මගේ ඉණ හරියෙන් තද වේඳනාවක් එක්ක මම විසික් වෙලා යනවා දැනුනා.. ඒත් එක්කම මම උස්සලා පොලවේ ගගනවා වගේ දැනුනා.. මුළු ඇඟම වෙදනාවක් විතරක් උනා.. ඔළුව බිම වැදුන නිසා වෙන්න ඇති ඔළුව රත්වෙලා වගේ දැනුනා මට.. ඔලුව ඇතුලෙන් උහුලන්න බැරි වේදනාවක් දැනෙදි මම අත් දෙක්ම උස්සලා ඔළුව බඳා ගත්තා. මට දැනුනා.. මගෙ කොන්ඩේ පවා තෙත්වෙලා. වතුරක් නැති ඒ වෙලාවේ කොණ්ඩේ තෙමුනේ වතුරට වෙන බෑනෙ.. ඒ ලේ වෙන්න ඕනේ.. නම අත් දිහා බැලුවේ තොත් වුණු කොන්ඩේ අතගාලමයි.. ලේ වලට අතේ රේකා මැකිලා අල්ලා රතු පාට වෙලා තිබුනා..
මට මතක එච්චරයි..
________________________________________________
ඔව්, ඒ විනාඩියට ආයේ ඇස් ඇරුණා වෙන්න ඕනේ.. ඔළුවෙන් ලොකු වෙදනාවක් දැනෙන්න ගත්තා. මම ජීවත් වෙනවා තාම.. කොහොම හරි මාව කාර් කාරයෙක් ඇවිත් හප්පලා යනවා මට මතකයි.. ඒ කාර් එක නවත්තලා තිබුන ටිකක් වෙලා.. ඒ අංක තහඬුව දිහාත් මම එක පාරක් බැළුවෙ ඇස් ඇරලා.. කළු කාර් එකක්.. සුදු අංක තහඬුවක් එක්ක.. එච්චරයි මට ඒ ගැන නම් මතක.. මාව හොස්පිටල් අරං ගිහින් තිබුනා පාරේ මිනිස්සු ටිකක්... මම ආයේ ඇස් ඇරියේ නුවර හොස්පිටල් එකක...
ඊට පස්සෙ මම කිසිම දෙයක් මතක නැති එකෙක් ගානට මාස දහයක් විතර නුවර ජීවත් උනා.. කිසිම ආතක් බූතක් නැතුව.. අතීතය ගැන කිසිම වැටහීමක් නෑ.. ඒ ටික කාලෙට මාව බලා කියා ගත්ත ලඟම එකෙක් ඉදියා.. ඒ ධනුෂ්ක..
ගොඩක් අය වගේම නමත් ඌට කිව්වෙ ධනා කියලා...
#මාස_කීපයකට_ඉහතදී...
" අද වැඩත් නැති එකේ චෙකප් ටික කර ගත්තා නම් නරකද අභිමා..."
මම ඔලුවේ ඉඳන් පෙරවගෙන නිදාගෙන ඉද්දි බෙඩ්ෂීට් එකෙන් අදින ගමන් ධනා මට අවදි කලා.. මම ආපහු නිදාගත්තේ කම්මැලිකමට.. නුවර උදේ පාන්දර කියන්නේ මාරම හීතලක් තියන දවසක්. අනිත් දවස් වලට අමාරුවෙන් හරි නැගිටලා වැඩට ගියත් නිවාඩු දවසට ඉතින් වැඩිපුර හීතල ටිකක් දැනෙනවා ඉතින්..
ඊයේ රෑ ටිකක් අවදියෙන් ඉදියේ අද නිවාඩු හින්දමයි.. ඒ නිසා මම ආයෙ ලොකු නින්දකට වැටුනා.. ටික වෙලාවයි එහෙම බෙඩ්ෂීට් එක යට ගුලි වෙලා නිදාගෙන ඉන්න ලැබුනේ.. අත හෙමින් හෙමින් රත් වෙලා පිච්චෙනවා වගෙ දැනෙන නිසා මම නින්දෙන් අවදි උනා.. මම අත අහකට ගත්තේ බෙඩ්ෂීට් එකත් අයින් කරන ගමන්..
බුරුවා ඉන්නවා උදේම තේ කොප්පෙකුත් උස්සගෙන..
