Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Bölüme geçmeden önce hikaye ve karakterler hakkında düşüncelerinizi buraya yazarsanız çok mutlu olurum. Düşüncelerinizi çok merak ediyorum ❤️
İyi Okumalar Dilerim♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Böyle hiç olmadı ama Ayşe hanım." Dedi annem Erdem'in annesine bakarak. "Kalsaydınız bu gece."
"Çok teşekkür ederiz İnci hanım. Ama yola çıkacağız. Asude ve Erdem Hatay'a gidecek zaten. Biz de yarına kalmadan çıkalım yola."
Erdem Trabzonluydu. Ailesi orada yaşıyordu ama Asude buradan abisi ile birlikte Hataya gidecekti. Ayşe teyze ve Hilmi amca da Trabzona geri dönecekti.
"Tekrardan hayırlı olsun kızım. Allah yolunuzu hiç ayırmasın."
"Amin Ayşe teyzeciğim, çok teşekkür ederiz." Deyip elini öptüm.
Herkes vedalaştıktan sonra Ercüment'ler gitmişti. Ayşe teyze ve Hilmi amca yola çıkacaktı ama Ercüment'ler daha buradaydı.
Erdem ve Asude yarın dönecekti. Biz de yarından sonra Ercüment ile birlikte dönecektik.
"Siz gidecek misiniz bir yere?" Diye sordu annem.
"Evet."
"Ben daha Ercüment ile konuşmadım belli değil." Dedim.
"Ben konuştum." Dedi Çağan. "Gideceğiz."
"Tamam o zaman. Ben üzerimi değiştireyim."
"Bende." Diyerek ayağa kalktı Sedef.
Birlikte benim odama geldik. Yatağın üzerine oturdum ve derin bir nefes aldım.
Zaman gerçekten ne çabuk geçiyordu. Günlerdir beni heyecandan uyutmayan o gün gelmiş geçmişti bile.
Parmağımda ki tek taşın yanına bir de alyans eklenmişti. Gerçekten çok tuhaf hissediyordum. Aşırı derece de şaşkındım.
Günler defter gibi katlanıp giderken biz sayfaların hızına yetişmeye çalışıyorduk. Sayfaların arasında ne anı kalırsa yanıma kârdı.
Ercüment ile olan anılarımı düşündüm. En heyecanlısı ve özeli bu geceydi. Buradan sonra bir dönüşümüz olsa bile kafamıza göre bir dönüş olamazdı. Artık bir kere kendimiz için düşünüyorsak bir kere de birbirimiz için düşünecektik.
Şaşkınlığımın yanında mutlulukta vardı tabii ki. En son ne zaman bu kadar mutlu olmuştum hatırlamıyorum.
Her şey o kadar güzel ve istediğimiz gibiydi ki bazen bir şey olacak diye çok korkuyordum.
"Ne zaman gelecek diye beklerken bitti bile." Dedim.
Sedef gülümsedi. "Neyse ki bir sorun çıkmadı."
"Çıkmadı değil mi?"
"Çıkmadı çıkmadı, her şey çok güzeldi. Hele siz o kadar yakışıyorsunuz ki."
