Over All the Noises

Chapter 34- Plans

    A months passed and I'm really having a hard time for being a pregnant. Habang tumatagal ang bumibigat ang katawan ko at parang tamad na tamad na tumayo. But I feel honored because Kaden is always here to serve for me. I like his company.

    “Hon, do you want something to eat?”

    Bagsak ang balikat kong tumingin sa kaniya pagkatapos na marinig muli ang tanong na iyon. He asked me five times with the same question. Kada-oras na lumilipas ay wala na akong ibang marinig na salita sa kaniya kun'di kung may gusto ba akong kainin.

    “Maging totoo ka nga. Gusto mo pa ba akong mabuhay?”

    Binalingan niya ako at ngumiwi tila biglang nagtaka sa tinanong ko.

    “What the fuck is wrong with that question?!” bakas ang pagkairita sa boses nito.

    “Ikaw! Walang problema sa tanong, ikaw ang may problema!” singhal ko.

    “I’m just asking you if you want something to eat!”

    Dahan-dahan akong tumayo at pakiramdam ko ay pagod na pagod na agad ako. Ano ba naman kasi itong pakiramdam na ’to! I want to be energetic pero mukhang anak na ako ng sofa na ito dahil magdamag akong nakaupo habang pinagmamasdan si Kaden na gumawa rito sa bahay.

    “You keep asking that question to me past hours. Busog na busog na ako,” ani ko at ipinatong ang kamay sa ibabaw ng lamesa. He raised his eyebrow and look at me from head to toe.

    “Are you really pregnant?” Biglaang tanong sa akin. Palihim naman akong umirap at bumuntong-hininga.

    “Ano bang nangyayari sa'yo at kung ano-ano na lang ang lumalabas d'yan sa labi mo?” My voice rose a bit.

    “I’m just curious. Ang liit pa rin ng t'yan mo.”

    My lips parted while staring at him. Gulong-gulo ang utak ko at parang ang sarap na lang isampal sa mukha niya ang cake sa harap ko.

    “Tanga ka ba? Malamang isa't kalahating buwan pa lang ’to!” Umirap ako. Bakit ba lagi na lang walang kwenta ang pinagsasasabi niya ngayong araw? Nag-iinit ang dugo ko.

    “You’re so moody. I'm just asking.”

    “Asking mo mukha mo. Napaka-nonsense.” I snorted and just walk away. Lumabas muna ako ng bahay at dumiretso sa likod kung saan puro halaman at damo lang ang nakikita ko. Wala pa kasi masyadong nagpapagawa ng bahay sa banda rito. And I'm happy to know it. Gusto ko lang kasing tahimik ang paligid at mga puno’t ibon lang ang maririnig ko. It's kinda refreshing and fascinating.

    “Hey! Bakit mo ako iniwan sa loob? Are you mad?” He hugged my from the back and pressed his lips on my neck. Napakapit naman ang hawak ko sa rehas ng veranda niya at napasinghap nang malakas.

    “S-stop!” I stutter. But instead he listen, mas lalo pa niyang hinalikan ang leeg ko. Gusto ko mang umapila pero napipilan ang bibig ko at hindi makapagsalita.

    “Ang bango mo palagi. Parang ayoko nang lumayo.” He whispered on my ears. Panay lang naman ang pagbuga ko ng hangin tila pinipigilang hindi makagawa ng ingay. Palagi niyang dinadaan ang lahat sa ganito lalo na’t kapag nagkakaroon ng hindi pagkakaunawaan sa pagitan naming dalawa. He knows that I'll easily fall for his kisses at hindi ako makakatanggi ro'n.

    Dahan-dahan niya akong hinarap sa gawi niya at siniil ng mainit na halik. Sumabay rin ang katawan ko sa nararamdaman. I don't have enough energy to hold this rail anymore. Gusto ko na lang umupo ngunit pinipigilan niya ang katawan kong bumagsak.