မခြဲ..ကမၻာအသေခ်ၤ [မခွဲ..ကမ္ဘာအသင်္ချေ]

1.13

《Zawgyi》

1.13[တုယန္႔ဘဝ]

ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ယဲ့က်စ္က်ိဳးလည္း ေဆးရံုက ဆင္းရၿပီ ျဖစ္သည္။ ရက္အတန္ၾကာ ေပ်ာက္ေနခဲ့သည့္ ယြင္ခယ္က ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေပၚလာေခ်၏။

"ေရွာင္ယန္႔" သူက ထိုသို ေခၚလိုက္ရင္းမွ ေရွ႕သို႔တိုးကာ ေကာင္ငယ္ေလးအား သူ႔လက္ေမာင္းေတြ အတြင္းသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္ရင္း ကေလးငယ္၏ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကို ရွဴရွိုက္ကာ နားရြက္ရဲ႕ ေအာက္အနားေလးကို နမ္းရွိုက္၏။ "ကိုယ္ေတာ့ မင္းကိုေနာက္ထပ္ ခြဲမသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္"

ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ယဲ့က်စ္က်ိဳးရဲ႕ အထိမခံႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာ အတိအက်ကို ထို နားရြက္ရဲ႕ေအာက္အဖ်ားနားေလးပင္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ နီျမန္းလို႔လာလ်က္ တစ္ဖက္လူအား မေက်မနပ္ျဖင့္ တြန္းလိုက္ကာ သူ႔ကိုယ္သူလည္း တိတ္တဆိတ္ မုန္းလိုက္မိသည္။
"စကားကို ေကာင္းေကာင္းေျပာေလ .. ကၽြန္ေတာ့္ကို လာလာမဖက္နဲ႔!"

ယြင္ခယ္က သူဖက္ထားတာကို ေျဖေလ်ာ့ေပးလိုက္ၿပီး ျပံဳးလိုက္ရင္း ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို ထိလိုက္သည္။ "ေတာ္ေတာ္ လန္းဆန္းလာၿပီပဲ .. ၾကည့္ရတာ ဒီရက္ေတြမွာ ေကာင္းေကာင္း အနားယူထားတယ္နဲ႔ တူတယ္"

သူ႔ေခါင္းကို တစ္ဖက္လူရဲ႕ လက္တြင္းမွ ေဒါသတႀကီး ေရွာင္ဖယ္လိုက္ရင္း အဝတ္ေတြ ထုတ္ပိုးေနလိုက္သည္။ ယြင္ခယ္တစ္ေယာက္ သူ႔အေပၚ ခံစားခ်က္ေတြ ဝန္ခံဖြင့္ေျပာလိုက္ၿပီးထဲက အသနားခံမႈေတြက တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တိုးလာတာ ျဖစ္သည္။ နဂိုေအးစက္စက္ ပံုစံဟာဆိုရင္ျဖင့္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ သူ႔အတြက္ေတာ့ လူခ်င္း မေတြ႕ရေသးခင္အထိ အဆင္ေျပေနေသးသည္။ မက္ေဆ့ေတြ ပို႔လာလၽွင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္သည္။ ဖုန္းေခၚလာလၽွင္လည္း မကိုင္လို႔ ရႏိုင္ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ႀကီး ေတြ႕ေတာ့ ...... ဒီလို ယြင္ခယ္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ခ်ိဳးဖ်က္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ဆိုရင္ေလ .... ေသႏိုင္ေလာက္တယ္ ... ဆက္မေတာင့္ခံႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္!