Chapter 167
"တကယ်လား" ဆိုင်ဝန်ထမ်းသည် သံသယဖြစ်နေဆဲဖြစ်၏။ သူက လက်ကိုင်ဖုန်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ဒီမှာ သူဌေးရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ရှိတယ်...ဖုန်းဆက်ချင်လား"
“မဟုတ်ဘူး..မလိုဘူး"
လီခန်းယီသည် မသေချာသေးခင်အချိန်အထိ ကျီးလန့်ဆန်စားမလုပ်လိုပေ။
သူသည် ဝန်ထမ်းအား ဖုန်းခေါ်ဆိုခြင်းမပြုရန် လျင်မြန်စွာ ဟန့်တားခဲ့ပြီး ဆင်ခြေထပ်ပေးပြန်သည်။
"ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကြည့်ကြပ်လုပ်မယ်...လူမှားသွားရင် အဆင်မပြေဘူး"
“အဲ့လောက်ကြီးလည်းမဟုတ်ပါဘူး ”
"မင်းမသိပါဘူး "
သူသည် နောက်ထပ်အကြောင်းအရင်းများရှိနေဟန်ဖြင့် ပူပန်သောကရောက်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။
ထိုအခါဆိုင်ဝန်ထမ်းလည်း လက်လျှော့သွားတော့၏။
***
ရက်အတန်ကြာ စောင့်ဆိုင်းပြီးနောက်တွင် လီခန်းယီသည် စိတ်မရှည်ဖြစ်လာပြီး ဆက်မစောင့်လိုတော့ပေ။
သို့သော် ဆိုင်ဝန်ထမ်းထံမှအတည်ပြုပြီး နောက်တစ်ရက်တွင် လီခန်းယီသည် အလုပ်မှခွင့်တစ်ရက်ယူကာ ရုံခန်းသို့ ဦးတည်ခဲ့ပြန်သည်။
သူ၏ကြိုးစားအားထုတ်မှုသည် ဤတစ်ကြိမ်၌ အချည်းနှီးမဖြစ်ခဲ့ချေ။ မနက် ၁၀ နာရီဝန်းကျင်၌ စားသောက်ဆိုင်ထဲသို့ ခပ်ချောချောအမျိုးသမီးတစ်ဦး လမ်းလျှောက်လျက် ဝင်လာသည်။
ထိုအချိန်တွင် ဖောက်သည်အများအပြားမရှိသဖြင့် လူအဝင်အထွက်ကို ရှင်းလင်းစွာသိနိုင်၏။ လီခန်းယီသည် ချန်းဟွမ်၏ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကို မမှတ်မိသော်လည်း ဝတ်ကောင်းစားလှနှင့် မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ တည့်တည့်လျှောက်လာသူကို မြင်လိုက်ရသောအခါတွင် အာရုံဝင်စားသွားတော့သည်။
သူ ခံစားချက်ကောင်းလာပြီး ထိုအမျိုးသမီးက ဝန်ထမ်းနှင့်စကားပြောနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ပို၍ပင်သေချာသွားတော့၏။
လီခန်းယီက စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး ရာထူးတိုးပြီးရင်းတိုးလာသည့်ပုံရိပ်ကို စိတ်ထဲ၌ ပုံဖော်မိနေလေသည်။
YOU ARE READING
(၂)ဇာတ်လိုက်၏ဗီလိန်ဇနီးသည်
General Fictionwp က error ခဏဖြစ်ဖြစ်နေလာမသိပါဘူး အရင်ကဆိုအပိုင်း၂၀၀ထိတင်ရတယ်အခု ၁၅၀တစ်ခါတစ်ခါဆ်ု၁၄၀ကျော်လောက်တဲ့တင်မရတော့လို့နောက်တစ်ပုဒ်မှာပြောင်းတင်ရနော့တယ်အဲ့ကြောင့်စာဖတ်သူလေးတို့ကဖတ်မေရင်းမပိုင်းပျောက်သွားရင်accထဲ၀င်ရှာကြည့်ကြပါနော် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
