Namulat ako sa isang karimlan,
Ang karimlan sa loob ng mahigit walong taon;
Tahimik ang paligid,
Tila isang malawak na sementeryo,
Ngunit-
Sa likod nito,
Ay isang malagim na kahapon.
Hinuli, pinagbintangan sa salang hindi naman nila nagawa,
Hindi ka na nakabalik pa,
Hanggang ngayon-
Hinahanap-hanap ka pa rin nila;
Nasaan ka na?
Isa ka rin ba sa kanila?
Daan-daang mga biktima,
Hindi na muling nakita pa,
Ang ilan sa kanila-
Tila naglaho na sa kasaysayan,
Sa karimlan ng kahapon,
May pag-asa pa rin bang makita ang liwanag?
Hinding-hindi ko makakalimutan ang araw na iyon,
Ang araw na kung kailan ikinulong ang kalayaan,
Nawa'y hindi na ito muling mangyari,
Tandang-tanda ko pa ang araw na iyon,
Huwebes, ika-21 ng Setyembre,
Isang libo, siyam na raan at pitumpu't dalawa,
Nagsimula ang tunay na karimlan.
BINABASA MO ANG
Mga Tula ng Pag-ibig
PoetryMay mga bagay sa atin na hindi kailanman mabubura. Ang mga alaalang nagbabalik, mga karanasang kay pait, at higit sa lahat, ang mga pangakong nawaglit. Sa akdang ito, muli mong mararanasang magmahal, masaktan at muling makatayo sa sariling mga paa. ...
