Over All the Noises

Chapter 49- Truths

    Maaga kaming nagising ni Kaden kahit ala-una pasado na kami nakatulog kagabi. We play games, watch movies, eat a lot of food, and talk about future ahead us. Napakarami naming ginawa at talagang natuwa ako. Pakiramdam ko kasi iyon na ang huling lambing naming dalawa. Dahil isang linggo na lang, 2nd year na siya.

    I planned to visit our condo this day. Kagaya nga ng sinabi ko kahapon, gusto kong makausap ang mga kaibigan ko tungkol sa nangyari. Gusto ko nang ayusin ang naging problema namin noon. Handa na ulit akong magtiwala at magpatawad dahil iyon lang ang kailangan para maging maayos na ang lahat.

    We eat our breakfast first before leaving the house. Syempre hindi agad kami dumiretso sa condo, naggala-gala muna kami saglit at bumili ng mga pasalubong. I know my friends won't expect this to happen dahil ang alam nila ay galit ako at hinding-hindi sila mapapatawad.

    But everything's changed. Hindi ko kayang magtanim ng galit sa isang tao nang napakatagal na panahon kahit napakalaki pa ang naging kasalanan niya sa akin. I'm willing to forgive, I'm willing to start a new memories with them once again. But this time, with pure intention, without lies, without betraying anyone, and especially...without hiding secrets from one another.

    “Ano sa tingin mo ang magiging reaksyon nila kapag nakita ka?” Nakangiting tanong ni Kaden habang nagmamaneho.

    “Magugulat siguro? Hindi ko alam. I haven't heard of them for a long time, pero ngayon ay kukumustahin ko lang sila.”

    Tumango siya. “But be ready, hindi lang sila ang magugulat sa presensya. There's one truth coming of from them.”

    I looked at him and furrowed my eyebrows. “I’m done with shits, okay? Ayokong malapit ulit sa problema.”

    “I told you, it's all about the truth. This won't hurt feelings but you will realize something,” aniya. Lumiko siya sa kanan at hininto ang sasakyan sa isang napakalaking gate ng Cacienda. The main land of Cacienda.

    He shows his I.D, katunayan na isa ka sa nakatira rito. Kailangan talaga iyon ay nag-iingat sila sa mga terorista na nagpapanggap lang bilang turista ng lugar. Kung wala ka namang I.D, just make sure na may permission ka ng kapamilya mo na naninirahan dito na pumasok bago ka nila palampasin sa gate na ito. They're just too strict. Ang daming rules.

    “I’m sorry, may sinabi lang sa guard.” Binalingan niya ako at wala naman akong ekspresyong pinakita. Just focusing on the road and minding my own business. “Hey, babe. You okay?” tanong niya.

    “Okay naman. Bumabagabag lang sa utak ko ’yong sinabi mo. Anong katotohanan na naman iyon?” untag ko.

    “A truth that will make you regret what you have done in the past. Ikaw na ang bahalang humusga mamaya. Don't pressure yourself too much about it.”

    Hindi na ako umimik at hinayaan na lang siyang magmaneho nang matiwasay. It's been 30 minutes before we got here. Nakasarado pa ang mga pinto at halatang tulog pa ang mga tao. Pero syempre, I have my own key kaya makakapasok kami sa loob.

    After we stepped inside, tanging hangin lang ng mga electric fan ang naririnig ko. Pumunta agad ako sa kusina at sinilip ang laman ng refrigerator nila. It was empty. Halatang mga tinatamad mag-grocery at mamalengke ang mga ito. Pero mabuti na lang ay bumili kami ni Kaden ng pagkaing pwedeng lutuin.

    “Ako na maghahanda ng breakfast nila, maupo ka na lang.” Ayan na naman siya. Minsan naiisip ko kung concern ba talaga siya sa kalagayan ko o gusto lang magpapansin sa akin. He knows that he's a good cooker at talagang hindi ka mapapaimik sa oras na matikman mo ang luto n'ya.