FARAZİ- Kırmızı Damlalar (Kırık Hayaller Serisi II)

BÖLÜM 66

Kulaklarıma dolan gürültü sesiyle birlikte yerimden sıçramıştım. Aşağıdam Uğur'un bağırışları ve yıkılma sealeri geliyordu. Uzandığım yerden hızla kalkıp koşar adımlarla odadan çıktığımda Alev ve Bartu'ya bağırdığını duymuştum.

"YAKLAŞMA YOKSA KAFANA SIKARIM!"

Sesi o kadar gür çıkmıştı ki gözlerim büyümüştü. Koşarak merdivenlere yönelmiş ve üçer beşer inerek avluya bakmıştım. Vazo, cam, masa, televizyom hiç bir şey kalmamıştı.

Bartu ve Alev geriden endişe ile onu izliyorlardı. Elleri kanıyordu ve dudağının kenarında taze yara vardı.

"Defolun evden!"

"Uğur sakin olmayı dener misin?"

"Sözümü tekrarlatma lan!"

Bartu'nun üzerine silahla yürüdüğünde Alev araya girmişti. Bartu'nun önüne geçerek onu koruyordu. Şok içerisinde elim ağzımda onları izlemeye devam ediyordum.

"Gidelim Bartu."

Kolundan tutup çekiştirerek evden çıktıklarında Uğur tekli koltuğa tekme atarak devirmişti.

"Allah kahretsin! Kahretsin! Kahretsin!"

Elinde silahla diğer koltuğa oturup ellerini saçlarına geçirmişti. Yavaş adımlarla etrafa bakınarak ona doğru ilerlemeye başlamıştım.

"Uğur..."

Sesimi duyar duymaz başını bana çevirmişti. Gözleri sinirden kızarmış görünüyordu.

"Git Nefes."

"Hayır, neler oluyor?"

"Nefes sana git dedim."

"Bende sana gitmiyorum dedim."

Oturduğu yerden bir anda ayağa kalktığında bakışlarım direk silahına gitmişti. Silaha baktığımı fark edince koltuğa fırlatmıştı.

"Neden ben çabaladıkça kader ters tepiyor..."

Çatık kaşlarını düzeltmiş gözlerimin içine tepkisizce bakıyordu.

"Ne olduğuna bağlı." diyerek tam karşısında durdum.

"Sadece bu olay değil Nefes, ne zaman umutla bir işe girişsem sürekli hüsrana uğruyorum ve artık bu beni delirtmeye başladı."

Gözlerinin içinde yorulmuş bir adamın olduğunu görebiliyordum. Nefes nefese gözlerime bakmaya devam ederken elimi yüzüne dokundurup baş parmağımla dudağına dokundum.

"Kim yaptı bunu?"

"Bunun bir önemi yok."

"Hayır var, kim yaptı bunu?"

Bir adım geri giderek zorla yutkundu.

"Hastaneye gittim ve ağabeyim beni görür görmez bu hale getirdi. Anlatmaya çalıştım dinlemedi, beni hala çocuk sanıyor!"

"Neden yaptı?"

"Ona destek olmam gerekiyormuş." dedi ve ardından güldü.

"Sanki hiç destek olmuyormuşum gibi."

Aramızda açtığı bir adımı kapatıp ellerinden tuttum.

"Sakinliğini korumak zorundasın, hepimiz zorku bir dönemden geçiyoruz. Kartal bey bebeği için korkuyor ve bir destek bekliyor. Sende benimle uğraşmaktam vakit bulamıyorsun."

"Bunun seninle bir ilgisi yok Nefes."

"Hayır var, onlar senin ailen Uğur. Bense sadece kız arkadaşınım, onları ve beni koy bir tartıya hangisi daha ağır basar?"