The Ace of Hearts

Chapter 50: A Hint To Aim

Slowly, I opened my eyes. Unang bumungad sa akin ang isang puting kisame. It has a marble pattern with a crystallic small chandelier in the middle. Malambot ang hinihigaan kong kama. It feels so cold yet my body is in heat. Nakabukas naman ang aircon. I looked at myself and it seems like my body is too heavy to freely move. Medyo mabigat ang pakiramdam ko. Maayos rin ang pagkakakumot sa akin.

Dahan-dahan akong bumangon at inilibot ang tingin sa paligid. Hindi pamilyar sa akin ang kwarto but everything around is almost in white and crystallic color, as if I am in a rich house or a mansion rather.

Madali lang para sa akin na matandaan kung nakapunta na ba ako sa isang lugar o hindi but now, I could really tell na ngayon lang ako napunta rito. Where could I be?

Tinanggal ko ang kumot para tumayo mula sa kama. I can't help but to hold at the bed side to keep my balance. Medyo nahihilo kasi ako, I feel a bit hot and and I am also having a little bit of  headache. I found a pair of white cotton slippers pagbaba ng aking paa sa kama. Sobrang lambot nito. I took them on and headed straight towards the door.

I went outside the room and silently closed the door. Having a gaze around the area, I found out na nasa second floor ako. I heard some talking voices coming from downstairs. May iilang mga kwarto din dito na katabi lang ng pinanggalingan kong kwarto. All in all, there were four rooms, including the room where I came from. Apat na tabi-tabing kwarto ang nandito sa second floor.

Naglakad ako papalapit sa hagdanan and had a glimpse of the ground floor. Tumambad sa akin ang sofa. From there, there were three men hanging around. May mga bote ng beer sa lamesa at tatlong baso, I guess one glass of beer for each of them. Naguusap-usap sila habang umiinom. They all seem nonchalant. Dalawa ang nakaupo sa mahabang sofa habang nasa right side naman ang isa.

Slowly, I took the staircase until I managed to come down. Nang lapitan ko sila ay saka pa nila napansin ang presensya ko. Spade first saw me at halos mabulunan siya habang umiinom. Agad niya kasing ipinatong sa lamesa ang hawak na baso at tumayo para lapitan ako, "Ishee? Finally, you're awake. Bakit ka bumaba? Kaya mo na ba?" nasa tapat ko siya ngayon at tinitignan ako mula ulo hanggang paa.

"May masakit ba sa'yo?" we may not be close but obviously, dinaig pa niya ang pamilya ko kung mag-alala sa akin, "You should have called me para naalalayan kita pababa."

Inikutan ko ito ng mata, "Ano ka ba? Hindi pa naman ako lampa."

Maski sina Mour at C-El na magkatabi sa mahabang sofa ay napatingin na sa akin. Si Spade kasi ang nakaupo sa gilid ng sofa, "Calm down, Kvaris. Hindi naman na-aksidente si Shein," pagsasalita ni Mour. It was so unexpected of him to call me that. Malalim pa rin ang boses nito.

"Are you well now?" Mour tilted his head. Lahat sila ay nasa akin ang atensyon. I thought, from our first meet that I should be distant to them. They seem to be dangerous people but seeing their concern now, parang wala akong dapat na ipag-alala.

"Yes, I think so," pagtango ko at pilit ngumiti, "I think, I'm still sick but I'm doing better naman na."

"Really?" kunot ang noo ni Spade at idinampi ang palad sa aking noo, "Mainit ka pa. You should have your lunch, Ishee. Para mainom mo na ang gamot mo. That old man surely didn't give you medicine. Kumukulo talaga ang dugo ko sa matandang 'yon," natawa ako dahil sa naging tono ni Spade. Well, he seemed really pissed off.