SENSİZ ASLA (BxB) mpreg

37

Berzan yattığı yerde ağzında hissettiği ekşime yüzünden zorlukla gözlerini açarken ard arda yutkunmaya başladı. Ağzı sulanıyordu ve canının birşeyler çektiğini hissediyordu. En son doktora
gittiklerinden beri daha farklıydı ve sürekli birşeyler istiyordu. Engel olamıyordu. İyi olduklarını
öğrenmişti ve artık büyüyorlardı.

Gözlerini tamamen açtığında yatağın yanında duran telefona uzandı.
Hava henüz aydınlanmamıştı bile o yüzden erken olmalıydı. Saate baktığında gece yarısı 3'e geldiğini görerek derince soluyup başını yastığa koydu. Bu saatte neden canı istiyordu anlamıyordu. Dengesi tamamen bozulmuştu artık biliyordu. Eski Berzan değildi ama yapacak bir şeyi de yoktu. Üç canı iyi olduktan sonra herşeyi yapardı.

Zaten onlar içindi her şey. İlk başlarda istemediği için sadece pişmanlık duyuyordu şimdi. Ama korkmuştu. Bir erkek olarak baş edemeyeceğini düşünmüştü ama artık onlarsız yapamazdı. Onlar sağ olsun kendisi ölmeye razıydı. Hem Demir sayesinde güçlüydü. O olmasa hiç bir şeyin üstesinden gelemezdi.

Minnettardı ona ve çok seviyordu. Hayatında ilk defa birini sevmişti ve ölene dek seveceğini de biliyordu. Onun üstüne düşmesi sürekli konuşup güldürmesi her şeyi güzeldi bu adamın. İyi ki onu bulmuştu yoksa köye gidip mutsuz bir evlilik yapacak ve hayatını boş yere harcayacaktı.

Ağzı daha çok sulanırken yanında uyuyan sevdiğini uyandırmamaya dikkat ederek yavaşça doğruldu. Eğer kalkarsa şimdi yine endişelenecekti biliyordu ve onun yüzünden yoruluyordu. Onun yorulmaması için sessiz olmak istiyordu. Her ne kadar sorununu kendi içinde halletmeye çalışsa da izin vermiyordu
Demir. Her anında yanındaydı ve mutluydu. Çok fazla mutluydu.

Oturduğu yatakta onun beyaz yüzünü inceledi bir kaç saniye. Çok güzeldi bu adam. Her şeyiyle güzeldi. Ona benzeyen çocukları olsun istiyordu. Hepsi Demir'e benzese de şikayet etmez aksine
mutlu olurdu. Artık dayanamadığı istek yüzünden yavaşça yataktan kalktığında adımlarını sessiz tutarak kapıya yürüdü. Şimdi gidip canının çektiği şeyi yemesi gerekiyordu.

Aydınlık evde hızla mutfağa yürüdüğünde dolabı açıp içine baktı. İlk önce gördüğü pastaya uzandı eli ama onu istemiyordu. Ekşi bir şey yemek istiyordu. Hem de sulu sulu ısırmak ve doymak istiyordu.

"Ulan iyice garip bi adam oldum ben" Kendi kendine fısıldarken gördüğü sarı limonlarla dudağını yaladı. İşte istediği buydu. Hayatında sanki hiç yememiş gibi hissederken birine uzanıp aldığında kalbi hızlandı. Demek ki aşermek böyle oluyordu. Kendi kendine gülmeye başlayıp bir tanenin yetmeyeceğini anlayıp bir kaç tane daha alarak dolabı kapattı.

İştahla onları yıkayıp dilimlediğinde artık sabırsızlığı yüzünden masaya geçti ve birini ağzına attı. Çok garip hissediyordu kendisini ama güzeldi de. Sevmişti bu duyguları. Bazen fazla asabi ve ağlak olsa da engel olamıyordu.
Tabaktaki limonları iştahla yerken bir anda karşısında gördüğü bedenle yerinde sekerek sertçe yutkundu. Demir çatık kaşlarıyla kapıda dikilmiş onu izlerken ne diyeceğini bilemeden utançla yüzüne baktı.

Utanıyordu çünkü o bir erkekti. Yediremiyordu. Özel olsa da sevse de yediremiyordu. Demir yanında güçlü bir erkek olarak dururken kendisinin durumunu yediremiyordu. O yüzden sinirleniyordu bazen, kızıyordu. Ama bu kimsenin suçu değildi biliyordu.

"Berzan ne yapıyorsun sen burda, hem
bensiz. Ne yiyorsun?"

Berzan eline son limon dilimini alıp suçlu bir çocuk gibi ona doğru gösterdiğinde "Canım çekti" dedi.
Başka ne diyeceğini bilmiyordu. Sevdiği yanına gelip sandalyeye oturduğunda elindeki limonu zorla alarak yüzüne baktı. Berzan niye sinirlendiğini anlamamıştı ve şaşırmıştı. Acaba hata mı yapmıştı.