Müptela | Tamamlandı

88.Bölüm

1 hafta sonra tekrardan merhabalar. Sık sık bölüm atmaya öyle alışmışım ki sanki 1 haftadır değil de aylardır bölüm atmıyormuşum gibi.

Ayrıca bu bölüm pek içime sinmedi. Ama umarım sizin hoşunuza gider❤️

İyi Okumalar Dilerim♡

Çağanın Komutanı : İyiyim.

Mesajı okuduktan sonra hızla ayağa fırladım. Annemde korkuyla ayağa kalktı.

"Anne!"

"Ne oldu?"

Göz yaşlarım akmaya başladı.

"Kızım ne oldu?" Diye sordu annem merakla.

"Anne Ercüment." Dedim telefona bakarak. "Ercüment mesaj attı anne! İyiyim dedi, anne bir şey olmamış."

Annem derin bir nefes aldıktan sonra beni kendine doğru çekip sarıldı.

"Allah'ım çok şükür."

"Çok şükür."

Sinirlerim bozulmuştu. Annemin dizinde ne kadar ağladım bilmiyorum. Ama artık içimde tuttuğum her şey akıttığımı hissetmiştim. Ercüment gittiğinden beri bir çok kez ağlamıştım. Fakat bu sefer gerçekten içimi döktüğümü, rahatladığımı hissetmiştim.

Göz yaşlarım bitene kadar ağlamıştım çünkü. Ağlamaktan yorulana kadar ağlamıştım. Mutluluktan mıydı bilmiyorum. Mutluydum. Çok mutluydum, Ercüment iyiydi. Bir şey olmamıştı. Bana verdiği sözü tutmuştu.

Ama Ercüment olmasa da verdiği sözü tutamayanlar vardı. Ateş düşen 7 ev vardı...

Bir yandan mutlu olurken diğer yandan sanki bu mutluluğu hak etmiyormuşum gibi vicdan azabı çekmiştim. Bir yerlerde insanlar ağlıyordu. Onlara iyiyim mesajı gelmeyecekti...

Bir anne oğlu için ağlıyordu belki de ya da bir çocuk babası için. Ya da biri benim gibi eşini, canının bir parçasını kaybetmekten korktuğu aşkını kaybettiği için ağlıyordu.

Bunları düşünerek uykuya dalmıştım. Saat kaçtı uyuduğumda, annem ne zaman gitti, kaç saat ağladım, kaç saat düşündüm hiç bir fikrim yoktu.

Duyduğum tıkırtılarla gözlerimi araladım. Hava hala karanlıktı, sabah olmamıştı. Ama sanki evin içinde biri dolaşıyor gibiydi.

Tam olarak uyanamadığım için gözlerimi tekrardan kapattım. Fakat bir kaç saniye sonra saçlarımda bir el hissedince korkuyla açtım gözlerimi.

Gözlerimi açınca, baş ucuma oturmuş ve saçlarımı okşayan bir Ercüment görmeyi beklemiyordum. Gelmişti.

"Ercüment." Dedim.

"Güzelim." Dedi içli içli. Hasret kaldığım sesini duyunca gözlerim doldu. Gittiği gibi değildi. Odanın içi karanlıktı fakat görebiliyordum zayıflamıştı, göz altları çökmüştü. Saçları uzayıp birbirine karışmıştı. Aynı zamanda sakallarını da daha önce hiç bu kadar uzun görmemiştim.