Κρασί...Θάλασσα...έρωτας

κεφάλαιο 37

ANNA

Η ώρα έχει πάει εννέα και εγώ με πολύ καλή διάθεση επιστρέφω πίσω στο σπίτι. Το κλειδί είναι πάνω στην πόρτα αλλά διστάζω να ανοίξω και έτσι χτυπάω το κουδούνι. Μου ανοίγει εκείνος και μου κόβεται η ανάσα. Φοράει ένα σκούρο παντελόνι, μάλλον μαύρο και από πάνω ένα τζιν πουκάμισο με γυρισμένα τα μανίκια. Τα τρία πρώτα κουμπιά είναι ξεκούμπωτα και του πάει πολύ. Τον ακούω που ξεροβήχει.

«Θα περάσεις μέσα?» επανέρχομαι και νεύω,

«Ναι!» Προχωράω προς τα μέσα. Σκέφτομαι ότι για να είναι έτσι ντυμένος μάλλον θα βγει. Δεν πρέπει να με πειράζει αυτό, έτσι δεν είναι? Αναρωτιέμαι... ουπς! Με κοιτάει κάπως..

«Άννα με ακούς?»

«Ε... Κάτι σκεφτόμουν...» έχει τα χέρια στις τσέπες και στέκεται αρκετά κοντά μου, το άρωμα του μου φέρνει στη μνήμη αναμνήσεις που είμαστε μαζί,

«Μπορώ να σε βοηθήσω?»

«Όχι! Που είναι η Λίζα και η μαμά σου?» κοιτάει προς τα πάνω

«Πάνω είναι, ετοιμάζει κάποια πράγματα που θα πάρει μαζί, την βοηθάει και η Λίζα, ή έστω προσπαθεί!»

«Μάλιστα..» Για λίγα λεπτά δε μιλάμε, μόνο κοιταζόμαστε,

«Δε μου είπες, πως σου φάνηκε ο ξενώνας?» είμαι σίγουρη ότι τα μάτια μου λάμπουν, δε ξέρω από πού να αρχίσω!

«Είναι υπέροχος, φανταστικός, παραμυθένιος!!» μου χαμογελάει « Μου άρεσε πάρα πολύ το τζάκι και το τεράστιο κρεβάτι, αυτό όμως που με τρέλανε ήταν η μπανιέρα! Πρέπει να ήμουν εκεί μέσα βυθισμένη τουλάχιστον μία ώρα...» τον παρακολουθώ να με κοιτάει κάπως περίεργα και σταματάω να μιλάω. Είμαστε ακόμα όρθιοι, κινούμε προς την κουζίνα και εκείνος με ακολουθεί. Αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή.

«Η Ελπίδα μου είπε ποιο είναι το αγαπημένο σου κρασί και φρόντισα να εφοδιάσω την κάβα του ξενώνα.»

«Ευχαριστώ!» το λέω κάπως δειλά, να του πω ότι το άνοιξα ήδη ή όχι? «Να ξέρεις, ότι έχω ανοίξει ήδη το πρώτο μπουκάλι!»

«Φαίνεται!» γελάει και κοκκινίζω. Είμαστε πάλι αμήχανοι... τα βήματα που ακούγονται πίσω, μας κάνουν και τους δύο να γυρίσουμε.

«Καλώς το κορίτσι μας! Ξεκουράστηκες καθόλου?»

«Ναι! Μετά από ένα χαλαρωτικό μπάνιο νιώθω ακμαιότατη! Μπορώ να παίζω με την Λίζα ως το πρωί!» κοιτάω γύρω μου, «αλήθεια που είναι η Λίζα?»