<Unicode>
ကျောက်ဆန်းယွင်နဲ့ ဝမ်ကျင်းဆွေ နန်းတော်ထဲပတ်ကြည့်ဖို့ထွက်လာကြသည်။ဒီခေတ်မှာက လိင်တူချစ်ကြိုက်ပြီးလက်ထပ်တာတွေမရှိသေးပေ...
ကျောက်ဆန်းယွင် သူ့ကိုကိုပြောခဲ့ရမှာဆိုးတာကြောင့် သူငယ်ချင်းလို ခပ်ခွာခွာသာ လျှောက်ပေမဲ့ ဝမ်ပိုပိုက သူ့ကိုမချစ်တော့တာလားဆိုပြီး အထင်လွဲသွားသည်။
မျက်နှာအနည်းငယ်ပျက်သွားတာကို ကျောက်ဆန်းယွင်ကတွေ့ပြီးလေသံတိုးတိုးနဲ့
"ကိုကို ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ကလေးငယ်က ကိုယ့်ကိုမချစ်ဘူး"
"ချစ်ပါတယ် "
"ချစ်တယ်သာပြောတာ ဝေးဝေးလျှောက်နေတယ်"
"မဝေးပါဘူး ကြားမှာ ၆ လက်မလောက်ဘဲခြားတာကို"
"ကလေးငယ်အတွက် ၆ လက်မဘဲခြားပေမဲ့ ကိုယ်အတွက်က ပင်လယ်ခြားနေသလိုဘဲ အဲ့ကြောင့် အနားတိုးလာခဲ့နော်"
"ပိုကိုပိုတယ်"
ကျောက်ဆန်းယွင်လည်း မျက်စောင်းထိုးပြီးပါးစပ်ကပြောနေပေမဲ့ ၃ လက်မလောက်ထပ်တိုးလာခဲ့သည်။
ဒါကိုပင် ဝမ်ကျင်းဆွေက သက်ပြင်းရှည်ချပြီး
"ဟူး ..ကလေးငယ်ရယ် ကိုယ်က ရောဂါသည်မဟုတ်ပါဘူး အဲ့လောက်မကြောက်ပါနဲ့"
(ပြောပါတယ် ဝမ်ပိုပိုလို့ 😌😌)
ကျောက်ဆန်းယွင်လည်း ခေါင်းခါလိုက်ပြီး အသားချင်းထိပြီး
"ဒီလောက်ဆိုရပြီလား"
"ရပြီဆိုပေမဲ့ သိပ်မရသေးဘူး"
"ကိုယ်ပေါ်တက်နေပေးရမှာလားဟ"
"ကောင်းတာပေါ့"
ဝမ်ကျင်းဆွေက ပြီတီတီအပြုံးနဲ့ ကောက်ပွေ့လိုက်သည်။
"လွှတ် လွှတ်လို့ သူများတွေတွေ့ကုန်မယ် ချပေး"
"ကလေးငယ်နဲ့ လက်ထပ်ပြီးရင် အချိန်ပြည့်ချပေးမယ်နော် အခုဝောာ့ ပွေ့ရုံဘဲပွေ့မယ်"
"ဘာ ဘာတွေပြောနေတာလဲ အောက်ကိုချပေးလို့"
"မသိပါဘူး ကိုယ်က 😋😋"
