Sheng Wang's life takes an unexpected turn when he transfers to a new school and immediately clashes with Jiang Tian, the most popular guy in class. Just as they start getting on each other's nerves, their parents drop a bombshell: they're getting m...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
A CERTAIN SOMEONE FANFIC ''THE ON1Y ONE ''
JAMESVINCE
A Certain Someone: Chapter 45 - Stubborn Donkey
The sports meet buzzed with excitement, and the air was thick with anticipation. Sheng Wang and Jiang Tian navigated their way through the crowd, Jiang Tian's father, Philip, trailing behind with an air of polite frustration.
Paulit-ulit na tinatawag ni Philip si Jiang Tian, halatang halong pasensya at pagka-inis ang tono ng boses niya. Para sa mga nanonood, para itong isang tatay na pinipilit ang anak na ayaw makinig. Si Sheng Wang naman, habang tumatagal, lalong naiirita sa eksena.
Sa reception desk, kinawayan sila ng guro. "8x200 mixed relay, tama ba?" tanong niya.
Nag-sign si Jiang Tian sa form na seryoso ang mukha. Lumapit si Sheng Wang at bumulong, "Paki-sign mo na rin para sa akin. Baka masyadong fancy ang sulat-kamay ko para sa guro."
Nakangiti nang bahagya si Jiang Tian habang nag-sign, at sinabing, "Hindi ka ba nag-practice para dito?"
Sheng Wang shrugged, trying to look nonchalant. "I'm almost done practicing. Gotta save some energy for scaring Sister Jing at the mid-term."
Philip, observing from a short distance, tried to make polite conversation. "Watching the sports meet is a rare chance, isn't it?"
The teacher nodded, clearly understanding the situation, and returned to their work, leaving Sheng Wang feeling a bit more irritated.
Jiang Tian, with a frosty demeanor, responded to his father's attempts at conversation with one-word answers. Philip, sensing the tension, finally said, "I heard about the sports meet at the High School. I just wanted to come and see."
Jiang Tian nodded briefly and turned away with Sheng Wang, heading towards the playground without a second glance. Sheng Wang glanced back, seeing Philip settling into a seat in the stands.
Habang lumalalim ang hapon, lalong tumindi ang excitement sa mga paligsahang high jump at hurdle. Si Jiang Tian, matangkad at mabilis, ay nagpakitang gilas sa high jump, tumalon nang parang walang kahirap-hirap. Bawat talon ay pinapanood ng crowd na halos hindi humihinga, at sa bawat perfect landing niya, pumuputok ang mga hiyawan.
Si Sheng Wang, na tutok na tutok sa panonood kay Jiang Tian, ay napilitan mag-shift ng focus dahil sa sarili niyang hurdle event. Habang pilit niyang tinututukan ang sarili, nagsimula nang mag-blur ang ingay at cheering sa paligid. Napansin niya ang seryosong ekspresyon ni Jiang Tian, na nagbigay sa kanya ng kaunting kaba.
Nang tawagin na ang mga hurdlers, pumuwesto na si Sheng Wang sa track. Tumunog ang starting gun, at agad siyang sumugod, nilalampasan ang mga hurdle nang may angking galing. Nag-cheer ang crowd, at naramdaman ni Sheng Wang ang buhos ng adrenaline.
Pero biglang isang malakas na hiyaw mula sa stands ang nakaagaw ng atensyon niya. Nilingon niya iyon at nakita si Jiang Tian na papalapit sa guardrail, pansamantalang na-distract.
"Brother Tian, are you tired?" ben called out.
Jiang Tian took a quick sip of water and replied, "I'm okay."
Sheng Wang watched, slightly distracted, as Jiang Tian's forehead glistened with sweat. The sight of him made Sheng Wang smile despite the mounting pressure.
Habang papalapit na si Sheng Wang sa huling hurdle, isang biglaang hiyaw mula sa stands ang nagpagulat sa kanya. Natisod siya at bumagsak, at biglang sumakit ang kanyang kaliwang bukung-bukong. Bagaman sakit na sakit siya, hindi niya mapigilang matawa sa kalagayan.
Agad na tumakbo si Jiang Tian, mukha niyang halatang nag-aalala at naiinis. "Huwag kang maupo, kumapit ka sa akin!" sabi niya habang yumuyuko sa tabi ni Sheng Wang.
Nakangiting napangiwi si Sheng Wang, kumapit kay Jiang Tian para sa suporta. "May ilang metro pa, talunin ko na lang tapos mag-usap tayo!" biro niya, kahit na nahihirapan.
Si Jiang Tian, na medyo naiinis pero may pag-aalala, ay sumagot, "Ano bang ginagawa mo?"
Sinubukan pa rin ni Sheng Wang na magpatuloy, kahit na sumasakit ang kanyang paa. Habang paika-ika siyang papunta sa finish line, si Jiang Tian ay nasa tabi niya, palaging nag-aalala at handang tumulong.
Nag-cheer ang crowd habang tumalon si Sheng Wang nang may determinasyon at natawid ang finish line. Pagbagsak niya sa track, ramdam na ramdam ang sakit sa kanyang bukung-bukong.
"Ang galing mo!" sigaw ni Ben, kahit na siya rin ay may mga galos. At habang si Jiang Tian ay nag-aalala sa kanyang kalagayan, hindi maiwasang masilayan ang espesyal na alaga at pag-aasikaso niya kay Sheng Wang.
Jiang Tian carefully examined Sheng Wang's ankle. "Does it hurt?" he asked, his tone softening.
Sheng Wang, feeling a mix of pain and warmth from Jiang Tian's concern, replied, "It's okay. Let's just get to the stands."
Ben arrived with a wheelchair, but Sheng Wang, surprised, shook his head. "Forget it. I'll ride on Jiang Tian's back," he said with a grin.
Jiang Tian, though initially reluctant, agreed. "Alright, let's go," he said, helping Sheng Wang onto his back.
As they made their way to the infirmary, Sheng Wang and Jiang Tian joked about whether to use the wheelchair or not. Their playful banter was a stark contrast to the earlier tension, highlighting their close bond.
Ben , watching from behind, pushed the wheelchair with a smile. "If you change your mind, it's right here sheng! "
Si Sheng Wang, na nagpapahinga sa likod ni Jiang Tian, ay nakaramdam ng mainit at komportableng koneksyon sa kanya. Kahit na sumasakit ang kanyang paa, ang suporta ng mga kaibigan at ang mga cute na moments ng tawanan ay nagpasaya sa araw na ito. Parang mas sweet pa ang pakiramdam dahil sa closeness nila ni Jiang Tian—na parang ang sakit ay kalahating napapawi dahil sa alaga at pagmamahal ni Jiang Tian.
When they finally reached the infirmary, Jiang Tian helped Sheng Wang off his back, their earlier playfulness giving way to genuine concern. The day's challenges had brought them closer, and as they prepared to deal with the aftermath, they knew they had each other's backs—no matter what.