တယ္။"ဒါက လူသားနယ္ပယ္ အဆင့္ရွစ္က စစ္သည္ေတာ္ တစ္ေယာက္ရဲ့ အစြမ္းေတြလား"လီဖူခ်န္းက ဓားခ်က္ေတြ ကို ထိပ္တိုက္မရင္ဆိုင္ရဲသျဖင့္ ပိန္လွီေနေသာ လူ၏ အေလာင္းရွိေနရာသို႔ ေျပးကပ္သြားလိုက္သည္။"ေသစမ္း"ထိပ္ေျပာင္ႀကီးက သူ႔အနားကို ေျပးကပ္လာၿပီး မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ား က်ေနသကဲ့ သို႔ဓားခ်က္မ်ားျဖင့္ဆက္တိုက္ခုတ္ေနေလသည္။လီဖူခ်န္းက လူေသအေလာင္းကို ဓားျဖင့္ေကာ္လိုက္ၿပီး ထိပ္ေျပာင္ႀကီးရွိေနရာဆီသို႔ပစ္လိုက္ေလသည္။သူတို႔ရဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီး မွုအရ ထိပ္ေျပာင္ႀကီးက အေလာင္းကို မခုတ္ရက္သျဖင့္ သူ႔ဓားခ်က္ေတြကို ရပ္လိုက္ေလသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ အေလာင္းေကာင္ရဲ့ ဘယ္ဘက္ကေနလီဖူခ်န္းရဲ့ ဓားက ထြက္လာၿပီးထိပ္ေျပာင္ႀကီး၏ လည္မ်ိဳကို ထိုးေဖာက္သြားေလသည္။" ေသလိုက္ေတာ့"လီဖူခ်န္းရဲ့ ေအးစက္စက္အသံက ဓားသြားေနာက္ကကပ္လိုက္လာေလသည္။ ထိပ္ေျပာင္ႀကီးက လီဖူခ်န္းကိုလက္ညႇိုးထိုးၿပီး တစ္ခုခုေျပာရန္ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း သူ၏ ပါးစပ္ထဲမွာ ေသြးမ်ားစီးက်လာၿပီး ေျမျပင္ေပၚလွဲက်သြားေလေတာ့သည္။လီဖူခ်န္းက အသက္ ကိုမရွူအားေသးဘဲ ျခဳံပုတ္ထဲကေန သူ႔့ကို လွမ္းပစ္လိုက္တဲ့ ေလးသမားရွိရာဆီကို အလ်င္အျမန္ ခ်ည္းကပ္သြားလိုက္တယ္။ေတာထဲကသစ္ပင္တစ္ပင္ ထိပ္မွာေတာ့ေလးသမားက သူ႔မ်က္လုံးကျမင္လိုက္ရတာကိုေတာင္ သူမယုံၾကည္နိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။သူက လီဖူခ်န္း ကို ေသၿပီလို႔့ထင္ထားခဲ့တာေလ။အခုေတာ့လီဖူခ်န္းက မေသ႐ုံ မက သူ႔မိတ္ေဆြဟႏွစ္ေယာက္ကိုပါ သတ္ၿပီး သူ႔ဆီကို ေျပးလာေနေခ်ၿပီ။" ဒီေကာင္ေလးက ဘာလို႔့ဒီေလာက္ေတာင္စြမ္းေနရတာလည္းဟ။ၾကည့္ရတာ သူကလည္းေကာင္းရွု လိုဘဲ ႏွစ္တစ္ရာမွာ တစ္ခါေပၚတဲ့ ပါရမီရွင္မ်ားလား" လို႔ေလးသမားကစိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတယ္။အလြန္ရွားပါးတဲ့ ပါရမီရွင္ေတြကသာ ဒီလို နယ္ပယ္သုံးခုေလာက္ျမင့္တဲ့သူေတြ နဲ႔ ယွဥ္တိုက္ခိုက္နိုင္တာေလ။ထိပ္ေျပာင္နဲ႔ ငပိန္က ေသၿပီဆိုေတာ့ ဒီအမဲလိုက္လို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြက ငါ့အပိုင္ျဖစ္သြားၿပီေပါ့"ေလးသမားက သူတို႔ အမဲလိုက္လို႔ ရတဲ့ဟာေတြကို သိမ္းဆည္းၿပီး ထြက္ေျပးရန္သစ္ပင္ေပၚက ခုန္ခ်လိုက္သည္။သူသစ္ပင္ေအာက္ကို ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ ေအးစက္စက္အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။" ဘယ္သူကမင္းကို ထြက္သြားလို႔ရၿပီလို႔ေျပာလိုက္လို႔လည္း"လီဖူခ်န္းက သစ္ပင္တစ္ပင္အကြယ္ကေန ထြက္လာၿပီးေလးသမားရဲ့ အေရွ႕မွာ ပိတ္ရပ္ထားလိုက္တယ္။လီဖူခ်န္းက ႐ုတ္တရက္ ေလးသမားရဲ့ ခါးကို မေျပာမဆိုနဲ႔ ပိုင္းလိုဥက္သည္။ ေလးသမားကလည္းလ်င္သည္။သူ႔လက္ထဲက ေလးေတြေကာ အမဲလိုက္လို႔ရတဲ့ အထုပ္ကိုေကာပစ္ခ်လိုက္ၿပီးလွိမ့္ေရွာင္ထြက္သြားတယ္။" သြက္လွခ်ည္လား"လီဖူခ်န္းက ေလးသမားကို ခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္။လီဖူခ်န္းက ေလးသမားရဲ့ က်င့္ႀကံမွုအဆင့္က ပိန္လွီေနေသာလူ နဲ႔ အတူတူဘဲဆိုတာ သိလိုက္တယ္။" မင္းက ငါ့ကို နိုင္မယ္လို႔ထင္ေနတာလား"ေလးသမားက ထူးဆန္းတဲ့ ဓားေကာက္ ႏွစ္လက္ကိုထုတ္လိုက္ၿပီးသိုင္းကြက္ခင္းလိုက္တယ္။တစ္လက္က အျပင္ဘက္ကိုေကာ့ေနၿပီး တစ္လက္က အတြင္းပိုင္းကို ေကာက္ေနေလသည္။ " ေလေျပလာရာ ထြက္သက္ပါ"လီဖူခ်န္းရဲ့ ေျခကြက္နဲ႔ဓားခ်က္ေတြက အရမ္းကို ေပါ့ပါးသြက္လက္လြန္းေနတယ္။ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာဘဲ ဓားခ်က္ေျခာက္ခ်က္ေလာက္ထြက္လာၿပီး ေလးသမားရဲ့ထြက္ေပါက္အားလုံးကို ပိတ္ထားလိုက္ေလသည္။ ေလးသမားကလည္း သူ႔ဓားေကာက္နစ္လက္ျဖင့္ ခံစစ္ကို အထူးလုံျခဳံေအာင္ကာကြယ္ထားေလသည္။ လီဖူခ်န္းရဲ့ေလေျပဓားသိုင္းကေလးသမားရဲ့ခံစစ္ကို က်ိဳးေပါက္သြားေအာင္ မလုပ္နိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။" လီဖူခ်န္းက ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ေရရွည္မွာ သူအထိနာေတာ့မယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။ဒါေၾကာင့္ သူ႔့ရဲ့အစြန္းေရာက္ဓားသိုင္းကို ထုတ္သုံးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။" အစြန္းေရာက္ ဓားသိုင္း အမွတ္တစ္"" ေသေသာ္မွလၽွင္ ေသေစေရာ့ "လီဖူခ်န္းက ၄ မီတာေလာက္ကို ခုန္တက္သြားၿပီး ျပန္အက်မွာေတာ့ ေသမားကို မိုး၍ ခုတ္လိုက္ေလသည္။ ဒီဓားခ်က္က မျမန္ေပမယ့္ အင္အားက ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။" ထန္"ခုခံလိုက္တဲ့ ေလးသမားရဲ့ ဓားက ေျမႀကီးေပၚျပဳတ္က်သြားတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ပတ္လည္လိုက္ၿပီးညာေျခေထာက္ျဖင့္ ေလးသမားရဲ့ ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္ကန္လိုက္ေလသည္။ထို႔ေနာက္ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ဓားကိုေရျပင္ညီအတိုင္းဆြဲျဖတ္လိုက္တယ္။ေလးသမားရဲ့ ဦးေခါင္းကေျမႀကီးေပၚကိုဖုတ္ခနဲျပဳတ္က်သြားေလသည္။ေလးသမားကိုသတ္ျဖတ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ လီဖူခ်န္းက သူ႔ရဲ့ တိုက္ပြဲဝင္စြမ္းရည္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္သြားတယ္။" ငါ့ရဲ့အခု လက္ရွိ အစြမ္းနဲ႔ဆိုရင္ သာမန္ လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ခုနစ္ကိုေတာ့ေအေအးေဆးေဆး အနိုင္ယူနိုင္ေနၿပီ။ဒါေပမယ့္ မိသားစုႀကီးေတြထဲက ပါရမီရွင္ေတြကိုေတာ့ ငါမယွဥ္နိုင္ေလာက္ေသးဘူး။" အင္းဒီဓားေကာက္ႏွစ္လက္ကို ေရာင္းလိုက္ရင္ေတာ့ အနည္းဆုံးေရႊျပား ဆယ္ျပား အထက္ေတာ့ရနိုင္ေလာက္တယ္။"လီဖူခ်န္းက ေလးသမားရဲ့ ဓားေကာက္ႏွစ္လက္ကို ေကာက္သိမ္းထားလိုကိတယ္။လူသားနယ္ပယ္အဆင့္ကစစ္သည္ေတာ္ေတြဟာ ပုံမွန္အားျဖင့္ သံမဏိနဲ႔ သြန္းလုပ္ထားတဲ့ လက္နက္ေတြကိုသာ ကိုင္ေဆာင္ေလ့ရွိၾကတယ္။ သြန္းလုပ္ထားတဲ့ သံမဏိကပိုေကာင္းေလေလ ေစ်းကပိုႀကီးေလေလျဖစ္တယ္။လီဖူခ်န္း အခုကိုင္ေနတဲ့ ဓားဆိုရင္ သူ႔အေဖက သူ႔အတြက္ ဝယ္ေပးထားတာျဖစ္ၿပီး ေရြျပား ၁၅ဝေလာက္တန္တယ္။ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားရင္းနဲ႔ သူကဒီဓားေကာက္ႏွစ္လက္ကို ေစ်းထဲမွာ သြားေရာင္းလိုက္ရင္ ယန္ကလန္က သူ႔ကို ခ်က္ခ်င္းသိသြားမယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ဒီေရႊျပားအနည္းငယ္ေလာက္နဲ႔ ယန္ကလန္နဲ႔လီကလန္တိုက္ခိုက္ရသည္အထိသူမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။" မိစၧာ သားရဲ အစိတ္အပိုင္းေတြယူသြားၿပီးေရာင္းတာကဘဲ ပိုေကာင္းပါတယ္ေလ" ။လီဖူခ်န္းက ဆုံးျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေလးသမားရဲ့ အိတ္ႀကီးကို ေမႊၾကည့္လိုက္တယ္။" ဟင္ မိစၧာ အျမဴေတေတာင္ ပါတယ္ဟ"မိစၧာ သားရဲ အေကာင္တစ္ရာမွာေတာင္မွ မိစၧာအျမဴေတတစ္ခုပါတာမဟုတ္ဘူးေလ။ဒါေၾကာင့္မိစၧာ အျမဴေတကို ေရာင္းရရင္ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရမွာ အေသအခ်ာပင္။
YOU ARE READING
အဆုံးမဲ့အာဏာ (လီဖူချန်း)
Actionမူရင်းဘာသာပြန်ဆိုသူ - လေလွင့်လုလင် (အကုန်တတ်သခင်လေး) ZAWGYI / UNICODE
