Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 22

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Το επόμενο πρωί κανείς από τους δύο μας δεν ήθελε να σηκωθεί. Ήμουν γυρισμένος στο πλάι και την παρατηρούσα που κοιμόταν, τα μαλλιά της ήταν σκόρπια γύρω από το μαξιλάρι, τα χείλη της πρησμένα και τα μαγουλά της κόκκινα. Όλο το βράδυ δεν την άφησα να ξεκουραστεί και τώρα σκέφτομαι ότι πρέπει να επανορθώσω. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με την κουζίνα, από τότε που ζούσα στην Αμερική εγώ ήμουν αυτός που μαγείρευε. Κατεβαίνω στην κουζίνα και ετοιμάζω ένα δίσκο με αυγά μάτια, μπέικον, φρυγανιές, τοστ, χυμό και καφέ. Σπρώχνω την πόρτα της κρεβατοκάμαρας να ανοίξει και παραλίγο να μου πέσει ο δίσκος. Όπως γύρισε στον ύπνο της, το σεντόνι έχει τραβηχτεί πολύ χαμηλά, είναι μπρούμυτα ξαπλωμένη και καλύπτονται μόνο τα μισά της οπίσθια. Αφήνω το δίσκο και την πλησιάζω με άγριες διαθέσεις, αρχίζω να την φιλάω στους γλουτούς και εκείνη αναστενάζει, τεντώνεται και γυρνάει προς το μέρος μου τελείως ξύπνια πια.

«Είσαι αχόρταγος...»

«Καλημέρα και σε εσένα...» συνεχίζω να την φιλάω « και ναι είμαι αχόρταγος για εσένα!»

Όταν βρίσκομαι μαζί της η ώρα περνάει πολύ γρήγορα, έχει μεσημεριάσει και εμείς είμαστε ακόμα ξαπλωμένοι στο κρεβάτι και τσιμπολογάμε από το δίσκο.

«Θέλεις σήμερα που έχει ωραία μέρα να πάμε μια βόλτα με τα άλογα?»

«Βόλτα? Να ανέβω πάνω σε άλογο δηλαδή?» την βλέπω διστακτική,

«Ναι! Δεν είναι δύσκολο... θα σου δείξω.»

«Έχω ιππεύσει ξανά απλά έχει περάσει πολύς καιρός, δεν είμαι σίγουρη...»

«Με εμπιστεύεσαι?» ποτέ δε θα την άφηνα να πάθει κακό

«Ναι.»

«Ωραία! Ετοιμαζόμαστε και φεύγουμε!» Την φιλάω γλυκά στα χείλη, το βλέπω στο πρόσωπο της έχει αγωνία, πολύ γρήγορα θα δει ότι δε χρειάζεται.

Αφού της δείχνω τα βασικά στο στάβλο, τα οποία τα θυμόταν μια χαρά, ιππεύουμε, εγώ τον Κεραυνό και εκείνη τη φοράδα μας τη Μαλού. Παίρνουμε το μονοπάτι που οδηγεί στη θάλασσα, τα άλογα μας, βαδίζουν δίπλα δίπλα και μπορούμε να μιλάμε. Όποτε χρειάζεται της δίνω οδηγίες για να βαδίσει η Μαλού γρηγορότερα ή να κόψει ταχύτητα. Μου μιλάει για τα παιδικά της χρόνια που τα πέρασε χωρίς τον πατέρα της, μιας και οι γονείς της χωρίσανε όταν ήταν μικρή, επίσης μου διηγείται διάφορα περιστατικά από τα φοιτητικά της χρόνια με εκείνη και την Ελπίδα, διακρίνω μια μελαγχολία στη φωνή της και δε μπορώ να καταλάβω αν οφείλετε σε αυτά που θυμάται ή σε κάτι άλλο.