နိုဗယ်ထဲရောက်သွားတယ်

Chapter 35

အခန်း (၃၅) - ညောင်ပင်အောက်ကစကားဝိုင်း
 
ကုတရွှမ်းအား လီတနီက ကုယောင်အကြောင်း မတိုင်ရသေးခင်မှာပင် ချင်လင်လင်က ကုယောင်သည် စာလေ့လာရန်လိုအပ်ကြောင်း ကုတရွှမ်းအား ပြောလိုက်လေသည်။
 
ပြီးခဲ့သောရက်များအတွင်းက ပြဿနာများသည် နှစ်လိုဖွယ်ရာမရှိခဲ့ပေ။ ကုတရွှမ်းသည် ချင်လင်လင်ပြောသည်ကို ကြားပြီးနောက် စကားတစ်ခွန်းသာပြောပြီး ထွက်သွားလေသည်။ "မင်းလုပ်ချင်တာလုပ်။"
 
သို့ဖြစ်ပါ၍ လီတနီက ကုတရွှမ်းအား ပြောသည့်အခါ သူက ငြင်းဆိုခြင်းမရှိပေ။ "မင်းကလေးတွေကြီးလာရင်လည်း သူတို့စာလေ့လာချင်တယ်ဆို လေ့လာကြပါစေ။ ကိစ္စတွေကိုနှောင့်နှေးအောင် လုပ်မနေပါနဲ့။"
 
ကလေးများက အရွယ်ရောက်လာပြီကို မြင်တွေ့နေရရင်းဖြင့် ကုတရွှမ်းသည် ပြီးခဲ့သည့်ရက်များအတွင်း ဩဇာမဲ့လာသကဲ့သို့ခံစားလာရပြီး စိတ်ဓာတ်ကျလျက်ရှိပေသည်။ သူ မည်မျှပင် ဟိန်းဟောက်၍ အာဏာပြနေပါစေ ကလေးများက ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိကြတော့သည့်အပြင် သူ့အား နာခံလိုခြင်းမရှိကြတော့ပေ။
 
ယခုအခါ အားလုံးက တန်းတူညီမျှ ဆိုသည်ကိုသာ အရေးပေးလာကြသည်။ တန်းတူညီမျှမှုကို အလိုမရှိပါက အစိုးရပေါ်လစီနှင့် တိုင်းပြည်ကို ဆန့်ကျင်ရလိမ့်မည်သာဖြစ်သည်။ အကယ်၍ ကလေးများကိုသာ ကြမ်းတမ်းစွာဆက်ဆံမိ၍ တိုင်ကြားခံရမည်ဆိုပါက မည်သို့မျှ ခုခံရန်တတ်နိုင်စွမ်းရှိတော့မည် မဟုတ်ပေ။
 
သို့ဖြစ်ပါ၍ ကုတရွှမ်းသည် ထိုအကြောင်းအား စဉ်းစားမိပြီး မိသားစုလည်း ခွဲပြီးပြီဖြစ်ပါ၍ သူ့အနေဖြင့် မည်သို့မှ ထိန်းချုပ်၍ရတော့မည်မဟုတ်ပေ။
 
"တနီ စာလေ့လာတဲ့ကိစ္စက ရှန်းကျီနဲ့သူတို့ပဲ စိတ်ပူကြပါစေ။ မင်းစိတ်ပူပေးနေစရာမလိုပါဘူး။"
 
လီတနီက သဘောမတူပါပေ။ "ရှင်က စိတ်ပူနေဖို့မလိုဘူး။ ဘာလို့ဆိုတော့ ရှင်က အိမ်အလုပ်လုပ်စရာမှ မလိုတာ။ အနာဂတ်မှာ အိမ်အလုပ်တွေ ရှင်လုပ်မှာလား။"
"မင်းက အိမ်အလုပ်မလုပ်နိုင်ဘူးလား။ မင်း တစ်နေကုန် ဒီဟာမကောင်းဘူး၊ ဟိုဟာမကောင်းဘူးဆိုပြီးတော့ ပြောနေနိုင်တာပဲ။ ရွာထဲကလူတိုင်းကို ပြဿနာရှာရတာတော့ ကောင်းတယ်မဟုတ်လား။"
 
"လူအိုကြီးကု… ရှင်…"
 
"ကောင်းပြီ ကုယောင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး စိတ်ပူမနေနဲ့တော့။ လူငယ်တွေကို လွှတ်ထားလိုက်ပါ။ အိမ်အလုပ်တွေကတော့ မင်းနဲ့ ဒုတိယသမီးရယ် ခဏလောက် လုပ်လိုက်ကြ။ ကွားချန်းကရော ဘယ်သွားတာလဲ။ ငါးဖမ်းသွားမယ်ဆိုပြီးသွားတာ ၂ ရက် ၃ ရက်ရှိနေပြီ။ အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်ဖို့ ပြန်လာခိုင်းလိုက်တော့။ မင်းလည်း နေ့တိုင်းပြဿနာရှာမနေနဲ့တော့ အလုပ်သာလုပ်။"
 
လီတနီသည် စကားမပြောနိုင်အောင်ဖြစ်နေရပြီး ကုတရွှမ်းအား ငြင်းပယ်ချင်မိနေသော်လည်း သူ(မ)အား ဆူဆူညံညံပြောဆိုနေသည့် ထိုနေရာမှသာ အလျင်အမြန် ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
 
လမ်းတစ်ဝက်တွင် ကုတရွှမ်းက သူ(မ)အား အော်ပြောလေသည်။ "ထမင်းဟင်းချက်ပြုတ်ဖို့ မြန်မြန်လုပ်ပြီး ဝက်စာလည်းကျွေးလိုက်ဦး။ ငါပြန်လာလို့ ချက်ပြုတ်လို့မပြီးသေးရင် ဘယ်သူမှ ထမင်းမစားရပဲ နေလိမ့်မယ်။"
 
ကုတရွှမ်းသည် ခက်ထန်စွာပြောလိုက်သဖြင့် လီတနီအား အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားစေသည်။ ကုတရွှမ်း၏နောက်ကျောအားကြည့်ရင်းဖြင့် ဒေါသတကြီး ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။
 
ကုယောင်သည် ယောင်းမအား သူ(မ)ဖခင်မှ သူ(မ)စာလေ့လာမှုနှင့်ပတ်သက်၍ တားမြစ်ခြင်းမပြုသည့်အကြောင်းအား စိတ်လှုပ်ရှားပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ပြောပြလေသည်။ "အဖေက တစ်နေ့မှာ ကျွန်မ စာလေ့လာဖို့အတွက် အားပေးလိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားမိခဲ့ဘူး။"
 
သူ(မ)၏ ပျော်ရွှင်စိတ်လှုပ်ရှားနေသောအမူအရာကိုမြင်သောအခါ ချင်လင်လင်သည် သူ(မ)အား ရေအေးဖြင့်လောင်းချသည်ကဲ့သို့ သူ(မ)ကသာ တကူးတက သွားပြောပေးထားခြင်းဖြစ်ကြောင်း မပြောလိုက်ချင်ပေ။
 
ကုမိသားစုမှ မျိုးရိုးသုံးဆက်တိုင်အောင် အားလုံးသည် ရိုးသားပြီး ဆင်းရဲလှသော သာမန် လူတန်းစားများဖြစ်ကြပေသည်။ လီတနီပင်လျှင် ဤခေတ်အခါတွင် တွေ့မြင်နေကျ သာမန်ကျေးလက်မိန်းမသားတစ်ဦးသာဖြစ်ပေသည်။ ဆိုးဝါးလှသော ပါးစပ်တစ်ခုရှိနေခြင်းက သူ(မ)အား လူကောင်းမဖြစ်စေတော့ပေ။ ထို့အပြင် ကုယောင်အား အနိုင်ကျင့်လို့ရနိုင်သည့်အတွက် အနိုင်ကျင့်နှိပ်စက်နေသေးသည်ပင် ရှိသေးသည်။ သို့သော် လီတနီသည် အန်တီချန်ကဲ့သို့သော လူမျိုးကိုတော့ အနိုင်မကျင့်ရဲပါချေ။
 
သို့သော်လည်း ဤသို့သော သာမန်တွေ့မြင်နေကျ မိန်းမသားမျိုးဖြစ်နေသည်ဟုသာ မှတ်ယူလျက် အတိတ်တွင် သူ(မ)လုပ်ခဲ့သမျှ မကောင်းသည့်အရာတို့ကို ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်ဖို့ရာ မဖြစ်နိုင်ပေ။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ထိုသူတို့သည် မူလကိုယ်ချင်လင်လင်နှင့် ကုယောင်တို့အား အမှန်တကယ် ထိခိုက်နစ်နာမှုဖြစ်စေခဲ့သည်ပင်။ သူတို့သည် စာအုပ်တစ်အုပ်အတွင်း စာရေးသူမှရေးသားထားသော ဇာတ်ကောင်များဖြစ်နေသည်ဆိုပါစေ ယခုအခါတွင် သူတို့အားလုံးသည် အသက်ရှိနေသည့် လူသားများဖြစ်ကြသည်ပင်။ လူတိုင်းသည် ကိုယ်ပိုင်ရှုထောင့်နှင့် အတွေးအမြင်စိတ်နေစိတ်ထားများ ရှိကြသည်ပင်ဖြစ်သည်။
 
ချင်လင်လင်သည် ပြုံးလိုက်ပြီး ပြောသည်။ "နင့်အဖေက နင့်ကိုထောက်ပံ့ပေးတယ်ဆိုမှတော့ ပိုပြီးကြိုးကြိုးစားစား လေ့လာသင်ယူရမှာပေါ့။ နောက်ပိုင်းမှာ ပိုပြီးလေ့လာသင်ယူနိုင်ပြီးရင် ကျောင်းဆရာမအဖြစ် စာသင်ပေးလို့တောင် ရချင်ရနိုင်ဦးမှာ။"
 
ယနေ့ခေတ်တွင်ဖြစ်စေ နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များတွင်ဖြစ်စေ သင်ကြားရေး ဆရာအဖြစ်အလုပ်အကိုင်ဆိုသည်မှာ လူတိုင်းတောင့်တကြသည့်အလုပ်ပင်ဖြစ်သည်။
 
အထူးသဖြင့် ယနေ့ခေတ်တွင် သင်ကြားရေးဆရာများသည် နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များထက်ပင် ရှားပါးလှပေသည်။ စာပေမတတ်မြောက်သောသူများအဖို့ လုပ်ကိုင်ဖို့ရန်မလွယ်ကူပေ။ စာလေ့လာတတ်မြောက်ထားလျှင်ပင် သင်ကြားရေးဆရာတစ်ယောက်ကဲ့သို့ အလုပ်ရနိုင်ဖို့ရန် မလွယ်ကူပြန်ပါပေ။ သင်ကြားရေးဆရာအဖြစ် လစာက ကောင်းမွန်ပြီး အလုပ်အကိုင်သည်လည်း အဆင့်မြင့်သည့်အတန်းအစားအတွင်း ပါဝင်ပေသည်။
 
ကုယောင်သည် စိတ်လိုလက်ရ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ "ကောင်းပါပြီ ယောင်းမ။ ငါ နင်ပြောတာကို နားထောင်ပါ့မယ်။ ဒီနေ့ ငါ ဘာကိုလေ့လာကျက်မှတ်ရမလဲ။"
 
"ရှေးခေတ်ကဗျာတွေကို လေ့လာရမယ်။ ရှေးခေတ်ကဗျာတချို့ကို ငါကူးလာခဲ့တယ်။ နင် ဒါတွေကို အလွတ်ကျက်မှတ်ပြီးရင် ချရေးရမယ်။ ပြီးတော့ အဓိပ္ပာယ်ကိုလည်း နားလည်ထားရမယ်။"
 
"ကောင်းပါပြီ။"
 
ချင်လင်လင်သည် ယောင်းမအား လေ့လာသင်ယူနိုင်ရန် သင်ကြားပေး၏။ ကုယောင်သည် နေ့စဉ် အလုပ်သွားလေ့ရှိပြီး လေ့လာသင်ယူမှုအားလည်း မနှောင့်နှေးစေပေ။ သူ(မ) ထိုင်မိသည်နှင့် စာရွက်ဝါအား ကောက်ကိုင်ကာ စာလုံးများအား လေ့လာကျက်မှတ်နေလေ့ရှိသည်။
 
ထိုအကြောင်းသည် တစ်ရွာလုံးအား လျင်မြန်စွာပျံ့နှံ့သွားသည်။ ထို့အပြင် ကုယောင်နှင့်အတူ အလုပ်လုပ်ကြသည့် တစ်ရွာတည်းနေ မိန်းကလေးများအပေါ်တွင်လည်း ထူးထူးခြားခြား သက်ရောက်မှုရှိလာလေသည်။ ကုယောင်သည် ရှေးခေတ်ကဗျာများအား လေ့လာကျက်မှတ်နေစဉ်တွင် အခြားသောမိန်းကလေးများကလည်း စာကြောင်းအနည်းငယ်မျှအား လိုက်လံကျက်မှတ်ကြလေသည်။ ကုယောင်သည် တုတ်တစ်ချောင်းအားယူကာ မြေပြင်ပေါ်၌ ခြစ်ရေးသည့်အခါ အခြားသူများကလည်း စာရေးသားရန် သင်ယူကြပြန်၏။
 
လူအများအပြားသည် စာလုံးအများအပြားအား ဖတ်နိုင်ခြင်းမရှိကြပါ။ သူတို့သည် အလယ်တန်းမတက်ရသေးသည့်အရွယ်မှာပင် အိမ်အလုပ်များကို ကူညီလုပ်ကိုင်ကြရန် ပညာသင်ယူမှုအား ရပ်တန့်ခဲ့ကြရသည်။ သူတို့သည် အလုပ်များအား အနည်းငယ် လုပ်လာနိုင်သည့်အရွယ်မှစ၍ ကျောင်းများတွင် အချိန်မကုန်ချင်ကြတော့ပေ။ သို့သော်လည်း စာပေလေ့လာမှုနှင့် ပတ်သက်လျှင်တော့ သူတို့တွေသည် လိုလိုလားလားရှိကြသေးသည်ပင်။ အထူးသဖြင့် မြို့ပြမှ ပညာတတ်လူငယ်အများအပြားက လုပ်အားပေးရန် ရောက်လာကြသည့်အခါ ထိုပညာတတ်လူငယ်များက စာအုပ်ကိုင်၍စာဖတ်ကြပြီး စကားပြောသောအခါ ကဗျာစာသားကလေးများ ထည့်ပြောတတ်ကြသည်ကိုမြင်သည့်အခါ သူတို့တွေက အားကျမိကြပါ၏။
 
ယခုအခါ ကုယောင်သည် ဤနေရာ၌ အားကြိုးမာန်တက်ဖြင့် စာလေ့လာနေလေရာ အခြားသူများသည်လည်း ဤအတိုင်း အမှုမဲ့ထိုင်နေရန် သည်းမခံနိုင်ကြသောကြောင့် သူ(မ)ထံလာကာ အနည်းငယ်မျှ လေ့လာသင်ယူနိုင်ရန် ပြောဆိုကြလေသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ရှောင်းကူရွာ၌ လူငယ်တစ်စုသည် ရှေးခေတ်ကဗျာများအား စတင်၍ ရွက်ဆိုလာကြလေတော့သည်။
 
ထိုအကြောင်းအရာသည် ရွာအတွင်းရှိ မိသားစုတိုင်းသို့ သိလောက်အောင် ပျံ့နှံ့သွားပြီး သူတို့သည် လူငယ်များက လုပ်ငန်းခွင်သက်ရောက်မှုကြောင့် စာလေ့လာချင်စိတ် ပျောက်ဆုံးသွားကြသည်မျိုး မရှိကြသည်ကို မြင်တွေ့ရသောအခါ သူတို့အားလုံး မအံ့ဩဘဲ မနေနိုင်ကြတော့ပေ။ အချို့သောသူတို့သည် သူတို့မိသားစုတွင် သားသမီးများလွန်းသောကြောင့် ဆက်လက်ထောက်ပံ့ပေးနိုင်ခြင်းမရှိတော့သည့်အတွက် ကျောင်းထွက်ခဲ့ကြရသည်။ ထိုသူတို့သည် ချင်လင်လင်ထံသို့ စာရွက်များယူဆောင်သွားကြပြီးလျှင် စာရေးသားနည်းကိုသင်ကြားပေးရန် တောင်းဆိုကြလေသည်။
 
ချင်လင်လင်သည် ယောင်းမအား စာလေ့လာရန်သင်ကြားမှုမှသည် စာလေ့လာရန် လိုလားနေကြသော လူအများအပြားရှိလာခဲ့ပေသည်။
 
ကျောင်းမတက်နိုင်သည့် ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်လျက် ထိုသူတို့အား အပြစ်တင်၍မရနိုင်ပေ။ လူများစွာတို့သည် တစ်အိမ်ထောင်လျှင် ကလေး ၅ ယောက်၊ ၆ ယောက်မှသည် ၈ ယောက်အထိ ရှိတတ်ကြသည်။ မိသားစုအတွင်း လူဦးရေများနေပြီး လုပ်အားအနည်းငယ်မျှသာရှိလေရာ ကျောင်းထားပေးနိုင်ရန်မဆိုပါနှင့်ဦး၊ အစားအစာနှင့် အဝတ်အထည်များပင်လျှင် အလုံအလောက် မရနိုင်ပေ။ အစားအသောက်က ပြဿနာဖြစ်နေသောအခါ ကျောင်းထားပေးရန်အတွက် ငွေကြေးက အဘယ်မှာ ရှိပါမည်နည်း။ ယခုအခါ ချင်လင်လင်သည် ယောင်းမအား စာလေ့လာရန်သင်ကြားပေးနေပြီး ငွေကြေးအနည်းငယ်မျှပင် မကုန်ကျပါပေ။ ထို့ကြောင့် သဘာဝကျစွာပင် အခြားသူများကလည်း သူ(မ)အား အကူအညီတောင်းကာ စာလုံးအချို့ကိုလေ့လာနိုင်ရန် တောင်းဆိုချင်ကြသည်ပင်။
 
သူတို့အားလုံးသည် ရွာအတွင်းမှသူများဖြစ်ကြသည်။ ကုယောင်နှင့် ဆက်ဆံရေးကောင်းသည့် မိန်းကလေးငယ်များအား မငြင်းပယ်လိုလှပေ။ ထို့ကြောင့် သူတို့တွေအား စာရွက်နှင့် ဘောပင်များပြန်ယူစေလျက် သူတို့တွေနားလည်နိုင်မည့် စာအချို့အား ကူးယူစေလေသည်။
 
လူတိုင်း၏ အခြေအနေသည် မတူညီလေသည့်အတွက် အချို့သည် မူလတန်းအား မတက်ရောက်နိုင်ကြဘဲ အချို့ကတော့ အလယ်တန်းအား မတက်ရောက်နိုင်ခဲ့ကြပေ။ သို့ဖြစ်ပါ၍ ချင်လင်လင်သည် သူတို့တွေအတွက် လေ့လာရမည့်အကြောင်းအရာများအား ကွဲပြားစွာ သီးသန့်စီစဉ်ပေးရလေသည်။
 
ဤကိစ္စအကြောင်းအရာသည် နဂိုအားဖြင့် ပညာသင်ကြားလိုသော လူအချို့ကြောင့် လုပ်ဖြစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ချင်လင်လင်သည် ညနေဘက် အလုပ်မှ အိမ်ပြန်ရောက်သည့်အချိန်များ၌ မည်သည့်အရာမှ လုပ်လေ့မရှိပေရာ သူတို့တွေအား သဘာဝကျစွာပင် အကူအညီပေးနိုင်ပေသည်။ ရွာရှိလူတိုင်း၏ အတွေးအမြင်၌ ချင်လင်လင်က ကောင်းမွန်သောခံစားချက်အား ပေးစွမ်းနိုင်သောသူဖြစ်လာလေသည်။ ဤသို့အားဖြင့် အနာဂတ်တွင် ချင်လင်လင်က အကူအညီလိုအပ်လာသည့်အခါမျိုးတွင် လူတိုင်းက လိုလိုလားလား ကူညီပေးလိုကြသည်။
 
ရက်သတ္တပတ် တစ်ပတ်ခန့်ကြာပြီးနောက် အားလပ်ချိန်များတွင် စာလေ့လာမှုများ လုပ်လေ့ရှိကြသည့် ထိုလူတစ်စုတို့ကြောင့် ရွာအတွင်း၌ ချင်လင်လင်၏ ကောင်းသတင်းက ရုတ်တရက် မွှေးပျံ့လျက်ရှိလေ၏။
 
ဟိုးအရင်က လီတနီ၏ပြောစကားများဖြင့် အယုံသွင်းခံထားရသော မိန်းမကြီးအများအပြားသည် ယခုအခါ ချင်လင်လင်အား မတူညီသော အမြင်တစ်မျိုးဖြင့် ကြည့်ရှုလာကြလေပြီ။
 
"ရှန်းကျီရဲ့ မိန်းမက လီတနီပြောသလောက်ဆိုးဝါးနေတာမျိုးလည်း မဟုတ်ပါဘူးလို့ ငါတွေးမိတယ်။" နေ့လယ်ပိုင်း အလုပ်နားချိန်တွင် ကြီးမားသော ညောင်ပင်ကြီးအောက်၌ လူများစွာတို့သည် အေးရိပ်ခို၍ ထိုင်နားနေကြလေသည်။
 
ဤရက်ပိုင်းများအတွင်း ဆောင်းဦးဝင်ရောက်လာပြီဖြစ်ပါသော်လည်း တောင်ပိုင်းဒေသ၏ ကျေးလက်ဒေသများတွင် နေ့လယ်ခင်းအပူချိန်က အလွန်မြင့်မားနေဆဲပင်ဖြစ်၍ နွေရာသီနှင့် မခြားနားလှသေးပေ။ လူတိုင်းသည် အင်္ကျီလက်တိုများကိုသာ ဝတ်ဆင်ထားကြဆဲဖြစ်လျက် အလုပ်နားချိန်တွင် သစ်ပင်များအောက်၌ အရိပ်ခိုလေညင်းခံကာ အတင်းအဖျင်းများအား ပြောဆိုနေကြလျက်ရှိသေးသည်။
 
တစ်စုံတစ်ဦးက ထိုသို့စတင်ပြောလိုက်သည်နှင့် အခြားသူများကလည်း ခေါင်းညိတ်ကာ တုံ့ပြန်လာကြသည်။ "မကြာသေးခင်တုန်းက ငါ့သမီးက သူ စာတွေအများကြီး လေ့လာသင်ယူခဲ့တဲ့အကြောင်း နေ့တိုင်းလာပြောပြတယ်။ ပြီးတော့ သူက နိုင်ငံခြား (အင်္ဂလိပ်) ဘာသာစကားလည်း ငါ့ကိုပြောပြနိုင်နေပြီ။ ငါ သူပြောတာ နားမလည်ပေမဲ့ သူပြောတဲ့စကားလုံးတွေက ရေဒီယိုမှာကြားဖူးတဲ့ နိုင်ငံခြားစကားတွေနဲ့ အတူတူပဲ။"
 
"ဟေး ငါ့သမီးလည်း အတူတူပဲ။ သူက အရင်က စာသင်ချင်တဲ့အကြောင်း ငါ့ကိုပြောဖူးပေမဲ့ မိသားစုက သူ့ကိုကျောင်းထားပေးဖို့ မတတ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ဒါကြောင့် ငါလည်း အိမ်ပြန်လာပြီး နှစ်နည်းနည်းလောက် အလုပ်ကူပေးဖို့ ပြောခဲ့ရတယ်။ ဒါကြောင့် သူက အိမ်မှာနေပြီး အလုပ်လုပ်နေရတာ။ ဒါပေမဲ့ အံ့ဩစရာကောင်းလောက်အောင်ပဲ သူ့ပါးစပ်က ပြောသမျှက စာလေ့လာမှုနဲ့ဆိုင်တာတွေကြီးပဲ။ သူကျက်ထားတဲ့ ရှေးခေတ်ကဗျာတချို့ကိုတောင် ငါ့ကိုရွတ်ဆိုပြသေးတယ်။ ငါကတော့ နားမလည်ပေမဲ့ ကြည့်ရတာတော့ တော်တော်လေးကောင်းမွန်တဲ့ပုံပါပဲ။ ပြီးတော့ သူက နိုင်ငံခြားဘာသာစကားတွေလည်း ပြောတတ်သေးတယ်။ ပညာတတ်မိန်းကလေး ချင်လင်လင်က သိတဲ့တတ်တဲ့အရာတွေ အများကြီးရှိတယ်လို့ ပြောနေသေးတာ။ ပညာတတ်မိန်းကလေး ချင်လင်လင်က နိုင်ငံခြားဘာသာစကားကို သူတို့တွေထက် ပိုပြီးကောင်းကောင်းပြောတတ်တဲ့အပြင် နိုင်ငံခြားသားလိုမျိုးအထိ ပြောနိုင်တာဆိုပဲ အရမ်းတော်လိုက်တာ။ ဟေး… တကယ်တော့ ငါ့သမီးက သူ့မောင်လေးကို နောက်ထပ် ၂ နှစ်လောက် ကျောင်းထားချင်ခဲ့သေးတာ။ နောက်နှစ်လောက် သူ့ကို ကျောင်းထားဖြစ်လောက်နိုင်ပါရဲ့။ ဒီလိုသာဆို ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အထက်တန်းအထိ ကျောင်းထားပေးရမယ်။ ပြီးသွားတဲ့အခါ အနီးအနားက ရွာတွေမှာ ပြန်ပြီးစာသင်ပေးနိုင်လိမ့်မယ်။ ဒီလိုဆို ပညာတတ်ဖြစ်သွားပြီး အင်မတန်ကောင်းမွန်လိမ့်မယ်။ သူသာ ပညာတတ်ဖြစ်မယ်ဆိုရင် နေ့တိုင်းရွှံ့နွံတွေထဲမှာ ရုန်းကန်နေရတာထက် ပိုပြီးသက်သောင့်သက်သာနဲ့ လွယ်ကူတဲ့အလုပ်မျိုး လုပ်ရလိမ့်မယ်။"
 
"ပညာတတ်အမျိုးသမီးငယ် ချင်လင်လင်က တကယ်ကိုအရမ်းတော်တာ။ တနီက သူ့ကို ဟိုဟာ မကောင်းဘူး၊ ဒီဟာ မကောင်းဘူးဆိုပြီး ပြောနေတာ။ ငါကတော့ သူက အရမ်းကောင်းတယ်ထင်တာပဲ။ သူက ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့အပြင် ပညာတတ်ပြီး ရုပ်ရည်ကြည့်ကောင်းလှပသေးတယ်။ အလုပ်လုပ်တဲ့နေရာမှာလည်း တော်တယ်။ အရာအားလုံးပြည့်စုံကောင်းမွန်နေတာပဲ။ ဘာမှားနေတာရှိသေးလို့လဲ။ တနီက မနာလိုဖြစ်နေတာနေမှာ။"
"ဟုတ်တယ်။ သူက ကျောက်အဲ့ရဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်မရဖြစ်နေတာ။ ကုယောင်က အရင်က ဘယ်လိုဘဝမျိုးနဲ့နေရသလဲဆိုတာကိုပဲ ကြည့်လိုက်စမ်းပါ။ အခုဆိုသူ့မှာ အရမ်းတော်တဲ့ ယောင်းမ ရှိနေပြီ။ တနီက ကျိန်ဆဲနေပေမဲ့ ကျောက်အဲ့ကတော့ တမလွန်မှာ စိတ်ချလက်ချ မျက်လုံးမှိတ်နိုင်ပြီ။"
 
"ဒီလိုပြောရရင် တနီက တကယ်ကိုမကောင်းတဲ့သူဆိုပေမဲ့ တရွှမ်းကလည်း ကောင်းတဲ့သူမဟုတ်ဘူး။ တနီက မိထွေးတစ်ယောက်ဖြစ်ပေမဲ့ ကုယောင်က သူ့ရဲ့သမီးရင်းအကြီးလေ။ ရှန်းကျီက သားအရင်းမဟုတ်ရင်တောင် ကုယောင်က သူ့ရဲ့ပထမဆုံးကလေးပဲ။ ရှန်းကျီကို မွေးစားဖို့ခေါ်လာတုန်းကဆို သားအရင်းလို ဆက်ဆံပေးခဲ့တာ။ နောက်ပိုင်း ကလေးက သူနဲ့မတူဘူးလို့ပြောကြပြီး ကျောက်အဲ့လည်း သေသွားတော့ အရင်ကသူ့သားကို မေ့လျော့သွားပြီလေ။ ဒါ့အပြင် သူ့ရဲ့သမီးကိုပါ မေ့လျော့သွားတာ အရမ်းကို ဆိုးဝါးလွန်းတယ်။"
 
“မဟုတ်ရင် အားလုံးက ကုယောင်ကို မိထွေးနဲ့ ပထွေးရှိတယ်လို့ ဘာလို့တင်စားပြောကြပါ့မလဲ။ ဒါကြောင့် ငါ့သမီးကို မကြာခဏ ဆုံးမတိုင်း နင်လက်ထပ်မဲ့တစ်ဖက်လူက ဘယ်လောက်ပဲဆိုးဝါးနေပါစေ မိထွေးအဖြစ်တော့ လက်မထပ်ပါနဲ့ဆိုပြီး ပြောနေရတယ်။ မိထွေးက ကောင်းတယ်ဆိုရင်တောင် အပြင်လူတွေအပေါ်မှာ ကောင်းနိုင်ပါ့မလား။"
 
"ကုယောင်နဲ့ ရှန်းကျီတို့ဘဝက မလွယ်ကူပါဘူး။ တနီက နေ့တိုင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို မကောင်းဘူးလို့အမြဲပြောနေတာ။ ငါကတော့ သူတို့တွေ ကောင်းတာကို တွေ့နေရတယ်။ အခုဆို ရှန်းကျီရဲ့မိန်းမကလည်း အဆင်ပြေတာပဲ။ ငါ့ကလေးက ပညာကောင်းကောင်းမသင်ခဲ့ရဘူး။ ချွန်းဟွားက သူ့ကိုလှည့်စားပြီး ငါတို့အခင်းထဲက ကန်စွန်းဥတွေကို ခဏခဏ ယူသွားတယ်။ ပြီးရင် ချွန်းဟွားက ငါ့ကလေးကို ပညာမတတ်ဘူးဆိုပြီး ပြောသေးတယ်…"
 
ထိုလူက စိတ်ဆိုးစွာပြောနေစဉ် ဘေးတစ်ဖက်ရှိအခြားတစ်ဦးထံမှ အလျင်အမြန် ဆွဲတားခံလိုက်ရသည်။ "မပြောနဲ့တော့ မပြောနဲ့တော့။ တရွှမ်းနဲ့ တခြားသူတွေ ဒီကိုလာနေပြီ။"
 
ညောင်ပင်ကြီးအောက်တွင် လူအများကြား၌ ပြောစရာအကြောင်းအရာများစွာရှိနေကြပြီး တစ်ယောက်နားမှတစ်ဆင့် အခြားတစ်ယောက်ထံပျံ့ကာ ထိုအတင်းအဖျင်းများက ကုတရွှမ်းနှင့် လီတနီတို့နားထံ ပေါက်ကြားသွားလေတော့သည်။
 
လီတနီသည် အလွန်ဒေါသထွက်နေမိပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်အား အပြစ်ရှာလိုလှသော်လည်း မည်သူ့ကိုအပြစ်ရှာရမည်မှန်း သူ(မ) မသိနိုင်ပါပေ။
 
ကုတရွှမ်းအနေဖြင့် အရှက်တကွဲအကျိုးနည်းအဖြစ်သို့သာ ခံစားနေရလေတော့သည်။ အမျိုးသမီးတို့သည် သူတို့ကလေးများ၏ ပညာရေးအကြောင်းသာ ဆွေးနွေးနေကြပြီး မည်သည့်အတွက်ကြောင့်များ သူ့အား ပထွေးတစ်ယောက်၏ အပြုအမူဟု သမုတ်နေကြရပါသနည်း။
 
ရက်အနည်းငယ်ကြာပြီးသည့်တိုင်အောင် ကုတရွှမ်းသည် ကသိကအောက်ခံစားနေရပြီး လီတနီကို ကြည့်မိသည့်အချိန်တိုင်း ပို၍ပင် ဒေါသထွက်လာရသည်။
 
ထိုလင်မယားစုံတွဲသည် နေ့တိုင်းနီးပါး ရန်ဖြစ်နေကြ၏။ တစ်ဖက်ရှိ ချင်လင်လင်ကလည်း ရှင်းလင်းပြတ်သားစွာ ကြားနေရလေ့ရှိသည်။ သူ(မ)သည် မိန်းကလေးငယ်လေးများအား စာသင်ပေးရုံမျှဖြင့် ရွာဒေသခံများ၏ မျက်လုံးအတွင်း၌ အထင်အမြင်ကောင်းများ ဤမျှ တိုးပွားလာလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားမိခဲ့ပေ။
 
ရက်အနည်းငယ်အတွင်း ချင်လင်လင်က အိမ်မှထွက်လိုက်သည်နှင့် အချို့လူများက ရှေ့တိုးလာကြပြီး အပြုံးဖြင့်နှုတ်ဆက်တတ်လာကြသည်။ အချို့ဆိုလျှင် သူ(မ)၏ စာလေ့လာရာ၌ အကူအညီပေးမှုအတွက် ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပင် လာပြောကြလေ၏။
ထိုအကြောင်းအရာသည် ရပ်ရွာတာဝန်ခံမှတစ်ဆင့် အထက်ပိုင်းလူကြီးများမှ ကြားသိသွားကြပြီး မကြာခင်မှာပင် တစ်စုံတစ်ယောက်မှ သူ(မ)အား လာတွေ့လေတော့သည်။
 
_*****_