මම ඔක්කොම පිලිවෙලට හදාගත්තයින් පස්සෙ සිකුරිටි දොර ඇරියා. මම ඒ මනුස්සයට හිනා වෙලා ස්තූතියි කියන ගමන් නම නොදන්න නිසා ගුඩ්මෝර්නින් කියලා විතරක් කිව්ව. ඒ මනුස්සයත් කට පිරෙන්න සර් කියලා ඔලුව නමද්දි අහම්බෙන් උනත් ලැබුන රස්සව ගැන හිනී ආඩම්බරයක් විතරක් දැනුනා. ඒක මං ලග විතරක් තියාගෙන මඩුගල්ල පරම්පරාවෙ ලොකුම අත්ත.. රෝහණ මඩුගල්ල ඉස්සරහ පෙනී හිටියා..
මම යනකොටත් ඇමතුමක ඉදපු නිසා නිහඬ සංඤාවකින් අතින් මට පුටුව පෙන්නුවෙ වාඩි වෙන්න කියලා බව තෙරුණ නිසා මම පෙන්නපු පුටුව අඟලක් උස්සලා සද්දෙ නොඇහෙන විදිහට පස්සට කරගෙන කලබලයක් නැතුව ඉඳ ගත්තා.
තවත් විනාඩියක විතර ඇමතුමේම ඉදපු මඩුගල්ල මං දිහාවට හැරුනේ ඇමතුමෙන් පස්සෙ ඒ හැමදේම විසඳ ගත්ත පෙනුමකින්...
"ගුඩ්මොර්නින් සර්..."
"අහ් ගුඩ්මෝර්නින්, අභිමාන් කියන්න..."
මම මොනා කියන්නද, කියන දෙයක් අහන් යන්න ආව මිසක්.. මම තනියම හිතන ගමන් කියන්න වචන ටිකක් ගලප ගත්තා.
පුතා අතින් වෙලා තියන දේවල් හරි අඩකට වඩා දන්න තාත්ත කෙනෙක් ඉස්සරහා ඉන්නවා වගේම තමන්ගේ කම්පනි එකේ ලොකුම කෙනා ගාව ඉන්නවා වගේ හැගීම් දෙකම එක පිට ආව නිසා මගෙ කටට වචන එන්නැති ගතියක් තිබුනා..
"නැ.. මේ.. සර් මට එන්න කියලා තිබුනා ඒකයි ආවෙ..."
"මම...?"
"ඔව්..."
"කවුද කිව්වෙ.."
' තිවෙකා එන්න කිව්වෙ..' කියලා කියන්න වචන ටික ආවත් මම තවත් තප්පරයක් නිහඬවම ඉදියා.
"සමහර විට මට මිස්ටේක් එකක් වෙන්න ඇති සර්, සොරි.."
"අහ්. ඉට්ස් ඕනේ.. බට් මීට වඩා කල්පනාවෙන් වැඩ කරන්න.."
"හොදයි සර්.."
"සමහර වැරදීම් තියනවා හොදට වෙන, සමහර විට අපිටම නෙවෙයි වෙන කාට හරිම.. ඒ දිහා බලලා සතුටු වෙන්න පුළුවන් නම් අපි දිනුම් අභිමාන්..."
"ඔව් සර්, මාත් පිළිගන්නවා.."
"අභිමාන් ආව එක හොදයි.. අර ෆැක්ට්‍රීස් කීපෙකම ඊමෙල්ස් වගයක් ඇති ඒ ටික ඉක්මනින් මේල් කර ගන්න ඔනේ. එක බලන්න.."
