<Unicode>
လမင်းစံ သူ့ကိုအကြမ်းပတမ်းနမ်းလာတဲ့ ရောင်အတ္တကြောင့် စိတ်ထဲမှာပျော်သွားပြီး အနည်းငယ်ကြာအောင် အနမ်းတွေကိုတုန့်ပြန်လိုက်သည်။
5 မိနစ်လောက်ကြာတော့ ရောင်အတ္တရဲ့ ရင်ဘက်ကိုလက်နဲ့တွန်းကာ အနမ်းကြောကိုဖြတ်လိုက်သည်။
မျက်ရည်ဝဲဝဲနဲ့ သနားချင်စဖွယ်မျက်နှာထားလုပ်ကာ ရောင်အတ္တကြည့်လိုက်သည်။ရောင်အတ္တမှာ ထိုပုံကိုကြည့်ပြီး တက်ခွချင်တဲ့စိတ်တွေ အတားဆီးမရှိပေါ်လာတော့သည်။
"သူ သူဌေး ကျမကို လုပ်ချင်လို့လား"
"ဘယ်လိုမေးလိုက်တာလဲ စံရာ လုပ်ချင်တာပေါ့"
"ဟို ဒါက စံအတွက် ပထမဆုံးမို့လေ ဟို"
"အင်း ပြောလေ"
"ဓါတ် ဓါတ်ပုံလေးရိုက်ချင်တယ် ရမလား"
"ရတာပေါ့ ရိုက်လေ"
လမင်းစံလည်း ရောင်အတ္တရဲ့ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်ပြီး ပုံလှလှလေး ၁၀ ပုံလောက်ရိုက်တော့သည်။
ထို့နောက်မှာတော့ ထိုအခန်းထဲ ညီးညူးသံတွေနဲ့ အသားချင်းရိုက်သံတွေဟာ အတားအဆီးမရှိထွက်လာတော့သည်။
နေခြည်သွေးကလည်း ကော်ဖီဖျောတဲ့အခန်းမှာ စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့စောင့်နေခဲ့သည်။ပျင်းရင် ကော်ဖီဖျော်သောက်လိုက် ထား ထားတဲ့မုန့်တွေကို ဖောက်စားလိုက်နဲ့ ၁ နာရီကြာသွားသည်။
အလုပ်လား ထားလိုက်တော့ အလုပ်ထွက်မဲ့အတူတူ ဘာလို့အပင်ပန်းခံပြီး လုပ်နေအုံးမှာလဲ ဟုတ်တယ်မလား...
ခဏအကြာမှာတော့ တံခါးဝကနေ ပုံရိပ်တစ်ခုဝင်လာသည်။ထိုပုံရိပ်က နေခြည်သွေးရှေ့မှာ ခြေစုံရပ်ပြီး
"ရော့ နင်လိုချင်တဲ့ဓါတ်ပုံ ဘယ်မှာလဲ ငါ့အတွက် ပိုက်ဆံ"
နေခြည်သွေးလည်းသူယူလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ၅သိန်းကို ထုတ်ပြလိုက်သည်။
"ဒီမှာ ပုံကို ငါ့ဖုန်းထဲကူးထည့်ပေး ပြီးရင်တော့ ဒီပိုက်ဆံက you အတွက်ဘဲ"
လမင်းစံလည်း နေခြည်သွေးရဲ့ဖုန်းထဲ ဓါတ်ပုံတွေကိုလျင်မြန်စွာ ကူးထည့်ပေးလိုက်ပြီး ပိုက်ဆံယူကာ အခန်းထဲကထွက်သွားသည်။
