Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 2

ΑΝΝΑ

Παίρνω την τσάντα μου και σέρνω τη βαλίτσα προς την έξοδο. Φτάνοντας στα σκαλοπάτια βλέπω αρκετό κόσμο να κατεβαίνει. Τελικά ήμασταν περισσότεροι από δέκα πέντε επιβάτες! Ο κόσμος έχει στριμωχτεί στις σκάλες και τρομάζω μόνο που τους βλέπω. Προτιμώ να περιμένω και να κατέβω στο τέλος. Περνάνε αρκετά λεπτά μέχρι να βγω από το καράβι και τότε παθαίνω το πρώτο σοκ. Κρύο!!! Πολύ κρύο!! Κουκουλώνομαι με το κασκόλ μου και προχωράω κοιτώντας δεξιά και αριστερά. Ακόμα δεν έχει ξημερώσει και ο συνδυασμός αέρα και κρύου με έχει τρομοκρατήσει. Στέκομαι σε μια άκρη τουρτουρίζοντας και κοιτάω γύρω μου, βλέπω κάποιον να με πλησιάζει είναι ψηλός και μελαχρινός. Φοράει στενό τζιν παντελόνι, καφέ μπότες, καφέ μπουφάν και σκούφο. Στο λαιμό του έχει τυλιγμένο ένα καρό κασκόλ και μοιάζει με μοντέλο έτοιμο για φωτογράφηση! Δίκιο είχε η Ελπίδα, ο Στέφανος είναι ένας πολύ ωραίος άντρας! Η αλήθεια είναι ότι δε θα τον έκανα πάνω από τριάντα αλλά τέλος πάντων. Όσο μειώνεται η απόσταση μεταξύ μας τον βλέπω να μου χαμογελάει και του ανταποδίδω το χαμόγελο.

«Καλημέρα! Εσύ πρέπει να είσαι η Άννα!! Εγώ είμαι ο Στρατής!» Ο Στρατής? Δεν είναι ο Στέφανος? Γι'αυτό μου φάνηκε μικρότερος, επειδή είναι!

«Καλημέρα! Δηλαδή όταν ξημερώσει ελπίζω να είναι!» του λέω γελώντας.

«Αυτές τις μέρες φυσάει πολύ, από Δευτέρα πέφτει ο αέρας και θα είναι καλύτερα.» Παίρνει τη βαλίτσα μου και συνεχίζει, «Πάμε στο αμάξι γιατί θα παγώσεις και θα με σκοτώσει η ξαδέλφη μου!!» γελάει και προχωράει μπροστά, τον ακολουθώ. Αφού προχωράμε καμιά δεκαριά μέτρα βλέπω να κινείτε δίπλα μας ένα αμάξι με χαμηλή ταχύτητα, κατεβάζει το παράθυρο και βλέπω τον ένα από τους δύο τύπους.

«Στρατή θα φας καλά βλέπω!! Τυχερέ!!» μαρσάρει και εξαφανίζεται, έχω πάθει πλάκα. Κοιτάω στην πλευρά του και μου χαμογελάει.

«Μη στεναχωριέσαι γι'αύτους, νομίζουν ότι είναι αστείοι, τους ξέρω από το μαγαζί που δουλεύω όλο κάτι τέτοιες χοντράδες κάνουν.» Έχουμε φτάσει μπροστά σε ένα τεράστιο αγροτικό. Βάζει την βαλίτσα μου στην καρότσα και με κοιτάει λίγο περίεργα.

«Έγινε κάτι?» τον ρωτάω

«Τίποτα. Απλά κάτι σκέφτηκα και μου έκανε εντύπωση!»

«Τι πράγμα?»

«Όταν έρχεται η Ελπίδα για διακοπές, Χριστούγεννα ή Πάσχα, οι βαλίτσες και τα πράγματα που κουβαλάει δε χωράνε στην μια καρότσα, θέλει και δεύτερη!! Δεν μιλάμε για το καλοκαίρι που μένει δυο μήνες, τότε θέλει φορτηγό ολόκληρο! Εσύ υποτίθεται ότι θα εγκατασταθείς εδώ μόνιμα και έφερες μόνο μια βαλιτσούλα? Απορώ!» Με βοηθάει να μπω στο αμάξι και αμέσως ξεκινάμε.