<Unicode>
လက်ထပ်ပွဲအတွက် လိုအပ်တာ အားလုံးကို အမေနှစ်ယောက်က ပြင်ဆင်ပေးခဲ့ကြသည်။
လက်စွပ်ကိုတော့ ဆိုင်မှာ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကြသွားယူကြသည်။
နှစ်ရက်ကြာပြီးနောက် လက်ထပ်မည့်နေ့သို့ရောက်လာခဲ့သည်။တစ်ယောက်တစ်ခန်းသွားပြီး အဝတ်လဲပြီးချိန် မင်္ဂလာဆောင်မဲ့ခန်းမဆီ ယှဉ်တွဲကာ လျှောက်လာကြသည်။
သူတို့လျှောက်လာချိန် လမ်းတစ်ဝက်မှာဘဲရောက်သေးတယ် မိဘတွေက သူတို့နားရောက်လာပြီး ရောင်လင်းရှိနိအမေက
"သား သဘာပတိက အခုချိန်ထိမလာသေးဘူး ဖုန်းဆက်တော့လည်း စက်ပိတ်တဲ့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"အမေတို့ မနက်ကမဆက်ကြဘူးလား"
"ဆက်တယ် ဒီမနက် ၇:၃၀ မှာတစ်ခါဆက်သေးတယ် အဲ့ချိန်က သူပြောတာ လမ်းမှာရောက်နေပြီတဲ့ အဲ့ဒါ အခုထိရောက်မလာသေးလို့ ထပ်ဆက်တော့ စက်ပိတ်တဲ့ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
" နောက်ထပ် သဘာပတိတစ်ယောက်ရှာလိုက်လေ အမေရဲ့"
"ပြောတော့ လွယ်တာပေါ့ ရှာရတာ ခက်တယ်ဟဲ့ ဒီနေ့မှ မင်္ဂလာဆောင်က များနေတယ် တစ်ယောက်မှ မအားတော့ဘူး အဲ့တစ်ယောက်ဘဲအားတာကို အခုကြပျောက်နေတယ် "
နေခြည်သွေးလည်း စိုးရိမ်စွာနဲ့
"အဖေ အဖေသဘာပတိဝင်လုပ်ပေးပါလား"
"တယ် ဒီကောင် ငါလုပ်လိုက်ရ ငါမလုပ်တတ်ဘူးကွ စကားတစ်ခွန်းပြောမှားလိုက်တာနဲ့ ဟားတိုက်ခံရမှာသိရဲ့လား"
"အဖေကလည်း သားက မင်္လာပွဲပျက်မှာဆိုးလို့ပြောတာကို ကိုကိုလုပ်ပါအုံး ဒီနေ့မဆောင်ရတော့ဘူးလား"
"မစိုးရိမ်နဲ့နော်ကလေး ကိုကိုရှာခိုင်းလိုက်မယ်"
မင်္ဂလာဆောင်မှာ သတိုးသားမပျောက်ဘဲ သဘာပတိပျောက်နေတော့ အကုန်လုံး ပရမ်းပတာဖြစ်ကုန်တော့သည်။
ရောင်လင်းရှိန် တံခါးအပြင်ကို ထွက်ပြီး သူ့လူတွေကိုသွားခေါ်ဖို့ပြင်နေချိန် တံခါးဝကနေ လူ ၅ ယောက်ဝင်လာသည်။
ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်က ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို ပုခုံးတစ်ဖက်မှာ တင်ပြီး ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က ကြိုးတုပ်ထားတဲ့ သဘာပတိကို လက်မောင်းကနေဆွဲခေါ်လာကြသည်။
