SENSİZ ASLA (BxB) mpreg

53

Berzan içindeki aşırı heyecan ve korkuyla yanında oturan adama kaçamak bakışlar atıp gözünü yola
çeviriyordu. Şu an içindeki özlem olmasa korkudan bayılmak üzereydi. Ama bu korkusu ölümden değildi, ailesini görememekten ya da kaybetmektedi.

Yanında oturan adam her şeyden habersiz yola bakınırken onun içinde fırtınalar kopuyordu. Aynı onun gibiydi abisi. Esmerdi, iri yapılıydı. Berzan onun yanında küçük kalırdı. Zaten ailede en büyük olmasının yanı sıra bir de heybetli duruşundan korkarlardı. Babası bile çekinirdi abisinden. Ailenin reisi olmuştu bir nevi.

Diğerleri onun kadar değildi ama Abisi çok bağlıydı onlara. Severdi onu biliyordu. Çocukken havuzda
boğulduğundan beri daha çok düşmüştü üstüne. Berzan bunca zaman korksa da buna sığınıyordu şimdi de. Seviyordu onu ve anlayacağını umuyordu. Eğer o kabul ederse zaten onu korur kimseye de
laf ettirmezdi.

"Çok özlemişim seni ha aslanım. Hayırsız çıktın ama canımsın. Aileni de merak ederim. Kimdir seni uzaklara kadar sürükleyen?"

Abisi ilk duyduğunda sinir olsa da Berzan çocuklarından bahsedince biraz olsun yumuşamıştı. Onları görmek istiyordu özellikle ama önce anlatması gereken çok büyük bir konu vardı. Çocuklarını eşi değil, kendisi doğurmuştu ve bunu bilmesi gerekiyordu.

Önce anlatacak tepkisini görecekti. Eğer kabul etmezse ailesinin yanına bile yaklaştırmayacaktı onu. Bir şey olacaksa da kendine olsun istiyordu. Biliyordu zaten Demir çocuklarına çok iyi bakardı. Gözü asla arkada kalmayacaktı. O adamla yaptığı hiç bir şey için de pişman değildi. Çok seviyordu onu. Hatta
bunu bilmese de canını bile verirdi düşünmeden.

Berzan böyleydi zaten biliyordu kendisini. Hayatında kimseyi sevmemiş, sevdiğinde de ölümüne severim düşüncesindeydi. Nitekim düşüncesi gerçekti işte. Başka bir kadını eşi diye tanıştırmaktansa abisine anlatır ne olacaksa olurdu.

"Sana her şeyi anlatacağım abi. Hele gidelim sonra göreceksin onları da."

"Senin bir derdin vardır belli. İnşallah eşinlen mutlusundur he."

Berzan o an sevdiği gözünün önüne geldiğinde gülümseyerek başını salladı abisine. Mutluydu tabii, hem de çok mutluydu. Şimdi sevdiğinin nasıl delirdiğini de tahmin edebiliyordu. Ona çok sert çıkışmıştı sevdiği ama biliyordu kıskançlıktan yaptığını. Abisinden korkmuyordu o ama Berzan yine de
onları tehlikeye atmazdı.

Abisinin ona ailesinin hakkında anlattıklarıyla geçirdiler yolculuğu. Kardeşlerinin çok özlediğini söylemişti. Berzan da deli gibi özlüyordu onları. Ne kadar kendi çocukları olsa da kardeş ayrıydı. İki fırlaması onun canıydı. Annesi ve babası da köye gelsin özledik dedikleri için Abisi yine gidelim demişti
ama önce anlatacakları olduğunu söylediğinde sadece başını sallamıştı.

Geldikleri yolun sonunda Berzan onu kendi evine götüremeyeceği için aklına ilk gelen yerde arabayı park ettiğinde göğsü deli gibi çarparken elleri de titremeye başlamıştı. Bu mahalleye gelmeyeli uzun zaman olmuştu ve özlemişti de. Abisi geldikleri eski evin önünde kaşlarını çattığında Berzan derin
derin soluyup ona

"Haydi buyur. İçerde konuşalım" diyerek arabadan indi.

Ne kadar beklerse o kadar dayanılmaz oluyordu o yüzden bir an önce anlatmak istiyordu her şeyi. Hayatı boyunca kaçarak yalanlarla yaşayamazdı. O yüzden içinde huzur vardı. Abisi çatık kaşlarıyla peşinden indiğinde kendisi hızla eve yürüyüp titreyen elleri yüzünden zorlukla kapıyı açtı. Anahtarı
deliğe tutturması bile zor olmuştu.

Nefesleri derinleşirken tozlu evin içine girdi. Gerçekten her yer kötü görünüyordu. Ailesiyle beraber
yaşadığı o evden eser kalmamıştı. Bu kapıdan nasıl çıkmıştı ve şimdi bambaşka biri halinde giriyordu.