Over All the Noises

Chapter 23- Ayoko Na

    Maaga akong nagising dahil sa ingay na nanggagaling sa alarm clock ko. I start preparing and take a bath for a little longer. Hindi naman ako ma-le-late dahil ala-singko pa lang. Madalas kasi ay alas-syete ang gising ko no'ng nasa condo pa ako dahil nilalakad lang naman namin ang daan papuntang school. Pero dahil nasa mansyon na ako, magbabago na ang gawain ko sa araw-araw.

    Kinuha ko ang uniform kong nakasabit sa loob ng aking cabinet at mabilisan lang iyong sinuot bago napagpasyahang bumaba. Hawak-hawak ko ang aking suklay habang dahan-dahang naglalakad patungong kusina dahil inuunahan na ako ng gutom. Nalimutan ko kasing kumain kagabi dahil sa hindi inaasahang pangyayari.

    At this early morning, nakita ko si Kuyang may ginagawa sa laptop niya habang kagat-kagat ang tinapay sa bibig niya. Sa tingin ko ay kakagaling lang din niya sa banyo dahil basa pa ang buhok nito at may tuwalya pa sa kaniyang batok. And, oh god! He's topless.

    Nakahinga ako nang malalim nang hindi ko makita si Papa. Ngunit nang dumapo ang tingin ko sa ingay na nanggagaling sa mga lutuan namin ay nakita ko siyang nagluluto roon. He face my direction and smile widely.

    “You’re awake! Sakto, maluluto na ito. Maupo ka muna r'yan kasama ang Kuya mo.”

    Nakatulala lang ako na tila hindi makapaniwala sa nakikita ko. My father is cooking at kakaiba ang ngiti niya ngayon. He seems didn't affected about what happened yesterday. O baka naman pakitang-tao na naman ang nakikita ko?

    “Goomoring, Alice.” Halos hindi na maintindihan ang sinasabi ni Kuya dahil may laman ang bibig niya. I sat in front of him and he just give me a soft look before staring at his laptop once again. Gawaing doctor nga naman, mas busy pa sa taong busy.

    “Good morning.” I said softly. Hindi naman sa labag sa loob ko ang pagbati, sadyang hindi lang ako sanay sa oras ng gising ko.

    “Ang aga mo ’atang gumising,” sabi niya at humigop ng kape.

    “Mahaba ang byahe, Kuya. Hindi naman ako pwedeng gumising ng alas-syete dahil hindi ko naman kayang lakarin iyon.”

    He rest his body at the back of our chair and look at me from head to toe. “Ako na ang maghahatid sa'yo araw-araw para magkasabay tayo.”

    I snorted. “Ayokong ma-issue—”

    Napahinto ako sa pagsasalita nang bigla niya akong binatukan nang malakas.

    “Anong issue, issue, Alice. Magkapatid tayo!” he retorted.

    Sumimangot ako at hinimas-himas ang ulo ko. Grabe, parang umalog ang utak ko dahil sa lakas noon. Hindi man lang siya nag-abalang magsorry sa ginawa niya.

    “Alam ko! Bakit kailangan mong mambatok! Napakasama mong doctor ka! Dapat nga ginagawa mo ang lahat para hindi ako masaktan tapos ako naman itong sinasaktan mo!” Umarte ako na parang umiiyak. Narinig ko naman ang paghagalpak nito at pagpalakpak na tila tuwang-tuwa sa akin.

    “Binatukan ka lang, humuhugot ka na.” He sniff and sigh. “Darling, I'm not your boyfriend. I'm a doctor, at hindi ko trabahong protektahan ka sa mga taong nananakit ng feelings mo, dahil ang gawain ko ay magpagaling ng taong may sakit. There's a big differences of those two.”

    Mas lalo akong sumimangot at humalukipkip sa harap niya. “Ibig-sabihin, kapag nasaktan ako ay wala ka lang pakialam?” bakas ang pait sa boses ko.

    “Hindi naman sa gano'n, bunso.” He pouts.

    “Wosho! Kakasabi mo lang na hindi mo trabahong protektahan ako sa mga taong makakasakit ng feelings ko!”