Geri Sayım

15- Orman Melekleri

"Gözlerimi açtım. Başım delicesine dönüyor. Gözlerim puslu görüyor. Kulaklarım çınlıyor. Düşündüm. Ben Sarah. Profesör Doktor Sarah Nelson. Neredeyim ben? Bu da ne?

Yumuşak, tüylü bir yataktayım. Yatak neden yere bu kadar yakın? Bu koku da ne? Farklı bir koku var üzerimde. Farklıyım.

Ben en son laboratuvardaydım. Jeff? Hey, Jeff! Neredesin?

Bir adam yaklaşıyor bana. Neredeyim ben diye soracak oluyorum. "Hav! Hav! Hav! " Bu da ne böyle? Neden köpek gibi sesler çıkarıyorum. Neler oluyor? Bir saniye! Bana neler oluyor?!"

Sarah düşündü. Olanları anımsamaya çalıştı. Olaylar film şeridi gibi geçmeye başladı gözlerinin önünden. Her şeyi hatırlamaya başladı. Jeff'in O'nu araması, önemli bir şey olduğunu söyleyip çağırması, laboratuvara girişi, Jeff'in söyledikleri, aralarında geçen itişme... Ve dehşet içinde şu sözü anımsadı:

"Seni kendi projene hapsediyorum Profesör!"

Sarah korkuyla sıçradı.

"Aman Tanrım! Beni sanal gerçeklik dünyasına hapsetti! Lanet olsun Jeff! Seni lanet olası piç kurusu! Bana bunu nasıl yaparsın? Neden? Neden be pislik herif, neden?"

Acaba nereye hapsolmuştu. Kimin bedenine? Ama aslında sorması gereken soru "Kimin bedenine?" değil, "Neyin bedenine? " olmalıydı. Elinde olmadan bir köpeğin tipik davranışlarını sergiliyordu. Kaşınıyor, kokluyor, çok iyi koku alıyor ve delicesine kemik istiyordu. Jeff O'nu bir köpeğin bedenine hapsetmişti. Sarah'ın boynunda bir tasması, tüylü yatağı, kuru maması, su kabı, oyuncak topu ve bir sahibi vardı artık.

Günler geçmişti. Belki de aylar. Sarah biliyordu. Bu evrende zaman çok farklı işliyordu. Buradan kurtulmak için neler yapması gerektiğini düşünüyordu. Dışarıdan yardım şarttı. Ama kim? Asistanından darbe yemişti. Ve kendi projesine hapsedilmişti. Psikopat herif, aşkının karşılıksız kalmasını gururuna yediremeyip, aklınca Sarah'ı cezalandırmıştı.

"Akılsız herif!"

Şuan proje sahipsiz kalmış, bütün planları öylece ortada kalakalmıştı. Denekler de gönderildikleri dünyada hapis kalmışlardı... Artık sadece denekler için değil, deneyin 1 numaralı kadını Profesör Doktor Sarah Nelson için de geri sayım başlamıştı...

~

"Yolumuz bir ormana düştü. Tasmam boynuma takıldı. Arabaya bindirildim. Sanırım sahibimle birlikte ormana yürüyüşe gidiyoruz.

Ne tuhaf. Adama sahibim diyorum ve O'na elimde olmayan, asla karşı koyamadığım bir sadakat besliyorum.

Ormana geldik ve arabadan indik. Hava biraz serin. Bu havada neden beni buraya getirdi ki bu adam?
Hep frizbi oynamaya gelirdik buraya. Koşardık birlikte. O topu atardı ben hemen koşup yakalar ona geri götürürdüm. Hem oyun gibi gelirdi bu bana, hem de sahibime hizmet etmekten onur duyardım.

Aslında ben Sarah. Alımlı ve beğenilen bir kadınım. Ama şuan bir adamın peşinden koşup duruyorum. Bu içimdeki sadakat ve bu adama karşı olan hisler Sacha'nın hisleri galiba. İçine hapsolduğum sevimli köpekciğin.

Köpekler sadıktır bilirsiniz. Dosttur köpekler. Ama....Ama insan değilmiş. İnsanlar köpekler kadar sadık, köpekler kadar dost değilmiş.

Sahibim attı topu. Koştum peşinden topun. Arkamı döndüm, koşacaktım sahibime. Bir de ne göreyim? Arabaya binmiş çalıştırıyor. Hey bu kadar mıydı? Daha uzun olurdu normalde oyunlarımız? Gidiyor muyuz eve geri? Peki nasıl istersen.