"හොස්පිටල් එකෙන් කතා කලා. බොඩී එක හවස 5-6 වෙයිලු දෙද්දි.."
"එහෙමද..?"
"ම්.. මම ඔයාව ගමට දලා ආයෙ එන්නම්. අහ් මේ බෑක් එකේ රෙදි ටික ඇති තමුසෙට.. අරව උස්සගෙන පාරෙ වත් යන්න පුළුවන්ද?.."
මට සර් අතට දුන්නෙ බර නැති පොඩි බෑග් එකක්.. රෙදි දෙක තුනකට වඩා නෑ මේකෙ බරේ හැටියට.
සරමක් ඇදගෙන හිටපු සර් කලිසමකට මාරු වෙලා.. දැන්මම සුදු කමීසයක් දාගෙන සර් මං ගාවට ඇවිත් ඉඳියා.. උඩ බොත්තම ගැලවුන ඒ පපුව දිහා මම වරුවක් නෙවෙයි මොහොතක් නතර උනා.. මට තාමත් ඒ ඇස් ඉස්සරහ මට මාවම අමතක වෙනවා..
මම ලොකු හුස්මක් එක්ක හීන ලොකෙන් මිදුනා. ඒ ඇස් තාමත් මන් දිහා මත් උනා වගේ බලන්..
"මේ ටික ඇතිද..?"
"පණ්ඩිත නොවී ඇදුමක් දා ගන්නවා නම් දා ගන්න.. පරක්කු වෙනවා.."
යද්දි මොනා අරන් යන්නද? මම ආයේ එන්නෙ නෑ කියලා හිතුව නිසයි ඇදුම් ටික ගත්තේ.. නරියට මිදි තිත්ත උනානේ.. මමත් නොඑන්නම යන නිසා රෙදි කෑල්ලක්වත් ඔනේත් මෑ කියලා හිතුවා.. මම ගේ ඇතුලට ගියේ ඇදුමක් දා ගන්න.. සුදු ටී සර්ට් එකකට කලිසමක් දා ගත්තේ මතුගම ඉඳන් බස් එකේ යන නිසා.. මම යද්දි සර් පොටිපෝ කෑල්ලට වෙලා කණුවකට හේත්තු වෙලා හිටියා..
ගේ ඇතුලේ ඉද්දි, ඇදුම් අදිද්දි හිතට ආව සිතුවිලි මම යටපත් කර ගත්තා.. ඒත් ගෙයින් එලියට බහිද්දිම දැක්කේ සර්..
දන්නවද මම මැරිලා ඉපදිලා නෑ.. මට කරන්න දෙයක් නැතුවයි මේ හැමදේම.. හිතට දැනුනේ පපුව හාරන දුකක්..
දන්නවද සර්, මම ආයේ මේ කොලඹට එන්නේ නෑ මහත්තයෝ... මගෙ හීන හැමදෙයක්ම ඉවරයි.. මේ ගෙදර අපි උයාගෙන කාපු වේල් අනන්තයි.. තේ වේල් කීයක් නම් අපි මේ ගෙදර ගෙව්වද.. කී රැයක් නම් මේ ගෙදරදි අපි අපේ උනාද?... ඔව් ඔයා මට ආදරෙයි කිව්වෙත් මේ වහල යටමනේ.. ඉතින්... මට නේ කොළඹ අමතක කලත් මේ ගෙදර අමතක වෙන එකක් නෑ.. මගෙ ජිවිතේ වැඩි හරියක් මේ වහල යට ගෙවෙයි.. ඔව් මම ජිවත් වෙනවා කියලා දැනුනේ මේ වහල යටදි විතරයි.. මම දන්නැ මේ කොළඹින් ගියාම මම ජිවත් වෙයිද කියලා නැත්තම් මැරි මැරි ජිවත් වෙයිද කියන්න... කොහොම උනත් අපේ මතකයන් මේ වහල යට ජීවත් වෙයි.. අපි ඉඳියා වගේම සතුටින්... ඇයි මේ විදිහට ජිවිතේ බෙදාගන්න ඇවිත් එක අම්මගේ බඩත් අපි බෙදා ගත්තේ. අපිට වැරදුනේ එතන විතරමද? කාගෙ පවක්ද සර් ඒ..
අන්තිමට මේ හැමදෙම මගෙ පිටින් ගියා.. අන්තිමට යන්න අවසර ඉල්ලන්න බැරි තරම් මම අසරණ වෙලා.. උඹට ආදරේ කරලා මම අද යන්නේ මොකුත්ම නොකියන හොරෙක් විදිහට.. මම ඇත්තටම අසරණයි සර්... මට සමාවෙන්න.. දාස් වාරයක්..
