නෙගටිව් 💜️

#පළමු_කොටස 💜️

ජිවිතේ කියන්නේ මල් වට්ටියක දලා අපිට දෙවියො දෙන දෙයක් නෙවෙයි.
ඒක මම උපන් දා ඉදලා ඉගෙන ගත්ත දෙවල් අතරේ උඩින්ම තියන දෙයක්.
ඒත් ජිවිතේ කියන්නේ වටින දෙයක් කියලා මට මගේ වයසත් එක්ක මම සමාජේ එක්ක ගැටෙද්දි මම තෙරුම් ගත්තා. මට ඕනේ උනෙ ලොකු මිනිහෙක් වෙන්න, සල්ලි හම්බකරන්න, හරි විදිහකට.. අම්මා කියලා දුන්න හැමදේමත් එක්ක මම සමාජෙන්ම ඉගෙන ගත්ත දේවල් එක්ක මට ඕනේ උනේ සමාජේ තවත් එක දුප්පත් කොල්ලෙක් වෙන්න නෙවෙයි..

"මල්ලි මොකද්ද කිව්ව කම්පැනි එකේ නම.."

"ලොට්‍රේන් ප්‍රයිවට් ලිමිඩට්..."

"කොළඹ කීයෙද.."

"කොළඹ 03.."

"කොල්ලා එඩ්‍රස් එකේ හැටියට නම් තැන මෙතන..."

" ඒත් එහෙම කම්පැනි එකක් පේන්න නෑනේ, අපි තව ටිකක් ඉස්සරහට යං..."

"ප්‍රෙට්‍රල් තියනව, මට අවුලක් නෑ.. ඒත් උදේ පාන්දර ගත්ත හයර් එක නිසා මල්ලිගෙ හොදට කිව්වෙ... කන්ටැක්ස් නම්බර් එකක් නැද්ද.."

"නෑ අයියෙ.."

"මෙහෙම කරහං මල්ලි.. මම මෙහෙ නෙවෙයි. එහෙම කියලා මට උබව අද දවසෙම උනත් උඹ එක්ක වටේ අදින්න පුලුවන්. බලපන් නම්බර් ප්ලේට් එක.. Sp. මමත් උබ වගේ ජොබ් එකක් නැතුව මේ කොළඹට ඇවිත් හයර් දුවන එකෙක් මට උඹව මරන් කන්න ඔන්නෑ.. උබ Wp නම්බර් ප්ලේට් එකක් තියන වීල් එකකින් පොඩ්ඩක් අත දලා අහලා නැගපං කොල්ලො... කම්පැනි එකේ නම නම් හොදට හුරුයි.. ඒත් තැනක් මීටර් නෑ.. කොළඹ එකෙක් නම් අනිව දන්නව ඇති.."

"ඒක හරි, තැන්ක්ස් අයියෙ.. මාව ඉස්සර හොල්ට් එකෙක් දාන්න..."

මම මීටර් එක බලල පන්සීයේ කොලයක් පර්ස් එකෙක් ඇදලා අරං වීල් එකේ අයියගෙ අතේ තිබ්බේ මීටරේ බලලා.. අයියා ආපහු දුන්න ඉතුරු සල්ලි වලින් මම රුපියල් සීයවිතරක් අර ගත්තේ ඒ මනුස්සයගේ වචන වලට වෙන දෙන්න දෙයක් නොතිබ්බ නිසා..

"නෑ හරි.. අයියේ. ඕක තියා ගන්න.."

"මල්ලි wp එකක නැගපන්. නගින්න කලින් එඩ්‍රස් එක පෙන්නලා, දන්නවද අහල නැගපන්.. නැත්තම් ඉන්ටවිව් එකට උබට ලේට් වෙයි.."