තිවේකවත් අරගෙන පූර්නිමත්, ශෙහාර මිසුත් එක්ක රිද්මයි, ඉමල්කයිත් කාර් එකට ගොඩ උනා.. මගෙ ඇස් තිබ්බෙ ඩ්‍රයිවින් ශීට් එක පැත්තේ.. සර් පිටිපස්ස හැරිලා මොන මොනවදො කියලා හැරෙද්දි ඒ ඇස් වලට අහම්බෙන් මුණ ගැහුනේ මගේ ඇස් වෙන්න ඕනේ.. ඒත් අපිට එක දිගට බලන් ඉන්න බැරි උනේ.. නග්ග ගත්ත ලෙඩා අරන් යන්න හැමදේම සූදානම් නිසා.. තිවේකාව අරගත්ත කා එක වේගයෙන් ඉදිරියට ඇදුනා..
හිතන්න දේවල් දාහක් තිබ්බත් මම කිසි දෙයක් ගැන නොහිතා මම බස් හොල්ට් එකට ආවා.. නොහිතා ඉඳියේ මොනවත්ම නෙදෙයි සර් කියපු වචන..
"හවස ඕෆ් වෙලා එනවා කා පාකින් එකට.. චැනල් එකක් කලා.. වෙලාසන ගෙදර යන්නොනේ.."
"එදා වගේ පාර අයිනෙ ඉන්නම්.. පාකින් එකට එන්.."
"මගෙන් කුණුහරප නාහා යනවා දැන්..
අනික ඇඳට නැග්ගම විතරද ඇහුවා නේ, යමංකො මම කියලා දෙන්නම් ඇඳට නැග්ගම ම.."
සර් කියපු වචන මගේ කණ් වල දෝංකාර දෙන්න ගත්තා. මිහිපිට අපායක මම ජිවත් වෙනවා වගේ මට දැනුනේ. තිවේකව අරන් යන්න සර්ට තිබ්බ කලබලේ දිහා මම බලාගෙන හිටියා. ඒ ඇස් මාව දක්කින්න ඇත්තෙ පරක්කු වෙලා වෙන්න ඇති මාව දැක්කම සංසුන් උනත් මාව දකින්න කලින් ඒ ඇස් වල තිබ්බෙ වියරුවක් වගේ කලබලයක්.. සර්ට තිවේකා ගැන ඇයි ඒ තරම් කැක්කුමක්.. මගෙ හිත කවදාවත් නැතුව රහසෙම අඩන්න ගත්තා. කෑ ගහලා අඩන්න හිතුනා මට..
තිවේකා ප්‍රෙග්නට්ද.. මගෙ හිතට ආවේ කියාගන්න බැරි මුසල සිතුවිලි...නෑ එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද සර් හැමදාම ඉදියේ මං ලඟ.. මම හිතින් සර් මං ගාව හිටපු නැති වෙලාවල් වල තිවේකටත් සර්ටත් එකතු වෙන්න පුළුවක් කමක් තිබ්බදෝ කියලා කාල කළමනාකරණය කලා..
"විණාඩි පහේ වැඩේ, මාස දහයක් බඩේ"
ඉස්සර පංතියේ ඉඳපු කාඩයෝ සෙට් එකේ එකෙක් කියලා හිනා වුන වචන ටිකක් මට මතක් උනේ එවෙලේ..
දෙයියනේ එහෙම වෙන්න විදිහක් නෑ...
මම හිටියේ වියරුවෙන් වගේ.. හිතෙ මැව්නේ, වැඩ කලේ තිවේකා රිද්ම අයියගෙ ඇඟට වමනේ කරපු සිද්ධි දාමයන් විතරමයි...
"මහත්තයා, දවල්ට කලත් නෑ.. තේ එකක් බොන්න කීයක් හරි දෙනන මහත්තයා.."
