دوست داشتنت یک اجبار

part61_S2

فصل دو: آتش بس

شش سال و چهارماه قبل:

طبق چیزی که دقیقه ی پیش دیده بوده هویج هارو خلال خلال می کند،  البته چندان شباهتی به خلال نداشتد  ؛  با ذوق از اینکه بلخره یاد گرفته ست.

: بابا.. این خوبه؟

بتای بزرگ  تر نگاهی می اندازد،

: اینجا من رو سراشپز صدا بزن و بابات نیستم. بد ببینم.

هویج های نسبتا کوچکی رو به دستش داد بوده،  بیش از پنج بار به پسرکش توضیح داد بوده که باید چیکار کند،

: کو خلال ها!

: همینان دیگه.

هر هویج رو به دو تا چهار قسمت تقسیم کرد و به عنوان خلال هویج به پدرش برگرداند بوده،  این داشت ذوق بتا رو از اینکه بلخره پسر درس نخون شان به یک چیزی علاقه نشان داده کور می کرد؛  می خواست با اردنگی ان پسری خنگ رو بیرون پرت کند.
باصدای ارومی زیر لب،  جوری که تنها خود میشنید:  اروم باش مرد تو بدتر از اینارو تحمل کردی.

:  بیا از اول شروع کنیم.

انتظار داشت با این حرف جونگ کوک بخاطر خستگی غرغر کند،  پا پس بکشد و اما پسرش همچنان لبخند به روی صورت داشت؛  با دقت به توضیحاتش گوش می کرد و سعی داشت کارهای اون رو تکرار کند.

«سنگی چیزی توی سرش خورد!»

به سرش که نه اما به قلبش خورد،  از لحظه ی که فهمیده بوده الفای مورد علاقه ش  عاشق غذا ست،  تنها چیزی که توجه ش رو به سمت بتا جلب می کرد غذا بوده؛  بتا رو علاقمند به اشپزی کرده.

داد فریاد های پدرش  و سوختن یا بریدن دستش،  اتش گرفتن موهای جلوییش هم باعث نمی شد که تسلیم شود؛  پدرش روز های اول از ترس اینکه جونگ کوک پا به فرار بگذارد خودش  را کنترل می کرد،  بعد از گذشت ده روز مرد بزرگ تر که دیگه از ماندگار شدن جونگ کوک مطمئن شد بوده.
سرش  فریاد می کشید  و بابت اشتباهاتش توبیخش می کرد،  حتی یکبار بقدری از دست پسرش عصبانی شد بوده که با اردنگی از اشپزخانه بیرون پرتش کرد؛ صبح روز بعد جونگ کوک زودتر  از همه   اومد بوده.

همان روز بلخره بعد از دوازده روز تلاش بی وقفه موفق شد بوده، که بدون سوختن یا خراب کردن سبزی جات و شور یا بی نمک شدن گوشت  یک غذای قابل خوردن بپزد.

مقبال چشم های گرد شدی کارکنان رستوران و چشم های ستاره بارون پدرش، غذا رو به کمک پدرش به بهترین شکل ممکن  بسته بندی کرد؛  برای تهیونگ اورد بوده و الفا با اخم تخم،  کلی منت قبول کرد بوده که ذره ی از ان غذا رو بخورد.