මේ වෙලාවෙ කවුද මෙහෙට එන්න ඉන්නෙ. සර් වෙන්න බෑනේ.. ඒත් හිතුනෙම සර් වෙන්නැති කියලා..
මම සලෙට ගිහින් සලේ ලයිට් එක දාන්නෙ නැතුවම දොර ලග තිබ්බ ජනේලේ ගාවට ගියා...
දොර ලග කවුරු හරි හිටගෙන ඉන්නවා චායාවක් මම පේන්න තිබ්බා.. මම බැලුවේ ජනෙල් වීදුරුවට මූණ තියාගෙන.. කලුවරේ නිසා අදුර ගන්න බැරි උනා.. ඒ මනුස්සයෙක්ද ? කවුරු වෙන්න බැරිද.. තත්පර ගානකට උනත් දහක් දේවල් මම හිතුවා.. හිතන එක නතර උනේ ආයෙම දොරට ගහන සද්දෙට.. කලින්ට වඩා වේගයෙනුත්, තදිනුත් වදින දොරේ සද්දෙ හැලහොල්මනක් නැති කලුවරේ ගේ ඇතුලෙ ඒ සද්දෙ විතරක් හොල්මන් කරන්න ගත්තා.. මම තවත් බලා නොයිදම පොටිෆෝ කෑල්ලෙට වෙන් කරලා තිබුන ස්වීච් ටිකටම අතතියල එක පාර ඔක්කොම පහලට දැන්මා.. එලියේ ලයිට් ඔක්කොම වගේ දැල්වුනේ එකේන්.. ඊගාවට දොරට අත තියන් තවත් තප්පර දෙකක් විතර ඉඳලා.. අගුලු දෙකම ඇරලා දොර ඇරියේ එලියේ ඉන්නෙ කවුද කියලා අන්තිම වතාවට හිතන ගමන්. අන්තිම වතාවටත් හිත කිව්වෙ ඒ සර් කියලා..
එලියෙ ඉඳපු මනුස්සයා එක පාරටම ගේ ඇතුලට එන්න හදද්දි මම දොර ඇතෑරලා පස්සට උනේ ඇතුලට එන්න හදන සර්ට ඉඩ දෙන්න..
ඔව් ඒ ගිවන්ත සර්.. හිතට දැනුන නොදන්නා කෙනෙක් වෙන්නැති කියලා ආපු ආගන්තුක බය පහව ගිහින්, සර් මේ වෙලාවෙ ගැන, කොහොමද ආවේ.. මොකටද ආවේ කියන බය එත් එක්ක අමුතු හැගීමක් හිතට දනෙන්න ගත්තා.
සර් ඉඩ දුන්නත් කෙලින්ම ආවෙ මගෙ ඇඟට. සර්ට යකෙක් ආවේශ උන ගානයි කියලා මට දැනගන්න ගියේ තත්ත්පරයකට ත් අඩු කාලයක්..
ඒ කට හඩ නැතුව පාලුවට ගියපු ගේ පුරා සර්ගේ හඬ ඕනවටත් වඩා ඇහුනා..
"කෝ තොගෙ ෆෝන් එක..."
සර් මගෙ බෙල්ලෙන් අල්ල ගන්න ගමන් මාව පස්සට තල්ලු කරන් ගියා. මට උත්තර බදින්න වෙලාවක් තිබ්බෙ නෑ..
"කියපන් මගෙන් මැරුම් නොකා. කෝ හු&%තො ෆෝන් එක.."
මට කතා කරන්න විදිහක් තිබ්බෙ නෑ. සර්ට උත්තර බඳිනවට වඩා මම කලේ සර්ගෙ අත්වලින් අල්ල ගෙන හිර උන බෙල්ල පොඩ්ඩක් හරි බුරුල් කර ගන්න. ඒ අත් වලින් දැනුනා සර් ඇවිත් තියෙන්නෙ මම මැරුනත් එකයි කියලා වගේ හිතන්... සර් මාව එහෙම්ම සෝෆා සෙටියට තල්ලු කරලා දැන්මා..
