"උඹට කොල් එකක්.."
"නම්බර් එක මොකද්ද.."
මම ඇහුවේ ටවල් එක ආයෙ අදින ගමන්..
"සෙව් කරලා නෑ හු**තො.. මේ දොර ඇහැරපං.."
මට මැව්නේ ෆොන් එකේ ඩිස්ප්ලේ එක. ඒකෙ අදුරන්නෙ නැති නම්බර් එකක් වැටිලා ඇති.. නුවර දන්න කියන හැමෝගෙම මම නම්බර් සේව් කරලා තියෙන්නේ.. මේ කෝල් එක...? මං ඒ ගැන හිත හිතම දොර ඇරියා..
දෙව් හිටියෙ මගෙ පැත්තට පෝන් එක දික් කරන්න බලාගෙන.. මම ෆෝන් එක අරන් ඩිස්ප්ලේ එක බලන ගමන් ආන්ස්වර් කරලා කනේ තියා ගත්තා..
මට ඇහුනේ පිරිමි කටහඩක්..
"මහීම ඉක්මනට ලෑස්ති වෙයං.. මම දැන් එන ගමන් උඹව ගන්න.."
ඒ ලතිකගෙ කටහඬ.. මම යන්තමින් හරි බලාපොරොත්තු උන කටහඩක් උන එක ගැන හිතලා මම නිව්නා..
"හරි මේ ලෑස්ති වෙන ගමන්..."
"උබට කවුද කිව්වෙ..?"
"මොනාද බං, කවුද? මට කිසි කෙනෙක් කිසි දෙයක් කිව්වෙ නෑ.."
බලාපොරොත්තු උන කටහඬක් උනත් හරි කලබලෙන් කියන්න හදන දේ මොකක් වෙන්න බැරිද..? මගෙ හිතට දැනුනේ බයක්.. මට මතක් උනේ, ඊයේ රෑ, පාන්දරම අපිව බොඩිමට ගෙනත් දාලා ගිය ලතිකට මේ තරම් කලබලයක් තිබ්බේ නෑ.. ඒත් ඇයි මේ..?
"ලතික කතා කරපන්කො.. මොකද්ද ප්‍රශ්නේ...?"
"මම තව පැය කාලකින් ඔතන.. මම එන්නම් මහීම.."
"කියපං.. ඇයි මොකද්ද ප්‍රශෙනෙ බං.."
"මං එන්නම්.. මම ඩ්‍රයිව් කරන ගමන්.. ඉඳහන්.."
ලතික ෆෝන් එක තිබ්බා..
මම අතරම උනේ වෙනම ලෝකෙක..
"කවුද බං...?"
"ලතික.."
"මොකො කියන්නේ..?"
"කිව්වෙ නෑ.. ලැස්ති වෙලා ඉන්න කිව්වා.. මොකටද වත් කිව්වෙ නෑ.."
මම දෙව්ව තල්ලුකරන් එහෙම්ම වොශ් රූම් එකෙන් එලියට ආවේ ඌ අහන ප්‍රශ්න වලට කෝල් එකට ආන්ස්වර් කරපු මං වත් දන්නේ නැති නිසා...
"කොහෙද එන්නේ.. මූණෙ සබං, හොඳන් වරෙන්..."
දෙව් මාව නතර කලේ වචන වලින් උනත්.. ආයෙ වොශ් රූම් එකට ඇදලා දැන්මේ උගෙ අත් වලින්..
