မခြဲ..ကမၻာအသေခ်ၤ [မခွဲ..ကမ္ဘာအသင်္ချေ]

2.4

《Zawgyi》

2.4[ေယာင္းခ်န္ဘဝ]

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ဆယ္နာရီခြဲမွာေတာ့ ယဲ့က်စ္က်ိဳးဟာ ေစာင္ပံုထဲမွ ထလာၿပီး ညႇဥ္းသိုးသိုးပံုစံႏွင့္ ရွိေန၏။
"ထံုးထ်န္း ... ငါ့ကို ပဲေစ့အခ်ိဳေလး ေပးပါအုန္း"

ထံုးထ်န္းက သူ႔ယုန္နားရြက္အတုေတြ လႈပ္လာၿပီးလၽွင္ ကလစ္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ လိေမၼာ္ေရာင္ ေဆးေတာင့္ေလး ေပးလာသည္။
[ပဲေစ့ခ်ိဳ မဟုတ္ပါဘူး .. စိတ္ကို လန္းဆန္းေစတဲ့ ေဆးေတာင့္ပါ]

"အိုေလ .. အဲ့ဒီ စိတ္ကိုလန္းဆန္းေစတဲ့ ေဆးေတာင့္" သူက ေယာင္ဝါးဝါးႏွင့္ ထံုးထ်န္းရဲ႕ ေလသံအတိုင္း လိုက္ေျပာသည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြနား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကပ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ ထိုေဆးေတာင့္အား ၿမိဳခ်လိုက္၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရက္နာက်တာေတြလည္း ေပ်ာက္သြားၿပီျဖစ္ကာ နဖူးထက္မွ ဘုသီးႀကီးအား နားမလည္ႏိုင္စြာ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။
"ငါက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီေနရာက ေယာင္ေနရတာလဲ?"

ထံုးထ်န္းကလည္း သူ႔ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ေမးခြန္းအား ျပန္ေျဖေပး၏။
[တစ္ခုခုကို ဝင္တိုက္မိလို႔ပါ]

ေဝဝါးဝါး မွတ္ဥာဏ္ေတြက သူ႔စိတ္ထဲကို ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ပူရွိန္းနံ႔ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ .. ေႏြးေထြးျမဲျမံတဲ့ ေပြ႕ဖက္ထားမႈ .. ရွတတနဲ႔ ႏူးညံ့ညင္သာတဲ့ အသံ ... သူ အားပါပါနဲ႔ ငံု႔ၿပီး ေခါင္းနဲ႔ၾကမ္းနဲ႔ တိုက္ခ်လိုက္ေတာ့ နာက်င္မႈႀကီးက အေတြးေတြကိုပင္ ေပ်ာက္သြားေစသည္။

မ်က္ရည္ေတြကို ထိန္းထားရင္းမွ ထံုးထ်န္းအား အၾကမ္းပတမ္း ေခၚလိုက္သည္။
"ျမန္ျမန္ေလး .. ငါ့ကို အနာေပ်ာက္ေစတဲ့ ေဆးေပးပါ .. တကယ္နာတယ္"

[system က ဘာပဲလိုိလုိ ရႏိုင္တဲ့ေနရာ မဟုတ္ပါဘူး]

"မင္းက ေဆးေတြ ေရာင္းတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေတာ္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား?"

system က တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။
ေႏြးေထြးတဲ့ မနက္ခင္းေလးဟာ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ပ်က္သြားရ၏။ သူက မ်က္ႏွာကိုပြတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္သည္။ ဖုန္းကိုယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို မသိသျဖင့္ ခဏေလာက္ စဥ္းစားေနၿပီးေတာ့မွ ကိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ "ဟယ္လို .. ဘယ္သူပါလဲ?"