(၂)ဇာတ်လိုက်၏ဗီလိန်ဇနီးသည်

Chapter 162

သန္တာနီကျွန်းတွင် နေထွက်ချိန်သည် နံနက် ၅ နာရီ ၄၀ မိနစ်ဖြစ်၏။ချန်းဟွမ်က မနက် ၄နာရီခွဲ၌ နှိုးစက်ပေးထားသည်။

သို့သော် နှိုးစက်မြည်ချိန်တွင် သူမသည် နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်နေခဲ့၏။

သူမအား နှိုးပေးမည်ဟု ကြွားလုံးထုတ်ခဲ့သော ကလေးလေးသည်လည်း အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲ ရောက်နေရှာသည်။

မိသားစု သုံးယောက်ထဲတွင် တစ်ဦးတည်းကသာ အချိန်မီ နိုးထလာခဲ့၏။

ကျန်းမင်ယွမ်သည် နံနက်ခင်း၌ အပြင်ထွက်၍

လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တတ်သော အလေ့အကျင့်ရှိပြီး အားလပ်ရက်၌ပင် မပျက်ကွက်ပေ။

သူက အားကစားဝတ်စုံကိုလဲဝတ်ပြီး အားကစားဖိနပ်ကိုစီးကာ အပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။

ဟိုတယ်ထဲ၌ အပ်ကျသံပင်မကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေ၏။ ကျန်းမင်ယွမ် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းသွားချိန်၌ သားအမိနှစ်ယောက်၏အရိပ်အယောင်ကိုပင် မတွေ့ရချေ။

ကျန်းမင်ယွမ်က နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွထိန်းကာ အကျယ်ကြီးအော်မရယ်မိအောင် ကြိုးစားလိုက်သည်။ ထို့နောက်ဒုတိယထပ်သို့ အမြန်ပြန်တက်ပြီး ဘယ်ဘက်ခန်းတံခါးကို ခေါက်လိုက်၏။

ချန်းဟွမ်သည် အိပ်မက်မက်နေဆဲဖြစ်ပြီး တံခါးခေါက်သံကြားရချိန်တွင် ဖုတ်ကောင်များ၏ လိုက်လံဖမ်းဆီးခြင်းကို ခံနေရသည်။

အိပ်မက်ထဲတွင် သူမသည် အခန်းတစ်ခုထဲတွင် ပုန်းနေပြီး ထိုဖုတ်ကောင်များသည် အခန်းတံခါးကို ဆောင့်ကန်လိုက်ကြ၏။

ချန်းဟွမ်သည် အိပ်ပျော်နေဆဲဖြစ်ပြီး ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား သတိမထားမိပေ။ သူမ၏နှလုံးသည် တင်းကြပ်နေပြီး အသက်ရှူရခက်နေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူမသည် ထိုအိပ်မက်ဆိုးမှ လွတ်မြောက်ရန် ရုန်းကန်ခဲ့ရ၏။

နိုးထလာသောအခါ အိပ်မက်ထဲတွင် ကြားခဲ့ရသော တံခါးခေါက်သံက ပြန်စလာသည်။

အခြေအနေမှာ ကျောချမ်းစရာပင်။

ချန်းဟွမ်က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှ ထထိုင်ကာ လက်ကိုင်ဖုန်းကိုဖွင့်ရင်း အချိန်ကိုတစ်ချက် စစ်သည်။