မခြဲ..ကမၻာအသေခ်ၤ [မခွဲ..ကမ္ဘာအသင်္ချေ]

ARC 4 [END]

《Zawgyi》

4.12[လ်ိဳခ်န္းဘဝ]

ရႊီယီက မလႈပ္ရွားႏိုင္ျဖစ္ေန၏။ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ က်ံဳးခ်ိဳးကိုဝိုင္းသတ္ၾကဖို႔ ၾကံစည္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕အၾကံက ႏံုခ်ာလွေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားရသည္။ စိတ္ပ်က္စရာဇြန္ဘီေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ဖူးေပမယ့္ သာမန္လူတစ္ဦးပံုစံသာရွိတဲ့ က်ံဳးခ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ အူလွိုက္သည္းလွိုက္ကို ေၾကာက္ရြံ႕လာသည္။

ေကာ္ရစ္တာမွာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလကလည္း ျပင္းသထက္ျပင္းထန္လာကာ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္အတြင္းမွာပဲ က်ံဳးခ်ိဳးက ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ အဖြဲ႕သားေတြက ထိတ္လန္႔ကုန္ၾကသည္။ သူတို႔ ျပန္မတံု႔ျပန္ႏိုင္ခင္မွာပဲ အျဖဴေရာင္အရိပ္တစ္ရိပ္က ေကာ္ရစ္တာကေန ျဖတ္သန္းလာကာ ႏွစ္စကၠန္႔အတြင္းမွာပဲ တစ္ဖြဲ႕လံုး ေျမျပင္ေပၚ အတုန္းအရုန္း လဲက်ကုန္ၾကေတာ့သည္။

ေလတိုက္ႏႈန္းက ျပန္ေလ်ာ့သြားကာ အနက္ေရာင္ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္ႏွင့္ ပိန္သြယ္သြယ္အမ်ိဳးသားတစ္ဦးဟာ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ထားလ်က္ လဲက်ေနတဲ့လူအုပ္အလယ္မွာ ရပ္ေနေလသည္။

သူ႔အေဖာ္ေတြအကုန္ ေျမေပၚလဲက်သြားတာျမင္ေတာ့ ရႊီယီက ပိုလို႔ပင္ ထိတ္လန္႔လာကာ ေနာက္သို႔တေရြ႕ေရြ႕ ဆုတ္သြားသည္။
"မင္းက ဘယ္သူလဲ? က်ံဳးခ်ိဳးကေရာ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ?"

လ်န္ဖ်င္က ေခါင္းအသာခါကာ အိတ္ကပ္ထဲက ဒူးရင္းသီးတစ္လံုးကိုထုတ္ၿပီး ဒူးရင္းသီးကိုတစ္လွည့္ ရႊီယီကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ေနကာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕သြားသည္။
"ဒူးရင္းသီးကမွ မင္းထက္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနေသးတယ္"
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း လ်န္ဖ်င္က ေကာ္ရစ္တာကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္ေလ၏။

"မင္းက ငါ့ကိုရွာေနတာလား?"

ေအးစက္စက္အသံက ရႊီယီေနာက္ကေန ေပၚလာသျဖင့္ ေက်ာက ေတာင့္မတ္သြားကာ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ထပ္ဆုတ္သြားျပန္သည္။ က်ံဳးခ်ိဳးကို ၾကည့္ေနကာ တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ေျပာေလ၏။
"မင္း.... မင္းဘာလို႔ ငါ့ေနာက္ကိုလိုက္ေနရတာလဲ? ငါမင္းကို ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ဖူးပါဘူး"
အေျခအေနမေကာင္းသျဖင့္ လက္ရွိေနရာကေန ျပန္ထြက္ႏိုင္ဖို႔ နည္းလမ္းရွာရမည္။