Geri Sayım

61 - Yeni Kimlik

Kevin gözlerini açtı. Yıllardır uyuyor gibi uyuşuktu vücudu. Etrafına baktı. Çok net göremiyor, gözleri karıncalanıyor ve puslanıyordu. Kendini zorladı. Uzun süren uyku halinin sonunda gözleri ışığa alışmıştı. Bu yeri kesinlikle tanımıyordu. Ellerine baktı. Ve kollarına... Olduğu yerde korkuyla sıçradı. Bu son derece tuhaftı. Rüyâda olmalıydı. Elleri ve kolları tamamiyle şeffaftı. Damar yolları ve kemikleri görünüyordu. Damarlarından akan kanı görebiliyor, damarlarındaki hareketi hissedebiliyordu. Bileğini kulağına yaklaştırdı. Nabzının atışı normalden çok daha net ve yüksek bir sesle hayatta olduğunu ve hala bir umut olduğunu hatırlatıyordu. Geçmişe dair hiçbir şey hatırlamıyordu. Adını, yaşını ya da oraya nasıl geldiğini... Sorular zihnini kurcalıyordu. Bomboştu sanki zihni. Anlayamıyordu. Başına ne gelmiş olabileceğine dair en ufak bir fikir dahi üretemiyordu.

Acıyan bacaklarını umursamadı ve ayağa kalkıp etrafı dolaşmaya başladı. Yavaş adımlarla odada ilerliyordu. Bu yer türlü tuhaflıklarla doluydu. Daha önce hiç görmediği türden cihazlar... Odayı kaplamış tuhaf kokular... Odada dolaşırken bir şeye çarptığını hissetti. Görünürde hiçbir şey yoktu. Tekrar ilerlemeye çalıştı ancak tekrar çarptı aynı görünmez duvara. Eliyle yokladı. Burada bir şey vardı. Bir anda bir ses duyuldu ve Kevin'in önüne bir ekran geldi. Az önce çarptığı şey ustaca gizlenmiş, devasa boyutta, dokunmatik, şeffaf bir bilgisayar ekranıydı. Önce bilgisayara sonra kollarına baktı. Tişörtünü kaldırdı ve vücudunu inceledi. Gördükleri karşısında son derece şaşkındı. Karnına baktığında yine derisi şeffaftı ve iç organları ile damarlarını görebiliyordu. Elini dokunmatik şeffaf ekrana uzattı. Önüne dizilen dosyaları seçti ve açtı. Karşısına bir modelleme programı çıktı. İnsan vücut çizimleri üzerinde oynama yapılabilecek şekilde ayarlanmıştı. Ekrana dokunarak karşısında duran modeli 180° çevirdi. İnsan modelinin vücut yapısı son derece garipti. Sırt kısmını kaplayan metal yığını modele robotumsu bir hava katıyordu. Pencereyi kapattı ve bir diğer modele tıkladı. Karşısında yine tuhaf bir insan modeli duruyordu. Bütün vücudu mavi renk olan bu insan modelinin asıl şaşırtıcı yeri yüzüydü. Ağız kısmının alında, gözlerin çenede olduğu, burnun bulunmadığı, yerine metalik bir hava kanalının bulunduğu tuhaf bir insanımsı yaratıktı bu. Tekrar kendi vücuduna baktı.

"Benim başıma gelecek şey bu mu?"

düşüncesi ile tüyleri ürperirken duyduğu sesle yerinde sıçradı.

"Sadece yan etki. Sende ve birkaç deneğimde daha oldu sadece."

Kevin fazlasıyla şaşkındı.

"Denek mi?"

Adam sinsice gülümsedi.

"Ne zaman ne hâle düşeceğin belli olmuyor değil mi Kevin? En yüksek basamaktayken, zirveye tırmanırken bir de bakmışsın ki en diptesin. Hayat işte Kevin, hayat işte..."

Kevin hiçbir şey anlamıyordu:

"Sen neden bahsediyorsun? Neresi burası? Sen kimsin? Neler oluyor? Cevap ver bana!"

Jeff'in yakasına sıkıca yapıştı. Öfkeyle bakıyordu Jeff'e. Öfke, korku, çaresizlik ve merak. Bütün duyguların karışımından ibaret tuhaf bir his karmaşası içerisindeydi.

Jeff hiç istifini bozmadı. Kevin'in sinirinin aksine fazlasıyla sakin tavırlar sergiledi ve yumuşak, yatıştırıcı bir ses tonuyla Kevin'e cevap verdi:

"Sakin ol, bu sadece yan etki kardeşim. Ben senin kardeşinim. Beni hatırlamıyor musun?"

Kevin neye uğradığını şaşırmıştı.

"Kardeşim mi?"

"Evet." dedi ses kendinden emin bir şekilde.

"Ben Jeff, memnun oldum kardeşim." dedi elini uzatırken.