" මොකද බං ආච්චි ආරූඩ වෙලා වගේ ඉන්නෙ.."
ගිවන්ත තාමත් හිනා වෙනවා.. මම අහක බලාගෙන ඉදියේ එලිය පේන නිසා නෙවෙයි.. කලුවරේ මොනා හරි පේනවද බලන්න. මම ගැස්සිලා ගියේ ෂීට් එක උඩ තිබ්බ මගේ අතට ගිවන්ත තදින් අල්ල ගනිද්දියු..
එතකොටයි මම කරපු මොඩකම තෙරුනේ.. ඇත්තටම මම වහනේට නැගලා එන්න ආවේ මේ කරදරෙන් බෙරෙන්න.. ගිවන්ත කියන්නේ තමන්ට අවශ්‍ය දේ කොහොම හරි ලබාගන්න.., කර ගන්න.., ජාතියේ කෙනෙක්.. මට ඕනේ උනේ ගිවන්තට අවනත උනා වගේ පෙන්න රඟපාලා හරි පඩිය අරන් අයින් වෙලා යන්න.. පඩිය හම්බුනත් නැතත් වෙලාවේ හැටියට ගිවන්ත එක්ක රන්ඩු වෙවී කමරේට වෙලා ඉන්නවට වඩා හොදයි මේම හරි ගිවන්ත එක්ක එලියට බැහැලා එන එක. ඌට මගෙ කමරේට ආවම අමුතු ආමාරුවක් හැදෙනවනෙ.. ඒකයි මම බල නොකර එන්න ආව..
ඒත් මට වැරදුනාවද්ද..?
මම බැලුවෙ මගේ අත අල්ලගෙන ඉන්න ගිවන්ත දිහා.
ගිවන්ත මගෙ අතින් අල්ලගෙනම එයාගෙ ෂීට් එකට බර වෙලා ඉදියේ උඩ බලාගෙන.. යන්න අදහසක් පේන මානයකවත් තිබ්බෙ නැති නිසාත්, මේ නිහැඩියාව හිතට මහා අමුත්තක් දානුන නිසාත් මම තොල කට මුලින්ම තෙමාගෙන ආයෙම ගිවන්ත දිහා බැලුවා..
"ඇයි මෙතන.."
"හදිස්සියක් නෑනේ.."
"අනෙ සර්, යමු.. මොනාද මේ පාලු පාරවල් ගානේ.."
ගිවන්ත එක කකුලක් නවලා ෂීට් එක උඩින් තියාගෙන මන් දිහාවට හැරුනා.
"ඇයි බය වෙලා.."
"නැ..එහෙම දෙයක් නෑ.."
"එහෙනම් ටිකක් ඉමු..."
ඒ වෙද්දි දොර නොතිබ්බා නම් බිමට ම වැටිලා. ඒතරම් මම ගිවන්තගෙන් ඈත් වෙලා ඉදියේ.. ඒත් කලුවරෙන් වැහුන පාළු පාරක හැලහොල්මනක සද්දයක් නැති තැනක මේ විදිහට ගිවන්ත එක්ක තනිවෙන්න මට ඕනෙ උනේ නෑ.. මොකද ගිවන්ත කියන්නේ සිනි කන්න ආව ඇඹලයෙක් කියලා මගෙ හිත අදුනගෙනයි තිබුනේ..
ගිවන්ත කාර් එකේ දකුණු පැත්තේ එයාගෙ දොර පම්පූර්ණයෙන්ම ඇරලා සිගරට් එකක් පත්තු කර ගත්තා.. වහනෙන් එන නිල් එලියට අමතරව ගිවන්ත දල්ව ගත්ත සිගරට් එක නිසා ලාවට එන දුම, හරියට දැනුනෙ මිනි ක්ලබ් එකක ඉන්නවා වගේ..
