Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Son bölümlerde yorumlar önce ki bölümlere göre biraz düştü. Rica etsem yorum yapabilir misiniz? Şimdiden teşekkürler ❤️
İyi Okumalar Dilerim♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu az önce ki gibi değildi, canım yanıyordu. Elim usulca karnıma gitti, başımı eğdim ve elime baktım kanlıydı. Ayakta durmaya çalıştım ama başaramadım.
Bacaklarımın gücünün bittiğini hissedip yere düşerken anladım, anneler gerçekten hissedermiş...
"Faruk tut şunu çabuk!" Diye bağırdığını duydum Ercüment'in. Gözlerimi araladım.
Ercüment adamın başından çekilip benim yanıma geldi ve yere çöktü. "Leyla, güzelim merak etme tamam mı yok bir şey."
Sertçe yutkundum. "Doktor olan benim." Diye mırıldandım.
"Askerim kızım ben." Dedi ve başımı kaldırdı. "Zorda kalırsam doktor da olurum öğretmen de."
Gülmek istedim ama gülemedim. Gözlerimin üzerinde bir ağırlık vardı ama kapatmamak için direniyordum. Şuan kendimde olmam daha iyiydi. Ama çok fazla dayanabileceğimi sanmıyordum.
Gözlerim kapanacakken Ercüment "Leyla!" Dedi hızla. Duyduğum son şey Ercüment'in "Hastane değil mi burası doktor nerede?" Diye bağırmasıydı.
Sonrası tamamen karanlık ve vücudumun acıdan uyuşmasından ibaretti.
Ne oldu, ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama gözlerimi hastanenin beyaz kirli tavanına açtım. Bir kaç saniye öylece durdum ve neler olduğunu hatırlamaya, nerede olduğumu idrak etmeye çalıştım.
Olanlar yavaş yavaş aklıma geldi. En son vurulmuştum diye düşününce kolumda ve karnımda bir ağrı hissettim. Yere düştüğümü, Ercüment'lerin adamı yakaladığını hatırlıyordum. Daha sonra bayılmıştım. Hemen bayılmadıysam bile ne olduğunu hatırlayamıyordum.
Bakışlarımı duvara doğru çevirdim. Saat gecenin üçüydü. Biraz zorlansamda başımı hafifçe kaldırıp odaya baktım. Kimse yoktu. Başımı tekrardan yastığa koydum.
Her şey o kadar hızlı gelişmişti ki ne olduğunu anlayamamıştım. Hayır zaten silah sesi duyduğum halde neden oraya gitmiştim? Şimdi mantıklı düşünebiliyordum ama o an Ercüment'e bir şey oldu düşüncesiyle her yere gidebilirdim.
Bütün olanlar bir kaç dakika içerisinde olmuştu. Şuan düşündüğüm halde bile nasıl bir tepki vereceğimi bilmiyordum.
En azından kimseye bir şey olmamıştı buna şükretmem gerekiyordu. Ercüment iyiydi, bende iyiydim. Yani herhalde iyiydim. İlaçların etkisi geçince ağrım olabilirdi ya da hareket etmem de sıkıntı ya da acı. Ama kendimdeydim, iyiydim işte.
İyi olmasına iyiydim ama o an ki korkumu herhalde ölsem unutmazdım. Belki beklenen bir şey olsa o kadar korkmazdım. Hoş bu nasıl beklenen bir şey olabilirdi bilmiyorum. Ama işte bir şekilde anlasam kendimi hazırlardım ya da engel olurdum. Her şey bir anda olmuştu ve korkudan bütün vücudumun titrediğini hissetmiştim.
