Córka Dziewicy: Kwadra pierwsza *ZAKOŃCZONE*

61. Zapraszam do jadalni!

Podróż cieniem zdecydowanie nie należała do moich ulubionych środków transportu. Ani na moment nie opuszczało mnie wrażenie, że ktoś nas obserwuje. Do tego praktycznie nic nie widziałam, więc musiałam w pełni zdać się na Nico. Zirytowało mnie to, bo lubiłam trzymać sytuację pod kontrolą.

Nico skręcił gwałtownie, ciągnąc mnie za sobą. Wyszliśmy z cienia i znaleźliśmy się w ciemnej grocie. Gdzieniegdzie na jej ścianach wisiały lampki dające mętne światło. Na moich ubraniach znikąd osiadł czarny pył. Potrząsnęłam głową, pomagając oczom szybciej przyzwyczaić się do ciemności.

Postąpiłam kilka kroków w przód. Moim oczom ukazała się rwąca nurt rzeka, w której płynęła czarna jak smoła woda. Od razu domyśliłam się, że musi być nią Styks – rzeka nienawiści, która docierała do najmroczniejszych części Podziemia. Otaczała ją cuchnąca mgła, a według mitów jej woda była żrąca. Rozejrzałam się wokół, szukając pewnej osoby. Głos uwiązł mi w gardle, gdy ją odnalazłam.

Charon stał nieopodal, opierając swoje wysokie, wątłe ciało na drewnianym wiośle. Przewoźnik Styks, należący do dajmonów – nieśmiertelnych duchów, mających moc zmiany kształtu, zamieszkujących Podziemie – ubrany był jedynie w czarną szatę i stożkowatą czapkę. Wyglądał, jakby miał z kilka tysięcy lat (nie żeby to nie była prawda). Zatłuszczona broda wyraźnie kontrastowała z pustymi oczodołami. Wzdłuż mojego kręgosłupa przebiegł nieprzyjemny dreszcz, bo zdawały się być wypełnione nocą, śmiercią i rozpaczą.

Przewoźnik zawiesił na nas swój pusty wzrok. Stał na brzegu rzeki, na której powierzchni unosiła się drewniana tratwa wykonana z ciemnego drewna. Nico ruszył w jego stronę. Podążyłam za nim, niepewnie obserwując otoczenie.

- Nie jesteś Artemidą – głos Charona był cierpki i ostry. Próbowałam patrzeć w jego puste oczodoły, ale moje oczy same uciekały w bok. Aparycja dajmona mocno mnie niepokoiła.

- Ona jest ze mną – Nico znów ujął moją dłoń. Czułam, że próbuje dodać mi otuchy.

- Musi zapłacić – słysząc słowa Charona, zmarszczyłam brwi. Zapłacić? Czego może pragnąć ktoś taki?

Nico włożył wolną dłoń do kieszeni dżinsów i wyjął z niej okrągły, złoty przedmiot. Pragnęłam uderzyć się w czoło za własną głupotę. Przecież zmarłe dusze płaciły Charonowi za przewiezienie na drugi brzeg Styksu, aby dostać się do Podziemia. Dajmon przyjmował tylko obole – starożytne, greckie monety. Tą samą Nico wcisnął przewoźnikowi w zasuszoną dłoń. Tamten odsunął się i zapraszającym gestem wskazał swoją tratwę. Usiedliśmy na niej we dwójkę, Charon stanął tuż obok. Odepchnął tratwę od brzegu i zaczął wiosłować.

Podróż nie trwała długo. Żadne z nas nie odezwało się ani słowem. Wysiedliśmy na brzeg. Charon odpłynął bez pożegnania. I dobrze, bo jego obecność przyprawiała mnie o dreszcze. Zmarszczyłam brwi, czując za sobą czyjś ruch. Odskoczyłam w momencie, w którym nad moją głową zamknęła się wielka, psia paszcza. Krzyknęłam mimowolnie, dłonią wyszarpując miecz z pochwy.

- Cerber, spokój – powiedział Nico. Odwróciłam się i wybałuszyłam oczy.

Przede mną stał ogromny, czarny rottweiler, dwukrotnie większy od mamuta włochatego, posiadający trzy głowy. Obnażał wielkie, białe zęby, a ostrymi pazurami rył w ziemi pod sobą. Śmierdząca ślina co i raz skapywała z jego długich fafli. Rzucał się w przód, utrzymywany tylko przez potężny, żelazny łańcuch. Przez ciemną jak noc sierść praktycznie stapiał się z tłem. Dlatego nie zauważyłam go wcześniej. Wiedziałam, że Cerber pilnuje wejścia do Podziemia i jest pupilkiem Hadesa. Tak jakby nie mógł wciąż sobie pudelka albo pekińczyka.