Chapter 153
"လမ်းဘေးက အုန်းသီးတွေကို ခူးလို့မရဘူးလေ"
ကျန်းမင်ယွမ်တစ်ယောက် ဆက်ပြောစရာစကားရှာမရချိန်တွင် ချန်းဟွမ်က ဝင်ထောက်ပြတော့သည်။
" ရှင်းရှင်းက အုန်းသီးလိုချင်ရင် ဒီတိုင်းဝယ်စားရမှာပေါ့...လမ်းဘေးက အုန်းပင်တွေက တစ်ယောက်ယောက်စိုက်ထားတာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ ...အဲ့လိုကြီးသွားခူးရင် သူများဟာကို ခိုးရာကျတာပေါ့ "
" ဟင် "
“ဒါတင်မကသေးဘူး အုန်းပင်တွေက အရမ်းမြင့်ပြီး လှေကားမပါဘာမပါနဲ့ ပြုတ်ကျရင် ထိခိုက်ဦးမယ်... ဘယ်လောက်ထိနာမလဲ တွေးကြည့်လို့တောင်မရဘူး”
ရှင်းရှင်းက ချန်းဟွမ်၏စကားများကို လိုက်မမီသော်လည်း ခေါင်းငြိမ့်ရှာသည်။
"ဒါပေမဲ့ တခြားသူတွေကျတော့ ခူးတယ်လေ "
ထိုအခါချန်းဟွမ်က ရှင်းရှင်း၏ပခုံးပေါ် လက်လှမ်းတင်လိုက်ပြီးပြော၏။
“တခြားသူတွေ အမှားလုပ်တိုင်း လိုက်လုပ်လို့မရဘူး... တွေ့နေရင် ဝင်တားလို့ရတယ် ဒါပေမဲ့ အတုလိုက်မခိုးရဘူး ”
“ဟုတ်...” ကလေးက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
“ဒါဆို ဟိုအစ်ကိုကြီးကို အုန်းသီးမခူးဖို့ ပြန်သွားပြောကြမယ်လေ”
ချန်းဟွမ်တစ်ယောက် ပြောစရာစကားများ ပျောက်ရှသွားတော့သည်။
သူမသည် မောင်းသူထိုင်ခုံရှိ ကျန်းမင်ယွမ်အားတစ်ချက်ကြည့်၏။ကျန်းမင်ယွမ်၏ နှုတ်ခမ်းစွန်းများက ကွေးတက်သွားသည်။
"ကောင်းပြီလေ... ဖေဖေတို့ ပြန်သွားပြီးတော့ တားကြမယ်"
သူတို့သည် ထိုနေရာအားကျော်လာသည်မှာ အချိန်အတော်အတန်ကြာနေပြီဖြစ်သောကြောင့် ပြန်သွားရန် အနည်းငယ်ခက်ခဲပြီး ကားပြန်လှည့်ရန်လိုအပ်သည်။
ကျန်းမင်ယွမ်က သားအမိနှစ်ဦးကို ကားပေါ်မှ ဦးစွာ ဆင်းစေ၏။ထို့နောက် ကားပြန်ကွေ့ရန် လမ်းရှင်းသည်အထိ စောင့်ဆိုင်းခဲ့သည်။
YOU ARE READING
(၂)ဇာတ်လိုက်၏ဗီလိန်ဇနီးသည်
General Fictionwp က error ခဏဖြစ်ဖြစ်နေလာမသိပါဘူး အရင်ကဆိုအပိုင်း၂၀၀ထိတင်ရတယ်အခု ၁၅၀တစ်ခါတစ်ခါဆ်ု၁၄၀ကျော်လောက်တဲ့တင်မရတော့လို့နောက်တစ်ပုဒ်မှာပြောင်းတင်ရနော့တယ်အဲ့ကြောင့်စာဖတ်သူလေးတို့ကဖတ်မေရင်းမပိုင်းပျောက်သွားရင်accထဲ၀င်ရှာကြည့်ကြပါနော် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
