Chapter 147
ပျော်ရွှင်မှု နှစ်ဆ
ဖုန်းရှောင်၏အော်သံက ပိုမိုပြင်းထန်လာပြီး သူ့ဝမ်းဗိုက်ရှိ လှုပ်ရှားမှုများက ပိုမိုကြမ်းတမ်းလာသည်။ တစ်မိနစ်အတွင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက စိုရွှဲလာသည်။
အာ... သူရေမြွှာပေါက်သွားပြီ...
(⊙ o ⊙)
သူတကယ်ကြီး ကလေးမွေးတော့မှာလား...
"ဘော့...ဘော့စ် ကျွန်တော်မှားပါတယ်... ကျေးဇူးပြုပြီး ကယ်ပေးပါဗျာ... ကျွန်တော် နာလွန်းလို့ သေပါတော့မယ်...."
သူနာလွန်း၍ တသိမ့်သိမ့်တုန်ယင်နေပြီး ယောင်စစ်ဆီ တွားသွားလိုက်သည်။ သူ၏နောက်ဆုံးသော အင်အားလေး ကုန်ခမ်းသွားသောအခါ သူ့လက်များက ပျော့ခွေသွားပြီး မေ့လဲသွာတော့သည်။
လူတိုင်း ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် ထိတ်လန့်ကြောင်အသွားကြပြီး တဖြေးဖြေးချင်း ယောင်စစ်ဆီ အကြည့်ရွှေ့လိုက်ကြသည်။
သူမ ရုတ်တရက်ကြီး အာရုံစိုက်ခံလိုက်ရ၍ တုန်ယင်သွားရသည်။
"ငါ့ကို ဘာလို့ကြည့်နေကြတာလဲ... ငါကလေးမွေးတဲ့အကြောင်း ဘာမှမသိဘူးလေ... "
သူမ လုချန်ကို ခပ်မြန်မြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"စိတ်လွတ်မနေစမ်းနဲ့... သူ့ကို ဆေးဌာနဆီခေါ်သွားလိုက်စမ်း.."
"အိုး... အိုး...."
လုချန် သတိပြန်ဝင်လာပြီး အလုပ်သမားအချို့ကို သူ့နောက်လိုက်ရန် အချက်ပြလိုက်သည်။ သူတို့အတူ သွေးဆင်းနေသော ဖုန်းရှောင်ကိုမကာ ဆေးခန်းကို ခေါ်သွားလိုက်သည်။
စကြဝဠာခေတ်၏ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာတိုးတက်ချက်များမှာ အမှန်တကယ်ကောင်းမွန်၍ ယုံကြည်ရပေသည်။ သွေးများစွာ ဆုံးရှုံးသွားသော်လည်း ခွဲစိတ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ဖုန်းရှောင်က သာမန်မျက်စိဖြင့် မြင်နိုင်အောင် ပြန်ကောင်းလာသည်။
ယောင်စစ်နှင့် စပ်စုချင်သောလူအုပ်ကြီးက စိတ်ရှည်လက်ရှည်ထိုင်စောင့်နေကြသည်။
"ဒါ... ဘာဖြစ်သွားတာလဲ...."
လုချန်က သူ၏သွေးစွန်းနေသော လက်များကို အမှုမထားဘဲ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည်။
"ဘော့စ်... ဖုန်းရှောင်ရဲ့ ဗိုက်က ဘာဖြစ်သွားတာလဲ... သူက ဘော့စ်ကို ဘာလို့ကယ်ခိုင်းနေရတာလဲ..."
