FARAZİ- Kırmızı Damlalar (Kırık Hayaller Serisi II)

BÖLÜM 74

"Ne anlaşması?" dedi gözyaşlarını silerek.

"Ben seni bir kadının yanına götüreceğim ve o kadınla tanışacaksın."

"Ama annem bana yabancılarla bir yere gitme demişti."

"Sana zarar vermeyeceğinden emin olabilirsin. Eğer ki rahatsız olursan bunu bize belirtirsin ve seni götürürüm olur mu?"

Bir kaç saniye düşündükten sonra başını sallamıştı. Çöktüğüm yerden kalkarak elini tutup gülümsedim.

"Hadi gidelim."

Hemen yanımdan benimle birlikte yürümeye başladığında derin bir nefes alarak hastanenin girişine doğru ilerlemeye başladım. Doğa annesiz ve babasız büyüyen bir kadın olarak ona en güzel konuşmayı yapabilirdi. Bende annesiz ve babasız büyümüştüm fakat belirli bir yaşa kadar aile sevgisi görmüştüm.

Hastaneye girmek üzereyken binanın diğer ucunda bizi izleyen iki adam gözüme çarpmıştı. Üzerlerinde takım elbise vardı ve bizi izleyerek bir şeylee konuşuyorlardı. Uğur'un adamlarından değildi çünkü eğer olsaydı kesinlikle bunu bize belirtirlerdi. Onları gördüğümü fark ettikleride başka tarafa bakmışlardı.

Hızlı adımlarla hastaneye girip şüpheci bakışlarıila etrafı süzemeye devam ettim.

"Yanına götüreceğin ablanın ismi ne?"

Asaf'ın sorusu ile asansörün düğmesine basarak ona baktım.

"Doğa, onunda bir bebeği oldu biliyor musun?"

"Ya gerçekten mi?"

"Evet, hatta belki onu da gösterebilirim sana."

Başını salladığında asansörün kapısı açılmıştı. Asaf'ı önden bindirerek arkamı kolaçan etmiş ve ardından bende binmiştim. Adamlar ortada görünmüyorlardı.

"Bebeğin ismi ne?"

"Bilmem, gidince kendin sorarsın."

Elimdeki telefona bakıp Uğur'dan bir dönüş var mı diye kontrol etmiştim. Ne bir dönüş vardı ne de mesaj...

İçime kötü bir his düşmüştü, özellikle de o adamları görükten sonra...

Asansörüm kapısı açıldığımda koridora çıkarak etrafı gözlemleye gözlemleye hızlı adımlarla odaya doğru ilerlemiştim. Asaf elimi tutmuş yanımda ilerlerken Doğa'nın kapısımı tıklamış ve gelen yanıt ile içeriye girmiştim.

Uykudan yeni uyanmış görünüyordu. Beni gördüğünde gülümsemiş Asaf'ı gördüğünde ise şaşkınlıkla kaşlarını kaldırmıştı.

"Hoş geldiniz de, Nefes bu yakışıklı kim?"

Asaf'ın elini bırakıp kapıyı ardımdan kapatarak Doğa'ya döndüm.

"Asaf kendini tanıtmak ister misin?"

Utangaç adımlarla başı önüne eğilmiş biçimde Doğa'ya yaklaşmıştı.

"Benim adım Asaf, sende Doğa olmalısın."

"Evet canım." dedi tüm samimiyetiyle.

"Memnun oldum Asaf'cım. Bana kim olduğunu sorsam ayıp olur mu?"

Başını iki yana sallayarak kim olduğunu anlatmaya başlamıştı. Bense bir köşede telefonuma bakıyordum. Alev'de hiç aramamıştı, Kartal bey zaten en başından beri ortada yoktu, şimdi ise Uğur kaybolmuştu. Dışarıda gördüğüm adamlar beni iyice tedirgin etmişti.

Asaf, Doğa'ya annesinin nasıl öldüğünü anlattığında gözleri dolu biçimde onu kucaklamış ve yanında oturtmuştu.

"Peki seni alabilecek kimse yok mu?"