Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mehmetin hastaneye gelmesinin üzerinden bir hafta geçmişti. Mehmet dün gece kendine gelmişti. Bu bir hafta hem benim için hem Ercüment için yoğun geçmişti. Geçmeye de devam ediyordu. Terör olayları birden fazlalaşmıştı. Ya da hep böyleydi de bizim görebileceğimiz kadar gün yüzünde değildi.
Bir hafta boyunca ya çatışma, ya patlama, ya da saldırı haberine uyanmıştık. Ercüment göreve gittiği için yoğundu, biz de her gün onlarca yaralandığı için.
İnsan böyle şeylere alışmamalıydı. Çünkü bu yaşananlar gerçekten çok kötü, çok ağır şeylerdi. Ama işte insan zamanla alışıyordu. Ne kadar bunun kötü bir şey olduğunu bilsem de alışıyordum. Tabii ki yıllardır burada yaşayan insanlar gibi ya da bu olayların içine doğmuş insanlar gibi değildim. Ama ilk geldiğim zamanlarda ki gibi de değildim.
Belki bir çok şeye tam olarak alışmamıştım ama artık buraya yabancı değildim...
Arzu "Leyla telefonun çalıyor." Deyince düşüncelerimi bir kenara bıraktım ve kendime geldim. Masanın üzerinden telefonumu aldım. Ercüment arıyordu.
"Alo Leyla." Dedi telefonu açar açmaz.
"Efendim?"
"Hastane nasıl?"
"Nasıl derken?"
"Çok yoğun mu? Yani bir karışıklık var mı?"
"Hayır. Yani sabaha göre şuan sakin. Neden sordun ki?"
"Biz geliyoruz şimdi oraya."
"Birine bir şey mi oldu?"
"Hayır." Dedi. "Yani oldu da bizden birine değil."
"Kime o zaman?"
"Gelince konuşuruz kapatmam gerekiyor şimdi."
"Tamam, konuşuruz." Dedim ve telefonu kapattı.
"Bir şey mi oldu?" Diye soran Arzuya döndüm. "Bende anlamadım." Diyerek ayağa kalktım. "Ama anladığım kadarıyla hasta geliyor."
"Gidelim o zaman."
"Gidelim."
Birlikte odadan çıkıp acile geldik. Arzu bir hastanın durumuna bakarken ben dışarıya çıktım. Ne olduğunu, Ercümentin kimi getireceğini merak etmiştim.
Ortalama 5 dakika bekledikten sonra gelmişlerdi. Araçtan indirdikleri adamı sedyeye yatırdık ve içeriye girdik.
"Burada olmaz." Diyerek engel oldu Ercüment.
"Ne?"
"Farklı bir yerde tedavi etmeniz gerekiyor, burada herkesin içinde olmaz."
"O neden?" Diye sordu az önce yanımıza gelen Harun.
